Αναζητώντας τα είδωλα… (videos+photos)
Λένε ότι η ομάδα είτε ο αθλητής, που ο καθένας θεωρεί καλύτερη-ο όλων των εποχών έχει να κάνει με την πρώτη του επαφή με αυτούς, τις πρώτες στιγμές που πανηγύρισε, συγκινήθηκε, απογοητεύτηκε. Μπορεί να είναι κι έτσι…
Ενδεχομένως να αναζητώ και δικαιολογία με τον πρόλογό μου για να μην λογοκριθώ, αφού όσα αναφερθούν έχουν να κάνουν με υποκειμενική άποψη.
Λίγους μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Εθνική Ελλάδας στο πόλο αναζητεί την ταυτότητά της μαζί με τα εισιτήρια για Ευρωπαϊκό και Αγώνες. Το Αϊντχόφεν είναι πιο προσιτό από ποτέ για την «γαλανόλευκη» ενώ η πρόκριση για το Λονδίνο μοιάζει με όνειρο, η αισιοδοξία όμως, είναι διάχυτη πως θα υλοποιηθεί.
Τι ήταν όμως αυτό που έλειπε από την Εθνική τα τρία τελευταία χρόνια, που προσπαθεί να επαναφέρει ο Ομοσπονδιακός Ντράγκαν Άντριτς; Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο και την ριζική ανανέωση που αποφασίστηκε από την Ομοσπονδία ακολούθησαν τρία χρόνια χωρίς… ταυτότητα και χωρίς είδωλα.
Η γενιά μου –ευτυχώς δεν είμαι και τόσο μεγάλη- μεγάλωσε βλέποντας τα γυριστά σουτ και τη μαεστρία του Χατζηθεοδώρου, με τους παθιασμένους πανηγυρισμούς του να ξεσηκώνουν τους φιλάθλους. Τις σκληρές «μονομαχίες» στο φουνταριστό με το καλύτερο δίδυμο όλων των εποχών, Γιώργο Αφρουδάκη – Αντώνη Βλοντάκη, τον Μάζη και τον Κοκκινάκη να δίνουν την ασφάλεια στον πορτιέρο και τον Θωμάκο να ευστοχεί από το… Θεό.
Η τωρινή Εθνική έχει Χρήστο Αφρουδάκη, Μανώλη Μυλωνάκη, Γιάννη Φουντούλη και άλλους άξιους αντικαταστάτες των πρηγούμενων. Κάτι όμως της λείπει… Ενδεχομένως αυτό το κάτι να αναζητεί και ο Ντράγκαν Άντριτς επαναφέροντας στο ρόστερ, τον Φίλιππα Καραμπέτσο, τον Κώστα Κοκκινάκη, τον Γιώργο Αφρουδάκη και δεν αποκλείεται να δούμε κι άλλους.
Για αυτή τη διαφορά μίλησε ο καταλληλότερος όλων, Γιώργος Μαυρωτάς. Με πέντε Ολυμπιάδες στην… πλάτη του (1984, 1988, 1992, 1996, 2000) και τέσσερα Παγκόσμια, (1986, 1990, 1994, 1998) είναι ο ιδανικός για να σχολιάσει…
Ποια είναι η διαφορά της Εθνικής των τελευταίων τριών ετών από αυτή που υπήρχε πριν μία 15ετία, 10ετία;
Μπορώ να σου μιλήσω για την Εθνική του 1996 και του 2000, στις οποίες ήμουν μέλος. Τότε είχαμε πολύ οικογενειακό κλίμα. Και σήμερα υπάρχει αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, οι αθλητές είναι πιο επαγγελματίες, αν θες. Μου φαίνεται πως τώρα υπάρχουν καλύτεροι παίκτες, αλλά αυτή τη διαφορά εμείς την καλύπταμε με την ατμόσφαιρα της ομάδας, με το οικογενειακό κλίμα. Είναι καλύτεροι από εμάς και αν αποκτήσουν οικογενειακό κλίμα θα κάνουν τη διαφορά.
Είχατε περισσότερο πάθος τότε;
Το οικογενειακό κλίμα είναι αυτό που σου δίνει παραπάνω πάθος. Όχι ότι δεν έχουν πάθος και τα σημερινά παιδιά, ίσως τότε να οφειλόταν στο γεγονός ότι κάναμε πιο πολύ προπόνηση, βρισκόμασταν πιο πολλές ώρες μαζί, ενώ τώρα οι παίκτες είναι περισσότερο με τις ομάδες τους και έχει μειωθεί ο χρόνος με την Εθνική. Τότε ήταν αν θέλεις και τα «πέτρινα χρόνια», οπότε δημιουργούνταν άλλοι δεσμοί, πιο ισχυροί γιατί ήταν πιο περιπετειώδη τα πράγματα.
Πιστεύετε ότι αυτά τα στοιχεία να αναζητεί μεταξύ άλλων, ο Ομοσπονδιακός Ντράγκαν Άντριτς που επανέφερε τους «παλιούς» στη Εθνική;
Μέσα στους καλούς που λέω ότι υπάρχουν τώρα, ανήκουν και αυτοί. Ένας φουνταριστός, όπως είναι ο Γιώργος Αφρουδάκης κι ένας τερματοφύλακας, όπως ο Φίλιππας Καραμπέτσος, κερδίζει τα χρόνια παρά χάνει. Ειδικά η υποδομή του Γιώργου Αφρουδάκη που δεν έχει κάνει καταχρήσεις και είναι τόσο υπερπονημένος, δεν χάνει τόσο πολύ και αν χάνει κάπου, με την εμπειρία θα το αναπληρώσει. Το ίδιο και ο τερματοφύλακας αλλά και ο αμυντικός, όπως είναι ο Κοκκινάκης. Η εμπειρία αντισταθμίζει. Για αυτό τους προτιμά, εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι προτίμησε τις συγκεκριμένες θέσεις.
Να αναφέρω μερικά ονόματα και να μου πείτε τους αντίστοιχους… μεταγενέστερους;
Γιώργος Μαυρωτάς: Νομίζω ότι ο Γιώργος Μαυρωτάς ήταν κάτι μεταξύ Μυλωνάκη και Χρήστου Αφρουδάκη στη σημερινή ομάδα. Ταιριάζει και με τους δύο. Ή αλλιώς, έπαιζε λίγο το ρόλο του Μυλωνάκη και λίγο του ρόλο του Αφρουδάκη, χωρίς να είναι τόσο καλός όσο αυτοί.
Θοδωρής Χατζηθεοδώρου: Μόνο ο ίδιος ... Δεν έχει περάσει η μπογιά του. Στην περιφέρεια έχουν κοινά σημεία με τον Χρήστο Αφρουδάκη, αλλά ο Θοδωρής παίζει πιο πολύ άμυνα και μπορεί να παίξει ακόμα και φουνταριστός. Δεν νομίζω πως από τους νέους παίκτες υπάρχει κάποιος που μπορεί να τον αντικαταστήσει, δύσκολο να βρω κάποιον αντίστοιχο, που παίζει τόσο καλά και περιφέρεια και άμυνα.
Το δίδυμο Αντώνης Βλοντάκης-Γιώργος Αφρουδάκης: Το καλύτερο δίδυμο που υπήρξε ποτέ. Και ο Μάνθος Βουλγαράκης με τον Γιώργο Αφρουδάκη είναι καλοί αλλά όχι σαν το δίδυμο του 2004-05, όταν ο Βλοντάκης ήταν στα πολύ καλά του. Ήταν το καλύτερο δίδυμο στον κόσμο.
