Πού ‘σαι Θανάση;

Ο λόγος για τον Παπακωνσταντίνου. Πήγαμε και φέτος στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη για να ακούσουμε Θανάση, το βράδυ της Δευτέρας, σε μία συναυλία sold out. Ακούω Θανάση από το 2009. Πρώτη φορά μέσα σε ένα MX5, που -ξεσκέπαστο- «έγλυφε» τις στροφές του Πηλίου όσο αναζητούσε την παραλία της Φακίστρας και τα νερά των πηγών «έσκαγαν» στην άσφαλτο από το πουθενά.

Έκτοτε, με την ίδια πάντοτε παρέα, τον ακούγαμε με κάθε αφορμή. Πηγαίναμε στις συναυλίες του, τον ακολουθούσαμε σχεδόν καταπόδας. Γκρούπις; Σίγουρα γνωρίσαμε και πιο φανατικούς. Και αυτή τη φορά πήγα με τον Κυριάκο, έναν φίλο που έχω από τα 13 μου. Έβγαλε τα εισιτήριά μας την πρώτη ημέρα έκδοσής τους. Μετά την τελευταία συναυλία, μου είπε ότι δεν θα με ξαναπάει. Ορίστε οι λόγοι:

1. Έφαγα μία καρέκλα στο κεφάλι. Επόμενο.
2. Ποιος Θανάσης; Αλήθεια τώρα, τρεις (μόνο) ώρες συναυλία, με τον Θανάση να τραγουδά περίπου τη μία. Εντάξει, δεν έχει ωραία φωνή, όπως λέει, όμως εμείς αυτή τη φωνή αγαπήσαμε.
3. Έγινε της «μόδας». Φάνηκε από τον κόσμο που δεν ήξερε να τραγουδά τα τραγούδια. Ήρθαν για να πούνε ότι πήγαν στο Θανάση και να ανεβάσουν μία φωτογραφία στα social media τους.
4. Και επανέρχομαι στα Social Media. Όλος ο κόσμος ήταν on line. Ο μπροστινός μου μιλούσε στο chat του Facebook με μία κοπέλα. Ήθελα να του πω να φύγει ατάκα και να την πάει για ποτό, κάτι μου μάλλον έκανε μετά από λίγο.
5. Στη συνέχεια του παραπάνω, ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί. Από την πρώτη ώρα άρχισαν οι απώλειες.
6. Τις «κόψαμε». Απόδειξη οι γκρούπις (που είπαμε πιο πάνω) φίλοι μας που φώναζαν: «Θανάση, πες το εισιτήριο» (σ.σ. του Παντελή Θαλασσινού).
7. Προσδοκίες. Ναι, είχαμε. Τον έχουμε ακούσει σε φεστιβάλ (ενδεικτικά στην Αρβανίτσα και το Καρπενήσι) και έσπαγε τις χορδές από το παίξιμο.
8. «Ξύλο». Όταν χοροπηδάς (όπως ακριβώς στους… Locomondo), η παρεξήγηση θα γίνει. Αναπόφευκτα. Ο Θανάσης αναγκάστηκε να σταματήσει τη συναυλία και να πάρει το τραγούδι από την αρχή, θυμίζοντας: «Εμείς παίζουμε για να περνάμε καλά».
9. Δεν απολαύσαμε τον «Πεχλιβάνη» (ακόμη μία φορά). Η συνήθεια έγινε λατρεία. Έξι φωτοβολίδες άναψαν, το «ξύλο» συνεχίστηκε και το τραγούδι πήγε χαμένο.
10. Ο κόσμος έκανε κέφι με τσιφτετέλια. Αν η Ματούλα δεν προσπαθούσε να ανεβάσει τον κόσμο, τραγουδώντας το «Έρημα κορμιά», με τα κοριτσόπουλα να λικνίζονται χωρίς αύριο, ίσως όλα να ήταν καλύτερα…

Κατηφορίζοντας προς το αυτοκίνητο, ο Κυριάκος μου είπε: «Σοφάρα, συγγνώμη για αυτό». Τουλάχιστον τραγούδησα ακόμη μία φορά το πρώτο τραγούδι που μου αφιέρωσαν και άκουσα σε εκείνο το Mazda: «Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά, φωλιάζουν λαμπυρίδες... Πάνω στα λυτά μαλλιά, αχ, την αγάπη μου είδες...».