Οι πανηγυρτζήδες του «χθες», είναι οι τιμητές του «σήμερα»

Η Εθνική απέτυχε, ατύχησε, δεν τα κατάφερε. Όπως και να το πεις, η ουσία είναι η ίδια: η ομάδα που δημιούργησε προσδοκίες, που σκόρπισε χαμόγελα, που καλλιέργησε προσδοκίες για μετάλλιο, ακόμα και για το χρυσό, αποκλείστηκε στην οκτάδα από τη Γερμανία. Από μια ομάδα που σαν ρόστερ και σαν όνομα δεν είναι καλύτερη από τη δική μας, αλλά μέσα στο γήπεδο, εκεί που δεν μπορεί να κρυφτεί ή να ξεγελάσει κανένας κανέναν, αποδείχθηκε καλύτερη. Πιο έτοιμη πνευματικά, πιο αποτελεσματική αγωνιστικά, με πάθος, με πλάνο, με αυτοματισμούς, με «εκνευριστικά» ποσοστά ευστοχίας. Συγχαρητήρια στους Γερμανούς, διότι έκαναν το τέλειο παιχνίδι και δικαίως είναι στην τετράδα.

Τα ποσοστά ευστοχίας των Γερμανών, είναι η μια όψη του νομίσματος. Αυτή που μπορείς να αποκαλέσεις «ρέντα», «κωλοφαρδία», «το παιχνίδι της ζωής τους», «μια στο εκατομμύριο». Είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή απέκτησαν τέτοια αυτοπεποίθηση, που έμοιαζε σαν να πετάνε βότσαλα στη λίμνη – ένιωθες ότι ακόμα και με κλειστά μάτια να σούταραν, μέσα θα έμπαιναν τα σουτ. Μόνο που τα «περί κωλοφαρδίας» είναι μια μάλλον απλοϊκή ερμηνεία της γερμανικής κυριαρχίας: οι Γερμανοί έβγαλαν «σωστά σουτ», μέσα από συστήματα, σκριν και συνεργασίες. Και παράλληλα χτύπησαν κάθε ελληνική αμυντική αδυναμία, κάθε μισμάτς, κάθε ολιγωρία της άμυνάς μας. Γύρισαν με υπομονή τη μπάλα όταν έπρεπε, έπαιξαν γρήγορα όταν βρήκαν την ευκαιρία, δεν «μάσησαν» όταν προηγηθήκαμε στο ημίχρονο με 4 πόντους, δεν άλλαξαν τρόπο παιχνιδιού στην επανάληψη, δεν έχασαν την αυτοπεποίθησή τους.

Ξεκάθαρα χάσαμε το ματς και την πρόκριση, λόγω της αδυναμίας μας να παίξουμε άμυνα – οι 96 πόντοι που βάλαμε στην επίθεσή μας, μια χαρά θα ήταν, αν η άμυνά μας μπορούσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του αγώνα. Όταν όμως δέχεσαι 57 στο ημίχρονο και 107 συνολικά, δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά πράγματα. Δεν τα καταφέραμε λοιπόν αλλά προσπαθήσαμε, παθιαστήκαμε, παλέψαμε σε όλο το τουρνουά, πήραμε και χάσαμε διαφορές με Κροατία και Ιταλία, βρεθήκαμε πίσω με την Ουκρανία αλλά το γυρίσαμε, δείξαμε χαρακτήρα με την Τσεχία, μέχρι που «τρακάραμε» πάνω στη Γερμανία. Ούτε καμία «έκπληξη μεγατόνων είναι», ούτε «το τέλος του κόσμου», ούτε «αρχαία ελληνική τραγωδία», ούτε «εθνική καταστροφή». Και φυσικά δεν είναι – και δεν πρέπει να είναι – η ευκαιρία ή η αφορμή, για να βγάλουν χολή και να ρίξουν ανάθεμα στον Ιτούδη και τους παίκτες όλοι αυτοί, που μέχρι χθες τους αποθέωναν, τους ενθάρρυναν και τους «έσπρωχναν» προς το μετάλλιο.

Το τι διάβασα και το τι άκουσα αμέσως μετά την ήττα και τον αποκλεισμό, δεν περιγράφεται: περίπου ότι οι παίκτες είναι «λίγοι», ότι ο προπονητής είναι ανεπαρκής, ότι είναι υπερτιμημένοι, ότι δεν ήταν ποτέ φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα, ότι είχαν καβαλήσει το καλάμι και είχαν πάρει ψηλά τον αμανέ. Μέχρι που κάποιοι «νοστάλγησαν» τον Κατσικάρη, το Μίσσα, το Σκουρτόπουλο, θέλοντας άραγε να κάνουν τι; Να απαξιώσουν τον Ιτούδη ή να εμφανίσουν τον πιο επιτυχημένο Έλληνα προπονητή ως μέτριο; Ένα σωρό σαχλαμάρες ολκής ακούστηκαν και γράφτηκαν, λες και η Εθνική μας είχε υπογράψει κανένα συμβόλαιο με την επιτυχία και της είχαν τάξει ένα μετάλλιο ή λες και η παρουσία του Γιάννη της είχε εξασφαλίσει βάθρο πριν καν ξεκινήσει το τουρνουά. Το αγαπάμε το μπάσκετ σε αυτή τη χώρα – αυτό είναι δεδομένο. Αλλά δυστυχώς, περισσότερο κι από το μπάσκετ και την Εθνική, πιο πολύ κι από την «Επίσημη Αγαπημένη», αγαπάμε το αποτέλεσμα. Τη επιτυχία. Τη διάκριση. Μας αρέσει – δεν μας αρέσει, είμαστε πανηγυρτζήδες. Και ως κλασσικοί πανηγυρτζήδες του «χθες», γίναμε τιμητές του «σήμερα».

Οι παίκτες και οι προπονητές στενοχωρήθηκαν περισσότερο από τον καθένα από εμάς. Αυτοί έτρεξαν για προετοιμασία, αυτοί παράτησαν την ξεκούρασή τους, τις διακοπές τους, τις οικογένειές τους, πάλεψαν να ξεπεράσουν μικρότερους ή μεγαλύτερους τραυματισμούς. Οι εκφράσεις τους, τα δάκρυά τους, οι δηλώσεις τους, η απογοήτευσή που αποτυπώθηκε στα πρόσωπά τους μετά τον αποκλεισμό, πρέπει να είναι το κλείσιμο ενός κεφαλαίου αλλά και η έναρξη του αμέσως επόμενου: της μάχης για την πρόκριση στο Μουντομπάσκετ. Μπροστά πρέπει να κοιτάμε και εμείς και – κυρίως – οι παίκτες, διότι στον αθλητισμό η ζωή δεν τελειώνει μετά από μια αποτυχία, όπως δεν εξασφαλίζεις την αιώνια επιτυχία μετά από έναν θρίαμβο. Κι αν παραμείνουν ενωμένοι, αγαπημένοι και ταπεινοί, τότε μπορεί αυτό το στραπάτσο να τους δώσει την ώθηση, τη «δίψα» και το κίνητρο για να επιστρέψουν πιο δυνατοί και πιο έτοιμοι στο επόμενο μεγάλο ραντεβού.