«Τα ψέματα τελείωσαν»

Αναλυτικά η ανακοίνωση αναφέρει…

«Προϋπόθεση για μια νέα επανεκκίνηση, είναι πρώτα από όλα, κάθε κύκλος που ολοκληρώνεται, να κλείνει οριστικά. Πόσο μάλλον όταν στο μπασκετικό τμήμα του ΑΡΗ, μιλάμε για έναν φαύλο κύκλο, συνεχιζόμενης παρακμής και συμπτωμάτων εκφυλισμού.

Πολλά είναι αυτά που είδανε τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια στο ενδοξότερο τμήμα του Συλλόγου, στην πλειοψηφία όμως των περιπτώσεων κρατήσαμε τη ψυχραιμία μας, το στόμα μας κλειστό και το μυαλό μας καθαρό, θεωρώντας πως αρκετά προβλήματα ταλανίζουν ήδη το τμήμα, ώστε να προσθέσουμε κι εμείς άλλο ένα.

Είδαμε λοιπόν την ομάδα μας να γίνεται σάκος του μποξ, όχι μόνο από τα ζάμπλουτα κοκκινοπράσινα «πλυντήρια» αλλά και από γειτονιές και καφενέδες.

Είδαμε οι ντροπιαστικές ήττες με κατεβασμένα τα χέρια να «μας» γίνονται συνήθεια. Είδαμε την ομάδα να χάνει παιχνίδια εντός έδρας, στα οποία προηγούνταν με 20 και 25 πόντους (και δεν άνοιξε ρουθούνι!).

Είδαμε ένα ατελείωτο πηγαινέλα μισθοφόρων, που ξεκινούσε καλοκαίρι και τελείωνε άνοιξη και κάποιους από αυτούς να εγκαταλείπουν την ομάδα απροειδοποίητα και ξεδιάντροπα στα κρύα του λουτρού .

Είδαμε περήφανες πωλήσεις να βαφτίζονται σωσίβιες σχεδίες για γραφεία, καρέκλες και λοιπά έπιπλα και κανείς να μην αναλαμβάνει την ευθύνη του ναυαγίου.

Είδαμε τις υποσχέσεις για σχέδια και πλάνα να μην τηρούνται ποτέ.

Είδαμε μετόχους να μένουν αμέτοχοι και «στρατιώτες» να λιποτακτούν ή να επιδεικνύουν αντοχές και να απολαμβάνουν ανοχές παντός καιρού.

Είδαμε το θρυλικό Παλέ να αδειάζει ολοένα και περισσότερο. Και η διαπίστωση αυτή, εννοείται αγγίζει και εμάς (δεν ξεχάσαμε, ούτε τους αγώνες στους οποίους ήμασταν ως Σύνδεσμος μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών, ούτε τους αγώνες στους οποίους η όψη των άδειων κερκίδων μάς μαύριζε την ψυχή).

Όλο αυτό τον καιρό «μιλήσαμε» μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου, τη μία και μοναδική φορά, που θεωρήσαμε, σύμφωνα πάντα με το δικό μας σκεπτικό και νοοτροπία, ότι η αγωνιστική κατρακύλα, χτύπησε κόκκινα: την επομένη της ημέρας που δώσαμε σαν ομάδα, το δικαίωμα στον πιο γνώριμο καρπαζοεισπράκτορα της τροπαιοφόρας ιστορίας μας, να βγάλει γλώσσα. Προτρέψαμε τους υπεύθυνους που βρίσκονταν «ψηλά», στην κορυφή της ιδιοκτησιακής πυραμίδας – εκεί εντοπίζαμε και εντοπίζουμε το πρόβλημα – να αναλάβουν τις ευθύνες τους και ταυτόχρονα φωνάξαμε και πάλι «παρόντες», στο κομμάτι της κερκίδας που μας αναλογεί. Και δεν ξεχνάμε πώς αντιμετωπιστήκαμε.

Εμφανίστηκαν «νέοι άφθαρτοι παράγοντες» που δήλωσαν πρόθυμοι να αλλάξουν ρότα, να βγάλουν το τρένο από τις ράγες της μιζέριας, να απελευθερώσουν το τμήμα από την κατάσταση ομηρίας των υπερπόντιων πιλάτων και των ηρωικών μοναχικών καβαλάρηδων, όλων αυτών που παραπονιούνται για τη χρόνια ακαμψία που τους προκάλεσε η σέλα ανάμεσα στα σκέλια τους. Απέτυχαν κι αυτοί. Τα τρυπήματα στον Αυτοκράτορα δε σταμάτησαν και η βαριά φανέλα του ξηλώνεται καθημερινά, κυρίως από εμάς τους ίδιους. Έχουμε αποδείξει πάρα πολλές φορές πόσο ανίκανοι είμαστε να προστατέψουμε την ιστορία μας, να διαχειριστούμε τους «μύθους» μας προς όφελός μας. Αποκορύφωμα της παρακμιακής αυτής κατάστασης είναι η προ 4μήνου επιλογή του προπονητή να γίνεται με (μοναδικό, εμείς πιστεύουμε) κριτήριο να εξυπηρετήσει εμετικά παρασκηνιακά παιχνιδάκια εξουσίας στην πλάτη του ΑΡΗ, στα οποία, εμείς ως Σύνδεσμος, δεν υπήρχε περίπτωση να συμμετέχουμε, για τους γνωστούς λόγους που έχουμε βαρεθεί να καταθέτουμε και γι’ αυτό είναι περιττό να επαναλάβουμε. Και η δημόσια σιωπή μας επουδενί δε σημαίνει οπαδική συναίνεση σε κάθε επιλογή είτε έγινε πρόσφατα είτε παλιότερα. Δεν ξεχνάμε τίποτα. Τίποτα όμως.

