Όταν συνάντησα τον Κόμπι

Για αυτό άλλωστε πριν πραγματοποιήσω τη μίνι-συνέντευξη που πήρα τη Δευτέρα (26/9) για «ΤΑ ΝΕΑ», έδωσα εγώ ένα interview. Χωρίς αστεία, η δική μου ήταν μεγαλύτερη σε διάρκεια από εκείνη που μου παραχώρησε η... αυτού εξοχότητα, Κόμπι Μπράιαντ! Οι περιορισμοί βλέπετε που είχαν θέσει η (διεθνής) NIKE, οι άνθρωποι της ασφάλειας του, οι εκπρόσωποι του και λιγότερο, έχω την πεποίθηση ο ίδιος ο Kobe, ήταν αρκετοί, αυστηροί, ρητοί και αμετάκλητοι.

Στο περιθώριο, λοιπόν, των εγκαινίων του «House of Hoops» από την Foot Locker (του πρώτου και μοναδικού καταστήματος που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε όσους αγαπούν το μπάσκετ και θέλουν να αγοράσουν οποιοδήποτε προϊόν για το άθλημα), ο σούπερ-σταρ του ΝΒΑ, ως επίσημος καλεσμένος της NIKE στην Αθήνα (προηγουμένως, για τους ίδιους λόγους, ήταν στην Κωνσταντινούπολη και αύριο Τετάρτη θα βρίσκεται στο Μιλάνο), δέχθηκε να έχει μια μικρή συζήτηση, με τρεις δημοσιογράφους -σε κάθε μία μέρα του διημέρου του στην ελληνική πρωτεύουσα.

Το πρόγραμμα ήταν καθορισμένο μέχρι κεραίας. Από την ώρα που θα έφθανε στο πεζόδρομο της Ερμού (όπου είχε δημιουργηθεί το αδιαχώρητο σε σημείο να αναλογίζομαι τι θα συνέβαινε αν δεν επικρατούσε στο κέντρο της Αθήνας το χάος λόγω της απεργίας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς), μέχρι πότε θα ανέβαινε κάθε σκαλοπάτι του τριώροφου καταστήματος, με ποια σειρά θα καθόμασταν δίπλα του και φυσικά πότε και πόσο θα μιλούσε μαζί του ο κάθε ένας από εμάς.

Τη στιγμή που έφθασε επιτέλους η σειρά των δημοσιογράφων, κλήθηκα από τους υπεύθυνους να καθίσω δίπλα του. Πρώτος στη σειρά, βρήκα την ευκαιρία να του εκμυστηρευτώ την αγωνία μου, όσο κάποια από τις συνεργάτιδες του φρόντιζε να τον αποδεσμεύσει από το χειλόφωνο που φορούσε και πλέον δεν χρειαζόταν.

«Hey man! Be cool... and enjoy the time» μου είπε την ώρα που με πλατύ χαμόγελο με κτύπησε στοργικά στο γόνατο. Αυτό ήταν. Το άγχος που είχε συσσωρευτεί από την πολύωρη αναμονή, εξαφανίστηκε δια μαγείας. Μαγικά δεν κάνει ο άνθρωπος στο παρκέ με τη φανέλα των Λέικερς; Ε, πλέον, προσωπικά δεν χρειάζομαι τίποτα περισσότερο για να πεισθώ ό,τι μπορεί να κάνει το ίδιο και έξω από τα γήπεδα.

«Το έχω κάνει πολλές φορές στη ζωή μου και θα το κάνω και πολλές περισσότερες ακόμη...» μου ψιθύρισε ολοκληρώνοντας την αντίδραση του στην ομολογία μου με την οποία «έσπασε ο πάγος». Ο δικός μου δηλαδή πάγος, γιατί εκείνος μια χαρά άνετος ήταν. «Ξέρεις, είμαι 23 χρόνια στην μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας μου, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να έχω το άγχος που νιώθω τώρα» ήταν η δημόσια παραδοχή, που επέλεξα να κάνω καθότι λένε πως με αυτόν τον τρόπο προκαλείς την καλύτερη... αποσυμπίεση.

Δεν ξέρω αν επειδή όντως ισχύει αυτό ή γιατί ο «KB24» ήταν τόσο φιλικός και εγκάρδιος μπόρεσα να το ξεπεράσω. Ξέρω όμως ότι εκείνο το τηλεφώνημα που δέχτηκα την περασμένη Τετάρτη ήταν για να μου δώσει μεγάλη χαρά, μέσα στο βαρύ γκρίζο τοπίο που κινούμαι και εγώ μαζί με εσάς και όλους τους Έλληνες.

Η συζήτηση με τον Κόμπι Μπράιαντ, οι φωτογραφίες από την χειραψία του και την ώρα που κάθομαι δίπλα του, η συνέντευξη που δημοσιεύεται στα σημερινά ΝΕΑ και η (μικρή είναι αλήθεια) εμπειρία, θα είναι «εικόνες» που πιθαναλογώ θα με συντροφεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, νομίζω πως αντιλαμβάνεστε ότι μου ήταν εύκολο να παρασυρθώ να ξεχάσω σχεδόν όλους τους περιορισμούς που είχαν θέσει οι διοργανωτές της εκδήλωσης και οι υπεύθυνοι για το επικοινωνιακό μέρος του διημέρου του Κόμπι στην Αθήνα, αλλά και των εγκαινίων του «House of Hoops».

