«Ας μην είχα σκοράρει ποτέ!..»

Πέρασαν κιόλας τριάντα χρόνια… Ήταν 8 Φεβρουαρίου 1981 όταν γράφτηκε η πιο «μαύρη» σελίδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού… Τότε που 21 νέα παιδιά άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλοπάτια της Θύρας 7 του σταδίου -ακόμα τότε- Καραϊσκάκη…

Ακόμα και η πλουσιότερη γλώσσα απ’ όλες, η ελληνική, έχει πλέον… στερέψει στην προσπάθεια όλων, είτε να περιγράψουν εκείνο το απόγευμα, είτε να εκφράσουν τα συναισθήματά τους … Τα λόγια είναι περιττά…

Όσοι έζησαν από κοντά την τραγωδία δεν πρόκειται ποτέ να «σβήσουν» από το μυαλό τους τις εικόνες που αντίκρισαν… Αυτές «έβαψαν» για πάντα τις ψυχές τους… Με το πιο ανεξίτηλο κόκκινο χρώμα, αυτό από το αίμα των αδικοχαμένων παιδιών!

Ένας εξ αυτών, είναι και ο Μάικ Γαλάκος… Μία από τις σπουδαιότερες μορφές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου κι ένας απ’ αυτούς που το όνομά τους -έτσι το θέλησε η μοίρα- θα είναι για πάντα συνδεδεμένο με την αποφράδα ημέρα της 8^ης Φεβρουαρίου 1981…

Ο θρυλικός σέντερ φορ -εκείνη την εποχή- του Ολυμπιακού και μετέπειτα του Παναθηναϊκού ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής της αναμέτρησης εκείνης, της οποίας το φινάλε έμελλε να συμπέσει με το τραγικό φινάλε της ζωής 21 νέων ανθρώπων…

«Αντί για πανηγύρι, τραγωδία!..»

«Καλύτερα να μην είχα πετύχει ποτέ τα τρία γκολ, τα οποία πέτυχα σ’ εκείνο το ματς με την ΑΕΚ!.. Ας μην τα 'βαζα και ας ζούσαν σήμερα τα παιδιά...», ήταν η πρώτη κουβέντα του Μάικ Γαλάκου στο Onsports όταν του ζητήσαμε να ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεων… Σαν να έφταιγε εκείνος! Σαν να νιώθει ακόμα -τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά- μία κάποια μορφή ευθύνης να του βαραίνει τους ώμους!..

«Ήμουν τόσο χαρούμενος, είχα πετύχει χατ-τρικ και ο Ολυμπιακός είχε νικήσει με το εντυπωσιακό 6-0 την ΑΕΚ σ’ ένα μεγάλο ντέρμπι…», συνέχισε ο μεγάλος επιθετικός του παρελθόντος…

«Ήταν στιγμές χαράς, περηφάνιας, όλοι μας νιώθαμε υπέροχα και φυσικά το ίδιο συνέβαινε και στον κόσμο στις κερκίδες. Με το Καραϊσκάκη, θυμάμαι, να είναι κατάμεστο! Τραγούδια, φωνές, συνθήματα… Ένα ατελείωτο πανηγύρι, το οποίο μόλις ξεκινούσε… Κανείς μας δεν μπορούσε να διανοηθεί την κατάληξη!

Είχα φτάσει στο σπίτι μου, στη Νέα Σμύρνη, όταν έμαθα τι είχε συμβεί… Μου πάγωσε το αίμα! Δεν μπορούσα να σκεφτώ καν το μέγεθος της τραγωδίας! Έσπευσα στο Τζάνειο για να συμπαρασταθώ σε όλους όσοι είχαν ανάγκη από κάποιον να τους σφίξει το χέρι…

Αυτές οι εικόνες, δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν με λόγια… Ό,τι και να πει κανείς, θα είναι πραγματικά πολύ λίγο! Μόνο μέσα μου ξέρω πώς είναι το συναίσθημα… Είναι κρίμα, πολύ κρίμα!.. Ακόμα και τόσα χρόνια μετά, δεν μπορώ να δεχτώ το γιατί να έχουν «φύγει» έτσι, τόσο άδικα, αυτοί οι άνθρωποι…»

Κάποια πράγματα δεν συμβαίνουν τυχαία… Την στιγμή που μιλήσαμε με τον Μάικ Γαλάκο, εκείνος μόλις επέστρεφε από το Φάληρο…

«Η αλήθεια είναι ότι πριν από λίγο ήμουν στο Καραϊσκάκη», μας είπε, για να προσθέσει με φωνή που -φανερά πλέον- άρχιζε να τρέμει από την συγκίνηση…

«Πήγα στο μνημείο της Θύρας 7 για ν’ ανάψω ένα κεράκι στη μνήμη εκείνων των παιδιών… Το κάνω κάθε χρόνο… Μόνος μου, για μένα, για ‘κείνους, για τις ψυχές τους… Δεν αντέχω να βρίσκομαι εκεί όταν γίνεται το μνημόσυνο… Δεν μπορώ ν’ αντέξω όλον αυτόν τον κόσμο… Προτιμώ τη μοναξιά…»

Μόλις σήμερα ο Μάικ Γαλάκος μπήκε για πρώτη (!) φορά στο -καινούργιο- «Γ. Καραϊσκάκης»… Τον έβαλε, κρυφά, ένας παλιόφιλος του, ο Βαγγέλης!

«Τα περισσότερα παιδιά, παλιοί μου συμπαίκτες και αντίπαλοι, έχουν επισκεφτεί το Καραϊσκάκη, είτε σε ματς του Ολυμπιακού, είτε της Εθνικής ομάδας. Εγώ δεν έχω πάει ποτέ να δω παιχνίδι εκεί… Το αποφεύγω… Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά όταν βρίσκομαι εκεί! Θα μπορούσα να σας πω «δεν έτυχε», αλλά τελικά η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν αντέχω να βρεθώ στις κερκίδες του…

Σήμερα μπήκα γα πρώτη φορά στο Καραϊσκάκη… Είναι άλλο γήπεδο πλέον… Καμία σχέση μ’ αυτό, το οποίο είχα ζήσει εγώ… Υπερσύγχρονο, όμορφο, ασφαλές… Μακάρι να ήταν και τότε έτσι… Να μην κινδύνευε κανένα παιδί, να μην χανόταν καμία ψυχή…»

«Δεν έχω παράπονο…»

Οι περισσότεροι θεωρούν ότι αν ο Μάικ Γαλάκος έπαιζε στις μέρες μας ποδόσφαιρο, το κασέ του θα ήταν δυσθεώρητο και πιθανότατα θα είχε αφήσει το ελληνικό πρωτάθλημα, γι’ άλλα, πιο λαμπερά…

«Δεν έχω παράπονο από την καριέρα μου. Έπαιξα σε δύο σπουδαίες ομάδες, με πολύ κόσμο, που με αγάπησε και μου το έδειξε πολλές φορές! Με σήκωναν στα χέρια και φώναζαν το όνομά μου! Αυτό δεν ανταλλάσσεται με τα εκατομμύρια όλου του κόσμου!..» μας λέει ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής.

«Ήταν άλλες εποχές τότε… Εμείς παίζαμε σε άθλια γήπεδα, με λακούβες και μπαλώματα. Προσωπικά ήταν ελάχιστες οι φορές που ένιωσα ότι μπορώ να παίξω μπάλα δίχως να φοβάμαι τον τραυματισμό… Εδώ παίζαμε σε ξερά γήπεδα, όπως του Ταύρου κ.α. Το ξύλο έπεφτε από τα αποδυτήρια! Όχι όπως τώρα, που ο διαιτητής -και καλά κάνουν βέβαια!- προστατεύει τον μεγάλο ποδοσφαιριστή… Συν τοις άλλοις, οι αγωνιστικοί χώροι είναι πλέον «χαλιά»… Οι περισσότεροι τουλάχιστον… Είδα από κοντά σήμερα τον αγωνιστικό χώρο του Καραϊσκάκη και δεν μπορούσα να το πιστέψω… Αν έπαιζα σε τέτοιο γήπεδο…», ψέλλισε με παράπονο ο -άλλοτε ντελικάτος επιθετικός- Μάικ Γαλάκος.

Τα… τερτίπια της μπάλας

Η κουβέντα με τον Γαλάκο δεν θα μπορούσε, φυσικά, να μην φτάσει ως το σήμερα… Πώς βλέπει το φετινό πρωτάθλημα; Είναι σε θέση ο Παναθηναϊκός ν’ απειλήσει τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό…;

«Όλα είναι ανοιχτά! Θυμηθείτε, άλλωστε, τι έλεγε ο Όσιμ κάποτε… Η μπάλα είναι πόρνη! Δεν έχει δίκιο…; Ό,τι και να λέμε εμείς, η μπάλα και τα… τερτίπια της είναι αυτά που τελικά γράφουν την ιστορία.