Τα έφερε έτσι η τύχη και η αποτυχία, που στην τελευταία φάση των πλέι οφ, βρέθηκε απέναντί μας ο όμιλος κρατικοδίαιτων. Μέσα σε ένα άστατο ενδοοικογενειακό κλίμα στηρίξαμε την ομάδα με κάθε τρόπο, καταθέτοντας και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών μας, γιατί αυτό επέβαλε το δικό μας οπαδικό συναίσθημα. Όχι γιατί το αυτονόητο το θεωρούμε επιτυχία, όχι γιατί το χάπι που λέγεται ευρωλίγκα (να ξέρατε πού τη γράφουμε) θα μετρίαζε την αποτυχία, ούτε γιατί από «ελέφαντες» με ισχυρή μνήμη γίναμε «χρυσόψαρα». Το κάναμε με σεβασμό σε όλους, παρόντες και απόντες και πάνω απόλα στον ΑΡΗ, αψηφόντας την πιθανότητα να γίνουν ανόητες και άσκοπες(;) συγκρίσεις της παρουσίας στις κερκίδες 2 μόνο Συνδέσμων μας με την αντίστοιχη του συνόλου των 70+ των οργανωμένων και γνωρίζοντας ότι θα αποτελέσουμε αντικείμενο εκμετάλλευσης υποκριτών καιροσκόπων που ψάχνουν ευκαιρία για γλείψιμο ή χολή εξυπηρετώντας προσωπικά συμφέροντα. Και αγανακτήσαμε διαπιστώνοντας για ακόμα μια φορά, πόσο απροστάτευτη είναι η θρυλική αυτή ομάδα στην ασέβεια των μπούληδων, πόσο ανίκανοι είναι οι διοικούντες για να κόψουν το βήχα των ανύπαρκτων, οι όποιοι τους εξέθεταν εντός και εκτός παρκέ μπροστά στα μάτια τους και στα μάτια μας, πόσο «λίγοι» είναι για να εμποδίσουν την προκλητική συμπεριφορά των θρασύδειλων απέναντι στον κόσμο που κατέκλεισε το Παλέ.

Τι σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με τον ΑΡΗ, το Θεό του Πολέμου;

Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε ότι το δεύτερο και οπαδικά λαμπρότερο αστέρι της ένδοξης φανέλας του το απέκτησε στα χρόνια που ακολούθησαν την «ακμή της Αυτοκρατορίας» του, σε αυτά που φυσιολογικά τότε (πού να φανταστούμε τι θα επακολουθούσε;) ονομάζαμε «χρόνια της παρακμής»;

Η επόμενη μέρα στο μπάσκετ του ΑΡΗ, δεν περνάει μέσα από ευρωλίγκες, wild cards και ιστορίες για αγρίους. Επιβάλλεται αυστηρή αυτοκριτική και να ειπωθούν αλήθειες για το ρόλο όσων θέλουν να απεμπλακούν και όσων επιθυμούν να παραμείνουν ενεργοί, αρκεί να το αξίζουν και να το μπορούν και ας κρίνει ο κόσμος, που έδειξε – όποια στάση κι αν κράτησε φέτος – ότι αυτή την ομάδα την πονάει ακόμα. Τα ψέμματα τέλειωσαν. Τα επιχειρήματα του παρελθόντος έχουν ξεφτιλιστεί από την ιστορία που γράφεται καθημερινά. Παπλώματα και μπαλώματα, 5ετή πλάνα και δικαιολογίες 5χρονου, μεγαλοστομίες και σαλιαρίσματα, σαλόνια και μπαλόνια έχουν διαψευστεί πανηγυρικά και δεν πανηγυρίζει κανείς. Κούρασαν και οι μίλωνες και οι εγκατελλειμένοι ανθρωποδιώχτες και οι δημοσιοσχετίστες και οι κλακαδόροι τους και τα κοινά μυστικά και τα κενά νοήματα. Ο ΑΡΗΣ δε χρωστά τίποτα και σε κανέναν μας.

(Θα περιμένουμε να ακούσουμε τις αλήθειες και αν χρειαστεί θα επανέρθουμε.)

Υ.Γ. Μπαρού, λείπεις...»