Από το «πέταλο» Αιμα-λιακού στον Παράδεισο…

Από το «πέταλο» Αιμα-λιακού στον Παράδεισο…

Η βαριά σιδερένια πόρτα, τα φύλλα της οποίας είχαν πεταχτεί με ορμή δευτερόλεπτα πριν, ήταν πια ερμητικά κλειστή, ανήμπορη ωστόσο  να εγκλωβίσει πίσω της τον πόνο…

Η χαροκαμένη μάνα βρισκόταν πια στην άλλη άκρη του διαδρόμου και για τα επόμενα λεπτά, οι λυγμοί της έσπαγαν τη σιωπή που είχε απλωθεί στο χώρο του νοσοκομείου, μετά την οχλαγωγία που κυρίευσε στα πρώτα λεπτά… Τα τραγικά νέα διαδόθηκαν γρήγορα…

Όλοι είχαν παγώσει από τις φρενιασμένες κραυγές του τραγικού πατέρα οι οποίες αδυνατούσαν να τιθασεύσουν την οργή και τη θλίψη που κατέκλυζε την ψυχή του… Τα κατάμαυρα γυαλιά ηλίου έκρυβαν καλά τα πρησμένα από το κλάμα μάτια του…

Η Έβελιν, ο Γιάννης, η Κατερίνα, ο Χρήστος, ο Κώστας, η Στεφάνια και ο Αποστόλης δεν θα ξαναπάνε στο σχολείο…

Λίγες ώρες μετά, έξι νεκροφόρες και το ασθενοφόρο θα ήταν εκεί για να μεταφέρουν τα άψυχα κορμιά εφτά αθώων παιδιών μέσα σε λευκά φέρετρα στο νεκροταφείο της Λάρισας και οι καρδιές λύγιζαν για μία ακόμα φορά…

Ότι και να ειπωθεί, όποιο χέρι και να χτυπήσει συγκαταβατικά την πλάτη, όσο παρηγορητικά λόγια και να βρεθούν, δεν γίνεται να απαλύνουν τον πόνο. Τίποτα δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την αξία της ανθρώπινης ζωής και τίποτα δεν μπορεί να την αντισταθμίσει, πόσω μάλλον όταν αυτή κλέβεται ανερυθρίαστα από μικρά παιδιά…

Ο Σεφέρης είχε γράψει κάποτε πως: «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», μόνο που τη Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου του 2004 δεν χρειαζόταν να απομακρυνθεί κανείς από τα Καμένα Βούρλα. Στο συγκεκριμένο ύψος της εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας, στο «πέταλο» του Μαλιακού, λίγο πριν τις 10:00, η άσφαλτος θα ποτιζόταν με το αίμα εφτά αθώων παιδιών και αντί για την Αθήνα όπου επρόκειτο να παρακολουθήσουν τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, θα ξεγέλαγαν το προγραμματισμένο δρομολόγιο, ταξιδεύοντας προς τα ουράνια και την αιωνιότητα…

Ο ουρανός της Φαρκαδόνας Τρικάλων όπου φιλοξενούσε το γενικό Λύκειο των επτά μαθητών, θα σκοτείνιαζε απότομα στο επίπονο αφούγκρασμα της τραγικής είδησης και ολόκληρη η Ελλάδα θα βυθιζόταν στο πένθος.

Την επομένη, η Φαρκαδόνα, το Ζάρκο, το Γριζάνο και το Διάσελλο θα έλεγαν το τελευταίο αντίο στα βλαστάρια τους και ένα αναπάντητο «γιατί» θα πλανιόταν στην παγερή ατμόσφαιρα, ωστόσο καμία εξήγησε δεν επαρκούσε για να απαλύνει τον πόνο.

