Κακλαμανάκης στο Onsports: «Εχω ένα παιδί, δεν είναι πλέον αστείο»

Τα κύματα του Αιγαίου με τα μποφόρ που βρήκε μπροστά του ο Νικόλας Κακλαμανάκης στο Διάπλου του Αιγαίου, τον τρόμαξαν μόνο και μόνο χάρη της μικρούλας του. Αλλά και όσα δεινά περνάει η χώρα, τον κάνουν να ανησυχεί για το μέλλον της. Ο ατρόμητος Νικόλας, άλλαξε. Όχι γιατί πλέον είναι 40 βάλε, ούτε γιατί πονά παντού πλέον με το κορμί του να του θυμίζει κάθε παράτολμο εγχείρημα των προηγούμενων χρόνων.

Η διαδρομή του από την Άνδρο στην Κάρπαθο επεφύλασσε εμπόδια, αλλά χαρές σε κάθε τερματισμό με τα παιδάκια να τον αποθεώνουν και ένα ειδικά να τον έχει αλλάξει ριζικά.  Σε συνέντευξή του στο Onsports ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος των Ολυμπιακών του 2004 δεν αποκάλυψε το δώρο του στην σύζυγό του Νανούγια για την 6^η τους επέτειο, αλλά δεν απέφυγε να μιλήσει για αυτά που τον έκαναν πλέον να τρομάξει.

Με όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τελευταία, εξακολουθείς να ελπίζεις σε κάτι;

«Πολύ κρίσιμη η μέρα στην οποία μιλάμε (σ.σ.). Κι εγώ άνθρωπος είμαι, μπορεί να πιστεύω, να μάχομαι, αλλά δεν μπορώ να ζυγίσω ένα κύμα αν δεν το δω, να δω αν μπορώ να το κολυμπήσω . Με έχει προβληματίσει το σκηνικό τριγύρω μας. Σκέφτομαι πολύ πιο διαφορετικά. Δεν θίγονται μόνο όσοι ξεκινούν τώρα την ζωή σους αλλά κι άνθρωποι όπως κι εγώ και η οικογένειά μου που έχουμε παλέψει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν προέρχομαι από πολιτική οικογένεια και δεν είμαι εξασφαλισμένος»

Γιατί τώρα αυτός ο Διάπλους;

«Δεν ήταν αθλητική προσπάθεια ήταν ανθρώπινη και κοινωνική. Αθλητικά έχω κάνει ότι ήθελα και έχω κλείσει τον κύκλο μου. Αισθάνθηκα τον αναβρασμό του κόσμου όμως και έπρεπε να προσφέρω κάτι στον τόπο φωτίζοντας το Αιγαίο των ανθρώπων που πιστεύουν. Το καταγάλανο Αιγαίο ήταν ο χώρος μου και είναι η ζωοφόρος δύναμη της Ελλάδας. Υπήρχε και θα υπάρχει και μετά από εμάς».

Υπήρξε κάποια στιγμή στον Διάπλου που ένιωσες φόβο; Μιας και το πέλαγος σε δοκίμασε αρκετά με ψηλά κύματα και αρκετά μποφόρ…

«Ναι. Ο καιρός δεν άφησε σε κάποιες περιπτώσεις τα φουσκωτά να έρθουν εγκαίρως δίπλα μου. Δεν είναι ότι καλύτερο να πέφτεις με δύναμη πάνω σε ένα κύμα και το σώμα μου δεν είναι σε κατάσταση να αντέχει τέτοια δυνατά χτυπήματα στο νερό. Είναι πολύ εύκολο να μείνεις αναίσθητος και με τα μποφόρ που είχε, το να μείνεις 3 λεπτά αναίσθητος το νερό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Παλιά θα γελούσα και θα το έπαιρνα σε πείσμα ως αστείο. Αυτή τη φορά όμως όταν άργησαν αν έρθουν κοντά μου βρέθηκα να λέω ‘έχω μια κόρη δεν ξέρω αν το καταλάβατε’. Αυτή είναι η διάσταση της ευθύνης πλέον. Εχω ένα παιδί, δεν είναι πλέον αστείο».

