Το άδοξο, πριν το οριστικό τέλος του Μπάρκλεϊ (photos+videos)

Στην αγαπημένη του Φιλαδέλφεια, όπου είχε ετοιμαστεί φιέστα για την επερχόμενη (στο τέλος της σεζόν) αποχώρησή του από την ενεργό δράση, ο τότε 36άχρονος φόργουορντ των Χιούστον Ρόκετς έμελλε να εγκαταλείψει το γήπεδο με διαλυμένο τένοντα! Στην προσπάθειά του να κόψει τον Τάιρον Χιλ, υπέστη ρήξη στο αριστερό πόδι, με τον ίδιο να μην μπορεί να πιστέψει αυτό που του συνέβη. «Νομίζω πως έπρεπε να τελειώσει έτσι», είχε πει τότε -με λυγμούς- για το περίεργο παιχνίδι της μοίρας. Και μετά, φυσικά, άλλαξε γνώμη. Στον έναν και μοναδικό αγώνα που ακολούθησε, στον -κυριολεκτικά- τελευταίο του, στο Χιούστον κόντρα στους Γκρίζλις στις 20 Απριλίου του 2000, μπήκε στο παρκέ και με μια κίνηση-σήμα κατατεθέν του σκόραρε το ιστορικό καλάθι. Και αποχώρησε ακριβώς όπως επιθυμούσε. Με τον κόσμο, όρθιο, να τον αποθεώνει.

Ο «Round Mound of Rebound» («βουνό των ριμπάουντ») ή σερ (για την επιθετική, αλλά πάντα ειλικρινή συμπεριφορά του) άλλαξε τα δεδομένα στο μπάσκετ τόσο κατά τη διάρκεια της καριέρας του όσο κι ύστερα από αυτήν. Η είσοδός του στο Hall of Fame, παρά τον εκρηκτικό χαρακτήρα του (γεγονός… ασυγχώρητο για τους Αμερικανούς), αποτέλεσε την ελάχιστη επιβράβευση μιας πορείας που δεν «σφραγίστηκε» με δαχτυλίδι. Κολλητός φίλος με το Μάικλ Τζόρνταν, κάποτε κατηγόρησε τον Έλιοτ Πέρι, επειδή… δεν του έκανε παρέα στο αστυνομικό τμήμα. Μισεί τη Βαρκελώνη, όπου διεξήχθη πέρυσι το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας, καθώς: «Εδώ δεν έχει δολοφονηθεί κανείς τις τελευταίες 24 ώρες»! Έχει αντιπάθειες. Χαρακτηριστικότερη όλων, ο… άνδρας της κόρης του, Κριστιάνα. Θα τον σκότωνε μετά χαράς (αν υφίστατο, φυσικά). Ο ίδιος ισχυρίζεται πως η ένταση δεν είναι αυτοσκοπός. Ανέκαθεν υπήρχε. Απλώς, όταν τυγχάνει να ανοίγει το στόμα του, την καταλαβαίνουν όλοι. Και ο άμεσα θιγόμενος, συνήθως, θυμώνει. Οι υπόλοιποι, απλώς, τον απολαμβάνουν. Δεν έγινε τυχαία σχολιαστής…

Οι ατάκες του έχουν μείνει στην ιστορία. «Με ακόμη δύο ντόνατς θα γίνω ο τέλειος κύκλος», είχε δηλώσει ενθουσιασμένος… «Όταν δεν σου κάνουν έκπτωση στα «McDonald’s», τότε καταλαβαίνεις πως πρέπει να αποσυρθείς», αναφερόμενος στον Καρλ Μαλόουν. «Παρατάω το μπάσκετ για την κολύμβηση. Θα μείνω στην πισίνα όσο υπάρχουν κορίτσια χωρίς τοπ», για το μέλλον του. Αν και υπέρβαρος δεν δίστασε να αναμετρηθεί σε αγώνα δρόμου με τον τότε 67χρονο διαιτητή Ντικ Μπαβέτα. Παραλίγο να χάσει όταν άρχισε να τρέχει με την όπισθεν! Φυσικά, έχει τσακωθεί, έχει αποβληθεί, έχει τιμωρηθεί ουκ ολίγες φορές. Έχει εκστομίσει αμέτρητες βρισιές. Είναι αθεράπευτα τζογαδόρος. Έχει χάσει πάνω από δέκα εκατ. δολάρια, αν και: «Δεν είναι τόσο σοβαρό πρόβλημα, γιατί έχω πολλά χρήματα».

Έχει κάνει περάσματα από ταινίες, έχει γράψει βιβλία. Ήθελε να γίνει κυβερνήτης της Αλαμπάμα, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη. Έχει ταχθεί υπέρ των ομοφυλόφιλων, ενώ κατά τη διάρκεια του λοκ άουτ απέδειξε τις κοινωνικές ευαισθησίες του, όταν αποφάσισε να χαρίσει το μισθό του σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, καθώς: «Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει λοκ άουτ κι εγώ να πληρώνομαι κανονικά». Ο ίδιος ποτέ δεν θέλησε να γίνει αρεστός. Όπως, άλλωστε, είχε δηλώσει όταν ακόμα έπαιζε: «Κάνω τη δουλειά μου. Προσπαθώ να κερδίζω, γιατί για αυτό πληρώνομαι. Δεν πληρώνομαι για να ευχαριστώ τους φιλάθλους. Δεν με νοιάζει καθόλου τι πιστεύει ο κόσμος για μένα. Επίσης, είμαι σίγουρος πως, ακόμα κι όσοι με βρίζουν, με θαυμάζουν ως μπασκετμπολίστα. Αν δεν το κάνουν, απλώς δεν ξέρουν μπάσκετ».

Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ είναι μέλος του Hall of Fame από το 2006 κι ένας από τους 50 καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ. Γεννήθηκε στο Λιντς της Αλαμπάμα στις 20 Φεβρουαρίου του 1963 κι επιλέχθηκε στο νούμερο 5 του ντραφτ του 1984 από τους Φιλαδέλφεια Σίξερς, με τους οποίους αγωνίστηκε έως το 1992. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια τον βρήκαν στους Φοίνιξ Σανς κι άλλα τόσα πέρασε στους Χιούστον Ρόκετς, για να ολοκληρώσει την καριέρα του με 23.757 πόντους (μ.ό. 22,1), 12.546 ριμπάουντ (11,7) και 4.215 ασίστ (3,9). Είναι ένας από τους μόλις πέντε παίκτες που έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν το «φράγμα» των 20.000 πόντων, 10.000 ριμπάουντ και 4.000 ασίστ.

Αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του πρωταθλήματος το 1993, πέντε φορές μέλος της κορυφαίας πεντάδας (1988, 1989, 1990, 1991, 1993) κι άλλες τόσες μέλος της καλύτερης δεύτερης (1986, 1987, 1992, 1994, 1995), ενώ ήταν μέλος της κορυφαίας πεντάδας και ως ρούκι, το 1985. Επίσης, πήρε μέρος σε 11 All Star Game (1987-1997). Αποτέλεσε μέλος της «Dream Team», με την οποία κατέκτησε δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, το 1992 στη Βαρκελώνη και το 1996 στην Ατλάντα. Η φανέλα του (Νο 34) έχει αποσυρθεί τόσο από τους Φιλαδέλφεια Σίξερς όσο και από τους Φοίνιξ Σανς, αλλά και από το πανεπιστήμιο Όμπερν, στο οποίο φοίτησε.