Ο άστεγος Ολυμπιονίκης «Hot Rod» (photos+video)

Η δουλειά του στο εργοστάσιο πολτοποίησης χαρτιού του Πορτ Χάντσον στην πολιτεία της Τζόρτζια του έδινε επιτέλους μια οικονομική… ανάσα, καθώς πλήρωσε 37.000 δολάρια ετησίως με ασφαλιστική κάλυψη. Ο Μίλμπερν δούλευε βέβαια από τις 6 το πρωί ως τις έξι το βράδυ, τέσσερις μέρες την εβδομάδα.

Επρεπε να συνδέει στα βυτιοφόρα που έρχονταν στο εργοστάσιο μια αντλία ζεστού νερού και να ελέγχει την αποστράγγιση χλωριούχου νατρίου από κάθε βυτιοφόρο σε μια δεξαμενή και να ελέγχει την στάθμη της με το μάτι. Όλα αυτά τα έκανε μόνος του στην βάρδια του, άρα ήταν μόνος και στο συγκεκριμένο τμήμα του εργοστασίου. Γι' αυτό και έγινε αντιληπτή η απουσία του μόλις αργά την νύχτα όταν ο προϊστάμενός του τον εντόπισε μέσα στην μισοάδεια δεξαμενή.

Ο σερίφης μετά την έρευνα που διεξήγαγε αποφάνθηκε πως ήταν εργατικό ατύχημα και ο ιατροδικαστής πως ο θάνατος προήλθε από εισπνοή τοξικών αερίων. Για να πάει στην δουλειά εκείνη την ημέρα είχε δώσει αίμα έναντι αμοιβής σε αιματολογικό κέντρο της πόλης, ώστε να βρει τα χρήματα για ταξί.

Ετσι άδοξα, τέλειωσε η δύσκολη και περιπετειώδης ζωή του ανθρώπου που ισοφάρισε ένα παγκόσμιο ρεκόρ σε Ολυμπιακούς Αγώνες.  Και τέλειωσε μόλις στα 47 του χρόνια τον Νοέμβριο του 1997.

Η ατυχία στην ζωή του ανθρώπου αυτού μπορεί να ξεκίνησε ακόμη και το 1972, την χρονιά που άγγιξε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 110μ. μετ’ εμποδίων. Για να φτάσει ως εκεί είχε προηγηθεί ένα σερί 27 νικών και μόλις δύο ήττες σε έξι χρόνια. Επιστέγασμα των προσπαθειών του ήταν τα χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες του Μονάχου το 1972 και ένα ρεκόρ.

Ισοφάρισε τρεις φορές το παγκόσμιο ρεκόρ με χρόνο τελικά το 13.24. Ήταν κυρίαρχος στο αγώνισμα στη δεκαετία του 1970 και το 1971 είχε νικήσει στους Παναμερικανικούς Αγώνες, κάτι που του χάρισε τον τίτλο του κορυφαίου αθλητή της χρονιάς στις ΗΠΑ.

Τίποτα από εκεί και πέρα, όμως, δεν πήγε καλά. Η απόφασή του να περάσει στον επαγγελματικό αθλητισμό, του κόστισε την συμμετοχή του στους Αγώνες του 1976 στο  Μόντρεαλ, ενώ το 1979, οπότε και ανέκτησε το δικαίωμά του για Ολυμπιακή συμμετοχή στους Αγώνες του 1980 στην Μόσχα, έχασε τους Αγώνες λόγω μποϊκοτάζ των ΗΠΑ στην Ρωσία.

Ο «hot Rod» όπως τον αποκαλούσαν οι συμπατριώτες του δεν είχε καθόλου καλή εξέλιξη σταματώντας τον αθλητισμό, καθώς πέρασε από την προπονητική για πολύ λίγο χρόνο. Τα οικονομικά του πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο κι αυτό τον οδήγησε στην ανέχεια, ενώ αναγκάστηκε να μείνει σε καταφύγιο αστέγων για πολλά χρόνια.

Οι παρατηρητές της εποχής εκτιμούν πως δεν είχε την προσωπικότητα του Μοχάμεντ Αλι για να σηκώσει το βάρος της επιτυχίας. Ο ίδιος είχε πει: «Είμαι σχετικά εύκολος άνθρωπος. Θα έλεγα χαρούμενος. Αλλά δεν μου αρέσει να είμαι διασημότητα. Ολοι με πιέζουν. Θέλω να ξεφύγω από τον κόσμο. Από τότε που έκανα το παγκόσμιο ρεκόρ δεν μπορώ καν να πάω για μπάσκετ στο σχολείο».

Να θυμίσουμε πως η πολιτεία της Τζόρτζια δεν ήταν την εποχή που ανδρώθηκε ο Αφροαμερικανός εμποδιστής, η πιο φιλόξενη πολιτεία, άσχετα αν ήταν πρωταθλητής Αμερικής, κι αργότερα ολυμπιονίκης. Ο ΜίλμπερΝ είχε μεγαλώσει σε μια κοινωνία διακρίσεων και φόβου. Η εμπιστοσύνη του στον κόσμο ουδέποτε εδραιώθηκε ακόμη κι όταν στο κολέγιο οι λευκοί τον χειροκροτούσαν. Δυστυχώς η δυσπιστία του επιβεβαιώθηκε όταν δεν κατάφερε να χρησιμοποιήσει προς όφελός του το μετάλλιο.

Για να έχετε πλήρη πρόσβαση στις κυριότερες ειδήσεις της ημέρας και μέσα από τη σελίδα σας στο Facebook, κάντε LIKE στο Onsports πατώντας ΕΔΩ.