Δύο νίκες ήθελε, δύο νίκες θέλει...

Δύο νίκες ήθελαν οι «πράσινοι» πριν από το χθεσινό παιχνίδι για να πάρουν το εισιτήριο για την Πόλη, δύο νίκες χρειάζονται και τώρα μετά απ’ αυτό.

Αν μάλιστα υπολογίσει κανείς παράλληλα ότι ο Παναθηναϊκός διεκδίκησε και παραλίγο να «κλέψει» στο τέλος (αυτή ευτυχώς ή δυστυχώς είναι η σωστή λέξη, βάσει της χθεσινής του εικόνας…) ένα παιχνίδι στο οποίο παρουσιάστηκε με παντελή έλλειψη συγκέντρωσης και ήταν κάκιστος επιθετικά, δεν χρειάζεται και μεγάλη… φαντασία για να σκεφτεί ότι σε ένα ματς που νομοτελειακά δεν θα είναι ούτε τόσο κακός ούτε τόσο… αφηρημένος, όλα θα είναι ευκολότερα.

Πόσω μάλλον που η εμπειρία του τού επιτρέπει να δείχνει χαρακτήρα στα παιχνίδια που παίζει «με την πλάτη στον τοίχο» και έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι μπορεί σ’ αυτά να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να τα φέρει εις πέρας με επιτυχία.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ γνωρίζοντας ακριβώς αυτή την παράμετρο, έσπευσε μετά το τέλος του αγώνα, να τονίσει πως το άγχος πλέον θα το έχει ο Παναθηναϊκός και θεωρητικά τουλάχιστον  είναι έτσι, αφού οι Ισραηλινοί έχοντας πλέον δύο νίκες διαθέτουν την πολυτέλεια μιας ήττας που δεν θα φέρει την καταστροφή - αφού θα υπάρχει πάντα το πέμπτο παιχνίδι, έστω κι αν αυτό θα είναι στο ΟΑΚΑ… - ενώ αντίθετα μια ήττα για τους «πράσινους» θα επιφέρει τον οριστικό και αμετάκλητο αποκλεισμό.

Όμως, «οι σκληροί στα δύσκολα φαίνονται» και αυτά ταιριάζουν στον Παναθηναϊκό που έχει ως ατού του για το ματς της Πέμπτης το γεγονός ότι δεν προλαβαίνει να μείνει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην χθεσινή ήττα αλλά και ως ντεζαβαντάζ το γεγονός ότι ελλείψει εναλλακτικών λύσεων (όπως τουλάχιστον φάνηκε με μικρές εξαιρέσεις στο χθεσινό ματς) θα πρέπει να στηριχθεί και πάλι στους δυο - τρεις πρωτοκλασάτους παίκτες του με το «φόβο» να παρουσιαστούν «στραγγισμένοι» από ενέργεια, μετά την χθεσινή υπερπροσπάθεια των τελευταίων λεπτών και την έλλειψη δυνατότητας επαρκούς ξεκούρασης, πριν από το ματς - «τελικό».

Aν, ωστόσο, το καθοριστικό τέταρτο παιχνίδι δεν τρομάζει τον Παναθηναϊκό, δεδομένου ότι όπως είπε και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς η ομάδα του «έχει τον τρόπο» - και το έχει αποδείξει στο παρελθόν… - δεν μπορεί κανείς παρά να μιλά για μια μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε στο χθεσινό ματς.
Μια ευκαιρία που ουσιαστικά χάθηκε στο πρώτο ημίχρονο, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός ασυνήθιστα για τα δικά του δεδομένα σε μεγάλο παιχνίδι, παρουσιάστηκε εκτός τόπου και χρόνου.

Στατικός, επιθετικά δυσλειτουργικός, με σχεδόν ολοκληρωτική απώλεια της επαφής με την αίσθηση του χρόνου, με αποτέλεσμα να τον εξαντλεί και να αναλώνεται σε σουτ… απελπισίας, με μηδαμινή απειλή από τη γραμμή των τριών πόντων, άστοχος στις βολές , με τραγικά μεγάλα ποσοστά λαθών, χωρίς αιφνιδιασμούς και με αργή πρώτη πάσα μετά από το ριμπάουντ, δεν θα μπορούσε να περιμένει πολλά. Η Μακάμπι δεν έπαιξε κάποιο… διαπλανητικό μπάσκετ. Επιστράτευσε μόνο τη δύναμη και την αποφασιστικότητά της και προστάτεψε το καλάθι της παίζοντας κλειστά στην άμυνα.

Και μόνο με το τρίποντο που του έλειψε απελπιστικά χθες ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε ανοίξει αυτή την άμυνα και σήμερα θα μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ, οπότε η πλάστιγγα έγειρε προς την πλευρά των Ισραηλινών και η… αντεπίθεση του τέλους δεν στάθηκε ικανή να ανατρέψει την διαμορφωθείσα κατάσταση.

ΥΓ. Οσοι ασχολούνται με τη διαιτησία, ας την περιμένουν, καλού - κακού, χειρότερη στο παιχνίδι της Πέμπτης…

ΥΓ1. Η τελευταία επίθεση - λογικά - σχεδιάστηκε για τον Διαμαντίδη. Δεν του βγήκε (λόγω ημέρας, λόγω συνθηκών;) και η μπάλα κατέληξε στον Καλάθη με τα γνωστά αποτελέσματα…

YΓ2. Από τη βράβευση πριν τον αγώνα στις αποδοκιμασίες κάθε φορά που ο Σάρας έμπαινε στον αγώνα. Ποιος είπε ότι οι Ισραηλινοί δεν είναι… μετρ στην ψυχολογία;

ΥΓ3. Ακόμα κι αν το τέταρτο παιχνίδι δεν έχει τη αίσια έκβαση που όλοι περιμένουν, σ’ αυτή την ομάδα αξίζουν μόνο εύσημα. Εχει καταφέρει τα πάντα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Γι΄ αυτό και έχει κερδίσει με το σπαθί της το δικαίωμα της «ανάπαυσης» από τους τίτλους από καιρού εις καιρόν. Μέχρι την επόμενη επιτυχία…