Το ρι-Ζηκό του ήταν γραφτό...

Ο Σαντιάγο,  ο ήρωας στον οποίο «έδωσε ζωή» ο Πάουλο Κοέλο(ή Κοέλιο στις περιοχές γύρω από το Ρίο) μέσα από τον «Αλχημιστή», εγκαταλείποντας μια κοινότοπη παγιωμένη ζωή κάνει το πρώτο βήμα στον μακρύ δρόμο της αναζήτησης. Θέλει να ταξιδεύει γιατί έτσι νιώθει ελεύθερος. Ελεύθερος να αλλάζει, να βελτιώνεται, να μεταμορφώνεται. Έτσι γίνεται βοσκός, «ποιμένας», εν δυνάμει κάποιος που μπορεί να καθοδηγεί άλλους στο εσωτερικό μονοπάτι.

Ο Άκης Ζήκος σαν άλλος Σαντιάγο, θέλοντας να βιώσει την δική του «ελευθερία», αποφασίζει να «ταξιδέψει» με διαβατήριο την «στρογγυλή θεά» και να καθοδηγεί τους άλλους, μιλώντας τη γλώσσα της, μέσα σε ένα γήπεδο με όποια μορφή και αν νοείται αυτό. Από τις αλάνες και τα ξερά γήπεδα του Παπάγου μέχρι το "Λουί Ντε" του κοσμοπολίτικου Μονακό. Για να καθοδηγήσει όμως άλλους πρέπει πρώτα να βρει τον εαυτό του. Αυτό θα το επιτύχει αν αφοσιωθεί στην επιδίωξη της πραγμάτωσης του «προσωπικού του μύθου». Την πρώτη αχτίδα επίγνωσης σε κάθε εσωτερικό αναζητητή, το πρώτο βίωμα. Μόλις ληφθεί αυτή η απόφαση, ο Κοέλο υποστηρίζει πως «όλα στο σύμπαν συνωμοτούν για να πραγματοποιήσουμε τον προσωπικό μας μύθο».

Στον Άκη, μπορεί η φύση να του μίλησε με σημάδια ευνοϊκά και να τον ενθάρρυνε, αλλά τίποτα δεν συνωμότησε στο να κατακτήσει κάποιο πρωτάθλημα με την αγαπημένη του ΑΕΚ. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να είναι παρά μια ακόμα ποδοσφαιρική αδικία, μόνο ένα παράπονο το οποίο δέχθηκε και έμαθε να ζει με αυτό. Όπως ένα παράπονο ήταν και η μη κλήση του στην Εθνική Ελλάδος. Παραδέχθηκε ότι τον «πείραξε»  για να συνειδητοποιήσει αργότερα πως στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Έκανε το καλύτερο γι αυτόν και την ομάδα του, ήταν ικανοποιημένος με τον εαυτό του, δεν ήταν πλέον στο χέρι του και εντέλει  κάποια πράγματα πρέπει απλά να τα δέχεσαι όπως είναι.

Πώς όχι όταν ο δρόμος του εσωτερικού αναζητητή δεν είναι στρωτός αλλά γεμάτος εμπόδια, κακοτράχαλος. Αυτός όμως είναι ο δρόμος της αρετής, αυτός που επιλέγουν τα παλικάρια και οι ήρωες, αυτός που επέλεξε και ο ίδιος.
Η απογοήτευση ήταν προσωρινή, όρθωσε το ανάστημά του και συνέχισε, γιατί έφερε μαζί του, κάτι που δεν του το κλέψανε όπως πολλοί υποστηρίζουν, μια θέση στην εθνική, ένα πρωτάθλημα... Έφερε αποφασιστικότητα, σκληρή δουλειά, καρδιά και τη μοναδική συμμετοχή Έλληνα ποδοσφαιριστή σε τελικό του Τσάμπιονς  Λιγκ...
Έτσι θα πυρακτώσει την καρδιά του με σταθερή βούληση να πραγματοποιήσει τον στόχο του. Η αποκάλυψη μέσα του έχει συμβεί, η αλχημική του μεταμόρφωση είναι δεδομένη. Κι όμως η ψυχή του ακόμα λαχταρά. Αν και βίωσε όλα τούτα, πρέπει να βιώσει και τον προσωπικό του Μύθο.
Όχι τελικά βρίσκοντας το χρυσό και τα μεγάλα συμβόλαια αλλά τον εσώτατο θείο του σπινθήρα. Όπως και ο Σαντιάγο συνειδητοποιώντας τα λόγια του δασκάλου του, θα αντιληφθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι «εκεί που είναι η καρδιά του, εκεί είναι και ο θησαυρός του» παίρνοντας τελικά με δάκρυα στα μάτια κάτι που δεν πήραν άλλοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές που άξιζαν.

