Η Μ. Τετάρτη του 1999 (pics), (vids)

Απρίλης του 1999. Οι ΗΠΑ με την «ομπρέλα» του ΝΑΤΟ επιτίθενται εναντίον της Σερβίας έχοντας πλήξει σε μεγάλο βαθμό τις υποδομές της χώρας αλλά όχι και το ηθικό των πολιτών της. Αρκετοί είναι εκείνοι που θαυμάζουν το σθένος των Σέρβων και στέκονται, νοερά, στο πλευρό τους. Φυσικά είναι δύσκολη η έμπρακτη συμπαράσταση.

Ωστόσο οι ιθύνοντες ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου αποδεικνύουν πως ο αθλητισμός μπορεί να πάρει τη θέση ενός πρεσβευτή ειρήνης και να στείλει σε δύσκολους καιρούς ένα «ηχηρό μήνυμα». Η ΑΕΚ είχε αποφασίσει να μεταβεί οδικώς στο Βελιγράδι και να αντιμετωπίσει σε φιλικό αγώνα την Παρτιζάν!

Με φόβο και «πάθος»

Διοίκηση, τεχνική ηγεσία και ποδοσφαιριστές παρά το φόβο, είχαν συμφωνήσει να συμμετάσχουν σε αυτή την κίνηση στην προσπάθειά τους να δείξουν πως ο αθλητισμός μπορεί να αντιταχθεί στα όπλα και να αποδείξει ότι ενώνει τους λαούς. Κανείς δεν εγγυόταν την ασφάλεια της «κιτρινόμαυρης» αποστολής αλλά αυτό ήταν ένα ρίσκο που άπαντες ήταν διατεθειμένοι να πάρουν.

Έτσι, τα ξημερώματα της 7ης Απριλίου του 1999, Μεγάλη Τετάρτη, το πούλμαν που μετέφερε την αποστολή της ΑΕΚ ξεκίνησε από την Αθήνα με προορισμό το Βελιγράδι.

Ο καθένας φανταζόταν τι συνέβαινε στους δρόμος των πόλεων της Σερβίας όπου ο ήχος από τις εκρήξεις των βομβών μπορούσε να γίνει «αισθητός» ακόμη και τη μέρα (οι «Σύμμαχοι» βομβάρδιζαν  μόνο κατά τις βραδινές ώρες). Όμως το θέαμα που αντίκρισαν περνώντας τα σύνορα ήταν πέρα από κάθε φαντασία.

Το νέο του ερχομού της ομάδας είχε διαδοθεί και οι Σέρβοι φρόντισαν να υποδεχτούν τους «κιτρινόμαυρους» με τον καλύτερο τρόπο. Το κλάμα από τη συγκίνηση, το ψωμί και το αλάτι ήταν τα τρία στοιχεία που χαρακτήρισαν την υποδοχή. Όσοι συμμετείχαν στην «ειρηνευτική αποστολή» έτυχαν υποδοχής ηρώων, αν και ήρωες ήταν εκείνοι που τους υποδέχονταν.

Το ματς-γιορτή

Τα εισιτήρια για το παιχνίδι είχαν ήδη γίνει ανάρπαστα. Ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο, το γήπεδο δεν γέμισε. Παρ’ όλα αυτά βρέθηκαν περίπου 20.000 φίλαθλοι στις εξέδρες του γηπέδου του «Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού», που απείχε ελάχιστα από τα κατεστραμμένα από τους βομβαρδισμούς κτίρια.

Ο αγώνας άρχισε σε γιορτινή ατμόσφαιρα με τους παίκτες να φορούν τις εμφανίσεις τους στις οποίες υπήρχαν κολλημένοι «στόχοι». Για την ιστορία, γιατί λίγο ενδιαφέρει το σκορ, το 1-0 έκανε ο Κέζμαν στο 13’ και ο Ζουμπούλης στο 26’ διαμόρφωσε το τελικό 1-1, ενώ στην ανάπαυλα του ημιχρόνου η ελληνική αντιπροσωπεία που συνόδευε την αποστολή φύτεψε μια ελιά στο κέντρο του γηπέδου.

Το παιχνίδι δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τελείωσε όμως με τον καλύτερο τρόπο. Ενώ βρισκόταν στο 61ο λεπτό, οι φίλαθλοι αποφάσισαν να μπουν στον αγωνιστικό χώρο, να ευχαριστήσουν τους παίκτες, να τους φιλήσουν και να τους χαιρετήσουν ακόμη μια φορά, αλλά και να τους παροτρύνουν να πάρουν το δρόμο του γυρισμού. Άλλωστε, με τη δύση του ηλίου οι βομβαρδισμοί θα συνεχίζονταν κανονικά.

Εμπειρία ζωής

Οι «κιτρινόμαυροι» αναχώρησαν και πέρασαν εγκαίρως τα σύνορα αφήνοντας πίσω τους τη «λαβωμένη» Σερβία. Πήραν όμως μαζί τους εικόνες κι εμπειρίες που θα τους συντροφεύουν για μια ζωή.

Εκείνη η Μεγάλη Τετάρτη αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς στην ιστορία της ΑΕΚ που κάποιοι, όχι άδικα, μπορεί να την τοποθετούν πάνω από τα κατορθώματα της ομάδας του Μπάρλου και του Μπάγεβιτς. Οι ιδέες και τα νοήματα που περικλείονται σε εκείνη την αποστολή δεν σκουριάζουν όπως τα Κύπελλα και κυρίως «δεν αποθνήσκουν»…

Δείτε στιγμές από το ιστορικό γεγονός

Το ταξίδι

Ο αγώνας