«Πονάει» ο «πράσινος» πάγκος
Η πρώτη χρονιά του Στέλιου Καζάζη στον Παναθηναϊκό, επτά χρόνια πριν, είχε τελειώσει με δάκρυα στα μάτια. Του τα είχε προκαλέσει η «άλωση» της έδρας του Ολυμπιακού και η κατάκτηση του πρωταθλήματος, όχι πια με την ιδιότητα του παίκτη, αλλά εκείνη του προπονητή.
Η επιστροφή του στην αγαπημένη του ομάδα είχε και πάλι συγκινησιακό τέλος, αυτή τη φορά όμως τα δάκρυα δεν ήταν χαράς. Ο Έλληνας τεχνικός αποχώρησε από το «τριφύλλι» με μία Κούπα, την περσινή του Κυπέλλου, η οποία όμως ποτέ και για καμία διοίκηση δεν αποδείχθηκε αρκετή. Τον σεβασμό και την αναγνώριση που απόλαυσε στη μακρά και άκρως επιτυχημένη καριέρα του ως παίκτης, από το πόστο του προπονητή ο Καζάζης δεν κατάφερε να τη γνωρίσει. Οι σχέσεις του με τους αθλητές δεν άντεξαν στην πίεση των αγωνιστικών απαιτήσεων, τις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης και την αναπόφευκτη κριτική των αποδυτηρίων, με τον Καζάζη να ανοίγει μόνος του την πόρτα της εξόδου πριν του την ανοίξουν άλλοι.
Έφυγε πριν τον… φύγουν ο Βέμπερ
Η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού δεν προκαλεί –και ποτέ δεν προκαλούσε- εντύπωση. Όπως σε κάθε ομάδα με τάσεις πρωταθλητισμού (βλ. «αιώνιο» αντίπαλο), όσο δεν έρχονται οι τίτλοι τόσο φεύγουν οι προπονητές. Ο τελευταίος τεχνικός που έφυγε πρωταθλητής, άρα επιτυχημένος, από το «τριφύλλι» ήταν ο Χαβιέ Βέμπερ. Λατρευτός στις τάξεις των παικτών την περίοδο 2005-2006, την τελευταία χρονιά που οι «πράσινοι» πανηγύρισαν πρωτάθλημα, ο Αργεντινός έκανε αυτό που πολλοί στη θέση του σκέφθηκαν, αλλά ουδείς τόλμησε ή… πρόλαβε. Έφυγε ήρωας, πριν τον… φύγουν ως αποτυχημένο. Λίγο πριν ο Βλάσης Σταθοκωστόπουλος του προσφέρει ανανέωση συμβολαίου, ο Βέμπερ έκανε την κίνηση ματ: επέλεξε να αποχαιρετήσει την Ελλάδα, επικαλούμενος οικογενειακούς λόγους, οι οποίοι στην πραγματικότητα ήταν απλώς… κοινή λογική. Η σεζόν μπορεί να τέλειωσε με πανηγύρια, ο Αργεντινός ωστόσο είχε προλάβει να πάρει μία γεύση της ελληνικής πραγματικότητας μετά την απώλεια του Κυπέλλου από τον Ηρακλή. Οι προειδοποιήσεις της διοίκησης, τα… τσαλιμάκια των παικτών, η κριτική του Τύπου χτύπησαν καμπανάκι στο μυαλό του Βέμπερ, ο οποίος κατάλαβε τι εστί ελληνικό πρωτάθλημα και αποχώρησε ως κύριος μετά την κατάκτηση του τίτλου. Μέχρι σήμερα, παραμένει ο μοναδικός προπονητής που με την αποχώρησή του στενοχώρησε τους παίκτες και τον κόσμο του «τριφυλλιού»…
Με το μπλοκάκι ανά χείρας
Επιμένοντας λατινοαμερικανικά και με την ελπίδα να έχει ανακαλύψει τον καινούριο Βέμπερ, ο Σταθοκωστόπουλος συμφώνησε στο ξεκίνημα της σεζόν 2006-2007 με τον Φρανσίσκο ντος Σάντος. Ο Βραζιλιάνος πήρε το Κύπελλο, αλλά κανείς στον Παναθηναϊκό δε θα τον θυμάται για αυτό. Με το χαρακτηριστικό του μπλοκάκι ανά χείρας, στο οποίο έγραφε σελίδες ατέλειωτες κατά τη διάρκεια των αγώνων, ξεχνώντας να καθοδηγήσει την ομάδα, ο Σάντος κατάφερε δύο πράγματα: να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στον αποκλεισμό από τους «6» του Τσάμπιονς Λιγκ, ξεχνώντας τον –αναπληρωματικό τότε- Αγκάμεζ στον πάγκο στο παιχνίδι με τη Ματσεράτα στη Γλυφάδα και να χάσει το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς από τον Ηρακλή. Ο Σάντος δεν τέλειωσε καν τη σεζόν στον «πράσινο» πάγκο, καθώς έφυγε μετά την ήττα στον τρίτο τελικό από τους μετέπειτα πρωταθλητές «κυανόλευκους». Τον άχαρο ρόλο της παρακολούθησης της απονομής του τίτλου στους Θεσσαλονικείς έπαιξε στο τελευταίο ματς ο Νίκος Μπουτσουρής.
