Ρωσίδης: «Κοιμόμουν με τη φανέλα»

Ο μεγάλος αρχηγός των «ερυθρόλευκων» την δεκαετία του ’50 ήταν  από τους πρωταγωνιστές της ιστορικής ομάδας, που σάρωσε του εγχώριους τίτλους και… ανάγκασε όλη την Ελλάδα να την φωνάζει «Θρύλος».

«Τον καιρό που γεννήθηκα, ιδρύθηκε και ο Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε το 1925. Εγώ γεννήθηκα το 1927. Παρότι ήρθαμε μετά τα κατοχικά χρόνια και υπήρχε και πείνα και όλα αυτά τα πράγματα που δυσκόλευαν την ζωή ξεκίνησε δειλά δειλά το ποδόσφαιρο. Έχω γεννηθεί στο Νέο Φάληρο, είμαι γέννημα και θρέμμα του Ολυμπιακού, του Πειραιά», ήταν τα πρώτα του λόγια στο Onsports για την… κοινή του πορεία με την ομάδα της καρδιάς του.

Ωστόσο, η πρώτη επαφή του με τον Ολυμπιακό ήταν από… περιέργεια, αφού τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα και οι γονείς δεν άφηναν τα παιδιά τους να πάνε στο γήπεδο. Άλλωστε, το ποδόσφαιρο δεν είχε την αίγλη που έχει στις μέρες μας: «Από μικρό παιδί δεν είχα πάει στο γήπεδο, γιατί δεν με άφηνε ο πατέρας μου. Μια ημέρα άκουσα πολλές φωνές και είπα: «Δεν πας Ηλία να δεις και εσύ τι γίνεται». Από περιέργεια. Πήγα σε μία προπόνηση που έπαιζαν παλαιοί παίκτες, στην εποχή μετά τους Ανδριανοπουλαίους που ήταν οι ιδρυτές. Ο Βάζος και μια θρυλική ομάδα με την ριγωτή φανέλα που έχει δοξάσει πάρα πολλούς παίκτες. Γιατί δεν ήταν λίγο πράγμα να φοράς τη φανέλα, την εποχή εκείνη. Τώρα την φοράνε και οι ξένοι και πολλές φορές δεν πιστεύω ότι γνωρίζουν σε ποια ομάδα είναι.

Τότε ήταν τα μεγάλα αστέρια του Ολυμπιακού. Ο Βάσος, ο Συμεωνίδης, ο Χατζησαββίδης, ο Λούβαρης, ο τερματοφύλακας, ο Βαγιακάκος, Μινάρδος, Δεπούντης που ήταν ο πιλότος μας πήγε και στην Ιταλία που παίξαμε με τη Μίλαν. Πήγα για να δω τι γίνεται. Έκαναν προπόνηση και στο τέλος, έριχναν σουτ. Ο τερματοφύλακας είχε φύγει και μάζευα την μπάλα από έξω.

«Κάτσε μικρέ τερματοφύλακας», μου είπαν και εγώ σκέφτηκα: «Τι έχω να χάσω. Μου έκαναν σουτ, αλλά εγώ από την μεγάλη δίψα που είχα, έπεφτα πάνω στην μπάλα, αρκεί να μην έτρωγα γκολ. Βέβαια, έτρωγα πολλά, αλλά ήθελα να δείξω ότι και εγώ είμαι εδώ. «Δείτε με». Εκείνη την ώρα είχε βγει ο φροντιστής του Ολυμπιακού. Μου λέει: «Περίμενε. Θα σου δώσω ρούχα». Έκατσα κάτω από το τέρμα και με είδε ο Τάκης Κτενάς, ο κυνηγός ταλέντων».

«Την Κυριακή παίζεις»

Εκείνη η μέρα έμελλε να αλλάξει όλη του ζωή, αφού από τότε… κόλλησε με τον Ολυμπιακό. Από τις μικρές ομάδες μέχρι την καταξίωση στην ανδρική ομάδα: «Την εποχή εκείνη, την Κυριακή, πριν από τον αγώνα, έπαιζαν πρωτάθλημα οι δεύτερες ομάδες, όπως είναι τώρα η ομάδα Νέων. Η μικρή ομάδα έπαιζε μέσα σε 10 με 15 χιλιάδες κόσμου που έπαιρνε το «Καραϊσκάκη», που είχε μια μεγάλη κερκίδα.

