13ος και… άτυχος

Ο πάγκος των Αρκάδων μπορεί το λιγότερο να χαρακτηριστεί ηλεκτρικός, καθώς κανένας δεν έμεινε για περισσότερο από ενάμιση χρόνο. Από το 2005-06 που οι Αρκάδες ανέβηκαν στην Γ' Εθνική και έκτοτε ακολούθησαν ανοδική πορεία μέχρι τη Σούπερ Λίγκα, η θέση του προπονητή δεν πρόσφερε ποτέ ασφάλεια.

Ο Γιάννης Πετράκης ήταν ο τεχνικός με τον οποίο έκαναν το ντεμπούτο τους στα επαγγελματικά σαλόνια και ακολούθησαν οι Τάσος Σιούλας, Λύσανδρος Γεωργαμλής, Γιάννης Παπακώστας, Παναγιώτης Τζαναβάρας (δύο φορές ως υπηρεσιακός), Πάουλο Κάμπος, Κάρλος Καρβαλιάλ, Καλίντ Κάραμα, Νίκος Κωστένογλου, Μάριο Γκόμες, Βαγγέλης Βλάχος και Παύλος Δερμιτζάκης.

Αυτός που άντεξε περισσότερο στο τιμόνι των Αρκάδων και κέρδισε τη δύσκολη και απαιτητική εξέδρα της Τρίπολης ήταν ο Πάουλο Κάμπος. Ο Βραζιλιάνος ήταν αυτός που συνδύασε το όνομά του με την ιστορική άνοδο του Αστέρα στη Σούπερ Λίγκα και αποθεωνόταν σε κάθε παιχνίδι. Ο Κάμπος συμπλήρωσε 43 αγώνες στους «κυανοκίτρινους», ενώ ο Βλάχος παραλίγο να φτάσει αυτό το ρεκόρ, καθώς το ματς με την ΑΕΚ ήταν το 40ό του ως προπονητής του Αστέρα. Ο Παύλος Δερμιτζάκης έμεινε μόλις τέσσερις μήνες στο τιμόνι των Αρκάδων και συνδύασε το όνομά μου με μια δύσκολη στιγμή του συλλόγου, τον αγωνιστικό, τουλάχιστον, υποβιβασμό του στη Football League. Αν και δεν φέρει ολοκληρωτικά την ευθύνη για το ναυάγιο, ήταν αυτός που δεν κατάφερε να ανατρέψει την κατάσταση…