Τις ημέρες που ακολούθησαν στο σχολικό συγκρότημα, μπορούσες να αντικρίσεις μόνο κοπέλες ντυμένες στα μαύρα και δακρυσμένα μάτια… Η θλίψη, η απόγνωση, οι εφιάλτες και οι ακούσιες αναμνήσεις, παραμερίζοντας τα όνειρα, στοίχειωσαν τον ψυχισμό των συμμαθητών τους που δεν μπορούσαν να συνηθίσουν στην τραγική απώλεια.

Το μυαλό και οι σκέψεις είχαν κολλήσει στο καταραμένο 176ο χλμ της εθνικής οδού, λίγο έξω από το Ασπρονέρι, εκεί όπου τα όρια της ταχύτητας και της κρατικής αναβλητικότητας κατάφεραν να γιγαντώσουν τα όρια της ίδιας της τραγωδίας. Τη στιγμή που η νταλίκα η οποία μετέφερε σε κοντέινερ τζάμια, πέρναγε στο αντίθετο ρεύμα για να συγκρουστεί πλαγιομετωπικά με το λεωφορείο και τα δυο οχήματα να ανατραπούν.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, αλλά και μαρτυρίες των παιδιών που επέβαιναν σε προπορευόμενο λεωφορείο του ΚΤΕΛ, η νταλίκα είχε διανύσει πορεία περίπου 20 μέτρων στις αριστερές ρόδες και μετά ο (έμπειρος) οδηγός της, Αντώνης Παρδαλάκης 60 ετών, έχασε τελείως τον έλεγχο του οχήματος. Οι αρχικές εκτιμήσεις, οδηγούσαν τις Αρχές στο πρόχειρο συμπέρασμα περί υπαιτιότητας της νταλίκας που είχε ξεκινήσει από την Κρήτη και την «Τζαμοτεχνική Α.Ε.» στα Χανιά, με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Κάποιοι είπαν ότι έσκασε ένα από τα πολλά της λάστιχα, κάποιοι ότι είχε αναπτύξει ταχύτητα μεγαλύτερη του ορίου (ο ταχογράφος έδειξε πως κινούταν με 20 χλμ παραπάνω από αυτό), κάποιοι πως το φορτίο (ενός τόνου) ήταν υπέρβαρο…

Όσον αφορά στον οδηγό του λεωφορείου με τους μαθητές, λέγεται ότι έγινε απόπειρα αλλαγής των στοιχείων του στη βάση δεδομένων του υπουργείου Μεταφορών. Ο μόλις 21 και κάτι ετών Δημήτρης Πεσλής, από το Μουζάκι της Καρδίτσας, έπρεπε να είχε δίπλα στο όνομά του τον κωδικό «114», που δηλώνει τους οδηγούς που δεν έχουν συμπληρώσει υπηρεσία ενός έτους σε επαγγελματικά αυτοκίνητα και δεν έχουν δικαίωμα να οδηγήσουν τέτοιο λεωφορείο εκτός νομού, παρά μόνο σε απόσταση 50 χιλιομέτρων από την έδρα του αυτοκίνητου... Οι έλεγχοι έδειξαν απόπειρα εξαφάνισης του κωδικού, την ίδια ώρα που οι επιθεωρητές του υπουργείου ερευνούσαν και το γεγονός πως στο δίπλωμά του αναγραφόταν ημερομηνία έκδοσης την 1.1.2004, ημέρα αργίας…

Η αντίδραση του κρατικού μηχανισμού ήταν άμεση με τα συλλυπητήρια τηλεγραφήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο και τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή να δίνει εντολή στους υπουργούς Δημόσιας Τάξης: Γιώργο Βουλγαράκη, Παιδείας: Μαριέττα Γιαννάκου και Υγείας: Νικήτα Κακλαμάνη να σπεύσουν στον τόπο της τραγωδίας και να αρχίσουν αμέσως οι έρευνες (μετά την επιστροφή του στην Αθήνα υπήρξε σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου για τις επιβεβλημένες κινήσεις), ενώ και ο «ΑΘΗΝΑ 2004», ματαίωσε το καλλιτεχνικό μέρος της τελετής λήξης των 12ων Παραολυμπιακών Αγώνων…

