«Πάντα πιστεύαμε στην ομάδα»

Η χρονιά ήταν δύσκολη. Όχι μόνο οικονομικά –το αντίθετο, άλλωστε, θα αποτελούσε έκπληξη για το ταλαιπωρημένο ελληνικό βόλεϊ. Και αγωνιστικά, ο φετινός Παναθηναϊκός, σε αντίθεση με την άνεση των τελευταίων ετών, τα βρήκε… σκούρα.

Κινδύνευσε να γίνει το πρώτο «θύμα» του νέου συστήματος του πρωταθλήματος της Α1 γυναικών, κερδίζοντας την είσοδο στην πρώτη εξάδα στην τελευταία αγωνιστική του α΄ γύρου. Παρά τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τους τραυματισμούς και το… μείον ένα στους τίτλους (το Κύπελλο), το τέλος της σεζόν βρήκε τις «πράσινες» στην κορυφή, όπου παραμένουν σταθερά εδώ και μία επταετία.
Η λίμπερο του Παναθηναϊκού, Ξανθή Μυλωνά και η κεντρική, Μαρία Χατζηνικολάου, μοιράστηκαν με το Onsports στιγμές της φετινής χρονιάς και το… happy end της.

Είσαι η μοναδική παίκτρια του Παναθηναϊκού που έχει κατακτήσει και τα επτά τελευταία πρωταθλήματα της ομάδας. Νιώθεις ότι είσαι μέλος κάποιας ελίτ;

Μυλωνά: Είναι μεγάλη μου τιμή που βρίσκομαι σε αυτή την ομάδα, η οποία τα τελευταία χρόνια σαρώνει τους τίτλους. Όλα όμως τα πρωταθλήματα ήρθαν μετά από ομαδική προσπάθεια.

Όταν, στην τελευταία αγωνιστική της α΄ φάσης, κινδυνεύσατε να μείνετε εκτός 6άδας, φοβηθήκατε ότι η σεζόν τελειώνει εδώ;

Μυλωνά: Δεν υπήρξε ποτέ στιγμή που να σταμάτησα να πιστεύω στην ομάδα, ακόμα κι όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα, ακόμα κι όταν φαινόταν ότι θα μπορούσαμε να μείνουμε εκτός εξάδας. Ήμουν σίγουρη ότι θα φέρναμε την κατάσταση στα μέτρα μας.
Χατζηνικολάου: Ποτέ δεν υπήρξε μέσα στο μυαλό μας η σκέψη ότι μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, όσο ρεαλιστικό κι αν φαινόταν. Εκείνη την περίοδο ήμουν τραυματίας, ήξερα ότι υπήρχε άγχος, ήμουν όμως σίγουρη πως τα κορίτσια στο τέλος θα τα καταφέρουν.

Ήταν μία δύσκολη χρονιά. Υπήρξε στιγμή που απογοητευθήκατε;

Μυλωνά: Τα προβλήματα με στενοχώρησαν, όπως και όλους μας, αλλά δεν έφτασα ποτέ στο σημείο να απογοητευθώ και να θέλω να τα παρατήσω. Ήξερα ότι, παρά τις δυσκολίες, η σεζόν θα τέλειωνε έτσι, χαρούμενα. Μας έμεινε βέβαια μία μικρή πίκρα για τον αποκλεισμό από τον τελικό του Κυπέλλου, όπως και για την Ευρώπη. Πήραμε όμως το πρωτάθλημα και χαιρόμαστε για αυτό. Τα αρνητικά είναι μαθήματα για του χρόνου.
Χατζηνικολάου: Ήταν δύσκολα κυρίως στις αρχές, όταν δεν είχαμε πάρει καθόλου χρήματα και κάποια κορίτσια είχαν σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Στην πορεία τα πράγματα ευτυχώς μπήκαν σε έναν φυσιολογικό, για τα φετινά οικονομικά δεδομένα, ρυθμό.

Μπαίνοντας στην έδρα του Ολυμπιακού για το τελευταίο ματς, ήσασταν σίγουρες ότι το τέλος τους θα σας έβρισκε ξανά πρωταθλήτριες;

Χατζηνικολάου: Μετά την ήττα του Ολυμπιακού από το Μαρκόπουλο ξέραμε ότι δε θέλαμε καν νίκη στο Ρέντη, μας αρκούσαν δύο σετ. Ε, δύο σετ θα τα παίρναμε! Με τέτοια ομάδα, στη χειρότερη περίπτωση δύο σετ τα παίρνεις. Πήραμε τρία βέβαια, ακόμα καλύτερα!
Μυλωνά: Δεν είναι η πρώτη φορά που κερδίζουμε στο Ρέντη και προφανώς όχι τυχαία. Πίστευα από την αρχή στις δυνατότητες αυτής της ομάδας, όπως όλες μας, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι επιλέξαμε να κρατήσουμε χαμηλούς τόνους κατά τη διάρκεια της χρονιάς και να αποδείξουμε την αξία μας στο γήπεδο, σε αντίθεση με κάποιες άλλες.

