«Θέλω και 13ο, αλλά…»

Με ένα «γιατί» ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της η Ξανθή Μυλωνά, αντί να απολαμβάνει την κατάκτηση του 12ου τίτλου της, αφού είναι η πολυνίκης παίκτρια του Παναθηναϊκού που έχει σηκώσει 7 Πρωταθλήματα και 5 Κύπελλα, σκέφτεται το μέλλον της στην ομάδα, το οποίο δυστυχώς προμηνύεται δυσοίωνο.

Η θλιμμένη Βασίλισσα του γυναικείου βόλεϊ, ανοίγει την καρδιά της στην «ΠΡΑΣΙΝΗ» και στον κόσμο του Παναθηναϊκού, κάνοντας έκκληση σε όποιον μπορεί να ενισχύσει οικονομικά τον Ερασιτέχνη, για να επιστρέψει σε δρόμους δόξας.
Η Λαρισαία λίμπερο δεν κρύφτηκε πίσω από το… δάχτυλό της, και αποκάλυψε όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όλη την χρονιά. Εξέφρασε την πικρία της, καθώς ως αρχηγός του «τριφυλλιού», σήκωσε το πρώτο της Πρωτάθλημα σε… άδειες εξέδρες, παρά τις αξιέπαινες προσπάθειες της διοίκησης του Ρισβά και την πρωτοβουλία της συναυλίας της Άννας Βίσση. Ενώ τέλος κάλεσε τον Θανάση Γιαννακόπουλο να επιστρέψει για να συνεχίσει αυτό που εκείνος με τον Βασίλη Πιστιόλη ξεκίνησαν, να φέρουν το γυναικείο βόλεϊ στην κορυφή της Ελλάδας!

Σε μία συνέντευξη αλλιώτικη από τις άλλες, η Ξανθή Μυλωνά δεν χαϊδεύει κανενός τα… αυτιά και λέει τα πράγματα με το όνομά τους, απευθυνόμενη κυρίως στον έβδομο συμπαίκτη της, τους οπαδούς των… φίνων κοριτσιών:

«Είμαι στην ομάδα 7 χρόνια και έχω σηκώσει 12 Κούπες μπροστά τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Έχω ζήσει και θυμάμαι απίστευτες στιγμές. Θυμάμαι ότι ο κόσμος μας, παλαιότερα δεν χωρούσε να μπει στην Λεωφόρο!
Τώρα όμως με πνίγει το παράπονο και γι’ αυτό θέλω να ανοίξω την καρδιά μου στον έβδομο συμπαίκτη μου. Γιατί εγώ τον κόσμο του Παναθηναϊκού, κάθε φορά που έπαιζα, τον θεωρούσα συμπαίκτη μου!
Η εικόνα του ΟΑΚΑ όταν σήκωσα το 7 ο σερί πρωτάθλημα, για πρώτη φορά ως αρχηγός, ήταν άκρως απογοητευτική.
Μπορεί η κίνηση τόσο των SMS, όσο και της συναυλίας της Άννας Βίσση, να ήταν σωστή από την πλευρά της διοίκησης του Νίκου Ρισβά, καθώς τέτοιου είδους ενέργειες πρέπει να επαναληφθούν, προκειμένου να βγει επιτέλους ο σύλλογος από το οικονομικό αδιέξοδο που δυστυχώς βρίσκεται. Ωστόσο περίμενα μεγαλύτερη ανταπόκριση από τον απλό κόσμο.
Όλοι ξέρουν την οικονομική κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας και φυσικά αυτό επηρεάζει και τον αθλητισμό, κάτι που φάνηκε σε όλα τα αθλήματα τη φετινή χρονιά. Πραγματικά ευελπιστώ όμως να είναι η τελευταία.

