Η επέτειος του Κυπέλλου (vd)

Σ’ ένα τελικό που έχει μείνει στην ιστορία, ο μεγάλος Άρης εκείνης της εποχής με γκολ του Μανώλη Κεραμιδά (7’) κέρδισε 1-0 τον Π.Α.Ο.Κ. στο κατάμεστο Καυτανζόγλειο και κατέκτησε δίκαια το τρόπαιο την 28^η Ιουνίου του 1970. Το Κύπελλο Ελλάδας ήρθε σε μια περίοδο που οι «κίτρινοι» είχαν δημιουργήσει μια από τις πιο δυνατές ομάδες, ενώ το ίδιο βράδυ ολόκληρη η Θεσσαλονίκη ήταν στο πόδι και πανηγύριζε την σημαντική αυτή διάκριση ενάντια στον «αιώνιο» αντίπαλο. Στο «Καυταντζόγλειο» παρουσία 46.695 φιλάθλων ο Άρης του Μίλοβαν Τσίριτς υπέταξε τον ΠΑΟΚ του Γιένε Τσάκναντι.

Η σύνθεση των κυπελλούχων: Χρηστίδης, Πάλλας, Ναλμπάντης, Σπυρίδων, Ραπτόπουλος, Σεμερτζής (59’ Ψηφίδης), Συρόπουλος, Κεραμιδάς, Αλεξιάδης, Παπαϊωάννου, Μιχαηλίδης.

Ο άνθρωπος που με το γκολ του σηματοδότησε μία από τις πιο λαμπρές στιγμές του ποδοσφαιρικού Άρη, Μανώλης Κεραμίδας, μιλώντας στον επίσημο ραδιοφωνικό σταθμό του συλλόγου, γυρίζει 41 χρόνια πίσω και φέρνει στη μνήμη του όλα όσα διαδραματίστηκαν εκείνη τη βραδιά.

Οι δηλώσεις του Μανώλη Κεραμίδα στον «ΑΡΗΣ FM»:

«Όντως εκείνη η ήμερα ήταν η πιο ιστορική του Άρη. Επιβραβεύτηκε η χρονιά από το κύπελλο, το οποίο το κατακτήσαμε με το σπαθί μας. Τον καιρό εκείνο οι τρεις ομάδες που είχαν πρώτο ρόλο ήταν ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ. Παρόλα αυτά ο Άρης κατάφερε να φτάσει στον τελικό, όπου επιβραβεύτηκαν και οι κόποι μας. Αποκλείσαμε μεγάλες ομάδες εκείνη τη χρονιά και δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε εκείνο το παιχνίδι.
Μετά από τον ημιτελικό μέσα στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό, όπου και προκριθήκαμε, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε τον τελικό. Είχαμε τέτοια φιλοδοξία… Δώσαμε τα χέρια και οι έντεκα που βγήκαμε στο γήπεδο και είπαμε ότι δεν θα φύγουμε αν δεν πάρουμε το κύπελλο Ελλάδος. Υπήρχε ψυχή και εγωισμός. Ο Άρης τότε είχε την μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Ακόμα, δεν μπορούσαμε να πικράνουμε τους φιλάθλους μας. Είχαμε δώσει όρκο» είπε στην αρχική του τοποθέτηση.

Περιγράφοντας το γκολ που πέτυχε είπε: «Ήταν στη επίθεση ο Άρης με τον Συρόπουλο να έχει την μπάλα. Στη συνέχεια, ο Μιχαηλίδης έκανε τη σέντρα μέσα στην μεγάλη περιοχή, ήρθα εγώ από πίσω και με σουτ-βολέ έστειλα την μπάλα στα δίχτυα. Αυτό που θέλαμε ήταν να δώσουμε χαρά στον κόσμο μας γιατί ο Άρης είναι η μοναδική τους απόλαυση. Άξιζε να παίζουμε μπάλα για αυτούς».