Με είδε λοιπόν ο φροντιστής, ήταν Παρασκευή νομίζω, και μου είπε: «Την Κυριακή παίζεις στην ομάδα». Εγώ του απάντησα: «Εγώ δεν έχω μπει ακόμα στην ομάδα», αλλά μου είπε τότε: «Μην σε πειράζει. Θα το κανονίσω εγώ. Θα μου φέρεις δύο φωτογραφίες από τον Τσάφο, στα Περιβολάκια, που έβγαζε φωτογραφίες στα δελτία των παικτών».

Έπρεπε να κερδίσουμε εκείνο το παιχνίδι. Έπαιξα στον αγώνα με αλλουνού δελτίο. Ο διαιτητής έπαιρνε τα δελτία και κοίταγε. Στο δελτίο μου έμοιαζε η φωτογραφία και μόλις είπε το όνομα που μου είχαν πει, φώναξα «παρών». Ήταν το παιχνίδι με τον Ατρόμητο Πειραιά, που κερδίσαμε με 7-0 και πήραμε το πρωτάθλημα, το περιφερειακό του Πειραιά».

- Ποια ήταν τα συναισθήματά σας μόλις φορέσατε για πρώτη φορά την φανέλα του Ολυμπιακού;

«Παίζαμε στην Θεσσαλονίκη και με πήραν και εμένα μαζί. Με τον Ηρακλή σε ένα μαυς του Κυπέλλου. Θα σε βάλουμε να παίξεις κυνηγό, έξω δεξιά, είχα μεγάλη ταχύτητα. Από το βράδυ μας μοίρασαν τα ρούχα. Αφού θα έβαζα την φανέλα, την πήρα και την φόραγα όλη τη νύχτα. Και κοιμόμουν όλη την νύχτα, φορώντας την φανέλα. Κατεβήκαμε και κερδίσαμε με 4-1 και πέτυχα και γκολ. Από τότε άρχισαν και με έπαιρναν μαζί».

- Καταφέρατε να κοιμηθείτε;

«Που να κοιμηθείς. Είχα σηκωθεί το πρωί και έκανα άλματα, μαζί με τον Κοτρίδη. Μου έλεγε θα φτάσω τον γλόμπο. Σηκώθηκε την νύχτα να κάνει κεφαλιά. Αν πιάσω θα ήμουν κορυφαίος αύριο. Είχαμε και δυνατή ομάδα. Παίζαμε με πέντε κυνηγούς. Ένας ο μέσος που έβγαινε, έξι και εγώ που κατέβαινα, επτά. Οι άλλοι τρεις έμεναν πίσω μαζί με τον τερματοφύλακα. Εμείς πάντα παίζαμε επιθετικά. Είχαμε Μπέμπη, Δαρίβα, Κοτρίδη, Μουράτη, Θεοδωρίδη, Καβέτσο, τον Ποσειδώνα και πολλά άλλα παιδιά. Ολυμπιακάρες όλοι αυτοί. Δεν έκαναν έφοδο σε αυτούς τους παίκτες».

- Ποια ήταν η αντιμετώπιση του κόσμο απέναντί σας;

«Ο κόσμος ήταν πάντα δίπλα μας και σε δύσκολες στιγμές, όπως και εμείς στριμωχνόμαστε αν καμιά φορά δεν παίρναμε τη νίκη. Παίζαμε όλο οι ίδιοι ποδοσφαιριστές. Δύσκολα αλλάζανε την ενδεκάδα. Ο Ολυμπιακός μεσουρανούσε και πάλι και είχε πάρει πολλά τρόπαια μέσα στην δεκαετία του ’50. Εννέα πρωταθλήματα και επτά Κύπελλα και πέντε νταμπλ. Ξεχωριστά οι διακρίσεις με ξένες ομάδες, που έρχονταν τα Χριστούγεννα.

Και τα περισσότερα πρωταθλήματα τα παίρναμε μέσα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Γιατί εκείνη την εποχή έφτιαχναν το γήπεδο. Ήταν το σπίτι μας. Μας φιλοξενούσαν καλά και το είχαμε συνηθίσει. Και οι Εθνικές ομάδες έπαιζαν εκεί. Είχα και το ρεκόρ με 29 φορές διεθνής, όλες σε επίσημα παιχνίδια. Και στην Τουρκία που είχαμε κερδίσει την Πόλη, την Αίγυπτο και την Συρία και πήραμε το Μεσογειακό Κύπελλο. Ήταν ωραίες εκδηλώσεις.

