Κριστόφ Βαζέχα: O πιο ήρεμος «φονιάς» (photos+videos)

Από τον Παναγιώτη Χριστόπουλο

Ήταν ένα κρύο απόγευμα στην Ριζούπολη εκείνο της 24ης Ιανουαρίου του 1998. Ο Απόλλων υποδεχόταν τον Παναθηναϊκό και όλοι περίμεναν μια νίκη των «πρασίνων». Η σεζόν ’97-’98 είχε από την αρχή δείξει ότι θα ήταν μια υπόθεση των δύο «αιωνίων». Αλλά το ζητούμενο εκείνο το Σάββατο για πολλούς από τους φιλάθλους του Τριφυλλιού δεν ήταν τόσο οι 3 πόντοι της νίκης, όσο το τι θα έκανε το παιδί με το μουστακάκι και τη φανέλα με το 9 στην πλάτη. Ο Κριστόφ Βαζέχα είχε τυπώσει άλλη μια φανέλα και την φορούσε από μέσα. Είχει γράψει επάνω της το «181». Ήταν το νούμερο που θα συμβόλιζε ένα νέο ρεκόρ, ένα τεράστιο σύμβολο για την ιστορία του Παναθηναϊκού.

Ο Βαζέχα προσπαθούσε, μάλλον νευρικά και αγχωμένα, για 64 λεπτά να βρει την αφορμή για να δείξει το μπλουζάκι του με περηφάνεια στην εξέδρα, αλλά η ευκαιρία δεν ερχόταν. Ήταν ένας στιγμιαίος δισταγμός του νεαρού τότε Κώστα Χαλκιά σ’ εκείνο ακριβώς το λεπτό και η απίστευτη όσφρηση του Πολωνού για την παραμικρή φάση που επιτρέπει ένα γκολ, που τού χάρισε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας του. Το «στοιχειωμένο» ρεκόρ των 180 γκολ του Αντώνη Αντωνιάδη έπεφτε σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Ο Κριστόφ Βαζέχα ήταν πια ο νέος, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών του Παναθηναϊκού. Έβαλε κι άλλο αργότερα, στο 90'. Aπελευθερωμένος πια από το άγχος σκόραρε ένα από τα πιο όμορφα τέρματα της καριέρας του, για να γράψει το 2-5. Για την ιστορία, εκείνη την χρονιά τελικά τον τίτλο τον πήρε ο Ολυμπιακός με 3 βαθμούς διαφορά και ο Βαζέχα βγήκε πρώτος σκόρερ με 35 γκολ, αλλά η ανάμνηση πού τού έμεινε πιο έντονα χαραγμένη, ήταν εκείνο το γκολ στην Ριζούπολη.

244 γκολ στο πρωτάθλημα

Ακόμη και σήμερα, αν τον ρωτήσεις, για δύο γκολ θα σου μιλήσει πιο πολύ. Και το ένα ήταν εκείνο το 181ο με το τριφύλλι στο στήθος. Γιατί είναι τέτοιο το ήθος του Πολωνού ποδοσφαιριστή ώστε ποτέ δεν διαχώρισε την καριέρα του από την ιστορία του Παναθηναϊκού. Και το γκολ στην Ριζούπολη πιο πολύ σαν ένα έπαθλο που τού απονεμήθηκε από την ομάδα το έβλεπε, σαν μια μεγάλη τιμή που τού έκαναν, παρά σαν ένα δώρο που εκείνος τούς χάρισε. Το άλλο γκολ για το οποίο θα σού μιλήσει, φυσικά, είναι εκείνο του Άμστερνταμ, στο τέρμα του Φαν Ντε Σάαρ, στον αξέχαστο ημιτελικό κόντρα τον Άγιαξ για το Champions League του 1996.

Είναι όμως τόσα πολλά τα γκολ του Κριστόφ Βαζέχα στο ελληνικό πρωτάθλημα (244 σε 403 αγώνες -μόνο ο Θωμάς Μαύρος έχει πετύχει περισσότερα, 260 σε 501 εμφανίσεις) στο Κύπελλο και στην Ευρώπη, που οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού θα έχουν ξεχωρίσει ο καθένας το δικό του αγαπημένο. Άλλος γιατί ήταν το «δώρο» του Βαζέχα την ημέρα του γάμου του, άλλος γιατί κάποιο γκολ ήλθε εκείνο το σούρουπο που γεννιόταν το πρώτο του παιδί, άλλος γιατί ήταν το πρώτο γκολ που είδε ποτέ ζωντανά όταν τον πρωτοπήρε ο πατέρας του από το χέρι και τον πήγε στο γήπεδο. Ήταν τέτοια η καριέρα του Πολωνού άσου στα ελληνικά γήπεδα που θα ήταν άδικο να την μετρήσει κανείς μόνο με νούμερα. Υπάρχουν τόσοι συναισθηματικοί δεσμοί μ’ αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και σπουδαίο αθλητή, που ακόμη και οι φίλαθλοι των υπολοίπων ομάδων θα τον θυμούνται πάντοτε με θαυμασμό και δέος.

