Αλεξιάδης: «Η φανέλα του Άρη είναι σαν... πανοπλία»

Αγωνίστηκε στον Άρη από το 1961 μέχρι το 1975 και σε 301 συμμετοχές πέτυχε 127 γκολ, στοιχεία που τον καθιστούν ως έναν από τους καλύτερους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της ομάδας. Για αυτό το λόγο, η κοινωνία μελών Άρη θα τον βραβεύσει στο «Κλεάνθης Βικελίδης», στο πλαίσιο του αγώνα με τον Πανιώνιο.

«Ακόμα και 37 χρόνια μετά ανατριχιάζω... Ο Άρης είναι η ζωή μου και μέχρι να πεθάνω δεν θα σταματήσω να πηγαίνω στο γήπεδο. Είναι τεράστια τιμή για μένα το γεγονός ότι θα βραβευθώ στου Χαριλάου. Ο κόσμος ξέρει να αναγνωρίζει και ακόμα και σήμερα με σταματάνε στο δρόμο και μου σφίγγουν το χέρι. Τότε το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό, δεν παίρναμε πολλά χρήματα, αλλά αυτό το συναίσθημα δεν το αλλάζω με όλο το χρυσάφι του κόσμου», είπε αρχικά ο Αλέκος Αλεξιάδης στο «Goal».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη στιγμή που του έχει μείνει περισσότερο χαραγμένη από την καριέρα του στον Άρη: «Το παιχνίδι για το Κύπελλο UEFA με την Τσέλσι στο Καυτανζόγλειο και ο τελικός του Κυπέλλου του 1970. Σκόραρα δυο φορές στον τελικό και ο διαιτητής Μίχας ακύρωσε και τα δυο γκολ. Είχαμε πει, όμως, στα αποδυτήρια ότι θα πάρουμε το Κύπελλο ό,τι και να γίνει και το πετύχαμε. Ποτέ στην καριέρα μου δεν έχασα από τον ΠΑΟΚ. Θυμάμαι ακόμα και ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό που είχε σκιστεί η φανέλα μου και είχε γεμίσει αίματα, αλλά συνέχισα να αγωνίζομαι».

Αναφορικά με τον καλύτερο προπονητή που έχει συνεργαστεί στην καριέρα του, τόνισε: «Χωρίς αμφιβολία ο Κλεάνθης Βικελίδης. Μια τεράστια προσωπικότητα, ένας εκπληκτικός επαγγελματίας και άνθρωπος. Με φώναζε κοντά του όταν κάναμε προπόνηση και μου έλεγε. Αλέκο, την μπάλα πρέπει να τη χτυπάς με το κέντρο του κεφαλιού, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά, για να πηγαίνει εκεί που θέλεις. Και με χτυπούσε με την παλάμη του στο μέτωπο. Τότε, βέβαια, δεν υπήρχαν τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουν τώρα οι ομάδες.

Για να μας αναλύσει την τακτική έφερνε κασόνια μέσα στο γήπεδο. Τεράστια ήταν η συμβουλή και του Καμπάνη. Ήταν με διαφορά ο κορυφαίος παράγοντας που πέρασε από τον σύλλογο. Ήξερε πώς να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της ομάδας του. Ήμουν το αγαπημένο «παιδί» του, μου είχε μεγάλη αδυναμία. Έχω ζήσει στον Άρη απίστευτες στιγμές και δεν πρόκειται ποτέ να μετανιώσω για την επιλογή μου. Όταν πηγαίνω στο γήπεδο και ακούγεται από τα μεγάφωνα το όνομά μου, τότε όλοι σηκώνονται όρθιοι και χειροκροτούν. Ακόμα και σήμερα αν γεννιόμουν, πάλι στον Άρη θα έπαιζα και χωρίς χρήματα».

Παράλληλα, έχει την ελπίδα ότι τα δύο του εγγόνια θα αγωνιστούν στην πρώτη ομάδα του Άρη: «Ο μεγάλος, ο Ξάνθος, είναι ήδη στα τμήματα υποδομής του Άρη. Μερικές φορές, όταν δεν βάζει τα πόδια του δυνατά στις φάσεις, του λέω να μη φοβάται. Να ξέρει ότι φοράει τη φανέλα της μεγαλύτερης ομάδας στην Ελλάδα και ότι λειτουργεί σαν πανοπλία που τον προστατεύει. Έτσι πρέπει να σκέφτεται ο παίκτης του Άρη. Ο μικρός, ο Αλέκος, κλωτσάει συνεχώς μια μπάλα. Πιστεύω ότι θα παίξουν στην ομάδα».

Τέλος, για τη φετινή πορεία των «κίτρινων» είπε: «Δεν μπορώ να καταλάβω πραγματικά. Είναι καλή ομάδα και κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται στις πρώτες τρεις θέσεις. Χάσαμε αδικαιολόγητα έναν ολόκληρο γύρο. Με την έλευση του νέου προπονητή, πάντως, φαίνεται πως ο Άρης βρίσκει τον δρόμο του και ελπίζω ότι θα τα καταφέρει να μπει στα play offs και να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αν και είναι δύσκολο».