Monsters: «Ο μήνας είχε 22…»

Παράλληλα τονίζουν ότι θα συνεχίζουν να μάχονται για την αξιοπρέπεια της ΑΕΛ.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Ο ΜΗΝΑΣ ΕΙΧΕ ΑΚΡΙΒΩΣ 22…

«Η καταιγίδα σκάει στα κεφάλια όσων βρέθηκαν στο νησί να στηρίξουν την ΑΕΛ, και μετά από λίγο το χαλάζι. Όλοι είναι μούσκεμα μέχρι το κόκαλο, τουλάχιστον όμως μετά από πολλά εμπόδια θα είναι μέσα στο γήπεδο να δώσουν τη δική τους μάχη. Η διαδρομή μέσα από τα δρομάκια της Κέρκυρας ως τον « περιστερώνα» της φτάνει για να περάσουν όλα από το μυαλό. Πρώτα ο Μίστερ Red Bull, μετά ο Κύριος Ex- Coventry, ύστερα το περίεργο πείραμα Άντερσεν, όλα αυτά περίπου εδώ και δύο μήνες που ροκάνισαν σιγά σιγά κάθε είδους απόθεμα: ψυχικό, αγωνιστικό, βαθμολογικό και…αξιοπρέπειας.

Ο Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάιντ τη μια υπόσχεται αγώνα μέχρι εσχάτων κάνοντας τα πάντα για τη σωτηρία και την επόμενη…εξαφανίζεται.Ευτυχώς μπαίνουμε στην σκεπαστή κερκίδα, περίπου διακόσιοι συνολικά, μούσκεμα μέχρι τα απόκρυφα… Το οπαδικό, γηπεδικό και οργανωτικό επίπεδο της αντιπάλου είναι βγαλμένο από περασμένες εποχές και παραπέμπει σε συνοικιακούς αγώνες. Το έμψυχο υλικό της είναι ταϊσμένο με τα «αποφάγια» της δικής μας γυαλισμένης, πολυτελούς ΑΕΛ με το σούπερ λουσάτο AEL F.C. Arena: ούτε σταγόνα στα ρούχα μας. Ο πρόεδρος έφερε –δεν έφερε τον Ντίκα, έφερε- δεν έφερε τον Καπό, φτάσαμε στη βραδιά του πούλμαν και η ολονυχτία έγινε η απάντηση σε όλη την καθυστέρηση. Τα διεθνή πρακτορεία συνομώτησαν κι αυτά και τα άκυρα έπεφταν βροχή κι ο κόσμος περίμενε ( και περιμένει…) τα μεταγραφικά δεκανίκια.

Ο πρόεδρος πάει- δεν πάει στην Καβάλα, πάει- δεν πάει στην Κέρκυρα κι ο Μπα (;)…μπα! Παίζουμε αγώνα ζωής ή θανάτου με το Κερκυράκι, στις κερκιδούλες του το χωριάτικο μωσαικό πολύχρωμου οπαδισμού των ντόπιων που στηρίζουν την Κερκυρούλα σαν τα ντόπια φρούτα ένα πράγμα… Η αντίληψή τους για παγιωμένα συνθήματα αυτή του πιτσιρικά που του έβρισαν τη μάνα. Που θα πάμε ακόμα για να μείνει το ναυάγιο στην επιφάνεια…Ζωή ή θάνατος λοιπόν; Με ποιον; Με τον πιο φιλικά προσκείμενο φορ στο περιβάλλον του αντιπάλου; Το πιόνι του σκάκι; Τον άνθρωπο που τον βάζεις στην περιοχή μόνο αν τον κυνηγήσεις πετώντας βόμβες-μολότωφ; Με πιο κεντρικό αμυντικό δίδυμο; Το σίγουρο σκοράρισμα για κάθε αντίπαλο; Το κελεπούρι που ήρθε το καλοκαίρι και νομίζει πως το χορτάρι είναι πασαρέλα; Ο Μίστερ Ατάραχος με το Αιώνιο Βουνό; Ζωή ή θάνατος; Χωρίς δεξί μπακ ή μήπως με δεξί μπακ με πατερίτσες; Τώρα που θα κλείσουμε τον κύκλο μας η ειρωνεία θα περισσέψει καθώς θα φανούμε και ευνοημένοι από τη διαιτησία…Ζωή ή θάνατος χωρίς σουτ προς το τέρμα…

Κι ο κόουτς περίμενε τον τρίτο κεραυνό σαν θείο σημάδι από τον ουρανό για να σπρώξει λίγη ανάσα και νεύρο στο χόρτο. Ο μήνας είχε ακριβώς 22 σε όλη τη διάρκεια της ημέρας και η ΑΕΛ ακριβώς τα ίδια γηρατειά με την ημέρα που μπήκε στην εντατική… Στο πλοίο της επιστροφής, όλοι μαζί μια υπέροχη οικογένεια ποδοσφαιρικού πολιτισμού, μια ευχάριστη ατμόσφαιρα… Ίσως ο μοναδικός που έμοιαζε σκασμένος ακόμα και για λόγους προσωπικών φιλοδοξιών ήταν ( θεοί!…) ο Τσιμπάμπα που μιλούσε έντονα με τον μάνατζερ του στο τηλέφωνο. Ο τούρκος άφαντος…φήμες έλεγαν πως κοιμήθηκε στο πούλμαν. Δε βαριέσαι…ένα ακόμα τσαλιμάκι του τούρκου θα τσαλακώσει τη βιασμένη μας εικόνα;

Πίσω στη Λάρισα, μετά τις δύο τα ξημερώματα. Στη μπερδεμένη σκέψη το πανό του τελευταίου αγώνα με τη Λιβαδειά, του αγώνα εκείνου που δεν μας άρεσε ποτέ πώς τον χάσαμε, γιατί τον χάσαμε, από ποιόν τον χάσαμε κι όλα τα υπόλοιπα: « ΟΙ ΑΝΩΡΙΜΟΙ ΣΤΗΡΙΞΑΝ, ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΝΑΙ ΕΔΩ! ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΚΑΝΑΤΕ ΒΑΛΑΤΕ ΜΥΑΛΟ;» Έτσι σιωπηλά κι ανυποψίαστα μικραίνουν οι ομάδες, όταν τα σημάδια και τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Σε όλη αυτή τη διαδρομή των δύο αυτών δύσκολων μηνών περίσσεψαν πολλά κι έλειψε η γλώσσα της αλήθειας από εσένα που είπες πολλά, καταλόγισες σε μας ακόμα περισσότερα κι ακόμα δεν έκανες τίποτα…Αυτό που υποσχεθήκαμε νωρίτερα θα το τηρήσουμε και θα εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια. Σε εμάς άλλωστε, σε όλο τον κόσμο της ΑΕΛ σίγουρα η ιστορία δεν αφήνει περιθώρια για κάτι άλλο. Πάμε στις επόμενες μάχες για μας, για την αξιοπρέπειά μας, γι’αυτό που θέλουμε κάποια στιγμή να είμαστε, για όλα αυτά που ποτέ δεν έγιναν…».