Ποιος είναι ο απολογισμός σου από αυτή την αγωνιστική και ηθική προσπάθεια στο Αιγαίο;

«Ήταν εξαιρετική η απόδοσή μου και ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Στόχος μου όμως είναι να αναδείξω τις απομακρυσμένες περιοχές, να δουν κι εκεί έναν Ολυμπιονίκη από κοντά και να δώσω πίσω κι εγώ κάτι στα νησιά αυτά με την παρουσία μου εκεί. Να καταδείξω ότι είναι απομακρυσμένα και να περάσω μηνύματα. Εκεί είναι διψασμένα τα παιδιά για ελπίδα, είδα ξεχασμένους ανθρώπους και το γεγονός ότι κατάγομαι από νησί από την γιαγιά μου που είναι από την Αμοργό, με κάνει να έχω μια παραπάνω ευαισθησία».

Ήταν πρόκληση και σε αγωνιστικό επίπεδο;

«Σίγουρα ήταν η πρόκληση,  αλλά με πέντε ολυμπιάδες στην πλάτη μου ήταν πολλά τα κουρασμένα σημεία πάνω μου, αλλά το σώμα μου τελικά άντεξε. Πήρα και κάποια ρίσκα παραπάνω αφού ειδικά την πρώτη μέρα θυμήθηκα τα νιάτα μου. Ήταν λάθος αφού ρίσκαρα να ξυπνήσω το επόμενο πρωί και να μην μπορώ να συνεχίσω από τους πόνους. Ήξερα όμως ότι με περίμενε κόσμος.  Και αυτό μου έδινε δύναμη. Δεν είναι το ίδιο όπως ήταν η υποδοχή του κόσμου στο Καλλιμάρμαρο, ήταν μια ακόμη πιο συγκινητική υποδοχή, γιατί ο κόσμος έδειξε να με θεωρεί ακόμη πρότυπο και οφείλω να το δώσω αυτό πίσω στα παιδιά. Έστω και ένα παιδί, από όσα συνάντησα, να εμπνεύστηκε από μένα, μου αρκεί».

Αν τα δίνεις όλα πίσω, τι κρατάς για εσένα;

«Την προετοιμασία και τον πόνο και την προσπάθεια, αλλά το αποτέλεσμα ανήκει στον κόσμο. Αυτή ήταν η ενέργεια που μου δίνει ο κόσμος γιατί  το χρυσό μετάλλιο από τους Oλυμπιακούς του  1996 το έχω δει όλες και όλες δέκα φορές σε 15 χρόνια, αλλά την αγάπη του κόσμου την βλέπω κάθε μέρα. Αυτή την ενέργεια των ανθρώπων, να αφήνουν κάτω τα ψώνια του σουπερμάρκετ για να με χαιρετήσουν να μου πουν μια κουβέντα για κάτι που τους ενέπνευσα. Και ως ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος και η καθαρότητα της προσπάθειας και το συμβολικό άναμα του βωμού… ήταν τιμές που πήρα από τον κόσμο και όφειλα να το γυρίσω πίσω».

Για τον Διάπλου χρειάστηκε να κάνεις ειδική προετοιμασία;

«Όχι. Πιστεύω στην δια βίου άθληση και δεν έχω σταματήσει ποτέ να αθλούμαι. Δεν έκανα προετοιμασία όπως άλλες φορές, αλλά μια άτυπη προετοιμασία λόγω… πατρότητας. Ήταν πιο δύσκολο γιατί έγινα πρόσφατα πατέρας και ήμουν άυπνος αρκετά, ευχάριστα μεν αλλά ασυνήθιστος σε τέτοιο ξενύχτι. Ξενύχτι όχι μόνο γιατί έκλαιγε το κοριτσάκι μου αλλά και γιατί ήθελε να παίξει μέσα στη νύχτα…  Δεν κοιμήθηκα σωστά αλλά πήγα καθαρά ενεργειακά σε αυτή την δοκιμασία. Στις άλλες ολυμπιάδες ήμουν νεότερος και είχα προετοιμαστεί κατάλληλα, αλλά τότε ήμουν αλλιώς. Παλιά αγωνιζόμουν με ποσοστό 60-40, ενέργεια – σώμα, αλλά τώρα ήταν 99 – 1»

Δεδομένης της αγάπης σου για την θάλασσα και των δυνατοτήτων σου, γιατί δεν μεταπήδησες σε άλλη κατηγορία ώστε να συνεχίσεις τους αγώνες;

