Παπαφωτίου στο Onsports:«Το βόλεϊ με εξιτάρει και με το "Σχολείο της Ελπίδας" νιώθω αυτοπραγμάτωση»

Συναντήσαμε την διεθνή πασαδόρο στην… άμμο, να παίζει με συμπαίκτρια την Ανθή Βασιλαντωνάκη και αντίπαλες τις ομάδες του εθνικού σχεδιασμού, beach volley υπό τις οδηγίες του Ομοσπονδιακού τεχνικού, Τίε Σαντάνα.

Η ύψους 1,80μ. βολεϊμπολίστρια, που έχει περάσει από ομάδες της Γερμανίας, Ιταλίας, Πολωνίας και Γαλλίας, μίλησε για τις εμπειρίες της στο εξωτερικό, το αν βίωσε ρατσισμό, πως αντιμετώπισε τις αλλαγές και τις προκλήσεις που συνάντησε στην καριέρα της. Ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στο ξεκίνημά της στην Ελλάδα, όπου από τον Πανιώνιο πήγε στον Παναθηναϊκό και το 2011 τον οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδας, τίτλο που κατέκτησε και την επόμενη χρονιά με την ΑΕΚ, πριν ανοίξει τα… φτερά της για τα ευρωπαϊκά σαλόνια!

Η Αθηνά Παπαφωτίου όμως είναι… ανήσυχο πνεύμα και παράλληλα με τη διεθνή της καριέρα, σε μια σεζόν μάλιστα όπου αναδείχθηκε πολυτιμότερη αθλήτρια και καλύτερη πασαδόρος του γαλλικού πρωταθλήματος, με την Μιλούζ, είχε την ιδέα να ιδρύσει με την συμπαίκτριά της Κάρλι Σνάιντερ μια ΜΚΟ. Σκοπός ήταν να επισκεφτούν το «Zanzibar School of Hope», στην Τανζανία και να προσφέρουν την τεχνογνωσία την οποία έχουν αποκτήσει από τα χρόνια που αγωνίζονται στα ευρωπαϊκά γήπεδα, αλλά και αθλητικό εξοπλισμό και σχολικά είδη στα παιδιά. Κάτι που έκαναν το προηγούμενο καλοκαίρι, μιας και ο κορονοϊός φέτος τους… χάλασε τα σχέδια.

Η συντάκτρια του Onsports, Δήμητρα Πολυχρονοπούλου σε μια διαφορετική συνέντευξη με την Αθηνά Παπαφωτίου, η οποία δίνει την… πάσα για όσα θα ήθελε κάποιος να μάθει για εκείνη και απαντά σε όλα!

Από τον Πανιώνιο πρώτη μεγάλη μεταγραφή σου στον Παναθηναϊκό και στη συνέχεια στην ΑΕΚ, κατακτώντας μάλιστα το πρωτάθλημα back to back με δύο διαφορετικές ομάδες. Μάλιστα με τον Παναθηναϊκό ήταν το τελευταίο του πρωτάθλημα μέχρι σήμερα, και με την ΑΕΚ το πρώτο της ιστορίας της. Τι θυμάσαι από την πορεία σου αυτή στην Ελλάδα;

«Ήταν οι πρώτες μου χρονιές στην Α1 και με κάθε ομάδα έχω ξεχωριστές εμπειρίες και αναμνήσεις. Με τον Παναθηναϊκό, που τότε ήταν η πρώτη ομάδα στο ελληνικό πρωτάθλημα και κατακτούσε τα πρωταθλήματα το ένα μετά το άλλο, ήταν η πιο σημαντική διάκριση για μένα να είμαι μέλος της ιστορίας του. Με την ΑΕΚ ήρθε ένα καινούριο ξεκίνημα για την ομάδα και το πρωτάθλημα, που κατακτήσαμε ήταν επίσης ξεχωριστό, καθώς ήταν το πρώτο του συλλόγου. Το καθένα όμως έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου».

Το 2014 πήγες στη Στουτγκάρδη, πως πήρες την απόφαση για να φύγεις στο εξωτερικό;

«Η κρίση είχε «χτυπήσει» τον αθλητισμό στην Ελλάδα. Ήταν μια προσωπική φιλοδοξία να δοκιμάσω να παίξω στο εξωτερικό σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Να δω τι γίνεται στον κόσμο και στην Ευρώπη. Όταν θέλεις να κάνεις το βήμα παραπάνω ρισκάρεις και ότι γίνει. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Με τη μεσολάβηση του Γιάννη Αθανασόπουλου, ήρθε η πρόταση της Στουτγκάρδης και πήρα την ευκαιρία».