Η Ελλάδα που πληγώνει
Ξένος ήταν ο προπονητής και την επόμενη χρονιά, με τον Μάουρο Μπερούτο, βοηθό στον Ολυμπιακό επί εποχής Μοντάλι, να αποδέχεται με χαρά τη πρόταση να εργαστεί στην αγαπημένη του Ελλάδα. Κύπελλο πήρε και ο Ιταλός, αλλά ο Ηρακλής του Κρίστιανσον χάλασε για μία ακόμα φορά τα «πράσινα» σχέδια για πρωτάθλημα. Στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι του Παναθηναϊκού στους τελικούς και πριν γίνει συζήτηση με τη διοίκηση για τη νέα περίοδο, ο Μπερούτο αποχαιρέτησε τους δημοσιογράφους, γνωρίζοντας ότι η δεύτερη πατρίδα του, όπως ο ίδιος την αποκαλεί, έχει την τάση να πληγώνει. Την ευκαιρία που δεν έδωσε ο Παναθηναϊκός στον Ιταλό, έσπευσε να δώσει η Εθνική Φινλανδίας, την οποία οδήγησε στην κορυφή, η Εθνική Ιταλίας και φέτος η Ματσεράτα, με την οποία κατέκτησε το Τσάλεντζ Καπ.
Τίτλοι χωρίς… τίτλο
Έχοντας ήδη απορρίψει μία φορά την πρόταση του «τριφυλλιού» επί προεδρίας Σταθοκωστόπουλου και μετά το –προσωρινό- «αντίο» στον Ηρακλή, ο Αλέκος Λεώνης αποφάσισε να αφήσει την Εθνική για να επιστρέψει στον πρωταθλητισμό. Πρωτάθλημα δεν πήρε, δύο φορές παραιτήθηκε, πριν αλλάξει γνώμη και αποχαιρέτησε με τη σειρά του τον Παναθηναϊκό, με δύο τίτλους -του καλύτερου και πιο ακριβοπληρωμένου Έλληνα προπονητή-, αλλά χωρίς… τίτλο. Πριν την έναρξη της σεζόν, η διοίκηση Γιαννακόπουλου είχε σχεδόν συμφωνήσει με τον Ρομπέρτο Σερνιότι, ο οποίος ταξίδεψε στην Ελλάδα για να υπογράψει, αρκέστηκε όμως να δώσει συνέντευξη Τύπου προσπαθώντας να εξηγήσει πως ναυάγησε μία υποτιθέμενα τελειωμένη συμφωνία.
Φιλίποφ και Όουενς
Ο Στέλιος Καζάζης ήταν ο δεύτερος Έλληνας που κάθισε στον πάγκο του Παναθηναϊκού, συνοδευόμενος από τον τίτλο της «σημαίας» του συλλόγου και τα χρόνια προσφοράς του στην ομάδα. Χάρη –και- στο παρελθόν του, έμεινε στο «τριφύλλι» για δεύτερη χρονιά, αφού οδήγησε τους παίκτες στην κατάκτηση του Κυπέλλου το 2010.
Στο ξεκίνημα της χρονιάς, πριν «σκάσει» το πλήρες μέγεθος της οικονομικής κρίσης, ο Καζάζης δεν κατάφερε να κρατήσει στην ομάδα τον πιο ταλαντούχο νεαρό πασαδόρο του ελληνικού πρωταθλήματος, τον Ντίμα Φιλίποφ, ο οποίος κατέληξε στο λιμάνι. Κακός χειρισμός έγινε και στην περίπτωση του ξένου ακραίου, με τον Ράιαν Όουενς να βάζει τον Παναθηναϊκό πρώτο στις προτιμήσεις του, αλλά τον Έλληνα προπονητή να αμφιβάλει για τις ικανότητές του, τις οποίες τελικά απέδειξε με τη φανέλα του Ηρακλή. Η επιλογή του Καστάρ ήταν ατυχής, αλλά δεν κράτησε πολύ, αφού ο Γάλλος κούνησε από νωρίς μαντίλι.
Η σεζόν για τον Καζάζη έληξε με τον αποκλεισμό από το Κύπελλο, το οποίο φέτος δεν κατάφερε να γίνει το αποκούμπι του Παναθηναϊκού…
