Μια φορά κι έναν καιρό... (photos+videos)

Κι όμως αυτή η φωνή μου έρχεται πάντα ως πρώτη σκέψη, όταν το μυαλό γυρίζει στη σημερινή ημερομηνία, πίσω στο μακρινό 1996. «Γιάννη, δεν ξέρω. Δεν μπόρεσα να δω. Η σημασία είναι ότι ο Παναθηναϊκός πήρε το κύπελλο» θυμάμαι ότι περίπου απάντησα, αφού αν και ανεβασμένος στην καρέκλα μου ήταν αδύνατον να διακρίνω αν η τάπα του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο ήταν νόμιμη ή όχι.

Τότε πονούσαν τα δάκτυλα από την γραφομηχανή και τα πόδια από την ορθοστασία στην ουρά για το φαξ. Κινητό; Ποιο κινητό, ήταν πολυτέλεια η τηλεφωνική γραμμή στο έδρανο. Sites? Internet? Youtube για να ψάξεις τη φάση μπας και διακρίνεις αν ήταν όλα οκ; Για να τα λέμε και να γελάμε.

Όμως αν ήταν αντικανονική η τάπα θα ήταν η μοναδική παράβαση των κανονισμών που έγινε τα τελευταία 5’’ εκείνου του ιστορικού τελικού; Βιρόβνικ και Ντοριζόν απλά κατάπιαν το στραγάλι και στο φινάλε παίχθηκε ένα… νέο άθλημα: μπάσκετ χωρίς κανονισμούς! Έτσι ήταν κι ο τίτλος στα ΝΕΑ, την μεθεπόμενη ημέρα, που μου πρωτομπήκε η ιδέα ότι οι αν οι διαιτητές πληρωνόντουσαν με την ώρα συνήθως θα έπρεπε να χρεώνουν 37, 38 άντε 39 λεπτά... Μετά το αποφεύγουν γιατί προφανώς θεωρούν πιο ελαφρύ το «δεν είδα», από το «είδα λάθος»...

Προτιμώ όμως να πατήσω το κουμπί στη μηχανή του χρόνου και να επιστρέψω στο Παρίσι της 11ης Μαίου 1996. Το ενδιαφέρον είναι πως όλη η βραδιά, συνεχίστηκε όπως τελείωσε το ματς.  Χωρίς πρόγραμμα. Δίχως κανόνες. Ο μεγάλος Ντομινίκ Ουίλκινς εμφανίστηκε με μια σημαία του Παναθηναϊκού φορεμένη ως «παντάνα» στο κεφάλι του και το διχτάκι από τη μία μπασκέτα του «Παλέ ντε Μπερσί» φορεμένο στο λαιμό σαν πολύτιμο περιδέραιο.

Ο μοναδικός «Nique» δεν μίλησε γαλλικά, τιμώντας τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, αλλά Αμερικάνικα. Αντίθετα με τον Παναγιώτη Γιαννάκη που αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει άλλη γλώσσα πλην της ελληνικής. «Θέλω να μιλήσω ελληνικά γιατί το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία 10 χρόνια είναι στην κορυφή» είπε και έκανε τους πάντες να ανατριχιάσουν για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα λεπτά!

Ύστερα από πολυετής προσπάθειες των ελληνικών ομάδων, μετά από αμέτρητα εκατομμύρια επενδύσεων που χάθηκαν στον αέρα, κατόπιν πολλών δακρύων για τις αποτυχίες του Άρη, του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού αλλά και του Παναθηναϊκού, οι Πράσινοι κατέκτησαν το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού. 

Από τότε ο Παναθηναϊκός κατέκτησε άλλα πέντε. Κάθε ένα έχει τη δική του, ξεχωριστή, ομορφιά. Αλλά που πάντα και σε οτιδήποτε η πρώτη φορά είναι η πιο γλυκιά, η πιο σημαντική, εκείνη που αλλάζει εσένα ή τα δεδομένα της καθημερινότητας σου, έτσι είναι και για τον Παναθηναϊκό η πρώτη φορά, εκείνη την αλησμόνητη νύχτα της 11^ης Απριλίου 1996 στο Παρίσι!

