«Φούρναρης ο Βαζέχα, ψυχάρα ο Καλλιτζάκης»

Ο Αβακιάν εργάστηκε στον Παναθηναϊκό από το 1997, μέχρι και το 2011 όταν και συνταξιοδοτήθηκε. Σε αυτά τα 35 σχεδόν χρόνια, γνώρισε παίκτες-θρύλους, συνεργάστηκε με προπονητές που άφησαν εποχή και παρακολούθησε διά ζώσης αμέτρητα παιχνίδια. Για την πορεία του στο «τριφύλλι», τις εμπειρίες που αποκόμισε και για πολλά ακόμα ενδιαφέροντα μίλησε στην εφημερίδα «Derbynews» μια καταπληκτική συνέντευξη.

«Ετσι ξεκίνησα»

«Βρέθηκα στον Παναθηναϊκό την περίοδο 1977-78. Με τον Κάζιμιρ Γκόρσκι στον πάγκο. Αυτόν τον κορυφαίο προπονητή. Ήταν η πρώτη μου προετοιμασία και έγινε θυμάμαι στην Πάρνηθα. Μέναμε στο ξενοδοχείο του καζίνο Μον Παρνές και διεξάγονταν εκεί κοντά οι προπονήσεις».

Ποιός ήταν αυτός που σε πήγε;

«Κοίταξε. Έπαιζα μπάλα στον Άρη Νικαίας, αλλά τραυματίστηκα στο γόνατο. Τότε αν είχες πρόβλημα στους συνδέσμους ή στον μηνίσκο, οι εγχειρήσεις ήταν δύσκολες και η επιστροφή ακόμα δυσκολότερη. Με εγχείρησε ο Φραγκίσκος Σούρπης, με τον οποίο αργότερα συνεργαστήκαμε στον Παναθηναϊκό και θέλω να πως ότι είναι σπουδαίος άνθρωπος, ο οποίος έδινε και την ψυχή του για την ομάδα που υπηρέτησε.

Αποφάσισα λοιπόν τότε να σταματήσω το ποδόσφαιρο και ο Άνθιμος Καψής που με γνώριζε, μεσολάβησε να πάω στον Παναθηναϊκό ως μασέρ. Μιλάμε για φοβερό άνθρωπο, τεράστια ψυχή και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ρόλο που έπαιξε στην ζωή μου. Καλά, για την ποδοσφαιρική του αξία είμαι πολύ μικρός να μιλήσω. Άλλωστε την γνωρίζουν όλοι».

Αναφέρεσαι σ’ εκείνες τις πρώτες μέρες σαν να ήταν... χθες. Πέρασαν όμως 34 χρόνια από τότε;

«Μια ολόκληρη ζωή στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού. Ειλικρινά σου λέω, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έζησα όλες αυτές τις εμπειρίες και έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Για να καταλάβεις, όταν εγώ πήγα δεν υπήρχαν Βαρδινογιάννηδες, αφού ανέλαβαν δυο χρόνια αργότερα και έφυγα 11 Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες μετά την συνέντευξη τύπου του Γιάννη Βαρδινογιάννη, που ανακοίνωσε την οριστική αποχώρηση της οικογένειας του. Δηλαδή με βρήκαν στην ομάδα και με άφησαν σ' αυτή αποχωρώντας. Είμαι ο μοναδικός στο ποδοσφαιρικό τμήμα που ισχύει αυτό. Παλαιότεροι από εμένα είναι ο Δημήτρης Σκιάνης και ο Γιάννης Ζαβραδινός, αλλά αυτοί έχουν σχέση με τα διοικητικά».