Την αποθέωση, την αναγνώριση και το χειροκρότημα μετά την τελευταία του παράσταση μπροστά στο κοινό της ΑΕΚ που τόσο αγάπησε και αγαπήθηκε. Θα κερδίσει όχι ένα πρωτάθλημα αλλά μια περίοπτη θέση στην καρδιά του.
Οι «εχθροί» του θα τον θυμούνται σαν κάποιον που δεν κατέκτησε ποτέ πρωτάθλημα, οι περισσότεροι σαν τον πρώτο Έλληνα που συμμετείχε σε τελικό Τσάμπιονς  Λιγκ, έβγαλε στο δρόμο μια πόλη σαν το Μονακό για το ποδόσφαιρο, ακόμα και σαν την αδυναμία του πρίγκιπα Ρενιέ ή το μεγαλύτερο λάθος του Ρεχάγκελ... Εμείς σαν έναν μαχητή γεννημένο νικητή σε όποιο στίβο της ζωής και αν αγωνίζεται, που δεν δίστασε να πάει κόντρα στο κατεστημένο, που έδινε τον καλύτερο του εαυτό πρώτα για την ομάδα με όποια φανέλα και αν αγωνιζόταν. Θα τον θυμόμαστε ως έναν εκ των τελευταίων ρομαντικών του ποδοσφαίρου.

Ποτέ δεν είχε καλή σχέση με τα μίντια. Ορθότερα, τα μίντια ήταν αυτά που δεν είχαν καλή σχέση μαζί του. Οποιαδήποτε επαφή του με αυτά δεν ήταν διαδικαστική, ούτε τη θεωρούσε ενόχληση. Όταν μίλαγε είχε πάντα κάτι να πει και αισθανόταν το ίδιο άνετα όπως μέσα στον αγωνιστικό χώρο κάνοντας ελάχιστες προσποιήσεις όπως άλλωστε αρμόζει στη θέση του αμυντικού χαφ και αυτές όταν η συζήτηση παρέπεμπε στην ομάδα της καρδιάς του, την ΑΕΚ.
Δεν έχει κρύψει πως θα προτιμούσε να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα παρά το Τσάμπιονς Λιγκ. Το χρωστούσε στον εαυτό του (θα προσθέσουμε εμείς) και στον κόσμο της ΑΕΚ καθώς τον έχει στην καρδιά του όπως με δάκρυα στα μάτια είχε εκμυστηρευτεί στους ίδιους ένα βράδυ στο Λουί Ντε του Μονακό θεωρώντας τους υπεύθυνους για δύο από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα του. Την συγκινητική υποδοχή και αποθέωση όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει την ΑΕΚ ως αντίπαλος πια με τη φανέλα της Μονακό στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ , νιώθοντας τόσο δύσκολα και παράξενα που δεν ήξερε πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση(όπως ο ίδιος έχει δηλώσει χαρακτηριστικά) και το τελευταίο αντίο που του επιφύλασσαν όταν κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
Ένα αντίο που τελικά ήρθε χωρίς να κατακτήσει κάποιο πρωτάθλημα με την «Ένωση», κάτι που μαζί με τον άδικο αποκλεισμό της από την συνέχεια των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ την περίοδο 2006-2007 εξαιτίας ενός αγώνα παρωδίας Μίλαν-Λιλ αρνούμενος πεισματικά να το δει έτσι (είπαμε είναι ρομαντικός) συνιστούν δυο γεγονότα που αποχωρώντας από τους αγωνιστικούς χώρους θα ήθελε να τα διπλοκλειδώσει σε κάποιο ντουλάπι αποδυτηρίων.

Πρίγκιπες όμως υπάρχουν πολλοί και παραμύθια ακόμα περισσότερα αλλά στην Ελλάδα τον τελευταίο πρίγκιπα τον γνωρίσαμε στο πρόσωπο του αρχηγού της ομάδας του πριγκιπάτου. Ήρωας σε ένα παραμύθι με δράκους (Πόρτο), μια πριγκίπισσα που τον έκανε δικό της (Μονακό) προσωρινά, μα τελικά με την πρώτη του αγάπη (ΑΕΚ) να είναι και η παντοτινή.

