Όταν έγινε Μαρουσάρα!

Το 74-72 επί της Σαλόν στις 17 Απριλίου 2001, με τις δύο βολές του Σωτήρη Νικολαΐδη 11 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του τελικού του Κυπέλλου Σαπόρτα, δεν ήταν απλώς μία ωραία ιστορία. Το Μαρούσι δεν κοίταξε πίσω. Για την ακρίβεια, η εμβέλειά του μεγάλωσε, η ομάδα ψήλωσε και η ζωή στα βόρεια προάστια έγινε πιο γλυκιά. Ο τεχνικός εκείνης της ομάδας Βαγγέλης Αλεξανδρής, ο κάπτεν Σωτήρης Μανωλόπουλος και ο Βαγγέλης Βουρτζούμης των τριών ευρωπαϊκών τίτλων με τρεις διαφορετικές ομάδες μίλησαν στην εφημερίδα «ΠΡΑΣΙΝΗ» και τον Γιάννη Σταυρουλάκη για την αυριανή επέτειο των δέκα χρόνων από την κατάκτηση του Σαπόρτα.

- Έπειτα από δέκα ολόκληρα χρόνια, τι κρατάτε από εκείνο το «ταξίδι» ως την Βαρσοβία και τον τελικό με τη Σαλόν;
Β.Α.: «Ήταν όλη η πορεία, όχι μόνο ο τελικός. Αυτά τα 17 παιχνίδια τα βλέπουμε σαν διαδρομή. Ήταν πολύ μακρύς ο δρόμος. Σίγουρα στον τελικό είναι πολλές οι εικόνες που μένουν. Οι βολές του Σωτήρη, οι πανηγυρισμοί, ο κόσμος που βρέθηκε να μας υποστηρίξει στη Βαρσοβία. Η επιστροφή, το γλέντι, τα τσάρτερ, όλα!».
Σ.Μ.: «Θα συμφωνήσω, είναι όλη η χρονιά που μένει. Όταν κατακτάς έναν ευρωπαϊκό τίτλο, αυτό που θυμάσαι έντονα είναι ο τελικός αλλά ήταν μια απίστευτη χρονιά και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Στον τελικό είναι πολλές οι εικόνες που έχεις να θυμάσαι αλλά περισσότερο σου μένει το συναίσθημα ότι είσαι Κυπελλούχος Ευρώπης και αυτό είναι το πιο σημαντικό».
Β.Β.: «Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα φτάναμε ως εκεί. Όλοι δώσαμε το κάτι παραπάνω από ό,τι μπορούσαμε και το Μαρούσι συμμετείχε στον τελικό. Είχαμε τη φιλοδοξία να κατακτήσουμε τον τίτλο, είχαμε πίστη στις δυνατότητές μας και τελικά τα καταφέραμε! Θέλω να αναφερθώ στη συνεργασία μου με τον Βαγγέλη Αλεξανδρή, του έχω ιδιαίτερη αδυναμία και δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να δουλέψω περισσότερο μαζί του. Είναι ένας άνθρωπος που μπορείς να μάθεις πολλά, όχι μόνο για το μπάσκετ αλλά και για τη ζωή. Από κει και πέρα, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη βοήθεια του Άρη Βωβού σε αυτή την προσπάθεια».

-Και όλα αυτά ενώ πριν από τρία χρόνια το Μαρούσι αγωνιζόταν στην Α2…
Σ.Μ. «Νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι και ρεκόρ Γκίνες! Μια ομάδα που παλαιότερα είχε μια ιστορία στο μπάσκετ αλλά ήταν ξεχασμένη και μέσα σε τρία χρόνια από την Α2, κατάφερε να κερδίσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο! Από τη στιγμή που κέρδισε τα Σαπόρτα και μετά, το Μαρούσι έμεινε σε υψηλό επίπεδο και στην Ευρώπη. Πήγε Final-4, μετά έπαιξε τελικό ενώ πέρσι συμμετείχε στην Ευρωλίγκα. Αλλά και στην Ελλάδα έφτασε στο σημείο να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Η κατάκτηση του Σαπόρτα ήταν η αρχή. Υπήρξαν πολλές αλλαγές στη συνέχεια όμως εκείνη η επιτυχία ήταν σημείο αναφοράς για τα επόμενα χρόνια».