Εννοώντας;

Μυλωνά: Ενόχλησε πολύ όλες μας κάτι που έγινε στο Μετς, στο παιχνίδι της α΄ φάσης, όταν μετά τη νίκη του Ολυμπιακού βρήκαμε γραμμένα στους τοίχους των αποδυτηρίων των φιλοξενούμενων «Άντε γεια», «Δεν υπάρχει αύριο» και διάφορα τέτοια. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός σε μία ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει απίστευτα πράγματα.

Ως πρώην παίκτρια του Ολυμπιακού, τελικά στην Ελλάδα πρέπει να πάρεις μεταγραφή στον Παναθηναϊκό για να πανηγυρίσεις πρωτάθλημα;

Χατζηνικολάου: Τα τελευταία χρόνια, ναι! Εγώ έμεινα τρία χρόνια στον Ολυμπιακό και παρά το γεγονός ότι πέρασαν από την ομάδα πολύ καλές παίκτριες, δεν είχαμε καταφέρει να πάρουμε τίτλο. Τα επτά χρόνια του Παναθηναϊκού δεν είναι και λίγα…

Τι ξεχωρίζει τον Παναθηναϊκό από τις άλλες ομάδες;

Μυλωνά: Η εμπειρία, ο κορμός των Ελλήνων αθλητριών, που μένει ίδιος, οι ξένες, όπως η Μόλναρ, μία αθλήτρια-κόσμημα για το ελληνικό βόλεϊ, το πάθος, η καρδιά του πρωταθλητή και η επιθυμία μας να διατηρηθούμε στην κορυφή.
Χατζηνικολάου: Η διοίκηση και το στήσιμο που επιλέγει να κάνει στην ομάδα κάθε χρόνο, παίρνοντας αθλήτριες έμπειρες, με ψυχή, που μεταδίδουν τη νοοτροπία του νικητή και στις λιγότερο έμπειρες. Και οι πιο μικρές παίκτριες της ομάδες και οι ξένες ξέρουν ότι μοναδικός στόχος κάθε χρόνο είναι οι τίτλοι. Οτιδήποτε άλλο θεωρείται αποτυχία.

Ανταγωνισμό νιώθετε όταν μπαίνετε στο γήπεδο;

Μυλωνά: Στην ουσία όχι. Δε με φοβίζει ποτέ ο αντίπαλος, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Αν εμείς παίξουμε καλά, δε χάνουμε από κανέναν. Ακόμα και στο τελευταίο παιχνίδι δεν ανησυχούσα για τον αντίπαλο, αλλά για τη δική μας απόδοση.
Χατζηνικολάου: Τη στιγμή που παίζεις, θέλεις να κερδίσεις εύκολα. Όταν τελειώνει το ματς και το ξανασκέφτεσαι, λες «Μα, τόσο εύκολα; Να μην έχει λίγη κόντρα;». Οπότε δεν ξέρω… Μάλλον διαλέγω το εύκολο!

Υπήρξε στενοχώρια για το ότι δεν έγινε απονομής στο γήπεδο και δεν καταφέρατε να πάρετε το Κύπελλο στα χέρια σας;

Χατζηνικολάου: Θεωρώ ότι είναι χαζό αυτό που έγινε. Όταν παλεύεις έναν χρόνο για αυτό το πρωτάθλημα, το μόνο που θέλεις στο τέλος του είναι να πάρεις την Κούπα. Εγώ μπορώ να περιμένω και τρεις ώρες, μέχρι να αδειάσει το γήπεδο. Δεν έχω πρόβλημα να γίνει απονομή μπροστά σε άδειες εξέδρες, αρκεί να μου δώσουν το Κύπελλο φέτος και όχι στα μέσα της επόμενης χρονιάς! Κακά τα ψέματα, είναι άσχημο να φεύγεις με τον ενθουσιασμό του πρωταθλητή και με άδεια χέρια… Ευτυχώς αυτή τη φορά η απονομή θα γίνει στη συναυλία της Παρασκευής και δε θα χρειαστεί να περιμένουμε μήνες μέχρι να δούμε από κοντά το τρόπαιο…