Πιο εύκολα δε γινόταν, έχει ξανά νοοτροπία κορυφής

Ο ενθουσιασμός στον κόσμο του Παναθηναϊκού είναι τεράστιος. Αυτό φέρνει δυναμική που δύσκολα αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα. Όπως λέμε «ξύπνησε το θηρίο». Ακριβώς αυτό. Γιατί το συγκεκριμένο «θηρίο», δεν κοιμόταν απλά αλλά ζούσε με μηχανική υποστήριξη εδώ και αρκετά χρόνια. Για να έρθει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, να πετάξει τα σωληνάκια και να πει περπάτα…

Προφανώς και από τη 2η αγωνιστική, ούτε κρίνεται τίποτα, ούτε ασφαλή συμπεράσματα μπορούν να βγουν. Αλλά για τον Παναθηναϊκό ήταν κομβικής σημασίας η αναμέτρηση στην Κρήτη κόντρα στον ΟΦΗ. Κυρίως για να δείξει αν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του. Τα δικά του προβλήματα, τις δικές του καθυστερήσεις στις μεταγραφές. Το έκανε με άνεση που ξάφνιασε και με το παραπάνω.

Και μόνο το γεγονός πως νίκησε στο συγκεκριμένο γήπεδο το «τριφύλλι», μετά από 7,5 χρόνια, τα λέει όλα. Νίκησε χωρίς να έχει δύο χαφ που θα αποκτήσει, χωρίς να έχει τον βασικό του δημιουργό που δεν έχει αγωνιστεί ακόμη (Μπερνάρ), χωρίς να έχει το βασικό του δίδυμο στα στόπερ. Στην πορεία προέκυψε και πρόβλημα με τον Κουρμπέλη.

Ο Παναθηναϊκός ένα χρόνο πριν, θα είχε «σκαλώσει» πίσω απ’ το σκληρό παιχνίδι του αντιπάλου, θα έμενε να ψάχνει τρόπους να σκοράρει γυρίζοντας την μπάλα κοντά στην περιοχή και στο τέλος παρά την καλή του παρουσία, το «βραχυκύκλωμά» του θα του έφερνε την ήττα στη μοναδική κόντρα των γηπεδούχων. Δεν είναι σενάριο απ’ το μυαλό μας, αυτό συνέβη την περασμένη σεζόν στα ματς της επαρχίας που έδωσε το «τριφύλλι».

Η νοοτροπία που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός, είναι πιο σημαντική απ’ τους βαθμούς. Αυτοί ήρθαν τώρα, μπορεί να χαθούν σε κάποια άλλη αναμέτρηση που δε θα σου πάει τίποτα καλά. Είπαμε, κανένας στόχος δεν κρίνεται 2η αγωνιστική. Απλά το «μήνυμα» του Παναθηναϊκού είναι πως φέτος άλλαξε στο μυαλό του. Δεν είναι πλέον η καλή ομάδα που όμως θα έχει ταβάνι.

Οι «πράσινοι» θέλουν κορυφή, θέλουν να διεκδικήσουν, θέλουν να κατακτήσουν αν αυτό είναι εφικτό. Με μεγαλύτερη ποιότητα, αλλά σαφώς και τεράστια ανάγκη από προσθήκες στα χαφ. Όμως ακόμη κι εκεί, η νίκη στην Κρήτη δίνει ηρεμία. Δίνει δυναμική και άνεση στην ομάδα. Η οποία έχει μπροστά της ένα φαινομενικά βατό ματς αφού θα γίνει στη Λεωφόρο (Λεβαδειακός) και θεωρητικά μέχρι την ΑΕΚ θα έχει ολοκληρώσει τις κινήσεις που πρέπει.

Ομάδα που σου έδινε τη σιγουριά απ’ το πρώτο λεπτό πως θα σκοράρει και δε θα απειληθεί. Ουσιαστικά δεν απειλήθηκε, ο ΟΦΗ μόνο από σύμπτωση θα έβαζε γκολ. Είναι σπουδαίο για τον Παναθηναϊκό πως έχει ξανά την αυτοπεποίθηση του μεγέθους του. Έδειξε στο χορτάρι πως μπήκε και έπαιξε ως η μεγάλη ομάδα.

Χωρίς να δικαιολογείται με τις απουσίες, χωρίς να ψάχνει να βρει τρόπους για να αλλάξει τρόπο παιχνιδιού. Αυτός είναι, έτσι παίζει, δεν πα να λείπουν σημαντικότατα «γρανάζια» της δημιουργίας του αλλά και της άμυνας του. Αγωνίστηκε, νίκησε εύκολα κι έφυγε.

Νίκη νοοτροπίας. Με το μήνυμα να πηγαίνει πρώτα και πάνω απ’ όλα, στον εαυτό του. Γιατί ο Παναθηναϊκός σε πολλά ματς έχει αντίπαλο την… πάρτη του. Αφού μπόρεσε να νικήσει πρωτίστως αυτό το γεγονός, οι αντίπαλοι μετά είναι πιο εύκολη ιστορία. Και φάνηκε απέναντι στον ΟΦΗ. Γιατί δεν πέρασε απλά από ένα εκτός έδρας ματς η ομάδα του Γιοβάνοβιτς. Επικράτησε στη δυσκολότερη έδρα που είχε να επισκεφθεί φέτος, πλην των ντέρμπι Αττικής και Θεσσαλονίκης.

Σε επίπεδο προσώπων, εξαιρετικός ο Ρουμπέν που είναι πραγματικός «εγκέφαλος», σκόραρε ο Σπόραρ ένα τέρμα κλάσης. Όμως θα μας επιτρέψετε να βάλουμε τον Παλάσιος MVP. Όχι γιατί ήταν απαραίτητα ο καλύτερος των «πράσινων» που αγωνίστηκαν. Αλλά επειδή είναι σταθερά ο παίκτης που δίνει πράγματα, δεν θα τον δεις ποτέ να είναι αρνητικός ή χαλαρός και φυσικά πέτυχε το πρώτο γκολ που ήταν το μισό ματς, αν όχι και παραπάνω.