Κανείς, ούτε καν οι Γιαννακόπουλοι, δεν μπορούσαν να φανταστούν τις επιτυχίες που θα ερχόντουσαν. Τα τόσα μοναδικά που χάρισε και εξακολουθεί να χαρίζει στους οπαδούς της (και στους φίλους του μπάσκετ) αυτή η ομάδα. Τόσα πολλά και τόσο μαγικά που όλη αυτή η 18ετία μοιάζει με παραμύθι, με αρχή το Παρίσι του 1996.

Φυσικά και δεν είναι ένα παραμύθι, είναι όμως τόσο υπέροχα και μοναδικά αυτά τα χρόνια που όταν και όποτε τελειώσουν, όσοι τα έζησαν θα τα περιγράφουν με την πιο κλασική φράση των παιδικών παραμυθιών... Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια ομάδα...

Χύμα στο κύμα οι αναμνήσεις

Εκείνη τη φορά, εκείνον τον καιρό πάντως συνέβησαν πολλά που έχουν μείνει χαραγμένη στη μνήμη των αυτόπτων μαρτύρων. Θα θυμηθώ τα πιο σημαντικά, τα πιο ξεχωριστά, τα πιο κραυγαλέα. Όπως μου έρχονται στο μυαλό.

Το πρώτο, που ήταν και η πρώτη εντύπωση, είναι η πραγματικά αξέχαστη έλλειψη οργάνωσης των Γάλλων.  Η εμπειρία από εκείνο το φάιναλ-φορ είναι τόσο έντονη, που ποτέ δεν έχει φύγει από τα μάτια όλων των απεσταλμένων η εικόνα με τις ομάδες να πηγαίνουν από το αεροδρόμιο στα ξενοδοχεία τους με λεωφορείο της γραμμής!

Μάλιστα, με τον γαλλικό ΟΑΣΑ! Αρχικά η εντύπωση ήταν ότι η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, λόγω οικονομικών προβλημάτων είχε πάρει το λεωφορείο. Όταν όμως είδαμε τον Παναθηναϊκό να φθάνει με τον ίδιο τρόπο στο ξενοδοχείο, αποδείχθηκε ότι ήταν επιλογή των Γάλλων και από το ρεπορτάζ προέκυψε πως είχαν συμφωνήσει με τον κρατικό οργανισμό συγκοινωνιών για τις μεταφορές των ομάδων.

Οι ψηλότεροι των ομάδων ήταν και σε αυτή την περίπτωση η ατραξιόν. Εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι στον ΠΑΟ αυτή είχει το ονοματεπώνυμο Στόγιαν Βράνκοβιτς. Στο λεωφορείο οι ελεύθερες θέσεις ήταν ελάχιστες και ο Κροάτης υποχρεώθηκε να μείνει όρθιος καθώς άργησε να επιβιβαστεί. Σε όλη τη διαδρομή έριχνε τα μπινελίκια της ζωής του, σε ελληνικά, κροατικά και αγγλικά!

Αλλά μιας και έγινε λόγος για τα οικονομικά προβλήματα της ΤΣΣΚΑ, για να γίνει σύγκριση της τότε αντιπάλου του ΠΑΟ στον ημιτελικό με την τωρινή που θα αντιμετωπίσει στον ημιτελικό και στην Κωνσταντινούπολη σημειώστε οτι οι Ρώσοι είχαν ζητήσει μπροστά τα 400.000 φράγκα που τους αναλογούσαν για τη συμμετοχή. Τα πήραν από τη Fiba πριν από το φάιναλ-φορ για να μπορεί να «κινηθεί» η ομάδα!

Την ώρα που ο Ζαν Ντομινίκ Ουίλκινς, κυκλοφορούσε στους διαδρόμους του Παλέ ντε Μπερσί, σαν τουρίστας στα σοκάκια της Μυκόνου, με τις «παντάνες», το διχτάκι κλπ, στα αποδυτήρια ο Γιώργος Βαρδινογιάννης έψαχνε τον Αμερικάνο. Ο «καπετάνιος», μετά την πρόκριση του ΠΑΟ επί της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό, οργάνωσε το ταξίδι στο Παρίσι για τον μεγάλο τελικό. Αμέσως μετά τη λήξη ο (τότε) πρόεδρος της ΠΑΕ έσπευσε στα αποδυτήρια και ζήτησε να πάρει αναμνηστικό τη φανέλα με το Νο12 του Αμερικάνου.

