Αγανάκτηση στα γήπεδα: Ελπίδα ή οιωνός κακών; (photos+video)
Το κίνημα των αγανακτισμένων έχει μετακινηθεί και στις εξέδρες των γηπέδων, ωστόσο, κανείς δεν είναι σίγουρος πώς θα εξελιχθεί κι αν μέσω των μηνυμάτων των οπαδών θα έρθουν καλύτερες μέρες ή θα ενταθούν τα φαινόμενα βίας.
Μπορεί στην Ελλάδα να μην είχαμε συνηθίσει την αντίδραση του κόσμου μέσω των γηπέδων, όμως φέτος έγινε κι αυτό. Σε μια περίοδο όπου οι αλλαγές στην κοινωνία είναι δραματικές, η μικρογραφία της δεν θα μπορούσε να μείνει απαράλλαχτη. Όπου… μικρογραφία, μπορεί να θέσει κανείς τον αθλητισμό και κυρίως τον ομαδικό που τραβάει τα βλέμματα της κοινής γνώμης και δίνει βήμα στον κόσμο για να εκφραστεί, να εκτονωθεί και να διασκεδάσει.
Τα κοινωνικά και τα πολιτικά μηνύματα στα ελληνικά γήπεδα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και από τον Οκτώβριο του 2011 και μετά έγιναν συνήθεια. Το θέμα ωστόσο είναι το πώς θα εξελιχθεί αυτή η τάση. Δεν είναι κανείς σίγουρος πως θα συνεχιστούν ήπιες οι διαμαρτυρίες και θα περάσουν στο υποσυνείδητο των πολιτών τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν οι οπαδοί. Σίγουρα, οι ομοιότητες με άλλες χώρες που αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα και που έζησαν υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ είναι πάρα πολλές, σε μερικές όμως περιπτώσεις… τρομάζουν.
Οι Barras Bravas και η θετική πλευρά
Η ιστορία των πολιτικών μηνυμάτων στα γήπεδα μόνο καινούρια, όπως στην Ελλάδα, δεν είναι. Στην Λατινική Αμερική κυρίως, το κίνημα των Barras Bravas είχε αναπτύξει έντονο πολιτικό λόγο και μέσα από τα συνθήματα, τα πανό και τις φωνές στα γήπεδα φρόντιζε κάθε φορά να στέλνει το μήνυμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ειδικότερα τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν και στις χώρες αυτές την ηγεσία είχαν στρατιωτικά καθεστώτα, η δράση των οργανωμένων «Barras Bravas», ήταν αξιοσημείωτη και σε πολλές περιπτώσεις ιδιαίτερα… ενοχλητική για την κάθε χούντα.
Τα τραγούδια τους, τα οποία έβριζαν τους στρατιωτικούς και έβγαζαν… στη σέντρα τα φασιστικά καθεστώτα, έδειχναν το δρόμο προς το λαό. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που έξω από τα γήπεδα περίμενε το ιππικό και η αστυνομία για να… τιμωρήσει τους αντικαθεστωτικούς λόγω των όσων είχαν φωνάξει κατά τη διάρκεια των αγώνων. Το πλέον πολιτικοποιημένο Σαββατοκύριακο της Αργεντινής μάλιστα, ήταν αυτό στις 14 και 15 Οκτωβρίου του 1967. Στις 9 του ίδιου μήνα είχε ανακοινωθεί επίσημα η δολοφονία του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα.
Ο «Τσε» ήταν ο «Άγιος» των περισσότερων Barras Bravas της εποχής, κυρίως όλων όσοι είχαν αριστερές καταβολές. Οι οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς, της Ιντεπεντιέντε, της Ράσιγκ Κλουμπ, της Φεροκαρίλ και της Τσακαρίτα φώναζαν ρυθμικά το όνομά του στα γήπεδα και οι συγκρούσεις δεν άργησαν να έρθουν, με αποτέλεσμα να υπάρξει διακοπή πέντε αγώνων. Οι ταραχές και οι αντιδράσεις στα γήπεδα εκείνες τις ημέρες ήταν το πλέον ηχηρό μήνυμα που είχε λάβει η χούντα του στρατηγού Ονγκανία…
Έκτοτε, στα γήπεδα της Αργεντινής, αλλά και του κόσμου γενικότερα, ήταν πολλές οι φορές που στάλθηκαν μηνύματα. Ακόμα και στην εποχή του ΔΝΤ οι Barras Bravas είχαν αντισταθεί με τα πανό και τα τραγούδια τους, ενώ και στην Ευρώπη υπήρχαν διάφορες τοποθετήσεις οπαδών για θέματα που αφορούσαν την κοινωνία και την πολιτική, με τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και την ανεξαρτησία του Παλαιστινιακού κράτους να είναι τα πιο… δημοφιλή «θέματα» των οπαδών…
Η άλλη πλευρά του νομίσματος…
Όσο και να αντέδρασε ο κόσμος, στο δρόμο και στα γήπεδα, η Αργεντινή, κύριο παράδειγμα στην περίπτωση της σύγκρισης που επιχειρούμε, δεν απέφυγε την εμπλοκή του ΔΝΤ στα δημοσιονομικά και οικονομικά της δεδομένα. Η χώρα δεν γλίτωσε την εξαθλίωση και την χρεοκοπία με αποτέλεσμα να υπάρξουν φαινόμενα εξαθλίωσης ενός μεγάλου ποσοστού των πολιτών της και πρωτοφανής αποδόμηση του κοινωνικού της ιστού.
