Μια αξιαγάπητη «αφάνα»
Τους παιχταράδες, σε όποια ομάδα κι αν έρχονται, ας τους υποδεχόμαστε με το σεβασμό που τους αξίζει.
Έχει στ’ αλήθεια σημασία πόσα παιχνίδια θα «γράψει» ο Μαρσέλο φέτος με τη φανέλα του Ολυμπιακού, πόσα γκολ θα πετύχει και πόσες ασίστ θα μοιράσει, πόσες καλές σέντρες θα βγάλει και πόσες ντρίπλες θα κάνει στους αντιπάλους του; Κατά την ταπεινή μου άποψη, καμία: είναι ευλογία να έρχονται τέτοιοι παίκτες στη χώρα μας, ακόμα και στα 34. Νοστιμίζουν το ποδόσφαιρο, αναβαθμίζουν το πρωτάθλημά μας, δίνουν χαρά στον κόσμο, ένα παραπάνω κίνητρο για να πάει κάποιος στο γήπεδο ή να καθίσει στην τηλεόραση. Και σε μια περίοδο όπου οι άνθρωποι δυσκολεύονται να βρουν τη χαρά και το χαμόγελο σχεδόν οπουδήποτε στην καθημερινότητά τους, ο Μαρσέλο για τους φίλους του Ολυμπιακού είναι ένας λόγος πραγματικής ευτυχίας.
Το τι θα κάνει ο καθένας στο γήπεδο, θα κριθεί ακριβώς εκεί: στο γήπεδο. Ο Μαρσέλο, ο Πιέλ, ο Μπερνάρντ, ο Σπόραρ, ο Πινέδα και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες που ήρθαν και θα έρθουν φέτος στα μέρη μας. Τα βιογραφικά σαφώς και δεν παίζουν μπάλα από μόνα τους, αλλά πρέπει να είσαι «άνιωθος» αν δεν σε πιάνει δέος με το «ποδοσφαιρικό βιβλίο» του Μαρσέλο: δεν είναι μόνο τα 5 Τσάμπιονς Λιγκ που έχει κατακτήσει και οι αναρίθμητοι τίτλοι, αλλά ο τρόπος που καθόρισε τη θέση του αριστερού μπακ, που την έκανε «δική του», που την επαναπροσδιόρισε και έβαλε για μια δεκαετία περίπου το όνομά του φαρδύ – πλατύ στο κεφάλαιο «καλύτερος αριστερός μπακ του κόσμου». Σαφώς και οι καλές ποδοσφαιρικές του μέρες είναι πίσω του και όχι μπροστά του. Σαφέστατα τα δυο τελευταία χρόνια οι συμμετοχές του στη βασική 11άδα της Ρεάλ και η επιδραστικότητα στο παιχνίδι της μειώθηκαν. Αλλά ακόμα κι έτσι, ο Μαρσέλο μας έκανε την τιμή να έρθει στα μέρη μας και να κάνει μερικά από τα κόλπα του – δεν είναι και μικρό πράγμα στην «φτωχή» και «ταπεινή» Ελλάδα…
Μου έκανε εντύπωση που η Ρεάλ αποφάσισε να τερματίσει τη συνεργασία της μαζί του. Δεν είναι απλά ένας παίκτης, του οποίου το συμβόλαιο τελείωσε και η ομάδα αποφάσισε να ρίξει τα κόστη της και να μειώσει το μπάτζετ, κοιτάζοντας απλά νούμερα σε λογιστικά κιτάπια. Είναι ένα ζωντανό και ενεργό κομμάτι της ιστορίας της κι όχι κάποιος «μισθοφόρος» που ήρθε, έπαιξε και έφυγε. Όταν πλάνταξε στο κλάμα αποχαιρετώντας τη Ρεάλ, σφίχτηκε η ψυχή μου: άλλοι, όπως ο Κασεμίρο για παράδειγμα, έκλαψαν με μαύρο δάκρυ παρόλο που εκείνοι επέλεξαν να φύγουν, επειδή τα χρήματα που τους έταξε η επόμενη ομάδα τους ήταν υπερβολικά πολλά. Και την ίδια ώρα ο Μαρσέλο, που είμαι σίγουρος ότι θα δεχόταν να μείνει και με τα μισά λεφτά ή «τον βασικό μισθό» που λέει ο λόγος, ενημερώθηκε ότι δεν υπολογίζεται. Κι όμως, αυτή η «απρέπεια» ή «περίεργη απόφαση», έφερε τον Μαρσέλο στα μέρη μας. Διότι όπως λέει μια σοφή παροιμία, «τα σκουπίδια του ενός, είναι ο θησαυρός του άλλου».
Να έχει υγεία εύχομαι ο Μαρσέλο, όπως και όλοι οι ποδοσφαιριστές που ήρθαν και όλοι οι ποδοσφαιριστές γενικώς. Κι όχι επειδή είμαι φίλος της Ρεάλ και είναι ποδοσφαιρική μου λατρεία, αλλά πάνω απ’ όλα επειδή αγαπάω το ποδόσφαιρο το ίδιο. Να μας χαρίσει ωραίες στιγμές, να έχει πάντα αυτό το πλατύ χαμόγελο, να είναι αυτός ο ωραίος τύπος με την αφάνα που κακή κουβέντα τόσα χρόνια δεν είχε κανένας να πει, ούτε για το χαρακτήρα του, ούτε για τη συμπεριφορά του, ούτε για «βρώμικο» ή υπερβολικά σκληρό παιχνίδι. Και στο τέλος, ας κερδίσει ο καλύτερος – αρκεί να έχουμε περάσει όλοι καλά με όσα θα έχουμε δει στα γήπεδα.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.