-Πολλοί λένε ότι ο μεγάλος αντίπαλος στον τελικό δεν ήταν η Σαλόν αλλά το άγχος. Πως προσπάθησες να αποφορτίσεις την ατμόσφαιρα;
Β.Α.: «Έλεγα πάντα στα παιδιά πριν από κάθε παιχνίδι: ‘’Φαντάζομαι πώς θα είμαστε πηγαίνοντας στον τελικό. Στο αεροπλάνο με τις γυναίκες, με τις γκόμενές μας… Θα πάμε με χαρά να παίξουμε’’. Τους έβαζα σε αυτό το κλίμα, να σκέφτονται πάντα αυτές τις στιγμές. Κι έτσι συνέβη! Νοικιάσαμε τσάρτερ για τον τελικό και ο καθένας μπορούσε να φέρει έναν συγγενή ή φίλο του μαζί. Τους έλεγα πως πάμε να το ευχαριστηθούμε, πάμε σε μια γιορτή!».

-Είχατε προνοήσει για πριμ πριν το Σαπόρτα;
Σ.Μ.: «Στην πλάκα! Ο Παπαντωνίου είχε πει στον Βωβό να βάλει 10 εκατομμύρια…».
Β.Α.: «Και τα πήραν όλοι (γέλια)! Είδες πως είναι η ζωή καμιά φορά…».

-Πως ζήσατε τα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού;
Β.Α.: «Ήμουν σίγουρος ότι ο Σωτήρης (σ.σ. Νικολαϊδης) θα βάλει τις βολές. Του είπα: ‘’Έλα ρε να σε γράψει η ιστορία!’’ Ξέραμε ότι θα κάνουν φάουλ, κάναμε κίνηση να πάρει τη μπάλα και του έκαναν φάουλ. Εμείς ποντάραμε μετά στο να παίξουμε άμυνα».
Σ.Μ.: «Είχαμε εμπιστοσύνη στον Σωτήρη. Δεν καταλαβαίνει από τέτοια! Είναι καλός στις βολές και έχει ψυχολογία νικητή. Δεν φοβήθηκε, γι αυτό τον έβαλε μέσα και ο κόουτς. Φοβηθήκαμε λίγο στην τελευταία επίθεση της Σαλόν. Μετά ξέσπασαν όλοι».

Το «άγνωστο» Σαπόρτα

Οι τρεις πρωταγωνιστές της μεγάλης βραδιάς του Αμαρουσίου εξιστορούν άγνωστες ιστορίες πριν και μετά τον τελικό με τη Σαλόν.

Β.Α.: «Μετά τον τελικό ανέβηκα πάνω στο δωμάτιό μου να κάνω μπάνιο και να αλλάξω γιατί ακολουθούσε το ταξίδι της επιστροφής. Γινόταν πανικός αφού οι οικογένειες και οι φίλαθλοι είχαν στήσει γλέντι. Έπεσα από την υπερένταση πάνω στο κρεβάτι και είπα: "Παναγία μου σε ευχαριστώ για όλα! Θα έχω του χρόνου δουλειά!’’. Και δεν είχα (γέλια)! Είναι πραγματικότητα, όπως το ακούς. Εκείνη τη στιγμή μου έφυγε όλη η πίεση, δάκρυσα! Είχα ταξιδέψει μόνος μου στη Βαρσοβία, χωρίς τη γυναίκα μου και τα παιδιά. Είχα παιδιά μου όλους τους παίκτες και όλο τον κόσμο και δεν έπρεπε να έχω στο μυαλό μου ότι έχω να φροντίζω και κάποιον άλλον! Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω τις ατάκες του Αντρέα Παπαντωνίου. Στο πλοίο για τη Σμύρνη, πριν από το παιχνίδι με την Καρσίγιακα, πήρε τηλέφωνο σπίτι του και έλεγε: "έλα μάνα! Δώσε μου την ευχή σου γιατί είμαστε σε σκυλοπνίχτη’’! Να κλαις από τα γέλια».

