Η συγκλονιστική επιστολή του 10χρονου Κακιούζη στον Γκάλη

Διαβάστε την επιστολή του Κακιούζη:

«Αθήνα, 12 Σεπτεμβρίου 1987

Κύριε Νίκο

Το όνομα μου ειναι Μιχάλης. Είμαι 10 ετών και όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου, κυκλοφορώ με μια μπάλα στο χέρι. Υπάρχει μια μικρή διαφορά βέβαια. Η μπάλα με την οποία κυριολεκτικά κοιμαμαι και ξυπνάω, σε πείσμα όλων των άλλων, δεν ειναι του ποδοσφαίρου αλλα του μπάσκετ.

Έχουν περάσει 3 μήνες περίπου απο το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας και ακόμα νομίζω οτι ονειρεύομαι.

Έχω γράψει όλους τους αγώνες της εθνικής μας στο βίντεο και κάθε μέρα βλέπω το θαύμα που εσείς και τα υπόλοιπα παιδιά πετύχατε.

Πόσο περήφανος νιώθω.

Κάθε πρωί που ξυπνάω προσπαθώ να αντιγράψω το κάθε καλάθι που είχατε βάλει στους αγώνες.

Η μπασκέτα που βρίσκεται στην ελιά απέναντι απο το σπίτι μου, έχει αναστενάξει πραγματικά απο τα τούβλα που ρίχνω.

Προσπαθώ όμως να ακολουθώ αυτό που λέτε.

Οτι μόνο με σκληρή δουλειά, ταπεινότητα και παρα πολυ προπόνηση μπορει κανείς να καταφέρει αυτό που φαίνεται απίθανο.

Εύκολο να το λέτε εσείς όμως.

Το κάνετε να δείχνει τόσο απλό.

Η ικανότητα σας ειναι μοναδική.

Ο τρόπος που κινείστε στο γήπεδο ειναι μαγευτικός. Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να σας χαζεύω.

Οι δικοί μου με κοροϊδεύουν. Δεν μπορούν να καταλάβουν όμως αυτό που αισθάνομαι. Δεν μπαίνω κάν στον κόπο να τους εξηγήσω. Το μόνο που θέλω ειναι να παίζω μπάσκετ (Μακάρι να τα καταφέρω).

Το μόνο που θέλω ειναι να μοιάσω σε εσάς.

Εύχομαι κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορέσω να σας δω να παίζετε απο κοντά. Να σας γνωρίσω.

Θα ειναι η πιο χαρούμενη μέρα της ζωής μου.

Είμαι σίγουρος οτι για πάντα θα είστε ο κορυφαίος. Κι εγω θα είμαι το ίδιο περήφανος όπως είμαι τώρα.

Σας ζητάω ταπεινά συγγνώμη αν σας κούρασα με την πολυλογία μου.

Εύχομαι να είστε πάντα γερος.

Με τιμή ο μεγαλύτερος θαυμαστής σας

Μιχάλης Κακιούζης».