Έχω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους δούλεψαν για να στεφθεί με επιτυχία αυτή η συναυλία, αλλά δυστυχώς αποτύχαμε!
Καταρχάς να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που δεν μας γύρισαν την πλάτη και που είτε ήρθαν στην συναυλία, είτε απλά αγόρασαν το εισιτήριο, για να μας βοηθήσουν. Το ποσό άλλωστε των 15 ευρώ που κόστιζε, δεν θεωρώ ότι ήταν απαγορευτικό.
Πριν πάμε στο ΟΑΚΑ, ανυπομονούσα να σηκώσω το πρώτο μου Πρωτάθλημα ως αρχηγός και το 7ο σερί, αυτής της ομάδας, που μόνο χαρές έχει προσφέρει στον σύλλογο. Με το που γυρίσαμε από το Ρέντη και τον κόσμο που είδαμε στον Φορέα όταν πήγαμε να πανηγυρίσουμε την Κούπα, αλλά και τα μηνύματα που έβλεπα καθημερινά στο facebook, περίμενα ένα γεμάτο ΟΑΚΑ. Αλλά φαίνεται πως έκανα λάθος.
Όταν ανέβηκα πάνω στη σκηνή απογοητεύτηκα και στεναχωρήθηκα, γιατί όλες εμείς, αλλά και οι αθλητές άλλων τμημάτων περιμέναμε από αυτήν την συναυλία να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην. Ήξερα πως δεν θα σωθεί η κατάσταση από την συναυλία και τα SMS, απλά θα ήταν μια… ανάσα ή έστω το πρώτο βήμα για σωτηρία της «Μάνας του Λόχου». Όμως δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη».

Δύναμή μας οι οπαδοί μας;

«Ειλικρινά ζήλεψα την φιέστα την περσινή, στο ποδοσφαιρικό γήπεδο του ΟΑΚΑ, που είχα την τύχη να και την τιμή να ζήσω. Με την Ρούξι Ντουμιτρέσκου και τα άλλα κορίτσια κατεβήκαμε στον στίβο του γηπέδου και με τις δυο μας Κούπες πήγαμε στο «πέταλο», ανάψαμε καπνογόνο και γίναμε ένα με την Θύρα 13!
Κάποτε είχαμε βγάλει κάποια μπλουζάκια που έγραφαν «Δύναμή μας οι οπαδοί μας». Που είναι φέτος αυτοί οι οπαδοί; Γιατί δεν ήταν στο πλευρό μας όλη την χρονιά, που τους είχαμε ανάγκη;
Εμείς πήγαμε στο σπίτι του Φορέα μετά το Ρέντη για να γιορτάσουμε μαζί τους την κατάκτηση του 7ου Πρωταθλήματος. Έτσι το αισθανθήκαμε, το θέλαμε και δεν παίζουμε μόνο για εμάς και για την φανέλα, αλλά χρόνια τώρα, παίζουμε και για τον κόσμο μας!
Θέλω να λοιπόν να τους ρωτήσω, γιατί μας γύρισαν την πλάτη; Εγώ έχω περάσει αξέχαστες στιγμές στην Λεωφόρο, όλοι θέλουμε να γυρίσουμε εκεί. Όμως για τους λόγους που δε μπορούμε να γυρίσουμε στο «σπίτι» μας, δεν ευθυνόμαστε εμείς.

