«Λύτρωση το σφύριγμα της λήξης»

Αναλυτικά η συνέντευξη του Ίαν Βουγιούκα στην εφημερίδα «Sportday»:

Για την τρίτη του συμμετοχή σε Final 4 ευρωπαϊκής διοργάνωσης(2009 στο Βερολίνο με τον Ολυμπιακό και 2010 στον τελικό του Eurocup με τον Πανελλήνιο):

«Ε, η τρίτη ήταν και η φαρμακερή. Η παρέα, βέβαια, αυτή τη φορά ήταν η ιδανική! Όταν είσαι μέλος μιας ιστορικής ομάδας, με τεράστιους παίκτες και κόουτς και ακόμα πιο μεγάλη εμπειρία, δύσκολα χάνεις».

Για την αγωνία την μέρα του τελικού με τη Μακάμπι τόνισε:

«Ανήμερα του τελικού ξύπνησα δύο ώρες νωρίτερα από την προγραμματισμένη αφύπνιση της ομάδας, άρχισα να σκέφτομαι το παιχνίδι και δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. «Έπαιζα» στο μυαλό μου τα συστήματα».

Για το γεγονός ότι ο «Ζοτς» τον εμπιστεύτηκε να ξεκινήσει ως βασικός και στους δυο αγώνες του Final-4:

«Το σημαντικότερο όλων είναι ότι φέραμε το Κύπελλο πίσω στην Αθήνα. Από κει και πέρα, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι υπέροχα που οι κόουτς με εμπιστεύτηκαν να ξεκινήσω αυτά τα ματς. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δουλέψω ακόμα περισσότερο για να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης τους».

Για τα λόγια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς πριν βγουν στο παρκέ να αντιμετωπίσουν την Μακάμπι ανέφερε:

«Μας είπε πως αξίζουμε να βρισκόμαστε εδώ, ότι είμαστε η καλύτερη ομάδα, πως πρέπει να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να χαρούμε το παιχνίδι. Αυτό ανήκε στο γενικότερο πλαίσιο της αποφόρτισης. Ξέρει να σκέφτεται ως παίκτης πριν από τελικούς, ξέρει πως σκέφτεται ο κάθε παίκτης που θέλει να νικήσει και ήθελε να μπούμε ήρεμοι στον αγώνα».

Για τις προπονήσεις και την δυσκολία τους:

«Οι προπονήσεις μας είναι πιο δύσκολες και από κάποιους αγώνες που δίνουμε. Τα επίπεδο είναι πάρα πολύ υψηλό και δεν μπορεί παρά να υπάρχει ένα άγχος να κάνεις ότι σου ζητά ο προπονητής σου, βέβαια όταν τα καταφέρνεις στην προπόνηση σου «βγαίνει» πιο εύκολα και στα παιχνίδια.

Για τα «διδάγματα της παλιοσειράς» στους νεότερους:

«Η …παλιά σειρά φροντίζει πάντα να σου μεταδίδει τη νοοτροπία του νικητή, όχι με λόγια αλλά με πράξεις. Όταν βλέπεις παίκτες σαν τον Διαμαντίδη και τον Μπατίστ να δίνουν το 120% του εαυτού τους, κάθε μέρα, δεν μπορείς παρά να δίνεις και εσύ ότι καλύτερο έχεις. Όταν πολεμούν εκείνοι, δεν γίνεται να κάθεσαι εσυ…».

Η πιο έντονη στιγμή σε αυτή τη διοργάνωση:

«Ήταν το τελευταίο δεκάλεπτο με τη Μακάμπι. Μου φάνηκε ότι διήρκεσε... δύο ώρες. Δεν τελείωνε με τίποτα. Όταν ακούστηκε το φινάλε ήταν, μακράν της δεύτερης, η πιο θαυμάσια στιγμή που έζησα. Ήταν η λύτρωση».

Για την αμφισβήτηση στην ομάδα στην αρχή της χρονιάς:

«Ακούγαμε διαρκώς για τους παίκτες που έφυγαν και ότι δεν κάνει ο τάδε ή ο δείνα που ήλθαν, όπως και ότι χρειαζόμασταν εκείνον ή τον άλλον. Τότε θυμάμαι χαρακτηριστικά κάτι που μου είχε πει ο Μπατίστ . Πριν καν ξεκινήσει η σεζόν έλεγε και ξανάλεγε «θα τους δείξουμε εμείς». Εκείνη τη στιγμή δεν είχα καταλάβει ότι το εννοούσε. Μετά είδα ότι έχει δίκιο! Και οι κόουτς μας έλεγαν ότι αυτό που έπρεπε να μας νοιάζει είναι να δίνουμε ότι καλύτερο έχουμε, όχι τι ακούγεται. Έχω την εντύπωση ότι κλείσαμε πολλά στόματα. Αλλά ακόμα δεν έχει τελειώσει τίποτα…»