Επτά χρόνια χωρίς το «Crazy Horse» (photos+video)

Η ιστορία όλων των ομάδων χωρίζεται σε διαφορετικές εποχές. Για την Λίβερπουλ η «Χρυσή» δική της εποχή ήταν αναμφισβήτητα αυτή της δεκαετίας του 70’. Τότε οι «κόκκινοι» ήταν η ισχυρή δύναμη του «Νησιού».

Για να φτάσει σε αυτό το σημείο όμως, έπρεπε να στηριχτεί και σε συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές. Ένας από αυτούς ήταν ο Έμλιν Χιουζ. Ο αρχηγός εκείνης της πολύ καλής ομάδας πριν από επτά χρόνια άφησε την τελευταία πνοή, χτυπημένος από την επάρατη νόσο στον εγκέφαλο στα 57  του χρόνια και το Onsports θυμάται την καριέρα του.

Η αρχή

Όντας μόλις 17 ετών είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον αρκετών ομάδων. Απέρριψε το ενδεχόμενο να δοκιμαστεί από την ομάδα της πόλης του, την Μπάροου και έτσι έκανε τα πρώτα του βήματα στην Μπλάκπουλ η οποία βρισκόταν στην πρώτη κατηγορία εκείνη την περίοδο.

Μετά από τρία χρόνια και 28 εμφανίσεις με τα «μανταρίνια» ήρθε η αναγνώριση και η καταξίωση για αυτόν. Η μεγάλη Λίβερπουλ τον έκανε δικό της έναντι 65.000 λιρών. Ένας αστικός μύθος λέει ότι ο Μπιλ Σάνκλι που ήταν προπονητής του, στην πρώτη προπόνηση του στην ομάδα, είχε σταματηθεί από αστυνομικούς με το αμάξι του.

Τότε κατέβασε το παράθυρο και τους είπε: «Ξέρετε ποιον έχω μαζί μου στο αμάξι; Τον αρχηγό της Αγγλίας!». Οι αστυνομικοί του είπαν ότι δεν τον αναγνωρίζουν και η απάντηση του Σάνκλι ήταν σαφής: «Και όμως θα το κάνετε!». Κάτι που αποδείχθηκε αληθές καθώς στο μέλλον ο Χιουζ έγινε αρχηγός της εθνικής ομάδας της Αγγλίας.

Ο Χιουζ προσαρμόστηκε σε μία μεταβατική περίοδο για την Λίβερπουλ, την ώρα που πήρε το παρατσούκλι «Crazy Horse» λόγω ενός πολύ σκληρού μαρκαρίσματος που έκανε έναντι στον Άλμπερτ Μπενέτ της Νιούκαστλ. Στα τέσσερα πρώτα του χρόνια δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο με τους «κόκκινους», αλλά είχε βάλει τις βάσεις για να γίνει ο ηγέτης της ομάδας.

Το 1977, έγινε ο πρώτος αρχηγός της Λίβερπουλ που σήκωσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, με νίκη επί της Γκλάντμπαχ με 3-1 στον τελικό στην Ρώμη. Ένα χρόνο αργότερα, στο «Γουέμπλεϊ» αυτή τη φορά, κράτησε και πάλι το τρόπαιο στα χέρια του μετά τη νίκη των «κόκκινων» επί της Μπριζ με 1-0.

Εκτός αυτών, στην μεγάλη του καριέρα στο «Άνφιλντ», είχε κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα, δύο κύπελλα, ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, τρία Charity Shield έχοντας με τους «κόκκινους» 665 εμφανίσεις και 48 τέρματα.

Με διαφορά όμως η μεγαλύτερή τιμή που πήρε σαν παίκτης, ήταν το 1977 όταν είχε αναδειχθεί ως ο καλύτερος από τους δημοσιογράφους. Βέβαια, κάποια χρόνια νωρίτερα, ο Αλφ Ράμσεϊ του εμπιστεύτηκε θέση στην εθνική Αγγλίας και το 1969 έκανε το ντεμπούτο του, ενώ έκλεισε την καριέρα του με 62 διεθνείς συμμετοχές με τις 23 από αυτές να είναι με το εθνόσημο του αρχηγού.

Μετά την θητεία του στη Λίβερπουλ, όπως ήταν λογικό η καριέρα του είχε καθοδική πορεία. Έτσι το 1979 μετακινήθηκε στην Γουλβς, όπου ήταν ο ηγέτης της και την οδήγησε στην κατάκτηση του Λιγκ Καπ της επόμενης σεζόν. Από εκεί και πέρα αγωνίστηκε στις Χαλ, Μάνσφιλντ και Σουόνσι χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Έτσι σταμάτησε την καριέρα του και προσπάθησε να γίνει προπονητής.

Μετά από 20 μήνες στην Ρόδεραμ όμως δεν κατάφερε να την οδηγήσει σε κάποια επιτυχία και έτσι αποχώρησε από τον μαγικό χώρο του ποδοσφαίρου. Μετά το τέλος της καριέρας του εντός αγωνιστικών χωρών, ασχολήθηκε με σχολιασμό αγώνων για το BBC.