Όταν το ποδόσφαιρο περνά σε δεύτερη μοίρα

Ο ήχος στις ράγες γινόταν εντονότερος σε γέφυρες πάνω από νερό και στη σφυρίχτρα του σταθμάρχη άλλαζε πλευρό ελαφρά ενοχλημένος... Πότε πότε, λίγο πριν λιγοψυχήσει, γύρευε ν' ακουμπήσει σε γενναίες στιγμές άλλων καιρών, τότε αποζητούσε τη συμπαράσταση οικογένειας, παλιών συντρόφων και φίλων που άφησε πίσω. Πίσω, κάπου στις φτωχογειτονιές του Αμπιτζάν, σε μέρη ξεχασμένα από το θεό, θαρρείς  και εκεί είχε σταματήσει ο χρόνος. Ο ίδιος όμως, δεν τα ξέχασε ποτέ. Εικόνες  και συναισθήματα πλημύριζαν κάθε σπιθαμή της ύπαρξής του κάθε που αισθανόταν την ανάγκη τους, ταξιδεύοντας  νοερά εκεί. Από την πρώτη στιγμή ήξερε πως μια μέρα θα επιστρέψει  πιο δυνατός να ολοκληρώσει κάτι που δεν πρόλαβε καν να αρχίσει . Ίσως ήταν υπόσχεση που έδωσε στον πατέρα του, του οποίου τη φροντίδα στερήθηκε σε ηλικία μόλις 14 ετών. Όχι μόνο να  δείξει υπέρμετρη δύναμη για την ηλικία του φροντίζοντας τη μητέρα και τα εφτά αδέρφια του αλλά μια μέρα να επιστρέψει και να παλέψει για αξίες που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες, ανθρώπινες.

Τότε, όσο και αν έμοιαζε με φιγούρα εγκλωβισμένη στο προσωπικό του δράμα, με τα ναρκωτικά, τα όπλα και τις συμμορίες να αποτελούν αναπόσπαστα κεφάλαια του επικρατέστερου σεναρίου που θα βίωνε κατά γράμμα (όπως και τις συντριπτικής πλειοψηφίας των νεαρών Ιβοριανών), εκείνος  το διέψευσε εμφατικά. Κατάφερε να απεγκλωβιστεί  ζώντας την ένταση μιας υπερπροσπάθειας κατά τη διάρκεια ενός ερασιτεχνικού ποδοσφαιρικού αγώνα που σημάδευσε για πάντα τη ζωή του. Βρήκε τη διέξοδο σε ένα φύλακα άγγελό αποφασίζοντας να μιλήσει την μοναδική εναλλακτική παγκόσμια γλώσσα του επισκιάζοντας τις οπλισμένες συνοικιακές συμμορίες, συνηθισμένες να συνδιαλέγονται με πυροβολισμούς.
Γρήγορα ο  Σερζ Ντιέ ή Mhinsea Serge Aristide Die όπως είναι το πλήρες όνομα του εκμεταλλεύτηκε τα πλούσια προσόντα  με τα οποία απλόχερα τον προίκισε η φύση, εγκατέλειψε  τις σπουδές του για να μπορέσει να φροντίσει την οικογένειά του και το ποδόσφαιρο όχι μόνο θα εξασφάλιζε τα αναγκαία για την οικογένειά του, αλλά θα γινόταν το όπλο της προσωπικής του επανάστασης για μια καλύτερη ζωή, δικιάς του και των συνανθρώπων του.
Έγινε μέλος της ομάδας Africa Sport of Abidjan, όπου αναρριχήθηκε από τις μικρές ομάδες στην πρώτη ομάδα. Το 1996 του ανακοινώθηκε για πρώτη φορά η επιλογή του για την Εθνική Ομάδα της χώρας του. Από τη στιγμή εκείνη, ξεκίνησε η διεθνής καριέρα του και το 1998 ξεκινά να παίζει στην ομάδα Ρετζίνα  της  Ιταλίας.

Το 2000, ωστόσο,  διανύει την πιο σκοτεινή περίοδο στην ποδοσφαιρική του καριέρα, κατά την οποία ήταν ελεύθερος, χωρίς ομάδα για ένα χρόνο. Τότε ήταν που ο ίδιος θεώρησε ότι πιθανόν να έχει τελειώσει με το ποδόσφαιρο, στρέφεται στην εκκλησία και αποφασίζοντας να προσφέρει τη ζωή του στο Θεό, γίνεται Χριστιανός. «Ήμουν χαμένος και ο Κύριος με έφερε πίσω», υποστηρίζει ο ίδιος.
Γεννημένος μαχητής όμως δεν θα το βάλει κάτω και για μια ακόμα φορά στη ζωή του  θα πέσει αλλά θα σηκωθεί ακόμα πιο δυνατός.
Έτσι το 2001 θα βρει «ποδοσφαιρική στέγη» στην Αβελίνο για να μεταπηδήσει αργότερα στη Μπενεβέντο ως το 2003 όπου θα φορέσει τα χρώματα της Νις για άλλα δύο χρόνια.