Έτσι, φαινόμενα βίας και χουλιγκανισμού, τα οποία προϋπήρχαν παρά την πολιτικοποιημένη παρουσία των «Barras Bravas», δεν άργησαν να ενταθούν. Σε βαθμό μάλιστα πολύ επικίνδυνο, που να ελέγχουν τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές ομάδες, αν όχι το σύνολο του ποδοσφαίρου της χώρας. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν γίνει στην Αργεντινή, η δράση τους από το 1924 ως σήμερα θεωρείται υπεύθυνη για το θάνατο 257 ανθρώπων!
Η πολιτικοποίησή τους πέρασε κάποια στιγμή στο άλλο άκρο. Η επιρροή που είχαν σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων, έφερε τη χρηματοδότησή τους από πολιτικές δυνάμεις, έτσι ώστε να επηρεάζουν ψηφοφόρους. Η δύναμη που είχαν, λόγω της εμπλοκής τους με τη μαφία και τα κυκλώματα ναρκωτικών, «στρατολόγησε» ακόμα περισσότερους Barras κι έτσι πλέον στην Αργεντινή του ΔΝΤ και της φτώχειας όποιος ανήκε σε μια από τις εν λόγω ομάδες ήταν… κάποιος.
Σήμερα, καμία σχέση δεν έχει η δράση τους με την αξιοθαύμαστη δράση τους στα χρόνια του «Τσε». Με τον έλεγχο των εισιτηρίων στα γήπεδα, των θέσεων πάρκινγκ έξω από αυτά, των θέσεων για τους μικροπωλητές, μερικές φορές έχουν λόγο ακόμα και σε πωλήσεις ή αγορές παικτών, έχουν γίνει η… μαφία του ποδοσφαίρου και σε καμία περίπτωση δεν προκαλούν το θαυμασμό, εκτός αν είναι κανείς ένας νέος που έχει μοναδική διέξοδό του μια Κυριακή στο «Μπομπονέρα» για να δει το λάβαρο της Μπόκα να ανεμίζει…
Τι γίνεται στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα το πρόβλημα της βίας είναι άλυτο και ιδιαίτερα σοβαρό. Πρόσφατα, ο ίδιος ο υπουργός Πολιτισμού, Παύλος Γερουλάνος, εξέφρασε το φόβο του να μην γίνουμε… Αίγυπτος. Κι εκεί τα αιματηρά επεισόδια, που κόστισαν τη ζωή δεκάδων ανθρώπων σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, είχαν πάρει πολιτική προέκταση όπως αποδείχθηκε. Η πολιτικοποίηση των οπαδών πάντως, ευτυχώς για την ώρα, δείχνει να είναι στη σωστή κατεύθυνση.
Τα μηνύματα είναι κοινά, οι οπαδοί δείχνουν διάθεση συσπείρωσης και δεν έχουν αναφερθεί περιστατικά κόντρας λόγω πολιτικών πεποιθήσεων. Η πορεία της κοινωνίας θα είναι δεδομένα κι αυτή που θα καθορίσει και την πορεία των «αγανακτισμένων» των γηπέδων. Ελπίδα όλων είναι τα κοινωνικά μηνύματα των οπαδών να αποτελέσουν εφαλτήριο για ένα καλύτερο αύριο κι όχι την αρχή μιας πρωτοφανούς αποδόμησης που θα πλήξει πρώτα την κοινωνία και στη συνέχεια τα υπόλοιπα κομμάτια του ιστού της όπως το ποδόσφαιρο…
Διαβάστε επίσης:
