Ο Έλληνας κατακτητής του Σινικού Τείχους

-Τι είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από την εμπειρία σου στην Κίνα;

Η αλήθεια είναι ότι ταξιδεύω αρκετά σε διάφορα μέρη του κόσμου, για αγώνες ή προπονητικά camp. Κάθε χώρα / πόλη / χωριό έχει τις ιδιαιτερότητές του και πάντα κρατάω κάτι που μου αρέσει. Σίγουρα η Κίνα και κυρίως η επαρχία της ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Η πρώτη γεύση που πήρα στο Πεκίνο ήταν η αποπνικτική ατμόσφαιρα , συνδυασμός της ρύπανσης και της υγρασίας. Το χωριό που έμεινα (περίπου 2 ώρες από το Πεκίνο) ήταν πολύ φτωχικό (με αρκετά πιο καθαρή ατμόσφαιρα) παράλληλα όμως ήταν γεμάτο ζωή, με ανθρώπους να πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους, παιδιά να παίζουν έξω δίνοντάς μου την εντύπωση ότι είναι ολιγαρκείς μεν αλλά απολαμβάνουν τη ζωή . Βρισκόταν σε μια κοιλάδα με το εντυπωσιακό και επιβλητικό Σινικό Τείχος, να απλώνεται κατά μήκος της κορυφογραμμής που ένωνε τους λόφους και τα βουνά της περιοχής. Η σκέψη λοιπόν ότι σε λίγες ημέρες θα έτρεχα πάνω του με προκαλούσε !

-Πίστευες ότι με την ομάδα σου, Salomon, θα τα πηγαίνατε τόσο καλά σε αυτόν τον μαραθώνιο;

Στον αθλητισμό δεν υπάρχουν δεδομένα, ακόμα περισσότερο στις μεγάλες αποστάσεις όπου οι αστάθμητοι παράγοντες είναι αρκετοί. Προερχόμουν από άλλους δύο διεθνείς αγώνες με αρκετά κοινά στοιχεία με αυτόν και μπόρεσα να βρίσκομαι στα μετάλλια , οπότε είχα την ανάλογη εμπειρία και επίσης είχα προσαρμόσει την προπόνησή μου για κάτι τέτοιο. Στον αγώνα βρέθηκα στην καλύτερη κατάσταση και έτσι ανέλαβα να οδηγήσω τον ρυθμό από την αρχή και να ελέγξω τους αντιπάλους από άλλες διεθνείς ομάδες. Το πρώτο 1/3 και το τελευταίο αντίστοιχα ήταν πάνω στο τείχος με αρκετά σκαλιά και ανηφοροκατηφόρες σε σκληρή επιφάνεια, οπότε έπρεπε να γίνει ανάλογος καταμερισμός δυνάμεων διότι όλα θα κρίνονταν την δεύτερη φορά που ανεβαίναμε στο τοίχος, μετά από δύο ώρες, περίπου, αγώνα. Εάν κάποιος έκανε το λάθος να πιεστεί αρκετά την πρώτη φορά ήταν καταδικασμένος. Λίγο πριν από εκείνο το σημείο, αποσπάστηκα από τον ανταγωνισμό, νιώθοντας ικανός να πιέσω και έτσι κατάφερα να οδηγήσω στη νίκη .

-Πόσες είναι οι διεθνείς διακρίσεις που έχεις στο ενεργητικό σου;

Οι πρώτες μου διεθνείς συμμετοχές ήταν με την κωπηλασία, όπου την πρώτη χρονιά στην κατηγορία των Ανρών πήρα την 16η θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα (Σεβίλλη 2002) και ακολούθησαν αρκετές συμμετοχές σε παγκόσμια κύπελλα κτλ.

Στους δρόμους αντοχής (2005 και μετά) οι πιο σημαντικές μου διακρίσεις ήταν οι εξής:

3η Βαλκανικό πρωτάθλημα (Μαραθώνιος) Βελιγράδι 2006
9η Παγκόσμιο Στρατιωτικό πρωτάθλημα Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών 2010
1η Royal Parks Ultra 50 km Λονδίνο 2012
2η Λιόν Urban Trail 36 km (1600m θετική υψομετρική διαφορά / 6000 σκαλιά) Γαλλία 2013
3η Hermannslauf 31 km (700 m θετική υψομετρική διαφορά) Γερμανία 2013
1η Great Wall Marathon 42,2 km (1200μ θετική υψομετρική διαφορά / 5164 σκαλιά) Κίνα 2013
1η Killian’s Classic 25 χλμ(1650 θετική υψομετρική διαφορά) Font Romeu Γαλλικά Πυρηναία 2011
1η Killian’s Classic 25 χλμ(1650 θετική υψομετρική διαφορά) Font Romeu Γαλλικά Πυρηναία 2012
1η Afrodite Half Marathon 21,1 km Πάφος /Κύπρος 2010
1η Afrodite Half Marathon 21,1 km Πάφος /Κύπρος 2010
10η Παγκόσμιο κύπελλο Sky running / Dolomites Sky race 26 km (2000+ υψομετρική θετική διαφορά) Canazei Ιταλία 2010
Έχω επίσης πολλές διεθνείς συμμετοχές με καλά πλασαρίσματα σε αγώνες βουνού και ασφάλτου.