Παράλληλα με την ανάκαμψη της ποδοσφαιρικής του καριέρας το 2001, συναντά τον έρωτα της ζωής του, τη Λύντια Ντομορό (Lydia Domoraud), η οποία γίνεται σύζυγός του ένα χρόνο μετά, στις 22 Ιουνίου 2002. Καρπός της  ένωσης αυτής θα είναι  ο Manasse Chris - Samuel Die την 17η Ιανουαρίου 2006. Ακόμα όμως και η γέννηση του γιού του δεν θα επιφέρει και την ψυχική του «ολοκλήρωση». Κάτι συνεχίζει να λείπει από τη ζωή του.. Έχει μια υπόσχεση να εκπληρώσει που «τον κρατά» πίσω. Πίσω στη χώρα που αυτός δεν ξέχασε ποτέ.
Και θα επιστρέψει. Με αφορμή την περίοδο πολιτικής κρίσης που θα ξεσπάσει στην Ακτή Ελεφαντοστού τον Σεπτέμβριο του 2002 - η οποία θα διαρκέσει έξι χρόνια περίπου σπέρνοντας πίσω τις πολλές καταστροφές, ειδικά στο δυτικό τμήμα της, όπου είναι και η γενέθλια χώρα του ποδοσφαιριστή- θα αποφασίσει να ταξιδέψει εκεί τον Ιούνη του 2005, προκειμένου να δωρίσει ρουχισμό και τρόφιμα στα θύματα του πολέμου στην πόλη Γκιτροζόν (Guitrozon), προάστιο του Djouekoue, πόλης στη δυτική ακτή χώρας. Για το σκοπό αυτό κάλεσε τους κατοίκους της πόλης Αμπιτζάν σε μαζική κινητοποίηση μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης , προκειμένου να αναζητήσει οικονομική βοήθεια. Η κινητοποίηση αυτή είχε εξαιρετική επιτυχία και μεταδόθηκε από τις ειδήσεις σε όλη τη χώρα.
Με την αναγνωσιμότητα του, θα κάνει το ποδόσφαιρο φορέα μιας προσπάθειας που είναι βγαλμένη μέσα από ιδέες, τάσεις και αξίες  που σπάνια συγκεντρώνονται σε έναν ποδοσφαιριστή. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας το Δεκέμβρη του 2006, ο Σερζ Ντιέ θα συμμετάσχει σε πράξη συμπαράστασης προς τους κατοίκους της πόλης Τουλεπλέ (Toulepleu), η οποία οργανώθηκε από την Πρώτη Κυρία της Ακτής Ελεφαντοστού κατά την οποία προσέφερε τρόφιμα στους κατοίκους.

Απόρροια των προαναφερθέντων δωρεών  του, καθώς και αυτών που πραγματοποίησε κατά την επίσκεψή του στις στους φυλακισμένους του MACA Σωφρονιστικού Κέντρου και τις φυλακές του Αμπιτζάν (προσέφερε τρόφιμα και μπάλες και έγινε χορηγός ενός ποδοσφαιρικού αγώνα ), θα είναι και η αναγνώριση, η επιβράβευση πρωτίστως η ηθική και ψυχολογική  του έργου  και των προσπαθειών του• καθώς το Δεκέμβρη του 2007 θα του δοθεί ο τίτλος του "Πρέσβη της Ειρήνης" από τον πρόεδρο του ΟΜΡΡ, ενός Παγκόσμιου Οργανισμού για την Ειρήνη.
Το χαμόγελο του «ακτιβιζόμενου», αντανακλά λένε το πόσο σπουδαίος είναι ο ακτιβιστής και σίγουρα ο Σερζ Ντιέ θα έλαβε πολλά χαμόγελα ως ανταμοιβή.
Σίγουρα ακόμα περισσότερα όταν έγινε αρωγός μιας ακόμα προσπάθειας που «έδωσε πνοή» στο "Ίδρυμα Mannasse" όταν τον Ιούνιο του 2008 επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Ακτή Ελεφαντοστού. Αυτή τη φορά την πόλη Djuekoue προκειμένου να παρατηρήσει ο ίδιος τις ζημιές που άφησε πίσω του ο εμφύλιος. Εκεί συναντήθηκε με το δήμαρχο της πόλης, και συζήτησε μαζί του τις ανάγκες των κατοίκων και πιθανούς τρόπους βοήθειας προς αυτούς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μετά από τη συζήτηση αυτή αποφάσισε την ίδρυση του «Μανασέ»(το όνομα του γιου του) με σκοπό να βοηθήσει τις χήρες και τα ορφανά που χρήζουν βοήθειας καθώς και αυτούς που έχουν πρόβλημα επιβίωσης εξαιτίας τη κρίσης, μέσω πολυσχιδών προγραμμάτων υποστήριξης.
«Παίρνω μεγάλη δύναμη από τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου και γι'αυτό θα συνεχίσω να ασχολούμαι. Μου αρέσει να βοηθάω τους συνανθρώπους μου. Με γεμίζει το να προσφέρω», είχε δηλώσει εμφατικά ο ίδιος σε μία του συνέντευξη.

Είθε κάθε «άνθρωπος» να κερδίσει το προσωνύμιο αυτό όπως επάξια το κέρδισε ο Σερζ Ντιέ ή για τους φίλους Σέρζυ. Στην Ελλάδα την οποία κοσμεί με την παρουσία του από το 2008, έχει αποκτήσει πολλούς. Τι και αν ο Ουμπέρτο Έκο είχε πει κάποτε πως είναι αδύνατο να γίνει επανάσταση μια Κυριακή που παίζεται ποδόσφαιρο, ο Ντιέ ξεκίνησε τη δική του από αυτό. Ίσως και από κάποια υπόσχεση.