Πότε έφυγες απ’ την πρώτη ομάδα και πήγες στις ακαδημίες;

«Το 1977 ξεκίνησα μασέρ της πρώτης ομάδας, αλλά βοηθούσα παντού όπου χρειαζόταν. Φυσιοθεραπευτές ήταν τότε ο Μάκης Ηλιάδης με τον Βαγγέλη Στάμου στον οποίο χρωστάω πολλά, γιατί ήταν δάσκαλος για μένα. Το 2001 αποφασίστηκε να αλλάξει όλο το ιατρικό τιμ και ενώ όλοι έφυγαν, δηλαδή ο γιατρός Αργύρης Μήτσου και ο φυσιοθεραπευτής Βασίλης Οικονομίδης, έμεινα μόνο εγώ. Πήγα απλά στα τμήματα υποδομής και φυσικά δεν είχα κανένα πρόβλημα. Έκανα και εκεί την δουλειά μου όπως πάντα. Με το ίδιο πάθος και συνέπεια».

Ποια ακριβώς ήταν η δουλειά σου;

«Η βασική δουλειά μου ήταν μισή ώρα πριν αρχίσει το ματς, να δένω τα πόδια των παικτών στους αστραγάλους, να βάλω τις ειδικές αλοιφές και φυσικά να ακολουθήσει το μασάζ. Σοβαρή και σημαντική δουλειά δηλαδή, για να μην υπάρξουν τραυματισμοί. Την επομένη των αγώνων φυσικά πάλι χρειαζόταν μασάζ, ώστε να επανέλθουν γρήγορα. Η πολύ δουλειά υπήρχε την περίοδο της προετοιμασίας, γιατί ήταν μεγαλύτερη η επιβάρυνση καθημερινά για τους παίκτες και πολλές ώρες της προπόνησης».

Κάνοντας έναν απολογισμό τώρα, τί θεωρείς ότι... κέρδισες;

«Έκανα πολλούς φίλους και γνώρισα ανθρώπους που άλλοι ήταν σπουδαίοι χαρακτήρες και μεγάλοι ποδοσφαιριστές ή προπονητές και κάποιοι τεράστιες προσωπικότητες στον χώρο. Κινήθηκα πάντα με αξιοπρέπεια και είμαι περήφανος γι' αυτό. Φυσικά έφαγα ψωμί, είχα μια δουλειά που ζούσα την οικογένεια μου. Πλούσιος δεν έγινα, αλλά νοιώθω ικανοποίηση που αρκετοί απ' όσους γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια στον Παναθηναϊκό, με θεωρούν φίλο τους».

Σε ποιούς αναφέρεσαι;

«Ο Βασίλης Κωνσταντίνου που με στήριξε πάρα πολύ σε οτιδήποτε ήθελα, με τιμάει ακόμα με την φιλία του. Όπως και ο Κώστας Ελευθεράκης και χαίρομαι που είναι και οι δυο πλέον στην διοίκηση της ομάδας. Από τη νεότερη γενιά, θέλω να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στον Κριστόφ Βαζέχα, το Νίκο Λυμπερόπουλο, τον Άγγελο Μπασινά, το Γιάννη Καλλιτζάκη και τον Κώστα Μαυρίδη. Οι δυο τελευταίοι ήταν παλικάρια. Ψυχάρες με καρδιά. Ο Γιάνναρος όσο σκληρός και αν ήταν στο γήπεδο, τόσο αγνός και ψυχούλα έξω από αυτό. Με τον Βαζέχα όποτε βρισκόμαστε γίνεται χαμός στα πειράγματα. Σπουδαίο παιδί ο... φούρναρης».

Ποιός είναι αυτός;

«Ο Βαζέχα. Τον φώναζα ‘φούρναρη’ γιατί έβαζε γκολ και μας έδινε όλους ψωμάκι και τρώγαμε, αφού κέρδιζε η ομάδα και παίρναμε πριμ. Έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση και υπάρχει ιδιαίτερη εκτίμηση και αγάπη ανάμεσα μας. Θυμάμαι ότι οι άλλοι παίκτες μου έκαναν παράπονα γιατί πρόσεχα περισσότερο αυτόν στο μασάζ, αλλά εγώ τους απαντούσα πως έχει προτεραιότητα ο... φούρναρης».

