«The PAOK experience»

Ο Κόνορ ΜακΓκάν έζησε για ένα διάστημα στη Θεσσαλονίκη και ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητές του ήταν και μια επίσκεψη στην Τούμπα. Ο φοιτητής της δημοσιογραφίας στο Northeasten βρέθηκε στο γήπεδο του ΠΑΟΚ σε ντέρμπι με τον Άρη, το 4-1 του 2009, και περιέγραψε στην ιστοσελίδα «theindirectkick.com» την εμπειρία του…

Αναλυτικά το κείμενό του:

«Παρκάραμε σε ένα στενάκι και πηγαίνοντας προς το γήπεδο έζησα μία μοναδική κατάσταση, ένα κομφούζιο που δεν έχουν την ευκαιρία να ζήσουν όλοι όσοι επισκέπτονται την Ελλάδα…

Ο κόσμος που πήγαινε στο γήπεδο, άνδρες και γυναίκες, όλοι ντυμένοι στα ασπρόμαυρα, έμοιαζαν έτοιμοι να σκοτώσουν όποιον μπει στο δρόμο του!

Μία ατμόσφαιρα κατακλυσμού μας περιέβαλε και τη νιώθαμε όλο και πιο έντονα όσο πλησιάζαμε στο γήπεδο.

Βγαίνοντας από το μικρό δρομάκι που παρκάραμε είδα κάτι που δεν το έχω δει ούτε σε ταινίες: έβλεπα παντού οπαδούς του ΠΑΟΚ που ζούσαν για το ποδόσφαιρο! Ακούγονταν συνθήματα τόσο δυνατά που έσπαγαν τα τύμπανα των αυτιών μας και οι φωνές που έρχονταν από διάφορες πλευρές ενώνονταν με τους ήχους από τα μπουκάλια που έσπαγαν στην άσφαλτο. Μαζί με τις φωτοβολίδες που άναβε ο κόσμος, έμοιαζε λες και γίνονταν εκρήξεις τριγύρω μας! Άρχισα να νιώθω πρωτόγονα ένστικτα να βγαίνουν από μέσα μου…

Ένιωθα τον παλμό στις φλέβες μου και την επιθυμία να συμμετέχω και εγώ και να γίνω μέρος αυτής της τρέλας που επικρατούσε, μίας κατάστασης που δεν είχα ζήσει ποτέ στο παρελθόν.

Το πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν ότι δεν είχαμε εισιτήρια για να μπούμε στο γήπεδο!

Κάποια στιγμή ένας από την παρέα εμφανίστηκε με εισιτήρια στο χέρι! Έμοιαζε πολύ καλό για να είναι αληθινό… Ήταν όμως από το ΠΑΟΚ – Άρης της προηγούμενης σεζόν! Πήραμε το ρίσκο…

Μπήκαμε στην ουρά και όταν φτάσαμε στα τουρνικέ τα εισιτήρια μας δεν άνοιξαν τις πόρτες. Οι σεκιουριτάδες μας ζήτησαν να κάνουμε πίσω. Ωστόσο από πίσω μας υπήρχαν πλέον χιλιάδες άλλοι οπαδοί που έσπρωχναν προς τα μέσα… Ξαφνικά το πλήθος με παρέσυρε προς τα μέσα! Ένιωσα να περνάω το τουρνικέ μαζί με κάποιον που είχε κανονικό εισιτήριο. Φτάσαμε στις σκάλες και ήμασταν μέσα στο γήπεδο! Εκεί υπήρχε μεγαλύτερος χαμός. Ο ένας ήταν κυριολεκτικά επάνω στον άλλον και μοιραζόμασταν όλοι μαζί την παράνοια που επικρατούσε!

Φωτοβολίδες, καπνογόνα, χαρτάκια, σημαίες, πανό, κασκόλ και ένα κύμα καπνού πάνω από όλο το γήπεδο δημιουργούσαν μία απίστευτη ατμόσφαιρα που θύμιζε πόλεμο. Και η αδρεναλίνη στην κερκίδα ανέβαινε. Για αρκετή ώρα δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα στον αγωνιστικό χώρο. Το ματς ξεκίνησε και στην  κερκίδα χοροπηδούσαμε, τραγουδούσαμε και υπήρχε μία τρέλα ασταμάτητη. Στο πέναλτι που κέρδισε ο ΠΑΟΚ υπήρξε νεκρική σιγή και όταν μπήκε το νέο γκολ έγινε ξανά χαμός.

Ο κόσμος έβγαλε τα κλειδιά που είχε πάνω του και άρχισε να τα κτυπάει σαν κάλαντα τραγουδώντας παράλληλα μία παραλλαγή του χριστουγεννιάτικου τραγουδιού που λένε στην Ελλάδα. Λίγο μετά ο ΠΑΟΚ πέτυχε και 4ο γκολ! Όλο το γήπεδο φώναζε τέ, τέ, τέσσερα…

Το παιχνίδι τελείωσε και ο ΠΑΟΚ κέρδισε άνετα. Επιστρέφοντας σπίτι άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα έζησα. Κατάλαβα ότι γι’ αυτόν τον κόσμο το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι… Έζησα σε μία εμπόλεμη ζώνη μαζί με τους… στρατιώτες, τους ανθρώπους που νιώθουν έντονα ότι υπερασπίζονται κάτι δικό τους μέσα στο γήπεδο. 

Ήταν μια διαφορετική φυλή των ανθρώπων, αφιερωμένων, παράξενων, άγριων, που ζουν διαφορετικά τη ζωή τους με ιδανικά και αιτίες που κανείς από εμάς δεν μπορεί καταλάβει και να αναγνωρίσει ως σημαντικά. Και δεν είναι πολλοί από εμάς  που να μπορούν να κατανοήσουν πραγματικά αυτό που νιώθουν αυτοί.

Έχουν μοναδικό πάθος. Αυτοί δεν είναι απλοί άνθρωποι, είναι οπαδοί και ζουν για τον ΠΑΟΚ, την ομάδα τους…».