Η ειρωνία είναι ότι, σε αντίθεση με άλλους «τεράστιους» άσους που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα, στις 11 Δεκεμβρίου του 1989, περασμένα μεσάνυκτα, τότε που προγειώθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Κριστόφ Βαζέχα, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, δεν περίμεναν εκατοντάδες πράσινα κασκόλ και φωτοβολίδες για να τον υποδεχθούν. Λέγεται, μάλιστα, ότι η ΠΑΕ είχε δώσει στο νέο της απόκτημα οδηγίες για το πού θα κατέλυε τη νύκτα και δεν έστειλε ούτε έναν παράγοντα να τον καλωσορίσει στην Ελλάδα. Το πολωνικό πρωτάθλημα είχε μόλις τελειώσει κι εκείνος ήταν ο πρώτος σκόρερ του, με 24 γκολ που είχε πετύχει για την Ρουχ Χορζόφ. Ήταν όμως 25 ετών κι έπαιζε ακριβώς... στην Πολωνία. Κανείς δεν είχε πεισθεί ότι ο Βαρδινογιάννης έφερνε κάποιον μεγάλο παικταρά ή έστω ένα ανερχόμενο ταλέντο. Δεν έγινε κάποιος ντόρος για τη μετεγγραφή του Παναθηναϊκού εκείνο το χειμώνα και ως εκ τούτου το Ελληνικό εκείνη τη νύκτα έμεινε άδειο κι ήρεμο.

Μια καριέρα 15 ετών

Ήταν πάλι με τον Απόλλωνα και πάλι μέσα στην Ριζούπολη που ο Κριστόφ Βαζέχα πέτυχε το πρώτο του γκολ. Και πάλι Ιανουάριος. 7/1/1990: η δεύτερή του συμμετοχή στο πρωτάθλημα –η πρώτη ήταν στο 0-0 του ντέρμπι με την ΑΕΚ. Στο μεταξύ οι δημοσιογράφοι και ο κόσμος έμαθαν σιγά σιγά να προφέρουν λάθος το όνομά του. «Κζίστοφ Βάτζιχα» θα ήταν μια πιο σωστή (και πιο δύσκολη) προφορά, αλλά κι ο ίδιος πάντοτε τηρούσε αυτό το χαμηλό προφίλ –τόσο χαμηλό που αποδέχτηκε και την ελληνοποίηση του ονοματεπώνυμού του. Και η αλήθεια είναι ότι για περίπου δύο χρόνια ο Βαζέχα παρέμενε παίκτης μόνο για τα ελληνικά γήπεδα. Δεν συνέδραμε τον «ευρωπαίο» Παναθηναϊκό με γκολ στα ευρωπαϊκά κύπελλα μέχρι τον Σεπτέμβριο του ’92, όταν το έκανε για πρώτη φορά και μετά πήρε... φόρα. 3 γκολ πέτυχε εκείνη την ημέρα κόντρα στην Ελεκτροπούτερε (ο ΠΑΟ κέρδισε τελικά με ένα σαρωτικό 0-6 μέσα στη Ρουμανία), και τελικά έκλεισε την καριέρα του με 24 γκολ σε 63 αγώνες στην Ευρώπη! Ανάμεσά τους, βέβαια, το 0-1 με τον Άγιαξ και το γκολ του στο περίφημο 3-1 επί της Γιουβέντους το 2001, που έστειλε τον Παναθηναϊκό στους "16" του Champions League.