Το να μην έχεις να φας, και να αγωνίζεσαι μπροστά σε άδειες καρέκλες, το κάνει ακόμη πιο δύσκολο. Ακόμη και τα οικονομικά προβλήματα, θα μπορούσαμε να τα αντιμετωπίσουμε αν είχαμε το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου μας μετά από κάθε ματς. Θα παίρναμε δύναμη, όπως κάναμε τα τελευταία χρόνια. Όμως δυστυχώς αγωνιζόμασταν μόνοι μας.
Εμείς πάντα δίναμε την ψυχή μας στο τάραφλεξ και ο κόσμος μας αντάμειβε με την παρουσία του στο γήπεδο. Φέτος όμως νιώθω ότι έπαιζα μεταξύ συγγενών και φίλων. Γιατί αν εξαιρέσεις τα δύο ματς με την ΑΕΚ που παίξαμε με τον κόσμο μας, σε κανένα άλλο παιχνίδι, δεν γέμισε το γήπεδό μας.
Δεν μπορεί η ΑΕΚ, που είναι νεοφώτιστη στην κατηγορία, να γεμίζει το γήπεδό της ακόμη και στις 11 το πρωί και εμείς που για επτά χρόνια είμαστε στην κορυφή να μην ζούμε ανάλογες στιγμές.
Έχω δει το κλειστό του ΟΑΚΑ τόσο γεμάτο, ώστε να μη πέφτει καρφίτσα σε αγώνες του Παναθηναϊκού και αισθάνθηκα πολύ άσχημα όταν εγώ προχθές, σήκωσα την Κούπα μου και δεν άκουσα το «Είναι φίνα τα κορίτσια» και ούτε καν ολόκληρο τον ύμνο του Παναθηναϊκού από τον κόσμο μας.
Έχω μια απορία, αν γινόταν μόνο η δική μας απονομή στο ΟΑΚΑ, ο κόσμος θα ήταν ο ίδιος; Γιατί από ότι είδα οι μισοί ήταν φαν της Βίσση, και όχι δικοί μας, οπαδοί. Δεν θέλω να το σκέφτομαι αυτό. Με στεναχωρεί και μόνο η σκέψη».

Πού είναι οι σωτήρες;

«Πάντα έλεγα ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν αγαπάνε μόνο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, αλλά αγκαλιάζουν όλα τα τμήματα του συλλόγου. Φέτος τι έγινε και άλλαξε αυτό;
Επειδή και εγώ πλέον θεωρώ τον εαυτό φίλαθλο του Παναθηναϊκού μετά από τόσα χρόνια που τιμώ την πράσινη φανέλα θέλω να σας πω κάτι μέσα από την καρδιά μου. Και εμένα με στεναχωρεί η ομάδα του Τζιμπρίλ Σισέ να μην πηγαίνει καλά, και εγώ απογοητευτεί που δεν βλέπω επιφανείς Παναθηναϊκούς να αναλαμβάνουν τη διοίκηση της ΠΑΕ. Όμως ο Παναθηναϊκός είναι υπεράνω προσώπων. Υπήρχε πριν από εμάς, και πρέπει να υπάρχει και μετά.
Πού είναι όλοι αυτοί, οι δήθεν σωτήρες του συλλόγου. Και αν στην ΠΑΕ, τα ποσά είναι αστρονομικά για να την αναλάβει κάποιος. Γιατί κανείς δεν έχει έρθει στον Ερασιτέχνη, να αναλάβει έστω το… πινγκ πονγκ;

Αυτό που εγώ, γνωρίζω καλά, είναι πως όσα χρόνια είμαι στην ομάδα, μόνο ο Θανάσης Γιαννακόπουλος και γενικά η οικογένεια αυτή, προσφέρει και κρατάει ζωντανό το τμήμα ώστε να πάρει τους 12 σερί τίτλους, για τους οποίους όλοι μαζί πανηγυρίζουμε!
Αναπολώ τις εποχές, που μας είχε «καλομαθημένες» -κάτι για το οποίο έχουμε… κατηγορηθεί μάλιστα- ο κύριος Θανάσης. Όταν ο Βασίλης Πιστιόλης, του μετέφερε τις ανάγκες μας, και εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη πάντοτε στεκόταν στο πλευρό μας. Το οικογενειακό κλίμα και το δέσιμο αυτής της ομάδας, ήταν αυτά που την έφεραν στην κορυφή. Εύχομαι λοιπόν φέτος να επιστρέψει για να συνεχίσει ότι εκείνος ξεκίνησε!»

12 και τελευταία (;) Κούπα!

