Δάκρυσε ακόμα και ο ουρανός

Ο Νίκος Φάσουρας γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου του 1968 και συνέδεσε το όνομά του με την ομάδα του Περιστερίου, με την οποία αγωνίστηκε επί δώδεκα συναπτά έτη, ενώ υπήρξε και προπονητής των τμημάτων υποδομής της. Ένα από τα καλύτερα παιδιά που ανέδειξε το ελληνικό μπάσκετ, όπως συμφωνούν συμπαίκτες και προπονητές του, έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο ύστερα από πολύμηνη μάχη, σκορπώντας θλίψη σε ολόκληρο τον μπασκετικό κόσμο και, φυσικά, την οικογένειά του.

Μαχητής έως το τέλος

Η κηδεία του έγινε κάτω από αδιάκοπη βροχή, με τη σύζυγό του Λίζη, τις κόρες του Τζένη και Αργυρώ, και τους γονείς του να μην μπορούν να πιστέψουν πως ο γίγαντας του Περιστερίου έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή. Η νεκρώσιμος ακολουθία ψάλθηκε από τον ιερό ναό των Αγίων Ταξιαρχών, με την πομπή να περνάει από το δεύτερο «σπίτι» του, το «Ανδρέας Παπανδρέου», πριν καταλήξει στον Άγιο Βασίλειο. «Το μήνυμα που έστειλε ο Νίκος είναι ότι πρέπει να παλεύεις έως το τέλος», έγραψε τον επίλογο, με τρεμάμενη φωνή, ο αδελφός του.

Για πάντα στην καρδιά του το Περιστέρι

Η πορεία του στο μπάσκετ ξεκίνησε το 1984 από το Περιστέρι, τη φανέλα του οποίου -με το νούμερο 13 στην πλάτη- φόρεσε έως και το 1996. Συνέχισε στο Μαρούσι και τον Άλιμο, για να επιστρέψει στα δυτικά προάστια την περίοδο 2004-2005, με την προϋπόθεση πως θα αγωνιζόταν μόνο εάν κρινόταν απαραίτητο. Τελικά, δεν παρέστη ανάγκη κι έτσι, αθόρυβα, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Αγωνιζόταν στη θέση του σέντερ κι είχε ύψος 2,11μ. Έπαιξε σε 98 παιχνίδια στα πρωταθλήματα της Α1 και της Α2.

Καταξίωση η Εθνική Ελλάδας

Στις 16 Απριλίου του 1987, στην Ελευσίνα, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Εθνική Ελλάδας. Συμμετείχε σε 29 παιχνίδια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, τα εννέα εκ των οποίων ήταν με την Εθνική Ανδρών. Η τελευταία παρουσία του με το εθνόσημο στο στήθος ήταν το 1991, σε φιλικό αγώνα με τη Βουλγαρία, στη Θεσσαλονίκη. Πέτυχε συνολικά 91 πόντους, με την καλύτερη εμφάνισή του να γίνεται στις 23/11/1990, όταν σημείωσε 9 πόντους στη νίκη της ελληνικής ομάδας επί της Βουλγαρίας, για το Βαλκανικό Πρωτάθλημα.

Δίπλα στα παιδιά

Η προπονητική μπήκε στη ζωή του το 2002. Εργάστηκε αρχικά στον Αρίωνα Αμαρουσίου κι εν συνεχεία αποτέλεσε μέλος του ανδρικού τμήματος του Περιστερίου. Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, όμως, το πέρασε δίπλα στα παιδιά. Υπήρξε τεχνικός στα τμήματα υποδομής των Κουκουβάουνων και του ΑΣΟΧ Φοίβος, καθώς και στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΕΣΚΑ. Αποτέλεσε, επίσης, συνεργάτη του Γιώργου Κολτσίδα στη γυναικεία ομάδα του Περιστερίου, προπονητής στις Νεάνιδες, ενώ ήταν μέλος του ΣΕΠΚ.

Φόρος τιμής στη μνήμη του

Ο Γ.Σ. Περιστερίου, αποδίδοντας ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του, διοργανώνει από φέτος γυναικείο τουρνουά μπάσκετ, ενώ έχει ήδη προταθεί από τους διοικούντες του το κλειστό γυμναστήριο στην περιοχή Μπόθου να πάρει το όνομά του, κάτι για το οποίο όμως θα πρέπει πρώτα να συναινέσει η δημοτική αρχή.

Η δεύτερη αγάπη του

Πέραν του μπάσκετ, μεγάλη ήταν η αγάπη του για τα καναρίνια. Ήταν ο άνθρωπος που συντέλεσε όσο κανείς άλλος στην ίδρυση της Ελληνικής Λέσχης Καναρινιών Εμφάνισης το 1997, αποτελώντας και τον πρώτο πρόεδρό της, ενώ είχε πρωτοστατήσει και στη δημιουργία της Ελληνικής Ορνιθολογικής Ομοσπονδίας, δύο χρόνια πριν. Ήταν επίσης εθνικός κριτής καναρινιών εμφάνισης.