Τα αισθήματα λύπης και συμπόνιας έντονα και βαθιά, ωστόσο μικρή σημασία είχαν όλα αυτά μπροστά στις 7 χαμένες ψυχές, τον ακρωτηριασμό του αριστερού χεριού του Κωνσταντίνου Αμπλιανίτη και τους 29 ακόμα τραυματίες (2 εκ των οποίων σοβαρά)… Ο θρήνος περίσσευε και τα σημάδια της τραγωδίας δεν έσβησαν ποτέ από τη ζωή των κατοίκων της Φαρκαδόνας …

Οι μαρτυρίες των πυροσβεστών που έσπευσαν στον τόπο του δυστυχήματος, είναι ανατριχιαστικές…

«Αναγκαστήκαμε να χρησιμοποιήσουμε ειδικά μαξιλαράκια για να σηκώσουμε το λεωφορείο, που, άγνωστο πώς, είχε καταπλακώσει με τη ρόδα του μία από τις κοπέλες που βρέθηκαν νεκρές. Οι εικόνες θύμιζαν Τέμπη. Οι κολόνες του λεωφορείου είχαν κοπεί. Χρησιμοποιήσαμε τροχό και ψαλίδα για να βγάλουμε τα παιδιά, άλλα ζωντανά, άλλα νεκρά. Τα κινητά τους τηλέφωνα χτυπούσαν συνεχώς. Προφανώς έπαιρναν οι γονείς τους, οι οποίοι ήθελαν να μάθουν πώς ήταν τα παιδιά τους»…

Στο άκουσμα των ποινών οι συγγενείς των νεκρών εξαγριώθηκαν… Ο οδηγός της νταλίκας καταδικάστηκε αρχικά το 2007 σε 13 χρόνια  και έξι μήνες φυλάκιση, χωρίς δικαίωμα έφεσης, στον οδηγό του λεωφορείου,  Δημήτριο Πεσλή, επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 56 μηνών, εξαγοράσιμη προς 5 ευρώ την ημέρα με δικαίωμα έφεσης, την οποία άσκησε και αφέθηκε ελεύθερος, ενώ στον ιδιοκτήτη της νταλίκας επιβλήθηκε ποινή 59 μηνών φυλάκισης, η οποία μετατράπηκε σε εξαγοράσιμη προς 5 ευρώ την ημέρα με δικαίωμα έφεσης, την οποία άσκησε και αφέθηκε επίσης ελεύθερος. Στις 22 Μαρτίου το Εφετείο της Λαμίας, ύστερα από πολυήμερη διαδικασία μείωσε την ποινή του οδηγού της νταλίκας που προκάλεσε το δυστύχημα με τους επτά νεκρούς μαθητές  σε εννιά χρόνια…



ΑΕΚ – Ολυμπιακός: «Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα άλλο πλην της νίκης» - Όσα είπε ο Μεντιλίμπαρ
ΑΕΚ – Ολυμπιακός: «Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα άλλο πλην της νίκης» - Όσα είπε ο Μεντιλίμπαρ
ΑΕΚ: Τιμωρία μιας αγωνιστικής κεκλεισμένων των θυρών
ΑΕΚ: Τιμωρία μιας αγωνιστικής κεκλεισμένων των θυρών
Βίρτους Μπολόνια - Παναθηναϊκός AKTOR: Οι Ιταλοί ακύρωσαν εισιτήρια Ελλήνων λίγο πριν το τζάμπολ!
Βίρτους Μπολόνια - Παναθηναϊκός AKTOR: Οι Ιταλοί ακύρωσαν εισιτήρια Ελλήνων λίγο πριν το τζάμπολ!
Βύρωνας: Talk of the town η Μαρίνα Σάττι σε κατάστημα ΟΠΑΠ
Βύρωνας: Talk of the town η Μαρίνα Σάττι σε κατάστημα ΟΠΑΠ
©2011-2024 Onsports.gr - All rights reserved