Η στιγμή του… «Βάλτο αγόρι μου»!
Δεν υπάρχει πια, πιο γνωστό, πιο δημοφιλές, πιο «ευλογημένο» σουτ στο ελληνικό μπάσκετ από αυτό του Δημήτρη Διαμαντίδη, το 2005, στο Βελιγράδι… Τότε που ο Σκουντής έκανε την προσευχή του και φωνάζοντας: «Βάλτο αγόρι μου», μετέτρεψε την περιγραφή μιας φάσης στη ΣΤΙΓΜΗ που 11 εκατομμύρια Έλληνες έλεγαν ακριβώς το ίδιο πράγμα!
Παρακαλούσαν για την ίδια ακριβώς κατάληξη… Ο Μήτσος το έβαλε, οι Γάλλοι έπεφταν οριστικά στο καναβάτσο και η Εθνική Ελλάδος, η επίσημη αγαπημένη, πέρναγε στον Μεγάλο Τελικό του Ευρωμπάσκετ, ώστε εν συνεχεία να ανέβει, έπειτα από 18 χρόνια, ξανά στην κορυφή της Ευρώπης…
Μέχρι, βέβαια, τη στιγμή που ο Μήτσος έβαζε ΤΟ τρίποντο, οι Γάλλοι έβλεπαν το πλάνο τους να εξελίσσεται όχι απλά θετικά, αλλά κάτι παραπάνω, μέσα στο παρκέ. Ήταν κυρίαρχοι του αγώνα, ήταν μπροστά στο σκορ και κυρίως ήταν όχι απλά σε θέση ισχύος αλλά ουσιαστικά με το… ενάμισι πόδι στον τελικό. Οι πανηγυρισμοί σχεδόν είχαν ξεκινήσει και κανείς δεν περίμενε την ανατροπή.
Όμως… Κάτι η ηγετική παρουσία του Διαμαντίδη, κάτι το κρύο αίμα του, κάτι η ελληνική ψυχή όλων των παικτών και κάτι ο… καλός Θεούλης και η τύχη, αποδείχτηκαν αρκετά ώστε να γίνει η ανατροπή της ανατροπής και η Ελλάδα να πετύχει αυτό που κάποιοι χαρακτήριζαν ακατόρθωτο. Ένα ακόμη ελληνικό θαύμα!
Τι κι αν οι Γάλλοι έπαιξαν καλύτερα στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς, τι κι αν είχαν του κόσμου τους NBAερς, τι κι αν η Εθνική είχε 18 χρόνια να πατήσει ξανά στο υψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου; Είχε Μήτσο, ψυχή, την… προσευχή 11 εκατομμυρίων Ελλήνων και συνάμα πολλή-πολλή τύχη, ώστε στο τέλος να είναι η γαλανόλευκη αυτή που θα κυματίσει ψηλά και όχι η τρικολόρ…
Ένα ακόμη «παραμύθι» με χαρούμενο τέλος. Ή, μάλλον, ένας μύθος που ακόμη και σήμερα αναρωτιέσαι αν τον έζησες ή αν τον ονειρεύτηκες…
