Ανταγωνιστική ομάδα δεν είναι πάντα η ποιοτική

Η πρόκριση στους ομίλους του Europa League ήταν κάτι σαν το φάρμακο στον άρρωστο που αν δεν το πάρει, δεν θα τη βγάλει την επόμενη μέρα. Τελικά, η ΑΕΚ την... έβγαλε και πλέον καλείται να παρουσιάσει κάτι ενδιαφέρον στους οπαδούς της που περιμένουν να τη δουν να κάνει νίκες, να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και να κατακτά τίτλους. Μπορεί όμως η ΑΕΚ του Μανόλο Χιμένεθ να κάνει όλα τα παραπάνω;

Είναι δεδομένο ότι με την παρούσα εικόνα που έχουν οι «κιτρινόμαυροι» στο γήπεδο δεν μπορούν να πετύχουν και πολλά πράγματα. Μέχρι στιγμής, η «Ένωση» δείχνει ομάδα χωρίς φαντασία, σχέδιο, πίστη στις δυνατότητές της και με εμφανώς λιγότερη ποιότητα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Κάποιοι στην αρχή της προετοιμασίας παρομοίασαν τη φετινή ομάδα με αυτή της σεζόν 2004 τότε που ο σύλλογος πορεύτηκε με χαμηλό μπάτζετ και ελάχιστους ποιοτικούς ποδοσφαιριστές και όμως έκανε πρωταθλητισμό. Σε τι υστερεί, λοιπόν, η φετινή ΑΕΚ από εκείνη του 2004;

Στο πάθος, την συγκέντρωση και τη διοικητική σταθερότητα θα έλεγαν οι περισσότεροι. Και στον προπονητή, θα έλεγαν κάποιοι άλλοι. Μπορεί, όμως, ο Μανόλο Χιμένεθ να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό με το υλικό που έχει στα χέρια του;

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι μπορεί. Εξάλλου, μια ανταγωνιστική ομάδα δεν είναι απαραίτητο να είναι πάντα (και μόνο) ποιοτική. Αρκεί να έχει ξεκάθαρο σχέδιο, πίστη στον στόχο, ηρεμία και πάθος. Όλα αυτά φαίνεται να λείπουν από την φετινή ΑΕΚ του Χιμένεθ. Και σε αυτό έχει ευθύνη ο Ανδαλουσιανός προπονητής.

Στο χθεσινό (18/09) ματς με τον Εργοτέλη η ΑΕΚ παρουσίασε ένα προβληματικό σύνολο που έμοιαζε περισσότερο να έχει στόχο να... ξεχάσει τα εξωαγωνιστικά προβλήματα παρά να πάρει το τρίποντο. Οι παίκτες δεν μπορούν παρά να είναι επηρεασμένοι από όλο αυτό το διοικητικό αλαλούμ με τους υποψήφιους επενδυτές και αυτό τους βγαίνει στο γήπεδο.

Από τη μεριά του ο Χιμένεθ έχει δουλέψει πολύ στη Σλοβενία κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, εντούτοις δεν είναι σε θέση να παρουσιάσει την ΑΕΚ που θέλει. Είναι βέβαιο ότι ο Ισπανός περίμενε και άλλες μεταγραφές αυτό το καλοκαίρι. Αυτό, όμως, δεν συνιστά δικαιολογία για την μονότονη και «φτωχή» ΑΕΚ που βλέπουμε στο γήπεδο. Μπαίνουμε στο τέλος του Σεπτέμβρη και οι «κιτρινόμαυροι» δεν είναι σε θέση να βγάλουν έναν αυτοματισμό. Αυτό προκαλεί ερωτήματα και «βαραίνει» τον Χιμένεθ.

Από τη μεριά τους, οι ποδοσφαιριστές θα πρέπει να καταλάβουν ότι εάν δεν βγάλουν πάθος (ώστε να ισοφαρίσουν την έλλειψη ποιότητας) δεν πρόκειται να κάνουν κάτι καλύτερο. Αρκεί ο Λυμπερόπουλος, ο Γεωργέας να τους πουν δυο λόγια για το πάθος της ΑΕΚ το 2004. Τότε πολλοί θα καταλάβουν και ενδεχομένως να αντιληφθούν ότι η παρουσία τους στον σύλλογο είναι μία ευκαιρία για τους ίδιους.

Στο ρόστερ της «Ένωσης» υπάρχουν τα υλικά για να παρουσιαστεί μια ανταγωνιστική (για τα δεδομένα της Ελλάδας) ομάδα. Γκούντγιονσεν, Βάργκας, Λυμπερόπουλος, Δέλλας, Μανωλάς, Χοσέ Κάρλος δεν είναι αμελητέες ποσότητες. Χωρίς πίστη, πάθος και σχέδιο μέσα στο γήπεδο, όμως, δεν πρόκειται να καταφέρουν κάτι. Κάπου εδώ μπαίνει το κεφάλαιο «προπονητής - διοίκηση». Αυτοί οι δύο παράγοντες οφείλουν να δείξουν τον δρόμο.

Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με τους επενδυτές της «Petit Chateau». Εάν στο ταμείο της ΑΕΚ μπουν χρήματα πιθανότατα η κατάσταση μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Εάν, όμως, δεν συμβεί κάτι τέτοιο, η καταστροφή δεν είναι ο μόνος δρόμος. Φτάνει οι μεγαλομέτοχοι και οι διοικούντες να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να «παίζουν» με έναν σύλλογο όπως η ΑΕΚ. Διότι το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει...