Μαθήματα μπασκετικής ιστορίας και Παναθηναϊκής… τρέλας

Αν στο ξεκίνημα της φετινής μεταγραφικής περιόδου, με τα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ (όχι μόνο στον Παναθηναϊκό) με την αποχώρηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, κάποιος έλεγε ότι οι «πράσινοι» θα «έκλειναν» τον Μάριο Χεζόνια, θα τον χαρακτήριζαν … τρελό. Το λιγότερο. Γιατί ξέρετε τι άλλο θα τον λέγαμε…

Ο Παναθηναϊκός των πιστών στρατιωτών

Και όμως. Ο Παναθηναϊκός το έκανε και αυτό. Ο Παναθηναϊκός των χιλίων προβλημάτων. Ο Παναθηναϊκός των «έσοδα-έξοδα». Αλλά και ο Παναθηναϊκός των πιστών στρατιωτών. Όλων εκείνων των ανθρώπων που αυτή τη σεζόν τα έχουν αφήσει όλα πίσω τους και έχουν αφοσιωθεί στο να κρατήσουν την «πράσινη» σημαία στο υψηλότερο σημείο.

Το legacy και το brand name

Και τα κατάφεραν. Και τα καταφέρνουν. Και με την αγωνιστική εικόνα της ομάδας (μόνο κάποιος που δεν γνωρίζει τα βασικά του αθλήματος θα μπορούσε να περιμένει περισσότερα από μια ομάδα τέτοιων συνθηκών σε έξι μήνες), αλλά και με την εν γένει εικόνα της. Και την σοβαρότητα και την στιβαρότητα που συνεχίζει να εκπέμπει διοικητικά αλλά και με τον τρόπο που λειτουργεί για να συνεχίζει να μεγαλώνει την «πράσινη» κληρονομιά (το περίφημο legacy) αλλά να δίνει και ακόμα περισσότερους πόντους στο brand name της.

Από τον Χεζόνια στον Καντέρ

Αυτό που γίνεται, όχι στην Ελλάδα, όχι στην Ευρώπη, αλλά παγκοσμίως από χθες το μεσημέρι με τον Παναθηναϊκό, μόνο αυτός ο σύλλογος μπορεί να το καταφέρει. Οι «πράσινοι» έκαναν την μεταγραφή της σεζόν (με τον απόλυτο τρόπο) και παράλληλα ένας άλλος NBAer, με όνομα βαρύ σαν… πολλές ιστορίες, ο Ενές Καντέρ ομολόγησε και πάλι την καψούρα του για τον Παναθηναϊκό και μέσω των social media έχει ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με το «τριφύλλι» αφήνοντας… υποσχέσεις.

Το πέπλο ασφαλείας

Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που το αδύνατο γίνεται δυνατό. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει… ριζώσει μέσα στην ομάδα μια αδιανόητη μπασκετική τρέλα. Έχει δημιουργήσει στον σύλλογο ένα DNA που ελάχιστες ομάδες έχουν στην Ευρώπη και μόλις μία στην Ελλάδα. Ακόμα και τώρα που το όνομα Γιαννακόπουλος δεν αποτελεί το δίχτυ ασφαλείας που αποτελούσε για τον Παναθηναϊκό όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, λειτουργεί σαν πέπλο ασφαλείας πάνω από την ομάδα. Είναι εκεί για να θυμίζει τις χρυσές στιγμές του παρελθόντος. Τις νίκες, τα τρόπαια, τους παικταράδες και τους τεράστιους προπονητές που φόρεσαν τη φανέλα με το «τριφύλλι» στο στήθος και παράλληλα να δείχνει τον δρόμο για την συνέχεια.

Τα moto των παλιών

Ο Παναθηναϊκός στην πιο δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του, συνεχίζει να πατάει γερά στα πόδια του και μέρα με την ημέρα να γίνεται όλο και πιο δυνατός. Οι παλιότεροι έλεγαν «Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και του καλύτερου το άριστο» και «Δύναμη στα δύναμη». Έτσι έχει μάθει να ζει και να πορεύεται ο Παναθηναϊκός. Ανεξαρτήτως συνθηκών, ανεξαρτήτως δεδομένων, ανεξαρτήτως καταστάσεων.

Περήφανοι Παναθηναϊκοί

Ο Παναθηναϊκός και φέτος συνεχίζει να γαλουχεί γενεές Παναθηναϊκών, συνεχίζει να κάνει περήφανο τον κόσμο του, στις χαρές και στις λύπες, συνεχίζει να τρελαίνει κόσμο στα… πέρατα της γης και μόλις με το καλό ο «εφιάλτης» του κορονοϊού περάσει και το ΟΑΚΑ ανοίξει και πάλι τις πύλες του τότε θα θυμηθεί και ο τελευταίος (φίλος ή εχθρός) τι σημαίνει Παναθηναϊκός. Σε περίπτωση που κάποιοι το έχουν ξεχάσει.

ΥΓ1: Όταν ξεκινάει μια κουβέντα και ο συνομιλητής προσπαθεί να προχωρήσει σε σύγκριση της μεταγραφής του Μάριο Χεζόνια με αυτής του Κώστα Κουφού, απλά ακούς τα επιχειρήματα και δεν απαντάς. Σεβαστή η κάθε άποψη, το κάθε επιχείρημα, αλλά υπάρχει και η μπασκετική λογική που θέτει τους κανόνες.

ΥΓ2: Το χρώμα της πετσέτας…