Αρχικά μία επιπλέον ερώτηση σε διευκρίνιση της τελευταίας επιτρεπόμενης, μετά άλλη μία έξτρα για τον Έλληνα που θα ήθελε να συναντήσει, ακόμη μία πριν οι κοπέλες της Valeucom, με πρώτη την Βάλια Παπαγεωργίου που αυτές τις ημέρες πρέπει να έτρεξε όσο τρέχει ο Κόμπι σε μια σεζόν, αρχίσουν να με κλωτσούν για να βάλω τέλος και να εγκαταλείψω τη θέση δίπλα του.

Δεν σταμάτησα όμως εκεί. Τόλμησα να του δείξω τον μαρκαδόρο που κουβαλούσα στην τσάντα μου για να επιχειρήσω να του πάρω αυτόγραφο για λογαριασμό των αναγνωστών, παρά την οδηγία ότι «δεν του ζητάμε να μας υπογράψει».

Ε, μα δεν του το ζήτησα. Απλά του έδειξα τον μαρκαδόρο και εκείνος μου χάρισε ένα ακόμη πλατύ χαμόγελο λέγοντας «yes, sure»! Υπέγραψε στο χαρτί μου και μετά άρχισε να υπογράφει πάνω στις (συλλεκτικές) διαπιστεύσεις μας, πριν μας την «πέσει» όλο το... κομβόι που τον ακολουθεί σε κάθε βήμα του.

Άλλωστε το πρόγραμμα, που έπρεπε να τηρηθεί με ευλάβεια, ήθελε τον Κόμπι να κρίνει, μαζί με τον Τζον Ντίμπλερ, όσους έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό καρφωμάτων έξω από το «House of Hoops». «Ντιο ντέκα» αναφώνησε δυνατά, υψώνοντας και το δεκάρι που κρατούσε το κολλεγιόπαιδο του Πανιωνίου, όταν έναν από τους διαγωνιζόμενους αντέγραψε το κάρφωμα που του χάρισε το βραβείο στο διαγωνισμό καρφωμάτων του 1997 στο All Star Game.

Ήταν ξεκάθαρο, ότι παρά τα πλούτη, τη χλιδή, τη μυθική ζωή που μπορεί να κάνει (για παράδειγμα, από το σπίτι του στο γήπεδο των Λέικερς δεν ακολουθεί το δρόμο των υπολοίπων αλλά πηγαίνει με ελικόπτερο!), εξακολουθεί να έχει την ίδια χαρά και διασκεδάζει στο ίδιο βαθμό, όποτε πιάνει ή βλέπει την αγαπημένη του πορτοκαλί μπάλα. Καμία αγγαρεία, ούτε ίχνος σνομπισμού ή αλαζονείας σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης, που με δική του προτροπή είχε μεγαλύτερη από την προβλεπόμενη διάρκεια. Κάθε ένας από τους διαγωνιζόμενους, είχε μία και μόνο μία προσπάθεια, όμως ο Κόμπι ενθάρρυνε τους πάντες να επιχειρήσουν και δεύτερη φορά αν η πρώτη ήταν αποτυχημένη.

Εκείνος το απολάμβανε πιο πολύ και ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον, πως όλα όσα έκανε (ή δεν έκανε) είχαν αντίκτυπο στον ίδιο. Είτε απευθείας σε εκείνον, είτε εξ αντανακλάσεως από το μπάσκετ, του οποίου μπορεί να είναι το πιο λαμπερό κομμάτι αλλά εξακολουθεί να είναι κάτω από αυτό!

Όλα αυτά θα τα κρατήσω ως ανάμνηση από την... ημέρα που συνάντησα τον Kobe και μου αποκάλυψε με τον πιο αυθόρμητο και φυσικό τρόπο πως θα δώσει το παρόν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνο. «Και το ρωτάς; Σίγουρα θα πάω! Eίναι εκπληκτική εμπειρία. Είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να ζήσει ένας αθλητής. Συμμετέχοντας στους Ολυμπιακούς Αγώνες έχεις την ευκαιρία να βρεθείς ανάμεσα στους καλύτερους αθλητές από όλον τον κόσμο. Να τους συναντήσεις και να ζήσεις τη μοναδική ατμόσφαιρα στο Ολυμπιακό Χωριό, που είναι εμπειρία ζωής. Πάνω απ' όλα όμως το γεγονός να εκπροσωπείς τη χώρα σου θεωρώ πως είναι η ύψιστη τιμή» είπε και τα παραθέτω γιατί είναι καλό να τα ακούνε μερικοί-μερικοί...

Υ.Γ. Και τώρα σας αφήνω, γιατί και η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στον απόλυτο σούπερ-σταρ του ΝΒΑ. Αρχικά έχει αγώνες «3on3» που θα παρακολουθήσει αλλά και θα μιλήσει στους συμμετέχοντες. Μετά τα εγκαίνια του νέου καταστήματος της ΝΙΚΕ στην Κηφισιά και στο τέλος στον τελικό του «3on3» στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της Αγοράς του ΟΑΚΑ, όπου ο Αμερικάνος σούπερ-σταρ θα αναλάβει τη μία ομάδα του τελικού και ο Βασίλης Σπανούλης την άλλη...

Σπάνια ευκαιρία για μοναδική εμπειρία. Όσοι πιστοί, προσέλθετε!