Έχω πολλές φωτογραφίες που με έχουν σηκώσει στα χέρια. Όπως στο Κύπελλο Ελλάδας που είχαμε κερδίσει τον Πανιώνιο με 3-0 μέσα στη Νέα Σμύρνη. Είχα χτυπήσει και στο φρύδι και πήγα και το έραψαν στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο και την Κυριακή ξανάπαιξα».

- Έχετε ματώσει για την φανέλα του Ολυμπιακού…

«Αν την έχω ματώσει. Δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Έχω πολλά χτυπήματα. Στο δεξί πόδι από ένα χτύπημα στο σημαιάκι, από την φόρα που είχα πάρει και σπάω το ξύλο και γυρίζει η μπάλα στο πέναλτι και μπήκε το γκολ. Ότι χρειαζόταν η φάση και όπως ερχόταν το παιχνίδι».

- Στην δεκαετία του ’50 ο Ολυμπιακός πήρε το προσωνύμιο «Θρύλος»…

«Από τότε ο Ολυμπιακός ήταν μεγάλη ομάδα. Οι ιδρυτές, οι Ανδριανοπουλαίοι που έφεραν το όνομα αυτό. Μετά τον πόλεμο, αναλάβαμε εμείς και πιστεύω ότι κάναμε πολλά πράγματα στον Ολυμπιακό. Γιατί αγαπούσαμε πολύ την φανέλα την ριγωτή, των οκτώ πόντων. Σήμερα η φανέλα είναι άλλο. Είναι διαφημιστική.

Μόνο το δαφνοστεφανομένο σήμα είχαμε στην αριστερή πλευρά. Την φανέλα ποτέ την πετάγαμε, δεν την πατάγαμε, ήταν μέσα ο φροντιστής και έλεγε την φανέλα δεν θα την πατήσετε ποτέ. Γιατί μετά το μπάνιο την ρίχναμε κάτω για να μην κρυώνουμε και μας είχε πει ποτέ δεν θα την πατήσετε. Θα σας φέρω εγώ διπλή πετσέτα. Και έτσι την φυλάγαμε σαν κόρη οφθαλμού, γιατί δεν είχαμε τις δυνατότητες να έχουμε πολλές εμφανίσεις.

Δεν βλέπω τώρα σκέτη ριγωτή φανέλα των οκτώ πόντων. Και εκεί βγήκε και ο ύμνος του Ολυμπιακού: «Κόκκινο, άσπρο το σύνθημά τους και η περηφάνια στα μέτωπά του. μπαίνουν στο γήπεδο, παντού πανικός, θρίαμβος, νίκη, Ολυμπιακός». Και δονούσε το Καραϊσκάκη και πολλές φορές για να ψυχωνόμαστε, σε ταξίδια, στην Θεσσαλονίκη, ψέλναμε τον ύμνο του Ολυμπιακού».

- Η ομάδα της δεκαετίας του ’50 σάρωσε τους τίτλους…

«Ήταν μια ομάδα συνόλου. Ήμασταν έτοιμοι κάθε Κυριακή να ξαναπαίξουμε. Είχαν την νοοτροπία οι προπονητές να μην αλλάζουν την ομάδα που πήγαινε καλά. Τώρα, κάθε Κυριακή αλλάζουν. Είναι και πολλά τα παιχνίδια και υποχρεώσεις και να είναι πάντα καλοί και να τα δίνουν όλα για όλα στην ομάδα. Ο Ολυμπιακός αυτή είναι η ιστορία του. Να κερδίζει τους ελληνικούς τίτλους και να κοιτάει την Ευρώπη».

- Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή στην καριέρα σας;

«Περάσαμε πολλές καλές στιγμές. Δεν υπήρχε καλύτερη και χειρότερη. Γιατί με τόσους τίτλους, είχαμε τον Ολυμπιακό στην συνείδηση των φιλάθλων. Και τότε ο κόσμος έμπαινε στο γήπεδο, σε σήκωσε στις πλάτες του. δεν είχαμε κινήσεις που δεν αρμόζουν στους φιλάθλους του Ολυμπιακού. Θα βρεθεί κάποια κατάσταση για να μην ενθουσιάζονται τόσο πολύ. Να υποστηρίζουν την ομάδα μέχρι τελευταία στιγμή, κόσμια, γιατί πάντα έτσι ήταν. Ίσως τώρα να είναι και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν τους φιλάθλους και βλέπουμε να παίζουν με άδειες κερκίδες».