Με προπονητές εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου η Μονακό έκανε μια μνημειώδη χρονιά που αν και δε συνοδεύτηκε εν τέλει από την κατάκτηση του πολυπόθητου τροπαίου, έκανε τον Άκη Ζήκο τον μόνο Έλληνα ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ μέχρι και σήμερα. Θυμάται πολλά από εκείνες τις μέρες αλλά σίγουρα όχι πίκρα. Αυτή έφυγε μαζί με την απογοήτευση λίγα λεπτά  μετά τη λήξη του αγώνα. Μετά από χρόνια θυμάται την ατμόσφαιρα και όχι το αποτέλεσμα. Την αγωνία του δυο βδομάδες πριν μη τυχόν τραυματιστεί και την προσμονή του για τον αγώνα μετά την τόσο έντονη εναλλαγή συναισθημάτων, η οποία επήλθε μέσα σε μόλις δυο ημέρες. Όταν τελικά βγήκε η απόφαση ότι θα αγωνιστεί κανονικά στον τελικό αφού η ποινή για την κόκκινη που είχε δεχθεί στον πρώτο ημιτελικό θα αφορούσε μόνο έναν αγώνα και αυτός θα ήταν ο επαναληπτικός εναντίον της Τσέλσι στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Από το ναδίρ και την πιο δύσκολη στιγμή (μαζί με τις δύο εγχειρήσεις στις οποίες υποβλήθηκε) στην καριέρα του λόγω της αναμονής της απόφασης, στο ζενίθ και σε μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής του όταν αυτή βγήκε, ακολουθούμενη από την επιθυμία ο αγώνας να μην τελειώσει όταν αυτός έφθανε προς το τέλος του. Θυμάται τα συγχαρητήρια του κόσμου στους δρόμους του Μόντε Κάρλο. Πολύ παράξενο, αν αναλογιστεί κανείς πως το Μονακό είναι πόλη διασημοτήτων και όχι ποδοσφαιρόφιλων κατοίκων. Το να σε γνωρίζει κάποιος εκεί είναι σπουδαίο και δύσκολο επίτευγμα, πόσο μάλλον να το πετύχει ένας ξένος, που πήγε εκεί άγνωστος και έμεινε για λίγο. Ο «πρίγκιπας» παρέλαβε το μετάλλιό του αγκαλιά με την γαλανόλευκη σημαία. Ξετυλίγοντας τη σημαία για να την περάσει στο λαιμό του, ξετυλίγεται μαζί της και μια όμορφη ιστορία που «ομορφαίνει» παραμύθια.

Γιατί πρίγκιπας χωρίς λαό δε νοείται και έτσι έπραξε και ο Άκης Ζήκος. Στην καθιερωμένη ερώτηση στα αποδυτήρια για τον αριθμό των εισιτηρίων που επιθυμεί κάθε ποδοσφαιριστής, οι άνθρωποι του Μονακό αρχικά γέλασαν μόλις άκουσαν τον τρελό Έλληνα να αναφέρει τον αριθμό 270 και τελικά αναγκάστηκαν να τον πιστέψουν όταν είδαν ότι επέμενε. Δεν αγόρασε απλά 270 εισιτήρια, μα ναύλωσε και τζετ προκειμένου να μοιραστεί μαζί με δικούς του ανθρώπους την μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του εντός αγωνιστικού χώρου.

Στο τέλος του αγώνα κάποιος από αυτούς του πέταξε τη σημαία η οποία έκανε το γύρο του κόσμου κατά τη βράβευση τον ομάδων.
Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές είθισται να «οφείλουν» μεγάλο μέρος από την μετέπειτα πορεία τους σε κάποιον προπονητή που τους ανέδειξε είτε πιστεύοντας στο ταλέντο τους, είτε δίνοντας τους την κατάλληλη ευκαιρία. Ο Ακης Ζήκος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση μνημονεύοντας τον Στράτο Σάββα. Αποτυπωμένη όμως στη δική μας μνήμη, ακολουθώντας τον, θα μείνει η αναφορά ενός άλλου προπονητή του και ενός πραγματικά κορυφαίου ποδοσφαιριστή έχοντας κερδίσει μια θέση στο πάνθεον αυτών, ως επιτομή του αμυντικού χαφ. «Στον Ακη βλέπω κάτι από τον εαυτό μου», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο προπονητής του στη Μονακό, Ντιντιέ Ντεσάμπ. Ο Ακης δεν είχε παρά να κερδίσει το μεγαλύτερο παράσημο της καριέρας του και να τον επιβεβαιώνει σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα πραγματώνοντας τον προσωπικό του Μύθο.