Με κάποιους άλλους παίκτες έχεις ιδιαίτερες σχέσεις;

«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί γνώρισα τέσσερις Γρηγόρηδες που είναι παιδιά-διαμάντια. Τους Χαραλαμπίδη, Τσινό, Παπαβασιλείου και Τσιριγώτη».

Οι κορυφαίες στιγμές που έζησες στον Παναθηναϊκό μπορείς να ξεχωρίσεις ποιές ήταν Γαρμπή;

«Υπήρξαν πάρα πολλές όμορφες στιγμές και εμπειρίες όλα αυτά τα χρόνια. Κατ’ αρχήν όλοι οι τίτλοι που κατακτήσαμε. Η πρόκριση με την Γιουβέντους, όταν παρ’ ότι χάσαμε στη Ιταλία περάσαμε στην επόμενη φάση, πώς να ξεχαστεί; Οι πιο έντονες στιγμές πάντως, ήταν οι δυο ημιτελικοί του Τσάμπιονς Λιγκ. Κάτι που πιστεύω ότι δύσκολα θα ξαναγίνει και αν συμβεί, μπορεί να το πετύχει μόνο ο Παναθηναϊκός. Όταν μάλιστα κάθεσαι στον πάγκο είναι φοβερά τα συναισθήματα. Με την Λίβερπουλ  για παράδειγμα στο Άνφιλντ όπου κάναμε εκπληκτική εμφάνιση και μας... έσφαξε η διαιτησία, αλλά και εκείνη η μαγική βραδιά στο Άμστερνταμ εναντίον του Άγιαξ. Με την κούρσα του Δώνη και την γκολάρα του Βαζέχα. Δυστυχώς στην ρεβάνς τα παιδιά λύγισαν απ’ το φοβερό άγχος και δεν μπορέσαμε να πάμε στον τελικό. Για πρώτη φορά σε εκείνη την τρελή πορεία τους λύγισε το άγχος, αλλά ήταν και η καθοριστική».

Από έδρες ποιές θεωρείς πιο δύσκολες;

«Στην Ελλάδα είναι η Τούμπα. Δημιουργεί ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ο κόσμος του ΠΑΟΚ. Στο εξωτερικό τα γήπεδα της Μάντσεστερ και της Λίβερπουλ, το Χάιμπουρι, αλλά και το γήπεδο της Λα Κορούνια, όπου νομίζεις ότι ο κόσμος θα πέσει πάνω σου».

Υπήρχε κάποιος... παράξενος και ιδιαίτερα απαιτητικός όλα αυτά τα χρόνια;

«Αρκετοί, αλλά περισσότερο απ' όλους ο Πάρις Γεωργακόπουλος και ο Πάολο Σόουζα. Ο Πάρις συνέχεια καθόταν στο ειδικό κρεβάτι και ζητούσε να του κάνω μασάζ, ενώ ο Πορτογάλος παραπονιόταν συνέχεια ότι πονούσε και ζητούσε να τον βοηθήσω. Μεγάλη προσωπικότητα πάντως».

Ποιός ήταν το μεγαλύτερο... πειραχτήρι στα αποδυτήρια;

«Με διαφορά ο Βαμβακούλας. Φοβερό πειραχτήρι. Έκανε πολλές πλάκες σε όλους. Ο Βαγγέλης Βλάχος επίσης πείραζε κόσμο και κοσμάκη και είχε πολύ όμορφο χιούμορ».

Δεν μπορείς πάντως να αποχωριστείς τον Παναθηναϊκό. Σε βλέπω σε όλα τα εντός έδρας ματς του Παναθηναϊκού;

«Σοβαρά μιλάς; Φυσικά και δεν χάνω παιχνίδι. Είμαι άλλωστε οπαδός του Παναθηναϊκού πάνω απ' όλα. Επειδή δεν δουλεύω πλέον σ' αυτόν, να μην πατάω στο γήπεδο και να ξεχάσω ότι μου έδωσε ψωμί και έφαγα, όπως κάνουν κάποιοι άλλοι».

