«Όταν γράφεις την αλήθεια, δεν μπορεί να σου πει ποτέ κανείς τίποτε»
Τον κύριο Θόδωρο τον γνώρισα από κοντά για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2002. Νεαρός ρεπόρτερ τότε εγώ, στα 23 μου χρόνια, με κάλεσε στο γραφείο του για να μου κάνει πρόταση συνεργασίας για τα θέματα της ΑΕΚ ενώ δούλευα στην «Ώρα».
Έκατσα με σεβασμό και δέος απέναντί του. Τα λόγια του τα θυμάμαι σαν τώρα και φυσικά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ αφού αποτέλεσαν οδηγό στην επαγγελματική μου πορεία. Με απλή γλώσσα, όπως πάντα, μου είπε: «Μου αρέσεις γιατί τα γράφεις σωστά. Τα γράφεις όπως είναι. Χωρίς κριτική και χωρίς συμπάθειες. Αυτό είναι το σωστό ρεπορτάζ. Αυτή είναι η σωστή δημοσιογραφία. Έτσι πρέπει να είναι ο δημοσιογράφος. Όταν γράφεις την αλήθεια, δεν μπορεί να σου πει ποτέ κανείς τίποτε».
Με ρώτησε τι θα ήθελα για να έρθω στο «Φως» και μέσα σε δευτερόλεπτα όλα είχαν τελειώσει. Από τότε έως σήμερα βρίσκομαι στην εφημερίδα χωρίς διακοπή. Με τον κύριο Θεόδωρο μιλούσαμε συνεχώς στο τηλέφωνο. Και όχι μόνο για την ΑΕΚ.
Του άρεσε να μου λέει για το παρελθόν και τις μεγάλες του στιγμές στο επάγγελμα. Κυρίως για τους χειρισμούς του στα δύσκολα-ιδιαίτερα θέματα. Υπερηφανευόταν για το ήθος και την αντικειμενικότητά του. «Δεν έχω δεχτεί από κανέναν παράγοντα, ποτέ, ούτε ένα κέρασμα. Ο Νικολαΐδης θα γράφει το σωστό μέχρι να πεθάνει. Το «Φως» το εκδίδω εγώ. Δεν θα γράφεται ότι θέλουν οι παράγοντες».
Πράγματι, λάτρευε τη δουλειά του και εργαζόταν σαν έφηβος. Πριν από δύο εβδομάδες μου είχε πει: «Εγώ Γιάννη θα πεθάνω στο γραφείο».
Η πολιτική δεν του άρεσε, παρότι υπήρξε επιστήθιος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. «Δεν μου αρέσουν τα πολιτικά. Εγώ λατρεύω τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο», μου έλεγε.
Για την Ελλάδα της κρίσης, η άποψή του ήταν πως θα περάσουν 30 χρόνια για να αρχίσει να στέκεται ξανά στα πόδια της.
Εκείνο που τον έκανε ξεχωριστό ήταν το κριτήριό του. Η σκέψη του δεν επηρεαζόταν από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Δεν τον ξεγελούσαν. Είχε ορθολογισμό και αντίληψη. «Μην τσιμπάς, εμένα να ακούς, έτσι θα γίνει τελικά…», μου έλεγε για πολλά θέματα της επικαιρότητας, που κατά καιρούς απασχολούσαν το ρεπορτάζ και ποτέ δεν έπεφτε έξω!
Ο κύριος Θόδωρος μου μιλούσε συνεχώς και για τα δικά του προβλήματα. Και αυτό με τιμούσε. Δεν είναι μικρό πράγμα να σου ανοίγεται ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος, με τόσες παραστάσεις και τόσο επιτυχημένος. Τα τελευταία χρόνια ο καημός του ήταν να αντέξει το «Φως». Αλλά πάντα σίγουρος στις δυνάμεις του και αισιόδοξος: «Μην φοβάσαι τίποτε. Συνέχισε να τα γράφεις όπως είναι και θα αντέξουμε. Εμένα αυτά μου αρέσουν. Οι δυσκολίες. Αυτά είναι τα καλύτερά μου. Τα δύσκολα. Τέτοια θέλω».
Πολλές οι γενικότερες συζητήσεις μας για τη στάση ζωής του και τη φιλοσοφία του. Επίσης, μου έδινε συνεχώς συμβουλές επαγγελματικά και προσωπικά.
Όλα αυτά τα χρόνια πολύς κόσμος του αθλητισμού και της οικογένειας της ΑΕΚ, μου ζητούσε να μεταφέρω πράγματα στον κύριο Θόδωρο. Τον εκτιμούσαν για το ήθος, την αντικειμενικότητα, την αμεροληψία του. «Εμείς θα τα γράφουμε όλα. Και τις δύο πλευρές. Και τι είπε ο Μαρινάκης και τι είπε ο Μελισσανίδης. Απλή καταγραφή, χωρίς σχόλιο», μου σημείωνε συνεχώς.
Είναι βέβαιο πως η δημοσιογραφία έγινε απίστευτα φτωχότερη. Μακάρι το «Φως» να συνεχίσει τη λειτουργία του έτσι όπως δίδαξε ο κύριος Θεόδωρος. Ειδάλλως, δεν είμαι καθόλου σίγουρος πλέον, πως θα καταφέρω να ασκήσω ξανά τη δημοσιογραφία τόσο σωστά.
Κύριε Θόδωρε, καλό ταξίδι. Ήδη μου λείπουν οι συζητήσεις μας και βουρκώνω σκεπτόμενος πως δεν θα ξανά απαντήσω σε κλήση από το «Φως», ακούγοντας στην άλλη άκρη της γραμμής τη Ρόη ή την Ιωάννα να μου λένε: «Γιάννη, σε θέλει ο κύριος Θόδωρος…».
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.