Είδαμε πρόσφατα πόσο καλύτερος ήταν ο Ολυμπιακός από τον ΠΑΟΚ, στον Πειραιά, για το κύπελλο… Αντί να έλθει το ματς 3 ή 4-0, έληξε τελικά ισόπαλο 1-1. Κι ο Ολυμπιακός είχε 4 δοκάρια! Και στη ρεβάνς αποκλείστηκε! Δίκαια, αλλά ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους παίκτες του Ολυμπιακού αν μιλήσουν για ατυχία…;

Είδατε πώς αποκλείστηκε και ο Παναθηναϊκός από την ΑΕΚ… Με γκολ στο 8^ο λεπτό των καθυστερήσεων από την σέντρα!.. Έτσι είναι, όμως, το ποδόσφαιρο! Γι’ αυτό είναι όμορφο… Διότι παίζει ρόλο και η τύχη!

Γι’ αυτό σας λέω ότι και στο πρωτάθλημα, τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα… Ο Ολυμπιακός, βέβαια, έχει ένα προβάδισμα, καθώς είναι εφτά βαθμούς μπροστά, έχει να παίξει στο Καραϊσκάκη και τον Παναθηναϊκό, αλλά και την ΑΕΚ, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι έχε κατακτήσει, ήδη, τον τίτλο!

Θα παίξει, άλλωστε, με τον Άρη, αλλά και με τον ΠΑΟΚ στην Θεσσαλονίκη, ενώ όλα τα παιχνίδια κρύβουν «παγίδες», ποτέ δεν μπορείς να είναι σίγουρος ότι θα νικήσεις…

Η εξέδρα παίζει τον δικό της ρόλο, πολλές φορές αποτελεί τον 12^ο παίκτη μίας ομάδας, μη νομίζετε, όμως, ότι οι ποδοσφαιριστές πλέον επηρεάζονται σε τόσο μεγάλο βαθμό από τους φιλάθλους… Στα ντέρμπι μετράει πολύ το πάθος, η διάθεση στον αγωνιστικό χώρο! Όποια ομάδα δείξει ότι θέλει περισσότερο το αποτέλεσμα, θα το πάρει! Να θυμάστε ότι οι ποδοσφαιριστές παίζουν μπάλα, όχι οι φίλαθλοι…

Ο Παναθηναϊκός, όπως έδειξε και στην Τούμπα κόντρα στον ΠΑΟΚ, έχει τα φόντα να πάρει τη νίκη στο Φάληρο, σε δύο εβδομάδες. Έπαιξε χωρίς Σισέ, Μπουμσόνγκ και Βύντρα και νίκησε τον φορμαρισμένο ΠΑΟΚ μέσα στην Θεσσαλονίκη, γιατί να μην κάνει το ίδιο με τον Ολυμπιακό…; Όλα, λοιπόν, είναι ακόμα  ανοιχτά για το πρωτάθλημα… Προβάδισμα στον Ολυμπιακό, αλλά μην ξεγράφετε μία μεγάλη ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό…»

Το διοικητικό πρόβλημα επηρεάζει τους παίκτες

Ο Μάικ Γαλάκος κλείνοντας την κουβέντα μαζί μας αναφέρθηκε και στο διοικητικό πρόβλημα, το οποίο ταλανίζει τον Παναθηναϊκό το τελευταίο διάστημα…

«Είναι πολύ σημαντικό για τον Παναθηναϊκό να βρεθεί το συντομότερο δυνατό μια οριστική λύση σε διοικητικό επίπεδο. Είναι κρίμα για έναν σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός να μην μπορεί να βρει μία σταθερή λύση για το «τιμόνι» του… Έναν άνθρωπο, ο οποίος διοικώντας σοφά, θα μπορεί με ασφάλεια να οδηγήσει την ομάδα στην ηρεμία και κατ’ επέκταση στις επιτυχίες.

Προσωπικά είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά δύο μεγάλους προέδρους, τον αείμνηστο Νίκο Γουλανδρή και τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, τον «καπετάνιο»! Σας λέω, λοιπόν, ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό για κάθε ποδοσφαιριστή να αισθάνεται την σιγουριά που του προσφέρει ένας πρόεδρος – «πατέρας»… Αυτό που νιώθαμε στον Παναθηναϊκό, δηλαδή, με την «πατρική φιγούρα» του Γιώργου Βαρδινογιάννη! Ενός πραγματικού «καπετάνιου»! Στον Παναθηναϊκό δυστυχώς φαίνεται πως δεν ευοδώθηκε το εγχείρημα της πολυμετοχικότητας… Απ’ ότι φαίνεται, αυτό που έχει ανάγκη ο σύλλογος, είναι ένας ισχυρός πρόεδρος, ένας πραγματικός ηγέτης…»