Σε ποιούς αναφέρεσαι;

«Άστο καλύτερα. Μην χαλάσουμε τις καρδιές μας τώρα. Δεν αξίζει και τον κόπο άλλωστε. Ο κόσμος βλέπει, ξέρει και κρίνει».

Θόδωρος και Γιώργος Βαρδινογιάννης

«Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους Βαρδινογιάννηδες, που τόσα χρόνια με είχαν κοντά τους. Πλούσιος μπορεί δεν έγινα, αλλά δούλεψα στον Παναθηναϊκό, έφαγα ψωμί και δημιούργησα την οικογένεια μου. Η προσφορά τους στον Παναθηναϊκό είναι τεράστια και δεν μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που αποδοκιμάζουν ή πολύ περισσότερο βρίζουν. Εγώ αχάριστος σαν κάποιους άλλους δεν είμαι. Είδαμε τώρα που έφυγαν, σε ποιές περιπέτειες έχουμε μπει. Θέλω να κάνω όμως ιδιαίτερη αναφορά σε έναν άνθρωπο που μου στάθηκε πάρα πολύ και δεν εννοώ οικονομικά, αλλά ανθρώπινα. Στον συγχωρεμένο Θόδωρο Βαρδινογιάννη. Ελπίζω εκεί που βρίσκεται να πάρει αυτό το... μήνυμα. Ήταν άνθρωπος με όλη την σημασία της λέξης».

Αυτό που λένε αρκετοί, πως αν δεν είχε πεθάνει το 1996 ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για τον Παναθηναϊκό, ισχύει;

«Νομίζω ναι. Όχι μόνο για την ομάδα, αλλά και όλη την οικογένεια. "Έφυγε" άλλωστε πολύ νέος και θα μπορούσε να προσφέρει πάρα πολλά».

Υπάρχει κάποιος άλλος παράγοντας που θα ήθελες επίσης ν' αναφερθείς;

«Έζησα τα περισσότερα χρόνια τον «Καπετάνιο» Γιώργο Βαρδινογιάννη και δεν χρειάζεται ν’ αναφέρω εγώ πόσα προσέφερε, τις τεράστιες ευρωπαϊκές πορείες που οδήγησε τον Παναθηναϊκό και τον έκανε γνωστό σε όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη μαζί με όλη την οικογένεια του. Ακόμα θέλω να πως δυο λόγια και για τον κύριο Μάνο Μαυροκουκουλάκη. Είμαστε πολλά χρόνια μαζί στην ομάδα, τον θεωρώ έξυπνο και σημαντικό παράγοντα που προσέφερε πολλά στον Παναθηναϊκό».

Ο «όχι άγχο» και τα γούρια του Ρότσα

«Είχε γούρια ο Χουάν. Για παράδειγμα στο ημίχρονο κάθε αγώνα, μου είχε ζητήσει και πήγαινα κοντά του, του έδινα ένα τσιγάρο και κάπνιζε αφήνοντας τους παίκτες στα αποδυτήρια μόνους να ηρεμήσουν λίγο».

Το ματς με τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ

«Στο ημίχρονο ήρθε ο Μπορέλι και παραπονέθηκε ότι πονάει στο γόνατο. Του έβαλα μια θερμαντική αλοιφή και τότε ήρθε αγχωμένος στα αποδυτήρια ο "Καπετάνιος" Γιώργος Βαρδινογιάννης να μάθει τί ακριβώς έχει. Γύρισε τότε ο Μπορέλι και του είπε με την χαρακτηριστική προφορά του: «Πρόεδρε, όχι άγχο. Όχι άγχο. Φιλικό παικνίδι είναι».