- Ποιο παιχνίδι έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη σας;

«Πολλά παιχνίδια. Τι να πρωτοθυμηθώ. Το κάθε παιχνίδι είχε την δική του ιδιαιτερότητα και έπρεπε να προετοιμάζεσαι κατάλληλα, να τα δίνεις όλα, γιατί την άλλη μέρα πηγαίναμε στην δουλειά και μας έβλεπε ο κόσμος».

- Στον Πειραιά δεν υπήρχε μόνο ο Ολυμπιακός. Ήταν και ο Εθνικός που είχε δυνατή ομάδα…

«Ο Εθνικός είχε πάντα καλή ομάδα. Όμως, εμείς έπρεπε να βγούμε πρωταθλητές αν θέλαμε να παίξουμε στο πρωτάθλημα των άλλων πόλεων. Τότε ο Ολυμπιακός μεσουρανούσε και πάντα βγαίναμε πρωταθλητές, παρά το γεγονός ότι ο Εθνικός είχε πολύ καλή ομάδα».

- Ο Ολυμπιακός ήταν από τις πρώτες ομάδες της Ελλάδας που αγωνίστηκαν στην Ευρώπη. Τι θυμάστε το παιχνίδι με την Μίλαν;

«Εμείς παίξαμε με τη Μίλαν, είχαμε κάνει πολύ καλή εμφάνιση στο «Καραϊσκάκη», που προηγηθήκαμε δύο φορές, μας ισοφάρισαν στα τελευταία λεπτά, για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Είχε πάρει μεγάλη ένταση αυτό το παιχνίδι, γιατί έπαιζαν πολλά ονόματα στην Μίλαν. Από τότε έπαιζαν οι ξένοι. Εμείς ήμασταν όλοι Ελληνόπουλα. Είχαμε καλές σχέσεις με τον Βόλο, με τον Μουστακλή που πήραμε και τον Κοκκινάκη. Δεν είχαν μπει στις ομάδες ακόμα οι ξένοι».

- Ποιος θεωρείτε ότι ήταν ο καλύτερος πρόεδρος που πέρασε από την ομάδα;

«Εγώ νομίζω ότι όλοι πρόεδροι προσφέρουν και οι νέοι και οι παλιοί, αλλά πρέπει να δούμε την δουλειά για να πούμε ποιος είναι καλύτερος. Για μένα, μετά τον Γουλανδρή, τον Νταϊφά, που πρόσφερε πολλά, ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι ο καλύτερος. Διότι παρουσίασε έργα. Έφτιαξε το γήπεδο και έκανε πολλά πράγματα για τον Ολυμπιακό. Έσπασε και το δικό μας το ρεκόρ, αλλά εμείς χαιρόμαστε που τα ρεκόρ τα σπάει ο Ολυμπιακός. Να βρεθεί κι άλλος Ολυμπιακός κι άλλος πρόεδρος να σπάσει κι άλλα ρεκόρ.

Και ο Κόκκαλης μεγάλωσε, όχι ότι βαρέθηκε, βρέθηκε ένας άνθρωπος πιο νέος και έκανε την καλύτερη διαχείριση, επιλογή, να βάλει τον σημερινό πρόεδρο, που και η οικογένειά του ήταν Ολυμπιακοί. Να μην ανησυχεί ο κόσμος. Ο Ολυμπιακός είναι σε καλά χέρια και με την συνεργασία όλων θα πάει πιο μπροστά. Το πρωτάθλημα έχασε κάθε ενδιαφέρον τη φετινή περίοδο. Αξίζουν συγχαρητήρια γιατί ήμασταν και η καλύτερη ομάδα και πιστεύω ότι με τις μεταγραφές θα είναι για πολλά χρόνια πρωτοπόρος και στην Ευρώπη και το Ευρωπαϊκό».