Β.Β.: «Στην πτήση της επιστροφής από την Πολωνία βρισκόμασταν σχεδόν πάνω από τη Θεσσαλονίκη. Εκείνη την περίοδο η γυναίκα μου ήταν έγκυος στον μικρό μας γιο, τον Σταμάτη και την έπιασαν πόνοι! Πήγα κατευθείαν στον πιλότο και του είπα ότι έχω πρόβλημα, ότι έπιασαν πόνοι τη γυναίκα μου όμως θέλει ακόμα δυο μήνες για να γεννήσει! Ήρθε ο πιλότος, την είδε και με ρώτησε αν θέλουμε να κάνει αναγκαστική προσγείωση στη Θεσσαλονίκη. Τελικά δεν σταματήσαμε… Ευτυχώς δεν είχαμε πρόβλημα».

Σ.Μ.: «Αυτό που είπαμε εμείς οι παίκτες πριν από τον τελικό είναι ότι και μόνο που βρισκόμαστε εδώ είναι ένα όνειρο ζωής που πρέπει να το απολαύσουμε! Το όλο κλίμα ήταν σαν να πηγαίνεις εκδρομή. Δεν είχαμε καμία ψυχολογική πίεση. Λέγαμε πως πάμε να το ευχαριστηθούμε και ό,τι και να γίνει μέσα στο παιχνίδι, πρέπει να μείνουμε ενωμένοι. Να βοηθήσει ο ένας τον άλλον και να παίξουμε όπως έχουμε παίξει όλη τη χρονιά».

Οι μετοχές του Βωβού και ο «Ελ Σιντ» Όλιβερ!

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής μίλησε για το μεγάλο come back του Αμαρουσίου στους ημιτελικούς με την Ούνιξ Καζάν, την πίεση από την οικογένεια Βωβού και τον τραυματία Τζίμι Όλιβερ: «Θέλω να αναφερθώ στην ‘’καλή’’ πίεση που δεχόμασταν όλοι από την οικογένεια Βωβού. Ήταν η περίοδος που η εταιρία ήθελε να εισαχθεί στο Χρηματιστήριο και φυσικά μια επιτυχία του Αμαρουσίου θα ανέβαζε και τη μετοχή. Είχαν επενδύσει πολλά λεφτά στην ομάδα. Θυμάμαι τι μας έλεγε ο Άρης Βωβός: ‘’Θα είναι πολύ σημαντικό για εμάς να φτάσουμε στον τελικό’’. Επειδή μάλιστα το ταξίδι στο Καζάν με συγκοινωνία ήθελε 12 ώρες μέσω Μόσχας μάς νοίκιασε τσάρτερ, πράγμα πρωτάκουστο για μια συνοικιακή ομάδα της Αθήνας.

Στο προηγούμενο παιχνίδι ο Τζίμι Όλιβερ είχε υποστεί διάστρεμμα όμως τον βάλαμε να παίξει. Θυμάμαι πως έβαλε μόνο τρεις πόντους με την Ούνιξ. Ήταν σαν τον… Ελ Σιντ! Τον είχαμε στο ματς και οι αντίπαλοί έδιναν προσοχή σε αυτόν. Έτσι βρήκε την ευκαιρία ο Μασλαρινός και έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι. Κρατήσαμε τη διαφορά σε καλά επίπεδα όμως στη ρεβάνς έπρεπε να ήμασταν προσεκτικοί. Θυμάμαι το γήπεδο ήταν τίγκα!

Ποτέ δεν έχω δει τόσο κόσμο ενώ πολλοί φίλαθλοι δεν μπορούσαν να μπουν. Στο πρώτο ημίχρονο δεν ήμασταν καλοί στην άμυνα, δεχτήκαμε οκτώ τρίποντα και χάναμε 56-45. Οι 11 πόντοι συν οι οκτώ από την ήττα στη Ρωσία, ήμασταν 19 πόντους πίσω! Είπα στα παιδιά ότι οι Ρώσοι είναι ομάδα ρυθμού, θα κάνουμε παγίδες στα πικ-εν-ρολ και θα τους βγάλουμε από τον ρυθμό τους. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν μαγικό αφού φτάσαμε να προηγούμαστε ακόμα και με 18-19 πόντους! Το πιο σημαντικό βήμα για το Σαπόρτα ήταν εκείνο το παιχνίδι».