Τον Γιάννη Αθανασόπουλο τον συναντάς και φέτος ξανά στην Στουτγκάρδη. Πως αποφάσισες να επιστρέψεις;

«Θα τον ξανασυναντήσω 7 χρόνια μετά ως πρώτο προπονητή, γιατί την προηγούμενη φορά ήταν βοηθός. Αυτή η χρονιά που περάσαμε ήταν τόσο περίεργη. Υπήρχε μεγάλη αβεβαιότητα λόγω του κορονοϊού ιδιαίτερα στην Ιταλία, όπου ήμουν εγώ. Δεν είχε υπάρξει καμία απόφαση για το πρωτάθλημα και την έκβασή του, το οποίο τελικά διακόπηκε οριστικά. Τότε με πήρε ο Γιάννης (σ.σ. Αθανασόπουλος) και μου λέει: «Πως θα σου φαινόταν να έρθεις στην ομάδα;» Και του λέω ναι! Έτσι απλά. Η Στουτγκάρδη είναι μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια διεκδικεί συνέχεια το πρωτάθλημα στη Γερμανία, το έχει κατακτήσει κιόλας και είναι πάντα μέσα στις 8 ομάδες του Champions League, έχει απίστευτη οργάνωση. Ξέρω και τον Γιάννη και τη δουλειά που κάνει. Γνωρίζω τον σύλλογο και η ομάδα κάθε φορά που αγωνίζεται 2 και 3 χιλιάδες κόσμο. Είναι μια πόλη που αγαπώ και έχω φίλους, οπότε δεν είχα κανέναν λόγο να το σκεφτώ παραπάνω».

Σκέφτηκες να παραμείνεις στην Ελλάδα λόγω του φόβου μιας νέας έξαρσης του κορονοϊού;

«Ακόμη είναι η φιλοδοξία μου να παίζω στο εξωτερικό. Αυτό που κάνω -παρόλο που απαιτεί θυσίες γιατί είμαι μακριά από την οικογένειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους- με γεμίζει τόσο πολύ όμως, που με ευχαριστεί και για την ώρα δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Έχω αποφασίσει ότι όσο το απολαμβάνω να συνεχίσω να επενδύω στο βόλεϊ. Με τη ζωή που κάνουμε ως επαγγελματίες αθλητές όμως και τις συνθήκες που αλλάζουν, μπορεί να αλλάξει η απόφασή μου αυτή στο τέλος του χρόνου».

Μιλούζ, Κονελιάνο, Λοτζ, Φιλοτράνο, Στουτγκάρδη, έχεις αγωνιστεί σε αρκετά πρωταθλήματα στην Ευρώπη. Στην Μιλούζ επέστρεψες και αναδείχθηκες η κορυφαία πασαδόρος και MVP του πρωταθλήματος. Τι κρατάς από το κάθε πρωτάθλημα;

«Τη Μιλούζ την αγαπώ, έμεινα τρία χρόνια και κατακτήσαμε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της. Είχα και κάποιες προσωπικές διακρίσεις, οι οποίες όμως είναι συλλογικές γιατί πάντα η ομάδα αναδεικνύει τον παίκτη. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις, αλλά είναι ένας κύκλος που έκλεισε. Ήμουν τυχερή που έπαιξα και στην Ιταλία, το NBA του βόλεϊ. Αγωνίστηκα στην Κονελιάνο που είναι τώρα Παγκόσμια πρωταθλήτρια και συνυπήρξα με αθλήτριες που έβλεπα στην τηλεόραση. Είναι πρωτόγνωρος ο τρόπος της προπόνησης και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα παιχνίδια και είμαι τυχερή που έπαιξα εκεί».

Βίωσες ρατσισμό σε κάποια ομάδα από τις χώρες που αγωνίστηκες ή μήπως είχες να αντιμετωπίσεις στερεότυπα για τους Έλληνες;

«Όχι, δε βίωσα ρατσισμό, γιατί οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στις ομάδες αγαπούν τις αθλήτριες, θέλουν να τις γνωρίσουν και τις αντιμετωπίζουν ως επαγγελματίες. Όταν όμως πήγα στη Γερμανία οι σχέσεις με την Ελλάδα δεν ήταν οι καλύτερες, έτσι υπήρχαν κάποια κακόβουλα σχόλια που δε μου άρεσαν. Ωστόσο για να καταλάβεις γιατί λέει ο κάθε άνθρωπος κάποια πράγματα, πρέπει να ξέρεις το κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρό του, από το οποίο διαμορφώνει κάποια άποψη. Όταν η τηλεόραση και οι εφημερίδες λένε συγκεκριμένα πράγματα, δυστυχώς τα αναπαράγει και ο απλός πολίτης. Αυτό ήταν το προσωπικό μου στοίχημα. Ήθελα να με γνωρίζουν και να τους αλλάζω την άποψη, που έχουν για όλους τους Έλληνες. Αυτό είναι η ευθύνη όλων των Ελλήνων που βρισκόμαστε στο εξωτερικό». 