Από το 1989 που πρωτόπαιξε για τον Παναθηναϊκό μέχρι το 2004 που κρέμασε την (πράσινη) φανέλα του, συνδέθηκε όσο κανείς άλλος με την ιστορία του συλλόγου. Κατέκτησε 5 πρωταθλήματα Ελλάδας (1990, 1991, 1995, 1996, 2004), 5 κύπελλα (1991, 1993, 1994, 1995, 2004) και χρίσθηκε πρώτος σκόρερ τρεις φορές (1994, 1995 και 1998, με 26, 32 και 35 γκολ αντίστοιχα). Απ’ τα 15 του χρόνια στο ελληνικό πρωτάθλημα, μόνο τα τρία τελευταία σκόραρε λιγότερα από 10 γκολ. Αλλά αυτές ήταν πια οι σεζόν που έπαιζε λιγότερο, αφού είχε μεγαλώσει σε ηλικία. Τελικά έκλεισε την καριέρα του 40 ετών. Ήταν ένα ματς για το Κύπελλο, όπου ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε τον Πατραϊκό, τον Μάρτιο του 2004, όταν ο Βαζέχα μπήκε αλλαγή στο ’83, στην θέση του Δημήτρη Παπαδόπουλου. Δεν θα ξαναφορούσε την φανέλα με το τριφύλλι ξανά...

Ο άνθρωπος Βαζέχα

Ο Κριστόφ Βαζέχα γεννήθηκε στο Κατοβίτσε της Πολωνίας στις 17 Νοεμβρίου του 1964. Όχι μόνο ήταν μοναχοπαίδι, αλλά όταν ήταν μόλις 2 ετών, οι γονείς του χώρισαν και η μητέρα του, Ελζμπιέτα, τον ανέλαβε μόνη της, αναγκαζόμενη να κάνει δύο δουλειές για να τα φέρνει βόλτα. Η υπέρμετρη αγάπη που τής τρέφει ο Κριστόφ δεν είναι τυχαία. Η μοναδική μάλιστα φορά που το ελληνικό κοινό τον είδε να παρεκτρέπεται στο γήπεδο ήταν όταν στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας το 1998 στην περίφημη νίκη του Πανιωνίου μς 1-0 επί του Παναθηναϊκού, κάποιοι στην κερκίδα άρχισαν να τραγουδούν προσβλητικά λόγια για την μητέρα του αρχηγού των «πρασίνων». Ήταν και η πρώτη και τελευταία φορά στην καριέρα του που σκέφθηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Τελικά όχι μόνο δεν το ξανασκέφτηκε, αλλά απέκτησε και την ελληνική υπηκοότητα και ζει ακόμη και σήμερα εδώ, στα Βριλήσσια, στην ίδια γειτονιά που είχει πρωτοκατοικήσει. Εκεί που έχει φτιάξει και την επιχείρησή του με τα γήπεδα 8Χ8 και 5Χ5.

Έτσι ήταν πάντα ο Βαζέχα. Δεν ανοιγόταν πολύ, δεν τού άρεσε να κάνει διαφορετικά πράγματα από όσα ήξερε. Ίδια ομάδα, ίδια γειτονιά, ακόμη και η σύζυγός του, η Γιολάντα, είναι μια παιδική του φίλη από πάντα. Κυριολεκτικά από πάντα, αφού γεννήθηκαν την ίδια μέρα στο ίδιο μαιευτήριο και πήγαν σχολείο μαζί. Στην 15χρονη καριέρα του στο «τριφύλλι» ακούστηκε πολλές φορές ότι έπαιρνε λίγα. Κι όμως, εκείνος δεν αντιμετώπισε ποτέ στα σοβαρά άλλες προτάσεις. Είχε συνδέσει την ζωή του με την ομάδα που τον ανέδειξε και την κερκίδα που τον λάτρεψε. Μαθημένος εξ άλλου στα λίγα, ακόμη κι εκείνα τα πρώτα του χρήματα τού φαίνονταν θησαυρός. Δεν παρασύρθηκε ποτέ σε ακριβές αγορές ή ξέσαλλη ζωή, όπως συχνά συμβαίνει με τους αθλητές σταρ. Ήταν ο πρώτος που έμπαινε το πρωί στην Παιανία και ο τελευταίος που έβγαινε. Αγόρασε το πρώτο «μεγάλο» του αυτοκίνητο στο τέλος της καριέρας του και ακόμη και τότε έσπευσε να το δικαιολογήσει –λες και χρειαζόταν- λέγοντας πως ήταν κάτι σαν μια επιβράβευση στον εαυτό του για τα τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς. Η οικογένεια του Παναθηναϊκού είναι πραγματικά τυχερή που διαθέτει έναν τέτοιον άνθρωπο –γιατί, φυσικά, ο Βαζέχα δεν απομακρύνηθηκε από την ομάδα που ήξερε. Από την ημέρα που κρέμασε τα παπούτσια του, παραμένει στον σύλλογο σε διάφορες θέσεις. Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού θα τον έχουν για πάντα στην καρδιά τους. Και όχι μόνον αυτοί...