-Πώς μεταπήδησες από την κωπηλασία στο τρέξιμο; Από τη θάλασσα στο βουνό; Αυτά τα δυο αθλήματα φαίνονται τόσο αντίθετα μεταξύ τους…

Η σεζόν στην κωπηλασία τελείωνε αρχές του φθινοπώρου, όπου αρχίζαμε την γενική προπόνηση η οποία δεν περιλάμβανε προπόνηση στην βάρκα και περιείχε αρκετό τρέξιμο και βάρη . Στον σύλλογο μου τότε το είχαν σαν παράδοση και συμμετείχαν στον Κλασικό μαραθώνιο Αθηνών. Έτσι αποφάσισα και εγώ να το επιχειρήσω. Θυμάμαι είχα περίπου 45’ διαφορά με τον επόμενο καλύτερο κωπηλάτη. Είχα κάνει τότε οριακά κάτω από 3 ώρες και ήμουν περίπου 87 κιλά, καμιά 15 παραπάνω απ΄ ότι είμαι σήμερα! Ξανάτρεξα και δύο ακόμα φορές τα επόμενα χρόνια μέχρι να πάρω την απόφαση να αλλάξω άθλημα. Με την πάροδο των χρόνων έβλεπα ότι υπήρχε πρόβλημα στην συγκρότηση πληρωμάτων στην εθνική ομάδα και δεν γινόταν σωστή εκμετάλλευση των αθλητών αφού εμπλέκονταν συμφέροντα παραγόντων και σωματίων. Τότε το άθλημα δεν γνώριζε την σημερινή ανάπτυξη για την οποία κυρίως είναι υπεύθυνοι ξένοι προπονητές που και την ποιότητα – ποσότητα της προπόνησης έχουν βελτιώσει αλλά και, θέλω να πιστεύω, δεν μεροληπτούν υπέρ κανενός. Από τότε υπήρχε στο βάθος του μυαλού μου, η επιθυμία να ασχοληθώ με το μαραθώνιο. Όταν το αποφάσισα το 2005 με τον προπονητή μου τότε Κώστα Κοντομανώλη (Ολυμπιονίκης κωπηλασίας 8ος Los Angeles/6ος Μόσχα),οι περισσότεροι με απέτρεπαν, σε σημείο να «κοροϊδεύουν» εξαιτίας της σωματοδομής μου και λόγω του ότι ήμουν σχετικά μεγάλος, 27 ετών, για να ασχοληθώ με αξιώσεις σε ένα τόσο δύσκολο αγώνισμα.
Όσον αφορά τις ομοιότητες, υπάρχουν λίγες στο προπονητικό κομμάτι και πολλές στην καθημερινότητα. Προπονητικά η βασική ομοιότητα και στα δυο αθλήματα είναι μια πολύ καλή και γερή αερόβια βάση. Από εκεί και πέρα αυτά που διδάχθηκα από προπονητές και συναθλητές στα χρόνια ενασχόλησης με το κουπί είναι ανεκτίμητα και αφορούν κυρίως τη νοοτροπία και την γενικότερη συμπεριφορά. Ενδεικτικά σας λέω ότι η πρωινή προπόνηση ξεκινούσε 5:30 το πρωί (όταν ήμουν μαθητής πριν το σχολείο, έπαιρνα το λεωφορείο στις 05:00), δεν αργούσε κανείς γιατί ξέραμε ότι μας περιμένουν και αν έλειπε κάποιος δεν μπορούσε να προπονηθεί το πλήρωμα. Μέσα από τέτοιες συνθήκες έμαθα να είμαι συνεπής, υπομονετικός και να μην κυνηγάω κατευθείαν το αποτέλεσμα αλλά τις προϋποθέσεις καθημερινά που θα με οδηγήσουν στο τελικό μου στόχο .

-Ποιο άθλημα από τα δύο έχει τις περισσότερες δυσκολίες και ποιες είναι αυτές;

Και τα δυο είναι ιδιαίτερα απαιτητικά. Στην κωπηλασία η καθημερινότητα απαιτεί ένα πιο καλά δομημένο πρόγραμμα και η προπόνηση είναι σύνθετη, με βάρη, τρέξιμο και χιλιόμετρα στη βάρκα. Άλλος ένας καθοριστικός παράγοντας είναι ο καιρός, μιας και απαιτείται ηρεμία στο νερό για προπόνηση και αγώνες. Επίσης στη βάρκα ξοδεύεται επιπλέον χρόνος για ρυθμίσεις ανάλογα τον καιρό, τα σωματομετρικά χαρακτηριστικά του αθλητή αλλά και γενικότερη περιποίηση για την καλύτερη λειτουργία και αντοχής της στο χρόνο μιας και είναι ευαίσθητες και πανάκριβες. Επίσης είναι ξεκάθαρο ότι δε μπορεί να κάνει όποιος θέλει, έτσι απλά, και επίσης λίγες χώρες του κόσμου έχουν κωπηλασία. Στο τρέξιμο όλα είναι πιο απλά, η προπόνηση είναι ξεκάθαρη, τα αποτελέσματα πιο άμεσα, και όσο αν ακούγεται περίεργο η ένταση μεγαλύτερη και ας μιλάμε για μαραθώνιο και μεγάλες αποστάσεις γενικότερα. Η απλοϊκότητα αυτή ακριβώς το κάνει ίσως το πιο ανταγωνιστικό και μαζικό άθλημα .

-Σε ποίο από τα δύο σπορ έχεις νιώσει τις πιο έντονες συγκινήσεις σαν αθλητής;

Δε θέλω να υποβαθμίσω σε καμία περίπτωση την κωπηλασία όπου μου έδωσε πολλά σαν αθλητή και σαν άνθρωπο που ήταν καθοριστικά για την μετέπειτα πορεία μου. Αυτά που νιώθεις όμως στον μαραθώνιο είναι μοναδικά και μπορεί να το καταλάβει μόνο κάποιος που το έχει κάνει, πόσο μάλλον όταν τερματίζεις στο γεμάτο κόσμο Παναθηναϊκό στάδιο νικητής του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, στην κλασική διαδρομή, στο μοναδικό Ολυμπιακό αγώνισμα με Ελληνικό τοπωνύμιο και τόση ιστορία πίσω από αυτό. Επίσης η διάρκειά του σε συνδυασμό με την παρατεταμένη προσπάθεια κάνουν την εμπειρία αξέχαστη από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο δρομέα .

-Εκτός από την άθληση, με τι άλλο ασχολείσαι; Ποια είναι η σχέση για παράδειγμα με τις νέες τεχνολογίες και τα social media;

Είμαι υπαξιωματικός στο Πολεμικό Ναυτικό από το 1997 και Βατραχάνθρωπος (ΟΥΚ) απο το 2000. Είναι ιδιαίτερη χαρά για εμένα που μπορώ και εκπροσωπώ την επίλεκτη αυτή ομάδα , τις ένοπλες δυνάμεις μας και τους μπορώ να τους τιμώ με την γενικότερη παρουσία μου. Έχω μια συνεργασία με την Διοίκηση της μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών όσον αφορά την διατροφή και το προπονητικό πρόγραμμα των υποψηφίων στο σχολείο υποβρυχίων Καταστροφών .
Είμαι λάτρης της τεχνολογίας γενικότερα και ιδιαίτερα εξοικειωμένος με εξειδικευμένες ηλεκτρονικές συσκευές και την αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Όσον αφορά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου χρησιμοποιώ αρκετά, σίγουρα έχουν βοηθήσει πολύ να μοιράζομαι άμεσα τις εμπειρίες μου απο αγώνες, αποτελέσματα, προπονήσεις κτλ καθώς επίσης και να είμαι προσιτός σε κάποιον που δε με γνωρίζει προσωπικά αλλά θα ήθελε να μάθει κάτι παραπάνω όσον αφορά το προπονητικό του πρόγραμμα, νέα εξειδικευμένα προϊόντα, συμβουλές σε τραυματισμούς κτλ.

-Ποια είναι η εικόνα που έχεις σχηματίσει για την αντιμετώπιση του αθλητισμού από το κράτος μας όλα αυτά τα χρόνια;

Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτα για τις εμπειρίες μου αλλά και των συναθλητών μου σε αυτόν το τομέα κάτι που σίγουρα δεν τιμάει κανέναν, οπότε θα τοποθετηθώ γενικότερα και συγκριτικά με αυτά που βλέπω στις χώρες που επισκέπτομαι. Πρώτα απ’όλα θα πρέπει ο Αθλητισμός να ενσωματωθεί εντατικότερα, πρακτικά και θεωρητικά στα σχολεία και βέβαια να αφιερώνονται περισσότερες ώρες στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Να αναβαθμιστεί ο ρόλος του γυμναστή από τις πρώτες κιόλας τάξεις του Δημοτικού! Παράλληλα όμως πρέπει να δημιουργηθούν και ανάλογες εγκαταστάσεις στα σχολεία αλλά και στους Δήμους, όπου σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν αλλά μαραζώνουν απο την εγκατάλειψη και την έλλειψη σχεδίου αξιοποίησης. Στην επαρχία ίσως είναι λίγο καλύτερα, όμως οι μεγάλες πόλεις κάθε άλλο παρά φιλικές προς τον πολίτη και τον αθλούμενο είναι αποτρεπτικές ίσως ταιριάζει καλύτερα σαν χαρακτηρισμός. Σιγά σιγά όμως βλέπω όλο και περισσότερο κόσμο στο δρόμο να τρέχει, ξεπερνώντας ταμπού του παρελθόντος, όμως είμαστε ικανοί για ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση.

-Ποιες είναι οι τρεις κορυφαίες στιγμές που θα θυμάσαι για πάντα από την καριέρα σου;

Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια στιγμή, είναι τόσες πολλές από διαφορετικές περιόδους και όταν το έχω ανάγκη, ανατρέχω σε αυτές χωρίς να παραλείπω κάποια. Υπάρχουν στιγμές, κυρίως στην προπόνηση, που πραγματικά σε δοκιμάζουν. Δε μπορώ βέβαια να ξεχάσω τα χρόνια σκληρής δουλειάς, γεμάτα τέτοιες στιγμές, και τη νοοτροπία που μου πέρασε στο πετσί μου, ο προπονητής και δεύτερος πατέρας μου για πολλά χρόνια στην κωπηλασία, ο Κώστας Κοντομανώλης. Και τέλος δεν μπορώ να ξεχάσω τον τερματισμό, την πρώτη μου φορά , στην 1η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου στην Κλασική διαδρομή το 2009 και τη συγκίνηση του προπονητή μου, Νίκο Πολιά, γιατί προερχόμουν αφενός απο άλλο άθλημα, αλλά κυρίως απο 3 διαδοχικές χρονιές στη δεύτερη θέση με διαφορετικό νικητή κάθε φορά και αν μη τι άλλο, του το χρωστούσα. Όποτε ανατρέχω σε αυτή την στιγμή, είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που δεν μπορώ να τα αποτυπώσω γραπτώς.

-Είσαι κάτοικος της Αθήνας; Που βγαίνεις συνήθως για τρέξιμο και ποια είναι τα μέρη της πόλης που συνιστάς σε κάποιον ερασιτέχνη δρομέα;

Είναι αρκετά τα μέρη που τρέχω στην Αθήνα. Τα περισσότερα χλμ τα κάνω στο λιμάνι του Πειραιά, για να γλιτώνω τις πολλές μετακινήσεις μιας και απέχει μόνο μερικές εκατοντάδες μέτρα απο το σπίτι που ξεκινάω. Όταν προετοιμάζομαι για αγώνες βουνού ή για αγώνες όπως στο Σινικό Τείχος (με έντονες ανηφοροκατηφόρες και σκαλιά) αναγκαστικά πάω δύο-τρεις φορές την εβδομάδα στην Πάρνηθα για τις μεγάλες σε διάρκεια προπονήσεις, και για τα σκαλιά συνήθως προτιμώ κάποιους δρόμους στην Καστέλα, που από το Μικρολίμανο ανεβαίνουν στον Προφήτη Ηλία. Το αγαπημένο μου όμως μέρος είναι ο Εθνικός Κήπος, όπου υπάρχει μαλακό έδαφος, προστατευόμαστε απο την ζέστη τους καλοκαιρινούς μήνες καθώς και απο τον αέρα και τη βροχή το χειμώνα, λόγω της πυκνής βλάστησης. Σίγουρα θα συνιστούσα τον Εθνικό Κήπο σε ένα δρομέα, όμως το καλύτερο είναι ο καθένας να βρίσκει διαδρομές κοντά στο σπίτι του, και να ξεκινάει κατευθείαν απο εκεί γιατί αυτό που κάνει ελκυστικό το τρέξιμο είναι η απλότητα και η πρακτικότητά του .

Πηγή: redbull.gr