Φέτος ανακοίνωσες την απόφασή να αποχωρήσεις από την Εθνική ομάδα. Τι σημαίνει για σένα αυτό το κεφάλαιο που «έκλεισε»;

« Ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε. Πέρασα πολύ όμορφα με την Εθνική ομάδα, κρατάω τις σχέσεις που δημιουργήσαμε με τις κοπέλες. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολύ καλούς προπονητές από τον καθένα πήρα διαφορετικά πράγματα. Αλλά το κυριότερο ήταν ότι εκπροσωπούσα την Ελλάδα και έπαιζα με το Εθνόσημο. Αυτό και μόνο σου δημιουργεί συναισθήματα που δε τα βρίσκεις πουθενά. Αλλά η ζωή κάνει κύκλους. Οι χρονιές μου στο εξωτερικό είναι απαιτητικές για 8 μήνες, και δεν είχα άλλο τη δύναμη να το κάνω και το καλοκαίρι. Υπηρέτησα όποτε μου ζητήθηκε την Εθνική ομάδα και το Πανευρωπαϊκό ήταν το ιδανικό τελείωμα για μένα. Είναι καιρός να έρθουν οι καινούριες κοπέλες στο άθλημα και να βρουν τον ρόλο τους στην Εθνική».

Εκτός από το βόλεϊ έχεις έντονη φιλανθρωπική δράση, καθώς έχεις ιδρύσει μια ΜΚΟ. Μίλησέ μας για το σχολείο της Ελπίδας στην Ζανζιβάρη, «Zanzibar School of Hope»;

«Αυτός είναι επίσης ένας από τους λόγους που πήρα την οριστική απόφαση να σταματήσω και από την Εθνική, καθώς χρειάζομαι χρόνο για αυτό το πρότζεκτ. Ήταν μια πρωτοβουλία που είχαμε με την συμπαίκτριά μου στη Μιλούζ, την Κάρλι (σ.σ Σνάιντερ) και το οργανώσαμε. Εμείς αυτό που θέλουμε είναι ότι έχουμε πάρει από τον αθλητισμό να το δίνουμε πίσω. Ο αθλητισμός μας διαμόρφωσε ως χαρακτήρες. Ο αθλητισμός σου δίνει ευκαιρίες, και μπορεί να σε κάνει να εκφραστείς μέσα στη κοινωνία. Θέλουμε αυτή την ευκαιρία που δίνει ο αθλητισμός να την δώσουμε και σε αυτά τα παιδιά, που δεν έχουν την δυνατότητα. Η γλώσσα του αθλητισμού ενώνει. Στο τέλος του ενός μήνα της επίσκεψής μου στην Ζανζιβάρη μιλούσα στα ελληνικά, αφού δε με καταλάβαιναν ούτε στα αγγλικά, μιλούσα στη γλώσσα μου, καθώς έπρεπε να ήμουν πιο εκφραστική για να συνεννοηθούμε με τη γλώσσα του σώματος, τις εκφράσεις και τον τόνο της φωνής. Προσωπικά εκεί εγώ περισσότερα κέρδισα παρά έδωσα. Δεν έχω ξανανιώσει κάτι αντίστοιχο που να με γεμίζει τόσο πολύ».

Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να πετύχεις σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο;

«Για την ώρα θέλω να εστιάσω σε αυτό το πρότζεκτ. Καθώς αυτή η δράση στην Ζανζιβάρη, έχει διάφορες προεκτάσεις που πρέπει να εξερευνήσουμε. Με ενθουσιάζει και θέλω να επικεντρωθώ σε αυτό. Δεν ξέρω αν προτιμώ μια προσωπική διάκριση στο βόλεϊ ή τη δράση αυτή. Το ένα με εξιτάρει και με το άλλο νιώθω αυτοπραγμάτωση». 

Beach volley ή σάλα και γιατί;

«Εγώ ξεκίνησα με την ενασχόλησή μου με το beach volley. Αλλά είναι τρομερά δύσκολο να οργανώσεις μια καριέρα στο beach volley. Σε μια ομάδα της σάλας εσύ απλά παίζεις βόλεϊ και όλα τα υπόλοιπα είναι οργανωμένα. Ενώ στο beach volley όλα πρέπει να τα κάνεις εσύ, για να φτάσεις σε πολύ υψηλό επίπεδο. Πάντως το να παίζει ένας αθλητής και beach volley τον κάνει πιο ολοκληρωμένο. Δεν ισχύουν αυτά για τραυματισμούς και λοιπά. Είναι πολύ στενάχωρο που δεν έρχονται περισσότεροι αθλητές στο beach volley, καθώς σου προσφέρει πολλά πράγματα. Και εμείς ήμασταν τυχεροί που αυτή την περίοδο όπου λόγω κορονοϊού θα έπρεπε να μείνουμε εκτός δράσης για πέντε μήνες, μας δέχτηκαν οι προπονητές της Εθνικής ομάδας και κάναμε προπονήσεις με τον εθνικό σχεδιασμό, γιατί  έτσι θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στις ομάδες μας πιο έτοιμες».

Παρακολουθείστε ολόκληρη την απολαυστική συνέντευξη της Αθηνάς Παπαφωτίου στο βίντεο που ακολουθεί!