Ο καλύτερος ξένος παίκτης

«Ο καλύτερος ξένος για μένα ήταν ο Βέλιμιρ Ζάετς. Τεράστια όμως ήταν η προσφορά του Χουάν Ρότσα και του Χρήστου του Βαζέχα».

Προπονητές;

«Μέσα σε μια βδομάδα μας κέρδισε όλους ο Όσιμ. Με τις γνώσεις που είχε, τις συζητήσεις που κάναμε και τον τρόπο δουλειάς του. Στην αστεία Ελλάδα που ζούμε όμως, κάποιοι με πολύ ευκολία τον αποκάλεσαν... ταβερνιάρη. Ήταν όμως μεγάλος προπονητής και τεράστια προσωπικότητα. Ο Τόμισλαβ Ίβιτς επίσης ήταν μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα και για μένα κύριος και άψογος στην συμπεριφορά του. Με είχε εντυπωσιάσει και ο Γκίντερ Μπένγκτσον. Ερχόταν στην αρχή επί μια βδομάδα και παρακολουθούσε τον τρόπο δουλειάς μας. Εμείς είμαστε επιφυλακτικοί, γιατί δεν ξέραμε τί ακριβώς ήθελε. Μας συγκέντρωσε λοιπόν και ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να ξαναέρθει, γιατί διαπίστωσε πως κάνουμε σωστά την δουλειά μας».

Καμπρίνι και Δανιήλ

Ο Αβακιάν θυμάται το ματς με τη Γιουβέντους στο Τορίνο, το 1987, όταν ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε 3-2, αλλά προκρίθηκε καθώς είχε επικρατήσει στο ΟΑΚΑ με 1-0 χάρη σε γκολ του Σαραβάκου.

«Σε κάποια στιγμή του πρώτου αγώνα στην Αθήνα, όταν κερδίσαμε 1-0 χάρη στην γκολάρα του Μήτσου του Σαραβάκου, ο Καμπρίνι έκανε μια κίνηση με το χέρι του στον Χρήστο Βασιλείου, ότι θα του... κόψει τον λαιμό στη ρεβάνς. Στην Ιταλία λοιπόν του έκανε ένα αντιαθλητικό τάκλιν και τον τραυμάτισε. Εγώ κόντεψα να τρελαθώ. Ζήτησα λοιπόν απ' τον γιατρό τον Όμηρο Εμμανουηλίδη που είχε σπουδάσει στην Ιταλία, να μου λέει κάποιες βρισιές και τα...έχωνα συνέχεια στον Καμπρίνι. Στο τέλος που τον είδα μπροστά μου στα αποδυτήρια, πήγα και του ζήτησα συγνώμη. Ξέρεις τί μου απάντησε; Εσύ έκανες ότι μπορούσες για να βοηθήσεις την ομάδα σου να προκριθεί. Βγάλαμε μάλιστα και φωτογραφίες, αφού δεν μου κράτησε κακία. Ήταν κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Στο ίδιο παιχνίδι και ενώ χάναμε 3-2, ο Βασίλης Δανιήλ που ζούσε το παιχνίδι με πολύ μεγάλη ένταση, μας ρώτησε ποιός προκρίνεται εκείνη την στιγμή. Όταν του απαντήσαμε ότι περνούμε εμείς στην  επόμενη φάση και βλέποντας τους παίκτες να βγαίνουν συνέχεια μπροστά για να ισοφαρίσουν με κίνδυνο να φάμε γκολ και ν' αποκλειστούμε, άρχισε να φωνάζει: «Που πάνε ρε αυτοί οι... χαμένοι. Γυρίστε πίσω και προσέξτε την άμυνα μην φάμε κανένα γκολ». Φοβερές στιγμές, τί να σου λέω».

Η δουλειά στις ακαδημίες

«Ο Γιάννης Σαμαράς με όλα τα παιδιά που δουλεύουν στην Παιανία, κάνουν πολύ καλή δουλειά και τα αποτελέσματα θα φανούν σύντομα. Ήδη άλλωστε κάποια παιδιά ξεχωρίζουν με την πρώτη ομάδα».