- Ποιος ήταν κατά την γνώμη σας ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που πέρασε από την ομάδα;

«Πέρασαν πάρα πολλοί καλοί παίκτες. Όπως οι ποδοσφαιριστές που είχε την δεκαετία του ’50 από τους οποίους οι 7 έπαιζαν στην Εθνική Ελλάδα, επί μία δεκαετία. Εμείς βάλαμε τα θεμέλια και στην συνέχεια, η ομάδα που έσπασε το ρεκόρ με τα πρωταθλήματα και πρόεδρο τον Σωκράτη Κόκκαλη και εύχομαι στον κ. Μαρινάκη, να έχει την ίδια τύχη να γράψει κι αυτός το όνομά του με «χρυσά» γράμματα».

- Πολλοί ποδοσφαιριστές της εποχής είχαν μπει σε πολλές εταιρίες…

«Μας έμεινε η εργασία αυτή και παίρνουμε μια καλή σύνταξη και ζούμε. Αυτό επιδιώξαμε να μπούμε σε μια δουλειά και σε αυτό ο Ολυμπιακός είχε μεγάλο παράγοντα. Είχε τον Παναγιώτη Δούμα, που είχε το μεγάλο κατάστημα στην Αθηνάς και άνοιξε κάποια Αγγλική εταιρία, έπιασε τον Εγγλέζο και του είπε ότι θα σου φέρω όλους τους διεθνείς και έτσι μπήκαμε στην ΔΕΗ. «Μην κωλώσετε. Όπου σας βάλουν να καθίσετε. Αν σας πουν εργάτες να μην πείτε όχι», μας είχε πει. Και δουλεύαμε στις αρχές εξωτερικές εργασίες. Αλλά οι προϊστάμενοι  μας δεν μας αφήναμε να κάνουμε σκληρές εργασίες και στις 11:00 μας άφηναν γιατί στις 15:00 υπήρχαν και οι προπονήσεις, Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Ευτυχώς που μας έβαλαν σε αυτές τις εργασίες».

- Ποιον θεωρείτε τον καλύτερο παίκτη της φετινής ομάδας;

«Ο Ολυμπιακός έχει καλούς παίκτες. Καμιά φορά αν χάνει το ενδιαφέρον το ρίχνουν και λίγο έξω. Γιατί δεν μπορεί την μία Κυριακή να βάζεις 3-4 και μετά να τρομάζεις να κερδίζεις. Οι άλλοι κατεβαίνουν με αμυντικό σύστημα και να πουν ότι πήγαμε στο Καραϊσκάκη και φέραμε ισοπαλία με τον πρωταθλητή Ελλάδας».

- Την φετινή χρονιά έχουμε δει πολλά επεισόδια στα γήπεδα…

«Η αντιμετώπιση ήταν πάντα καλή. Τώρα δεν ξέρω γιατί γίνονται αυτά τα πράγματα. Ένας πέταξε ένα μπουκάλι άδειο και το παίρνει ο παρατηρητής και λέει ότι το πέταξε φίλαθλος του Ολυμπιακού και να μην είναι φίλαθλος του Ολυμπιακού και να το έχει πετάξει κάποιος άλλος και να έχει μπει για να τιμωρήσουν τον Ολυμπιακό για να επωφεληθεί η άλλη ομάδα που έρχεται από πίσω. Εμείς πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι. Και εμάς μας έκαναν πολλά. Μας κυνήγαγαν από τα αεροδρόμια και κατεβήκαμε και τους κυνηγάγαμε εμείς. Και δεν κωλώναμε σε τίποτα.

Βλέπεις από μεγάλο ενθουσιασμό οι φίλαθλοι, προκαλούν και προβλήματα στις ομάδες. Πρέπει να εμψυχώνουμε τους παίκτες, ότι και απόδοση να έχουν. Γιατί και οι παίκτες δεν είναι ρομπότ, δεν είναι μηχανάκια. Και αυτοί κωλώνουν και να προσέξουν πάρα πολύ. Φέτος το πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός είχε την καλύτερη ομάδα, ένα σύστημα και μια τεχνική καλή, έναν προπονητή μόνιμο. Αποκλείστηκε από το Κύπελλο και στεναχωρήθηκα. Ο Ολυμπιακός είναι συνηθισμένος να παίρνει και το Κύπελλο, γιατί είναι ένα τρόπαιο μεγάλο».