Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν
Στις 16 Μαρτίου του 1993 ο Άρης επικράτησε της Εφές Πίλσεν με 50-48 στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων και πανηγύρισε τον τίτλο. Υπό την καθοδήγηση του Σβι Σερφ οι Θεσσαλονικείς έφθασαν στην ιστορική επιτυχία κάνοντας την ανατροπή, καθώς η τουρκική ομάδα είχε περάσει μπροστά στο σκορ στα τελευταία λεπτά. Ο τότε παίκτης του Άρη μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας για τις αναμνήσεις του, τονίζοντας ότι του έχει μείνει αξέχαστη η στιγμή που ο ίδιος έκοβε το διχτάκι από την μπασκέτα του γηπέδου, αλλά και η υποδοχή που επιφύλαξαν στην αποστολή των Κυπελλούχων Ευρώπης οι φίλαθλοι του Άρη.
-Κύριε Βουρτζούμη, έχουν περάσει 18 χρόνια από την κατάκτηση του τροπαίου. Τι θυμάστε από εκείνη την ημέρα και ποια εικόνα έχει χαραχτεί στη μνήμη σας;
«Καταρχήν πρόκειται για ένα πολύ ωραίο συναίσθημα όταν ύστερα από δεκαοκτώ χρόνια έρχονται στη μνήμη μας όλες εκείνες οι στιγμές, σαν να μην έχει περάσει μία ημέρα. Πραγματικά στη ζωή μας είναι κάποια πράγματα που όσα χρόνια και να περάσουν δεν μπορείς να τα ξεχάσεις και μένουν βαθιά χαραγμένα μέσα στο μυαλό σου και στην ψυχή σου. Αυτό ακριβώς νιώθω και εγώ. Με τους υπόλοιπους συμπαίκτες μου εκείνης της ομάδας μας συνδέουν πολλά και δεν μπορούμε παρά μόνο να θυμόμαστε τα πάντα με μεγάλη συγκίνηση. Όσον αφορά στην εικόνα που έχει μείνει μέσα μου, είναι η στιγμή που πήραμε το Κύπελλο και στη συνέχεια η κίνησή μου να κόψω το διχτάκι της μπασκέτας. Είναι αναμνήσεις που έχουν χαραχθεί μέσα μου και δεν πρόκειται ποτέ να σβηστούν».
-Το τελικό σκορ του αγώνα (50-48) φανερώνει την πίεση που υπήρχε στην ομάδα για την κατάκτηση του τίτλου;
«Σαφώς και υπήρχε μεγάλη πίεση, γιατί θέλαμε πολύ να κατακτήσουμε το Κύπελλο, καθώς τις προηγούμενες φορές φτάσαμε στην πηγή χωρίς να πιούμε νερό και αυτό ήταν κάτι το οποίο μας πείσμωσε. Το χαμηλό σκορ δείχνει το άγχος και την πίεση που νιώθαμε αλλά, στο τέλος όλα πήγαν καλά και τα καταφέραμε».
-Ο Άρης ήταν το φαβορί, όμως οι Τούρκοι έκαναν την ανατροπή κατά τη διάρκεια του αγώνα. Θα θέλαμε να μας κάνετε ένα σχόλιο για τον Αμερικανό συμπαίκτη σας, τον Ρόι Τάρπλεϊ.
«Αρχικά θα ήθελα να πω ότι ο άνθρωπος που έχτισε εκείνη την ομάδα ήταν ο Στηβ Γιατζόγλου. Αυτό σημαίνει πως έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την επιτυχία παρότι είχε φύγει και στον πάγκο της ομάδας βρισκόταν κάποιος άλλος προπονητής. Αναφορικά με τον Τάρπλεϊ, τι να πει κανείς! Είναι από τους 2-3 καλύτερους ξένους που έχουν έρθει να αγωνιστούν στην Ελλάδα και ήταν μεγάλη υπόθεση για τον Άρη που τον είχε στο ρόστερ του. Ήταν πολύ σημαντική η βοήθειά του και την ημέρα του τελικού ήταν ένας εκ των κορυφαίων παικτών της ομάδας».
-Θα θέλαμε να μας σχολιάσετε την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο γήπεδο στη διάρκεια του τελικού.
«Σε όλη τη διάρκεια της πορείας μας οι φίλαθλοι ήταν στο πλευρό μας και μας στήριζαν πάντα. Μας ακολουθούσαν σε όλα τα παιχνίδια μας. Ο κόσμος ήταν ο έκτος παίκτης μας και η ομάδα έμπαινε μέσα στο γήπεδο και ξαναγεννιόταν. Το γήπεδο στο Τορίνο εκείνη τη μέρα ήταν ασφυκτικά γεμάτο από Αρειανούς φιλάθλους και ό,τι και να πω είναι λίγο για αυτό που αισθανόμασταν όλοι μας. Ήταν σαν να παίζαμε στο Παλέ! Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν η υποδοχή του κόσμου. Μόλις προσγειωθήκαμε στη Θεσσαλονίκη και αντικρίσαμε τον κόσμο πάθαμε σοκ. Τα είχαμε κυριολεκτικά χαμένα με την εικόνα που βλέπαμε μπροστά μας. Εγώ προσωπικά συνειδητοποίησα ότι είχαμε κατακτήσει το Κύπελλο όταν είδα όλον αυτόν τον κόσμο. Για να καταφέρουμε να φτάσουμε στο Παλέ κάναμε πολλή ώρα, καθώς παντού γινόταν χαμός!».
-Τέλος, για εσάς ποια σημασία είχε ο τίτλος εκείνος;
«Ήταν ο πρώτος μου ευρωπαϊκός τίτλος. Κατέκτησα και άλλους στη συνέχεια με άλλες ομάδες, αλλά αυτό το συναίσθημα ένιωσα τότε ήταν πραγματικά πρωτόγνωρο. Αλλά αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι το πόσο με σέβονται και με αγαπούν οι φίλαθλοι του Άρη. Δεν ήμουν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, αλλά είναι πολύ σημαντικό το πώς με αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα και αυτή είναι η καλύτερη ανταμοιβή για όλα όσα έχω περάσει στον Άρη».
