Ο Γ. Καλαϊτζής θυμάται…

Αναλυτικά, τα όσα αναφέρει: «Νομίζω ότι η 20ή Απριλίου του 2000 φέρνει μόνο ευχάριστες αναμνήσεις στους οπαδούς του Παναθηναϊκού και στο ελληνικό μπάσκετ. Ήταν τότε που ο Παναθηναϊκός σήκωσε στον ουρανό της μπασκετομάνας Θεσσαλονίκης τον δεύτερο ευρωπαϊκό του τίτλου. Η μαχητική Μακάμπι πάλεψε, όμως δεν μπόρεσε να μας σταματήσει. Θυμάμαι όλη την πορεία μέχρι το Φάιναλ Φορ. Τις μάχες με την Τόφας, την Άλμπα, τον Ερυθρό Αστέρα και φυσικά την τελευταία μας αντίπαλο, την Τσιμπόνα. Τους είχαμε… σκουπίσει με 73-62 στο ΟΑΚΑ και με 69-63 στο Ζάγκρεμπ. Σε τέτοιες περιπτώσεις όσο περισσότερο κερδίζεις τόσο ανεβαίνει η αυτοπεποίθηση και ανοίγει η όρεξη.

Περίμενα το Φάιναλ Φορ εναγωνίως, όμως μία εβδομάδα πριν έκανα επέμβαση στον μηνίσκο, κάτι που με ανάγκασε να παρακολουθήσω από τον πάγκο τις προσπάθειες των συμπαικτών μου. Παρεμπιπτόντως, για αυτήν την ομάδα έχω να πω μόνο τα καλύτερα. Τρομεροί παίκτες βάσει ταλέντου και εξαιρετικοί χαρακτήρες. Όσο ήμουν ενεργό μέλος είχα φυσιολογικό άγχος, όμως όταν χτύπησα, ξέροντας ότι δεν μπορώ να βοηθήσω, το άγχος μου υπερδιπλασιάστηκε.

Τη 18η Απριλίου παίζαμε κόντρα στην Εφές στον ημιτελικό. Μπαίνοντας στο γήπεδο, αυτό που θυμάμαι είναι ένα γεμάτο Παλατάκι με πολλούς οπαδούς της Μακάμπι, όμως ακόμα περισσότερους Έλληνες. Φυσικό ήταν. Ήμασταν στην μπασκετική Θεσσαλονίκη. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν ήρεμος και χαλαρός, προσπαθώντας με τη στάση του να αποβάλει το άγχος που είχαν οι παίκτες. Η νίκη με 81-71 μας είχε φέρει πλέον στον τελικό. Η ιστορία ήταν έτοιμη να γραφτεί. Λίγες ώρες πριν από τον μεγάλο τελικό το άγχος ήταν φοβερό. Τόσο πολύ που μετά βίας θυμάμαι τι γινόταν. Ευτυχώς ο Ρέμπρατσα είχε κάνει τότε όργια κι ο Αντώνης (σ.σ. Φώτσης) είχε παίξει εξαιρετικά. Τότε ήταν μικρός και δεν το περίμενε ο κόσμος.

Το πιο δύσκολο από όλους, όμως, ήταν για τον Όντεντ Κάτας, που έχει συνδέσει το όνομά του με τη Μακάμπι. Εγώ καθόμουν στην άκρη του πάγκου μαζί με τον Γιώργο Καράγκουτη και τον Τάσο Στεφάνου. Όταν τελείωσε το ματς, τον Τάσο αγκάλιασα πρώτο και μετά απλώς προσπάθησα να προστατευτώ από τους έξαλλους πανηγυρισμούς. Οι Ισραηλινοί, παρά την πίκρα τους, χειροκροτούσαν τον Παναθηναϊκό, αναγνωρίζοντας τη δίκαιη επικράτησή μας. Στα αποδυτήρια ο Κάτας μου έδωσε τη φανέλα του. Αυτή που φορούσε στον τελικό. Ήταν ένα όμορφο δώρο. Εκείνη η βραδιά επισημοποίησε ουσιαστικά τη σχέση μας. Μία δυνατή φιλία ήταν γεγονός. Πλέον, εκτός από φίλος μου είναι και κουμπάρος μου. Έχει βαφτίσει την κορούλα μου. Μία φορά τον χρόνο συναντιόμαστε και πάντα θυμόμαστε όσα ζήσαμε τότε. Οι αναμνήσεις μού ξανάρχονται. Αυτές τις ημέρες υπόσχομαι ότι δεν θα τις ξεχάσω ποτέ».