Tο πρώτο ευρωπαϊκό o ΠΑΟ το 'χει πάρει! Ο Τζανής Σταυρακόπουλος περιγράφει τον θρίαμβο στο OnSports

Στις 11 Απριλίου του 1996 ο Παναθηναϊκός κερδίζει τo πρώτο ελληνικό Κύπελλο Πρωταθλητριών και αναδεικνύεται πρωταθλητής Ευρώπης επικρατώντας της Μπαρτσελόνα στο Παρίσι στην πρώτη ελληνική κατάκτηση του «χρυσού» τίτλου στην ιστορία του εγχώριου μπάσκετ.

Ο Παναθηναϊκός πήρε τη νίκη με 81-71 επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον ημιτελικό και έφτασε στον τελικό που θα αντιμετώπιζε την Μπαρτσελόνα, η οποία είχε αποκλείσει στον ημιτελικό τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Σχεδόν 10.000 φίλοι του «τριφυλλιού» βρίσκονταν στο Παλέ ντε Μπερσί, βλέποντας τον Παναθηναϊκό να διατηρεί τον έλεγχο του αγώνα. Στα τελευταία λεπτά οι Καταλανοί πίεσαν, μείωσαν τη διαφορά με εύστοχα μακρινά σουτ και έφτασαν σε απόσταση μισού καλαθιού. Ένα κλέψιμο στο κέντρο του γηπέδου βοήθησε τον Μοντέρο να φύγει στον αιφνιδιασμό. Κανένας φίλος του Παναθηναϊκού όμως δεν θα ξεχάσει τι ακολούθησε.

Κανείς δεν θα ξεχάσει το σπριντ του Στόγιαν Βράνκοβιτς, ενός ανθρώπου 2.20, να περνά πάνω από τον πεσμένο Παναγιώτη Γιαννάκη και να κόβει τον Ισπανό στην τελική του προσπάθεια. Ο Κροάτης γίγαντας και δικαίως λατρεμένος της πράσινης εξέδρας, έπεσε στο παρκέ, βλέποντας όλους να πανηγυρίζουν την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του «τριφυλλιού» και του πρώτου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος σε συλλογικό επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ!

MVP του φάιναλ φορ αναδείχθηκε ο Ντομινίκ Ουίλκινς με 51 πόντους στους δύο αγώνες.

Ο Τζανής Σταυρακόπουλος μίλησε στο OnSports για το πως βίωσε εκείνη την ιστορική βραδιά, τη σιγουριά που υπήρχε στο «τριφύλλι» για την απόλυτη επιτυχία, ειδικά μόλις μπήκαν στο παρκέ και είδαν την πράσινη λαοθάλασσα, τη σχέση με τον Παύλο Γιαννακόπουλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο και όχι μόνο...

Αναλυτικά όσα δήλωσε: 

Για την επίδραση και τη σχέση των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου με τους παίκτες:   

Τα αδέλφια Γιαννακόπουλοι και ο Παύλος και ο Θανάσης για εμένα προσωπικά αντιπροσωπεύουν το μεγαλείο του Παναθηναϊκού. Η σχέση με τους παίκτες ξεπερνούσε την τυπικότητα Προέδρου με παίκτη, περισσότερο πατρική θα τη χαρακτήριζα. Για μένα ήταν από τους κορυφαίους παράγοντες όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ανιδιοτέλεια, το πάθος και η αγάπη τους για την ομάδα δε συναντώνται πλέον στον σύγχρονο επαγγελματικό αθλητισμό. Παύλος και Θανάσης έχουν γράψει με χρυσά γράμματα τα ονόματα τους στην ιστορία του Παναθηναϊκού.