Αναφέρεσαι στον Καπίνο;

«Και σ' αυτόν. Είναι γειτονάκι μου αφού μένει στον Κορυδαλλό. Όταν ήρθε στην Παιανία, όλοι είπαμε ότι αυτό το παιδί με τα προσόντα που φαινόταν να έχει, μπορεί να παίξει σπουδαίο ποδόσφαιρο. Τον βοήθησε η συγκυρία, άρπαξε την ευκαιρία και έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Όπως και ο Μαυρίας που επίσης παίζει στην πρώτη ομάδα».

Μίλησε μου και για τον Σωτήρη Νίνη, αφού όταν ήρθε ήσουν στην ακαδημία;

«Απ' την πρώτη στιγμή που ήρθε, φαινόταν η διαφορά με πολλά απ' τα παιδιά που έρχονταν στις ακαδημίες. Είχε τα προσόντα, δούλεψε, αλλά όπως και με τον Καπίνο, ήρθαν έτσι τα πράγματα που πήρε την ευκαιρία απ' τον Μουνιόθ σε μικρή ηλικία, αλλά φρόντισε και την αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο.  Όλοι άλλωστε γνωρίζουν ότι ο Παναθηναϊκός χρόνια τώρα κάνει πολύ καλή δουλειά στα τμήματα υποδομής και έχει βγάλει σπουδαία ταλέντα που έκαναν καριέρα σ' αυτόν, την εθνική και το εξωτερικό».

Ο θάνατος του αδερφού του και ο γιος του

Στις 18 Μαΐου του 1997, λίγες ώρες μετά το παιχνίδι με τον ΟΦΗ που κρίθηκε από το γκολ του Κουτσουπιά με τον Παναθηναϊκό να μένει εκτός ευρωπαϊκών Κυπέλλων, ο Γαρμπής Αβακιάν έχασε τον αδελφό του…

«Ήμουν τόσο στενοχωρημένος, που επέστρεψα στην Παιανία για να κοιμηθώ στο ξενοδοχείο. Δεν είχα κουράγιο να πάω σπίτι. Εκεί λοιπόν μου τηλεφώνησαν και έμαθα το θλιβερό μαντάτο. Ο αδερφός μου Αβάκ που ήταν 48 χρονών, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Όπως έμαθα, ήταν κυριολεκτικά...σκασμένος απ' την ήττα και τον αποκλεισμό απ' την Ευρώπη και αυτό το πλήρωσε με την ζωή του. Με σημάδεψε εκείνη η μαύρη μέρα. Γι' αυτό και έδωσα το όνομα του στον 11χρονο γιο μου».

Ασχολείται με το ποδόσφαιρο;

«Φυσικά. Ανήκει στην ακαδημία του Κώστα Ταράση και κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίνω τον βλέπω που παίζει».

Πως και δεν τον πήγες στον Παναθηναϊκό;

«Δεν μπορώ να τον πηγαίνω καθημερινά στην Παιανία. Μένουμε στη Νίκαια και είναι δύσκολο κάτι τέτοιο».

Δεν θέλεις να τον δεις κάποια στιγμή να φοράει το τριφύλλι;

«Το συζητάς; Φυσικά και το θέλω πάρα πολύ και μακάρι κάποια στιγμή να γίνει αυτό. Αν αξίζει όμως να τον επιλέξουν αργότερα και όχι επειδή εγώ δούλευα στον Παναθηναϊκό. Πάντως πάνω απ' όλα με ενδιαφέρει να είναι καλός χαρακτήρας και να έχει ως προτεραιότητα τα μαθήματα του».

{textlink02}

Για να έχετε πλήρη πρόσβαση στις κυριότερες ειδήσεις της ημέρας και μέσα από τη σελίδα σας στο Facebook, κάντε LIKE στο Onsports πατώντας ΕΔΩ