«Εχω κάνει όσα ήθελα, πέντε ολυμπιακές προετοιμασίες και τέσσερις Ολυμπιακές διοργανώσεις. Θέλω να κλείσω την καριέρα μου. Είμαι ο καλύτερος όλων των εποχών στο άθλημα μου. Για τι να ρισκάρω ότι έχω φτιάξει ως τώρα μετέχοντας σε μια άλλη ολυμπιακή κατηγορία…»

Κάνεις λόγο για πρότυπα, σε μια εποχή που δεν υπάρχουν…

«Εμένα με ενέπνευσε ο Στέλιος Μυγιάκης και μου άλλαξε την ζωή. Δεν έχω πρότυπα αλλά μου ξύπνησε κάτι και μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Έναν άνθρωπο που κοιτούσε χαμηλά. Μου άρεσε αυτό. Αν ό,τι  ένιωσα εγώ στα 12 μου το έχει νιώσει για μένα ένα παιδί πριν 15 χρόνια σήμερα θα είναι στο αποκορύφωμα της αθλητικής του δύναμης».

Εχεις όμως στήριξη από την σύζυγό σου, Νανούγια Καρούζου – Κακλαμανάκη.

«Είναι ο άνθρωπος μου. Δεν είναι τυχαίο που είμαστε μαζί . Δεν είναι εύκολο να μιλάω γι’ τη σχέση μας. Αντεξε δίπλα στα δύσκολα και έχουμε κάτι παραπάνω από σχέση.  Είμαστε ο ένας για τον άλλο. Έχει μείνει εκεί που άκουγα από παντού μόνο ‘όχι’. Όχι στις καλές εποχές και στο απόγειο αλλά εκεί που χρειαζόταν να παλέψω. Κλείνουμε 6 χρόνια μαζί (σ.σ. στις 4 Νοεμβρίου). Δεν έχω πάρει ακόμη το δώρο της, αλλά… το έχω υπόψιν»

Με το παιδί άλλαξαν πολλά. Ο τρόπος σκέψης σου, ωστόσο, κατά πόσο;

«Πριν γεννηθεί η μικρή όταν γυρνούσα από την Κάρπαθο θα σκεφτόμουν μόνο πόσο πονάω. Τώρα όμως βρήκα την δύναμη να την κοιτώ ενώ κοιμόταν ανάμεσά μας και ήταν το πιο γλυκό ‘μπράβο’. Είχα να την δω τέσσερις μέρες. Παρότι πονούσα παντού, άνοιγα τα μάτια μου να την κοιτάζω κάθε λίγο».

Τι εύχεσαι για την κόρη σου;

«Να είναι ευτυχισμένη και χρήσιμη. Να είναι καλά».

Που είναι ο αγχώδης Κακλαμανάκης των προηγούμενων ετών;

«Εχεις δίκιο… Αλλά τότε, όποτε μιλούσαμε ήμουν με το ρολόι στο χέρι, γιατί έπρεπε να κανω αποθεραπεία, να πάω για το υλικό μου, να κοιμηθώ εγκαίρως, να κάνω χίλια πράγματα σε μια μέρα».

Εσύ θέλεις να δώσεις κάτι πίσω αναδεικνύοντας το Αιγαίο, το μοναδικό εξαγώγιμο τουριστικό προϊόν. Ο ΕΟΤ σε πλησίασε ποτέ για να σε «εκμεταλλευτεί»;

«Ποτέ. Η τελευταία επικοινωνία μου με το Υπουργείο Τουρισμού ήταν πριν 3 χρόνια γιατί σάπιζαν οι εγκαταστάσεις στην Βάρκιζα και την Βουλιαγμένη. Τότε ζήτησε να μου δοθεί άδει για να κάνω σχολή και η απάντηση ήταν παρε άδεια από δύο τροχήλατες καντίνες να τις ενώσεις και να κανείς σχολή. Φυσικά δεν το έκανα. Δεν θα βγαίνω εγώ στα παράθυρα να γίνομαι ρεζίλι. Εκεί έχει μείνει το όνειρό μου να κάνω σχολή»

Για να έχετε πλήρη πρόσβαση στις κυριότερες ειδήσεις της ημέρας και μέσα από τη σελίδα σας στο Facebook, κάντε LIKE στο Onsports πατώντας ΕΔΩ.