Ο επίμονος… οδηγός

Το OnSports  συναντά τον Έλληνα οδηγό αγώνων μόλις βλέπει το αγωνιστικό αυτοκίνητό του για πρώτη φορά.  Η 1η ημέρα των αναγνωρίσεων τελειώνει με δυνατή βροχή. Στο ήρεμο service park περιφέρονται λίγοι άνθρωποι της οργάνωσης και οι μηχανικοί των ομάδων, οι οποίοι σκεπάζουν τις αγωνιστικές μηχανές.

Οι αγωνιζόμενοι επιστρέφουν και όλοι προσπαθούν να μάθουν πως ήταν οι ειδικές διαδρομές. Απόψεις ανταλλάσσονται, γνώμες ακούγονται και εμείς κάτω από τις μονόχρωμες κουκούλες προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε το αυτοκίνητο με τα χρώματα της Ελληνικής Σημαίας.

« Το δικό μας είναι το προτελευταίο»  φωνάζει ο Λάμπρος Αθανασούλας και πλησιάζει προς το μέρος μας. Χαιρετά εμάς και το τηλεοπτικό συνεργείο της διοργάνωσης. «Σας περίμενα για να το δω μαζί σας από κοντά». Του λέμε πως δεν τον πιστεύουμε και εκείνος γελά.

«Είναι η πρώτη φορά που το βλέπω σας λέω αλήθεια. Τα έφεραν σήμερα το πρωί και εγώ έλειπα για αναγνωρίσεις με το αυτοκίνητο δοκιμών» λέει, και με το σύνθημα του φωτογράφου τραβά μαζί με τον συνοδηγό του (Νίκο Ζακχαίο) το κάλυμμα, πάνω από το Ford Fiesta RS WRC.

Στις επόμενες στιγμές δε βλέπουμε το δραστήριο επιχειρηματία, ή τον οδηγό αγώνων που πριν από 2 χρόνια κέρδισε την κατηγορία Production στο ράλι Ακρόπολις.  Ούτε τον αθλητή της χρονιάς (σύμφωνα με τους αναγνώστες γνωστού αντρικού περιοδικού). Βλέπουμε ένα μικρό παιδί που του έδωσαν το δώρο, που ονειρευόταν  για τα γενέθλια του.

Ανοίγει τις πόρτες, αγγίζει  τα «φτερά» και το καπό, εξετάζει  με προσοχή την πίσω αεροτομή, χαϊδεύει με το βλέμμα του το σχήμα του, μπαίνει στη θέση οδήγησης.
«Θέλω να κάθομαι ένα κλικ πιο πίσω» παρατηρεί. Ο συνοδηγός του μοιάζει να σημειώνει ότι ακούει ενώ τα φλας αστράφτουν καταγράφοντας κάθε στιγμή. «Πως είναι»; Τον ρωτάμε ξυπνώντας τον από το όνειρο. «Πολύ καλά» απαντά. Βγαίνει και κάθεται στο ρολ μπαρ. «Είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα και κάτι παραπάνω. Όταν ήμουν μικρός έβλεπα τους οδηγούς να αγωνίζονται στο ράλι Ακρόπολις και έλεγα πως ήθελα πολύ να κάνω το ίδιο μόλις μεγαλώσω και το κατάφερα. Είναι ένα ιδιαίτερο συναίσθημα και μάλιστα κάτω από δύσκολες οικονομικές συνθήκες».

Η κουβέντα τότε πηγαίνει στη… βοήθεια του κοινού. Την κίνηση που έκανε ο Λάμπρος Αθανασούλας για να συμπληρώσει τα χρήματα για τη συμμετοχή του στον αγώνα, ζητώντας βοήθεια από τον κόσμο.

«Ήταν κάτι ασυνήθιστο για την Ελλάδα. Να ζητήσω λεφτά, από άλλους ανθρώπους και σε μία τόσο δύσκολη εποχή. Ναι ζήτησα από όσους ήθελαν και μπορούσαν να με βοηθήσουν. Ήταν σα να τους έβαζα στο όνειρό μου σα να έκανα τον κόσμο να χαρεί με τη δική μου χαρά.  Κάποιοι ανταποκρίθηκαν. Συγκεντρώσαμε 30.000€ και αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Βέβαια αυτό μου δημιουργεί μία επιπλέον ευθύνη για καλό αποτέλεσμα. Εκτός από τους θεατές έχω και αυτούς τους ανθρώπους πάνω από το κεφάλι μου, μεταφορικά και κυριολεκτικά αφού έχω γράψει τα ονόματά τους στην οροφή του αυτοκινήτου. Όμως γνωρίζω πως όλα είναι μία πρόκληση, που δέχτηκα και θα την ξεπεράσω. Ο αγώνας, οι ειδικές διαδρομές, το νέο και καλύτερο αυτοκίνητο, οι άνθρωποι που με βοήθησαν, οι θεατές που θα είναι στις ειδικές διαδρομές, όλα είναι μέρος της πρόκλησης».

Όση ώρα μιλά δεν παίρνει το βλέμμα του από το αυτοκίνητο. Σα να μη το χορταίνει. Του ζητάμε να μπει ξανά μέσα για κάποιες τελευταίες εικόνες, μόλις τις έχουμε, φεύγουμε διακριτικά και τον αφήνουμε να χαρεί τις πρώτες του στιγμές με το αυτοκίνητο. Άλλωστε εμείς θα τον δούμε, θα τον χαιρετήσουμε και θα τον χειροκροτήσουμε ξανά στις ειδικές διαδρομές, μαζί με τον κόσμο και τα μικρά παιδιά που θα βάλουν στόχο να γίνουν σαν αυτόν και να έχουν το δικό τους όνειρο στο Ράλι Ακρόπολις.

Φωτογραφίες: Νίκος Ρήγας