Η ρήξη χιαστών...

Ας δούμε, όμως, λίγο καλύτερα την δομή του γονάτου. Όπως κάθε άρθρωση, έτσι και το γόνατο, αποτελείται από συνδεσμικά ανατομικά στοιχεία. Στην «καρδιά» του βρίσκονται οι δύο χιαστοί, ο πρόσθιος και ο οπίσθιος. Έχουν ονομαστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, καθώς πρόκειται για δύο συνδέσμους, οι οποίοι συνδέονται χιαστί μεταξύ τους. Η σωστή λειτουργία αυτών των δύο συνδέσμων παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ευκαμψία του γονάτου.

Το γόνατο είναι άρθρωση, η οποία δύναται να πραγματοποιήσει μόνο κίνηση 90 μοιρών και οποιαδήποτε παρεκτροπή απ’ αυτήν έχει ως δυσάρεστο αποτέλεσμα την πρόκληση κακώσεων.

Πολύ συχνά η κάκωση περιλαμβάνει ρήξη χιαστών, ενώ η συνηθέστερη είναι αυτή του πρόσθιου χιαστού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η συντριπτική πλειονότητα των ρήξεων χιαστών συνδέσμων συμβαίνει χωρίς άμεση επαφή και είναι αποτέλεσμα απότομης αλλαγής στην κατεύθυνση του ατόμου ή στην ανώμαλη προσγείωση του. Σπανιότερα, βέβαια, μπορεί να προκληθεί και από δυνατή πρόσκρουση.

Η διάγνωση της ρήξης χιαστών γίνεται συνήθως επί… τόπου, καθώς ο τραυματισμένος ακούει  ένα δυνατό «κρακ», το οποίο συνοδεύεται από έντονο πόνο, εμφανές οίδημα και αδυναμία συνέχισης της προηγούμενης δραστηριότητας.

Οι επιταγές της σύγχρονης ιατρικής αναφέρουν ότι η χειρουργική επέμβαση σε περίπτωση ρήξης πρόσθιου χιαστού είναι άκρως απαραίτητη, καθώς η μη ύπαρξη πρόσθιου χιαστού, για παράδειγμα, είναι εξαιρετικά πιθανό να δημιουργήσει εκφύλιση της άρθρωσης.

Της χειρουργικής επέμβασης προηγείται αρθροσκόπηση, δηλαδή εισαγωγή ειδικής κάμερας στο γόνατο μέσω μικρών οπών στο δέρμα μήκους πέντε χιλιοστών έκαστη, καθώς και ειδικά αρθροσκοπικά εργαλεία.

Τελευταίο στάδιο πριν την εγχείρηση είναι αυτό της προετοιμασίας του γονάτου προκειμένου να δεχτεί το μόσχευμα του χιαστού.

Όσον αφορά στην επέμβαση, αυτή περιλαμβάνει επανένωση των κομμένων άκρων του χιαστού, κάτι που επιτυγχάνεται είτε με φυσικό, είτε με τεχνητό μόσχευμα. Στην πρώτη περίπτωση επιτυγχάνεται καλύτερη αποκατάσταση του συνδέσμου, αλλά απαιτείται σαφώς μεγαλύτερο χρονικό διάστημα αποθεραπείας και ως εκ τούτου, συνήθως οι αθλητές προτιμούν τεχνητά μοσχεύματα, ώστε να επιστρέφουν γρηγορότερα στις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Πρέπει ωστόσο, να σημειωθεί ότι μία χειρουργική επέμβαση με αποκατάσταση χιαστού με τεχνητό μόσχευμα απαιτεί νέα εγχείρηση, έπειτα από κάποια χρόνια (συνήθως η «διάρκεια ζωής» του μοσχεύματος είναι από πέντε μέχρι δέκα χρόνια, στην καλύτερη περίπτωση).

Η επέμβαση λήψης του μοσχεύματος, η οποία επιτυγχάνεται χάρη σε παρακείμενη τενόντια τομή,  διαρκεί μία-μιάμιση ώρα, ενώ στον τραυματία γίνεται νάρκωση με γενική ή επισκληρίδιο αναισθησία.

Πρέπει ωστόσο, να υπογραμμιστεί ότι για την ιδανική αποκατάσταση σημαντικό ρόλο παίζει και η φυσικοθεραπεία, η οποία ακολουθεί της χειρουργικής επέμβασης. Η κατάλληλη στιγμή για ν’ αρχίσει είναι αμέσως μετά την εγχείρηση, ενώ καθοριστικός παράγοντας είναι η προσήλωση του τραυματία στο πρόγραμμα, το οποίο συνήθως είναι πολύ έντονο, αλλά και μακροχρόνιο.

Η συνήθης διάρκεια αποκατάστασης, έπειτα από ρήξη χιαστού, είναι οι έξι μήνες, κατά την διάρκεια των οποίων επιτυγχάνεται πλήρης επαναφορά της κίνησης στην άρθρωση του γονάτου, αλλά και ανάκτηση της μυϊκής δύναμης.