Για το σήμα του θεού του πολέμου που έφερε στο στήθος με τη φανέλα του Άρη: «Αυτό σήμαινε ότι εκείνο το βράδυ είχαμε πόλεμο και έπρεπε να κερδίσουμε. Το σήμα του Άρη το τιμήσαμε πολλές φορές, ειδικά στην έδρα μας. Το μεγαλύτερο μυστικό σε μια ομάδα είναι η έδρα της. Ποτέ δεν αφήσαμε τους φιλάθλους του Άρη να φύγουν με σκυμμένο το κεφάλι. Οι αντίπαλοι ερχόντουσαν και σκεφτόντουσαν να φάνε όσο λιγότερα γκολ γινόταν».

Για το κλίμα που επικρατούσε τότε στον Άρη: «Ήμασταν μια οικογένεια. Αυτό τα λέει όλα. Η διοίκηση, οι ποδοσφαιριστές και ο φίλαθλοι ήμασταν πάρα πολύ δεμένοι. Σε προπόνηση ο Άρης είχε πέντε χιλιάδες κόσμο. Στο γήπεδο γινόταν μαύρη αγορά για τα εισιτήρια. Όταν μπαίναμε και βλέπαμε τον κόσμο, λέγαμε ότι θα παίξουμε και θα πεθάνουμε για αυτούς. Μάλιστα θυμάμαι που στον τελικό με τον ΠΑΟΚ οι φίλαθλοι μας είχαν ανάψει κεριά και τραγουδούσαν τον ύμνο του Άρη. Ήταν φανταστικό. Αυτό πρέπει να βλέπουν και οι σημερινοί παίκτες που ακριβοπληρώνονται».

Για την παράδοση με τον ΠΑΟΚ: «Από το 1963 μέχρι το 1973 που χάσαμε στο κύπελλο δεν είχαμε χάσει από τον ΠΑΟΚ. Κάθε χρόνο ο Άρης έπαιζε στο κύπελλο Uefa  μέσα το Καυταντζόγλειο και ο Άρης έφερε τις μεγαλύτερες ομάδες στη Θεσσαλονίκη και ήταν η ομάδα που εκπροσωπούσε την Βόρεια Ελλάδα εκείνη την δεκαετία».

Για το γεγονός ότι ο Άρης έχασε ευκαιρίες να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο τα τελευταία χρόνια: «Ήρθαν οι ευκαιρίες αλλά έλειπε η ψυχή. Όταν χάσαμε στον τελικό του κυπέλλου το 2008 με τον Ολυμπιακό στο Καυταντζόγλειο, από τη στεναχώρια μου, άφησα το αμάξι και πήγα με τα πόδια στο σπίτι. Η φανέλα του Άρη είναι βαριά και οι ποδοσφαιριστές που τη φορούν πρέπει να την τιμούν».

Μιλώντας για τον βετεράνο τερματοφύλακα του Άρη, Νίκο Χρηστίδη, υπογράμμισε: «Έχει γράψει ιστορία. Ήταν ο μεγαλύτερος μεταπολεμικός τερματοφύλακας που έπαιξε στην Ελλάδα. Αποτελούσε εγγύηση κάτω από τα δοκάρια. Όταν τον είχαμε μαζί μας δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα χάσουμε. «Κατέβαζε τα ρολά» έχοντας μια σταθερότητα και μια σιγουριά που μας ενθουσίαζαν».

Κλείνοντας, ο «χρυσός» σκόρερ του Άρη, τόνισε την ανάγκη προώθησης των μικρών ποδοσφαιριστών στην μεγάλη ομάδα τονίζοντας: «Ο Άρης κάνει ένα μεγάλο λάθος. Δεν εκμεταλλεύεται  τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές του. Δεν είναι δυνατόν μια ομάδα που παίρνει πρωτάθλημα να μην υπάρχει ένας παίκτης της στην ενδεκάδα της πρώτης ομάδας. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα για ένα προπονητή είναι να πάρει ένα νέο και ταλαντούχο παίκτη και να τον αναδείξει. Αλλιώς παίζει ένας ξένος και αλλιώς ένας Έλληνας που πονάει το σύλλογο. Αυτό οι άνθρωποι του Άρη πρέπει να το προσέξουν».

Δημήτρης Πιπερίδης - Δήμητρα Τοκμακίδου