«Μια που τα λέμε όλα και «μιλάμε» ανοικτά, θέλω να σας εκμυστηρευτώ μία σκέψη που στροβιλίζει από το βράδυ της Παρασκευής συνέχεια στο μυαλό μου. Το ενδεχόμενο αυτή να ήταν η τελευταία Κούπα που κατακτώ στον Παναθηναϊκό. Έχω σηκώσει 12, δεν θέλω να σταματήσω εδώ. Θέλω να πανηγυρίσω και την 13η και πολλές ακόμη φορώντας την πράσινη φανέλα!
Όμως έχω φύγει από το σπίτι μου, έχω παρατήσει την δουλειά μου, έναν σίγουρο μισθό, και ζω με «δανεικά» εδώ και καιρό. Δόξα τον Θεό είμαι τυχερή που έχω στο πλευρό μου έναν άνθρωπο, ο οποίος με αγαπάει και με στηρίζει στις δύσκολες στιγμές, τον σύντροφο της ζωής μου, Μιχάλη Σέγκο. Ειλικρινά με όλα αυτά που πέρασα φέτος, αν δεν είχα τον Μιχάλη να στραφώ, δεν θα είχα καταφέρει να αντεπεξέλθω. Το καλοκαίρι έκανα μία επέμβαση στα μάτια μου και ο Μιχάλης ήταν αυτός που με βοήθησε, γιατί η διοίκηση του Κίτσιου σφύριζε αδιάφορα, λες και εγώ δεν θα μπορούσα να περιμένω τον χειμώνα μόλις έπαιρνα τα πρώτα μου χρήματα να την κάνω. Δεν το έκανα όμως για να μην απέχω από τις προπονήσεις, γιατί εγώ πονάω αυτήν την ομάδα, που φέτος ειδικά δεν πέρασε λίγα.

Πολλές φορές από την αρχή της χρονιάς, είπα θα τα «παρατήσω», γιατί έβλεπα την νέα διοίκηση του Ρισβά, να «παρακαλάει», και πέραν του Δημήτρη Γιαννακοπουλου,  ο οποίος έδωσε 200.000 ευρώ, κανείς άλλος να μην δίνει σημασία.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω και τους Ρισβά, Κρεζία και Παπαδάτο, καθώς προθυμοποιήθηκαν να με διευκολύνουν όσον αφορά στο θέμα της δουλειά μου, που εδώ και τρεις μήνες έχω πάρει άδεια άνευ αποδοχών για είμαι στην ομάδα καθημερινά και πρωί βράδυ. Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεται επ’ άπειρον.
Δεν θα ξεχάσω τις φρούδες ελπίδες που δια στόματος Μιχάλη Κίτσιου, μας δόθηκαν όταν πήγαμε με την Μαρία Χατζηνικολάου και την Γεωργία Τζανακάκη στα γραφεία του Ερασιτέχνη, για να ενημερώσουμε την διοίκηση για την πολύ άσχημη οικονομικά κατάσταση που βρισκόμασταν, αφού για πάνω από πέντε μήνες ήμασταν απλήρωτες. Απορώ πως ζήσαμε πέντε μήνες χωρίς ευρώ στην τσέπη. Βέβαια η νέα διοίκηση έκανε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να μπορέσει ο σύλλογος να ορθοποδήσει, όμως πόσο να παλέψουν μόνοι τους»;

Άθλος αυτό το Πρωτάθλημα

«Θέλω τέλος να ευχαριστήσω όλα τα κορίτσια, και το προπονητικό τμ που αντέξαμε όλες αυτές τις δυσκολίες και καταφέραμε να πάρουμε και το Πρωτάθλημα! Ήταν ένας πραγματικός άθλος και μπράβο σε όλες τις συμπαίκτριές μου.
Μπαίναμε σε δύο τρία αυτοκίνητα για να πηγαίνουμε στις διπλές προπονήσεις που είχαμε, προκειμένου να εξοικονομήσουμε όσο το δυνατόν παραπάνω χρήματα για να φάμε! Και πολλές φορές αρνούμασταν να κάνουμε πρωινές προπονήσεις για να μην αναγκαστούμε να πάμε δύο φορές στο γήπεδο.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται αστεία σε κάποιους, όμως είναι η σκληρή πραγματικότητα που εγώ και οι συμπαίκτριές μου ζήσαμε φέτος.
Ακόμη και εγώ του χρόνου να μην είμαι στην ομάδα, όχι φυσικά γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί δεν μπορώ να το αντέξω οικονομικά, αλλά και ψυχολογικά, εύχομαι στα κορίτσια να μην περάσουν ξανά αυτά που ζήσαμε»!