Η υπερηφάνεια του να είσαι φτωχός!

Σε ATM αποκλείεται να ‘χει πάει. Πρώτον δεν ξέρει να το χρησιμοποιεί και δεύτερον έχει ξεχάσει το PIN!

Σηκώθηκε, ήπιε τον καφέ του, έκανε μπάνιο, στολίστηκε, έβαλε άρωμα κι έφυγε για ψώνια αφού στο μεταξύ είχε πετάξει και κάνα δύο... αφορισμούς: «Στο διάτανο! Τι συνωμοσίες μας κάνουν αυτοί οι ξένοι, ούτε που θα το μάθουμε ποτέ!»

Η διαδρομή του τις τελευταίες ημέρες του capital control, είναι σταθερή: από τον φαρμακοποιό, στο καφενείο της γειτονιάς. Εχει προμηθευθεί τα φάρμακά του –καθ’ ότι και φιλάσθενος ο παππούς- αλλά ο φαρμακοποιός είναι καλή πηγή ειδήσεων: ποια τράπεζα είναι ανοιχτή, ποια θα ανοίξει, ποιο ΑΤΜ έχει χαλάσει και πιο έχει ξεμείνει από λεφτά.

Το καφενείο το’ χει για ψυχοθεραπεία. Για να επαναλαμβάνει την ιστορία του: Χρόνια εργάτης σε χαρτοβιομηχανία ήταν ο παππούς. Τριπλοβάρδια παρακαλώ με δεν ξέρω κι εγώ πόσα «βαρέα και ανθυγιεινά», με τη ζωή να βγαίνει στο αγκομάχημα της, αλλά δίχως ποτέ να χρωστά σε κανέναν. Του ήταν αδιανόητο να χρωστά στην εφορία και σε οποιονδήποτε άλλον.

Βγήκε με καλή σύνταξη ο παππούς: 1.800 ευρώ το μήνα! Μέχρι που κάποια στιγμή αλλάξανε τα πράγματα και τα 800 έγιναν καπνός («κλέφτες, είναι κλέφτες», έλεγε και ξανάλεγε την εποχή του μεγάλου κουρέματος των συντάξεων) κι από τότε το ζάχαρο χρειάστηκε ινσουλίνη. Το κατάπιε κι αυτό ο παππούς, αν και συνέχισε να διαολοστέλνει καθημερινά όποιον από τους πολιτικούς έβλεπε στην τηλεόραση.

«Τόσα χρόνια δουλειάς και να σου κλέβουν τον ιδρώτα με το έτσι θέλω;» Που να τους εξηγείς τώρα του παππού που ότι κι αν του λες, η λογική έχει... κλειδώσει.

Περιουσία δεν έφτιαξε. Η μοναδική του περιουσία είναι τα παιδιά και τα εγγόνια του. Αυτό και μόνον θεωρεί πολύτιμο. Εννοείται και τα τσιγάρα του μαζί.

Σήμερα το πρωί βγήκε ν’ αγοράσει τσιγάρα, αλλά δεν ξαναγύρισε.

Στην αρχή υποψιάστηκα πως ψάχνει καμία τράπεζα ανοιχτή, αλλά το βιβλιάριο της σύνταξης το άφησε στο σπίτι.

Πήγα στον φαρμακοποιό.
-Μήπως πέρασε από ‘ δω ο παππούς;
-«Ναι, πέρασε από δω το πρωί. Κάναμε ένα τσιγάρο, είπαμε τα δικά μας κι έφυγε. Είπε πως πάει για τσιγάρα».

Μετά στο καφενείο.
-Μήπως πέρασε από ‘δω ο παππούς;
«Ναι. Αλλά σήμερα ήταν πολύ θυμωμένος. Μου ζήτησε να του φτιάξω καφέ, αλλά ήπιε τον μισό. Χολωμένος ήταν ο παππούς σήμερα. Είπαν κάτι οι τηλεοράσεις για τους φτωχούς που δεν έπρεπε να είχαν ψηφίσει, γιατί δε σκέφτονται τα πράγματα καλά;»
-Δεν ξέρω, αλλά όλα τα περιμένω.
«Κι εγώ δεν ξέρω, αλλά κάτι τέτοιο μου’ λεγε ο παππούς».
-Σου είπε κάτι άλλο;
«Ναι, ότι βιάζεται να πάει να πάρει τσιγάρα».

Την περασμένη Κυριακή ο παππούς μπήκε στο εκλογικό κέντρο και ψήφισε «Οχι». Ηταν το πιο τολμηρό, διότι παράλληλα ήταν και το πιο φοβισμένο «Οχι» που είπε ποτέ στη ζωή του. Ο παππούς δεν είναι φτωχός. Εχει τη μεγαλύτερη περιουσία ever στην προσωπική του θυρίδα εκτός τραπέζης: τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Ο παππούς δεν έχει διαβάσει ποτέ Χωμενίδη ή Χειμωνά. Δεν του αρέσει η λογοτεχνία παρά μόνον τα όσα έχει γράψει ο Καζαντζάκης. Περισσότερο, όμως, του παππού του αρέσει η Ιστορία την οποία και διαβάζει μανιωδώς. Ο παππούς δε νιώθει φτωχός και άρα πολίτης τρίτης κατηγορίας. Ο παππούς νιώθει ισχυρός ως πολίτης που δούλεψε πολύ και δεν χρωστάει ρημάδι σ’ αυτή τη χώρα.

Είναι ο ίδιος παππούς που αν υπάρχει ένας λόγος για να στηθεί στο ΑΤΜ είναι για να πληρώσει την εφορία!

«Αν είχα το PIN θα έβγαζα 60 ευρώ. Πρέπει να πληρώσω στην εφορία 52 ευρώ», μου είπε προ ημερών και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου.

Αλλά, αυτή είναι η υπερηφάνεια του... φτωχού!