Ο «Νικ» είχε φύγει για τη συνέντευξη Τύπου και ο «καπετάνιος» έλαβε τη διαβεβαίωση πως μια φανέλα του μεγαλύτερου Αμερικάνου που πέρασε τον Ατλαντικό στην ιστορία του μπάσκετ θα του ανήκει. Δεν αποκλείεται βεβαίως την «ορίτζιναλ», αυτή του τελικού την πήρε ο κολλητός του Ουίλκινς, Τζίνο Χάρις, ο οποίος παρεμπιπτόντως έμενε στο ίδιο ξενοδοχείο με την ομάδα και στο ίδιο με τον Ντομινίκ δωμάτιο! Ήταν τέτοια η μεταστροφή κλίματος στις σχέσεις Μπόζα-Ουίλκινς πριν από το φάιναλ-φορ, που ο Σέρβος είχε δώσει άδεια να μείνει ο Αμερικάνος μαζί με το φιλαράκι του…

Μερικά ακόμη αξέχαστα ή παράξενα από το φάιναλ-φορ του 1996:

*Ο δήμαρχος Αθηναίων, Δημήτρης Αβραμόπουλος μπήκε λαθραία στο γήπεδο. Οι Γάλλοι αρνούνταν να του δώσουν διαπίστευση και η λύση βρέθηκε με διαπίστευση που ανήκε στον αντιπρόεδρο και γιατρό της ΕΟΚ, Κώστα Παρίση ο οποίος δεν είχε ταξιδεύσει στο Παρίσι.

*250.000 δολάρια ήταν το καθορισμένο (βάσει συμβολαίου) μπόνους του Ουίλκινς, την ώρα που ο πρώτος σκόρερ της Α1, Μίτσελ Ουίγκινς έπαιρνε 220.000 για όλη τη σεζόν!

*2.000 δολάρια πριμ στους «αφανείς ήρωες» (φυσικοθεραπευτές, φροντιστές κλπ) της ομάδας έταξε ο Ουίλκινς. Τελικά έφυγε από την Ελλάδα χρωστώντας και της… Μιχαλούς.

*«Ε, τότε πρέπει να τους δώσει πριμ ο πρόεδρος» απάντησε ο Μάλκοβιτς όταν του ανέφεραν ότι ο Ρενέσες δήλωσε στην Ισπανία ότι η Μπαρτσελόνα είναι η πραγματική πρωταθλήτρια Ευρώπης.

*Φιντέλ Κάστρο ήταν το παρατσούκλι που είχαν δώσει οι παίκτες του Παναθηναϊκού στον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Νομίζω ευννόητοι οι λόγοι.

ΥΓ:  Δεν είναι πια λίγα τα χρόνια που πέρασαν από εκείνο το αλησμόνητο βράδυ στο Παρίσι. Στις φωτογραφίες των πανηγυρισμών υπάρχουν τρία πρόσωπα, που –μαζί με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη- είναι παρόντες και στα 10 φάιναλ-φορ που έχει συμμετάσχει ο ΠΑΟ. Οι δύο εξ αυτών είναι σχεδόν αγνώριστοι! Ο ασπρομάλλης πια

Μάνος Παπαδόπουλος είχε τότε κατάμαυρα μαλλιά και ο φυσικοθεραπευτής Άκης Παναγιωταράς χρησιμοποιούσε ακόμη τσατσάρα…. Ο φροντιστής της ομάδας, ο Αντώνης Γεροντίτης, είναι αειθαλής ο μπαγάσας και παραμένει ίδιος σαν να μην πέρασε μέρα από πάνω του...

Αντί επιλόγου η ατάκα στο τέλος όλων των παραμυθιών, λίγο παραφρασμένη: Και ζήσαμε εμείς καλά και εκείνοι καλύτερα...