Για το κλίμα που επικρατούσε στα αποδυτήρια και τη συναισθηματική φόρτιση: 

Το κλίμα ήταν πάρα πολύ καλό στα αποδυτήρια. Ήταν μία χρονιά που ο Παναθηναϊκός ως συνήθως είχε πολλούς μεγάλους αστέρες του παγκόσμιου μπάσκετ στη σύνθεσή του, ο Ντομινίκ, ο Βράνκοβιτς, ο Γιαννάκης, ο Κόρφας. Παρόλα αυτά, το κλίμα ήταν εξαιρετικό μεταξύ μας, ήμασταν φίλοι χωρίς να υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ μας.  

Υπήρχε μία σιγουρία πριν από το Final 4 στο Παρίσι. Υπήρχε πίστη στις δυνατότητες της ομάδας και αυτοπεποίθηση. Άλλωστε οι περισσότεροι στην ομάδα είχαν παραστάσεις από αγώνες υψηλού επιπέδου και μεγάλης πίεσης, όπως ο Αλβέρτης, ο Βράνκοβιτς, ο Γιαννάκης και ο Ουίλκινς. Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίσαμε τον τελικό όπως κάθε άλλο ευρωπαϊκό παιχνίδι εκείνης της εποχής. 

Για τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς στο «τιμόνι» του Παναθηναϊκού:

Ο Μάλκοβιτς ήταν πολύ αυστηρός σαν προπονητής. Σίγουρα είχε κι εκείνος τεράστια εμπειρία όσον αφορά αντίστοιχες διοργανώσεις μετά τις επιτυχίες του και με τη Γιουγκοπλάστικα και με τη Λιμόζ. Το πιο σημαντικό είναι νομίζω που μπόρεσε να αποφορτίσει την ομάδα από όλη αυτήν την πίεση που υπήρχε σε αντίστοιχα Final 4 στο παρελθόν, συνήθως δηλαδή οι ομάδες απομονώνονταν σε κάποιο ξενοδοχείο μέρες πριν, όμως από εμάς αντιμετωπίστηκε ως ένα ακόμα ευρωπαϊκό παιχνίδι. Πήγαμε μόλις δυο μέρες πριν το πρώτο παιχνίδι στο Παρίσι, μέναμε σε κεντρικό ξενοδοχείο έχοντας τη δυνατότητα να βλέπουμε τις οικογένειές μας, οπότε όλο αυτό κατάφερε να απομακρύνει το άγχος και την πίεση της διοργάνωσης και λειτούργησε ευεργετικά.

Για τις πιο έντονες στιγμές στον μεγάλο τελικό με την Μπαρτσελόνα: 

Η αλήθεια είναι ότι μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσω στιγμές σε μία τόσο έντονη βραδιά. Ωστόσο, είναι δυο-τρεις στιγμές που είναι βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μου και νομίζω όχι μόνο σε μένα αλλά και στους περισσότερους φιλάθλους. Η μία είναι η στιγμή που βγήκαμε από τη φυσούνα στο Παλέ ντε Μπερσί, όπου αντικρίσαμε ένα καταπράσινο γήπεδο. Νιώσαμε ότι παίζουμε στο ΟΑΚΑ και όχι στη Γαλλία και αυτό μας έδωσε ένα έξτρα κίνητρο και μία επιπλέον δύναμη για τους αγώνες.  

Δεύτερη εξίσου χαρακτηριστική στιγμή ήταν εκείνη με το φοβερό μπλοκ του Στόγιαν στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ενώ ελέγχαμε το παιχνίδι στο τέλος παραλίγο να το χάσουμε, όμως ευτυχώς ο Βράνκοβιτς με ένα φοβερό σπριντ κατάφερε και έκοψε τον Μοντέρο σε μία ιστορική φάση. 

Τρίτη αξέχαστη ανάμνηση ήταν εκείνη της απονομής! Παίκτες, διοίκηση, κόσμος γίναμε όλοι μαζί ένα κουβάρι και πανηγυρίζαμε το πρώτο ευρωπαϊκό Κύπελλο που έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα, το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών που κατέκτησε ελληνική ομάδα μετά από συνεχόμενες αποτυχημένες προσπάθειες τόσο του Ολυμπιακού όσο και του Άρη.