«Είμαι Έλληνας από τη στιγμή που υπέγραψα»

Αναλυτικά η συνέντευξη του Μακούν:

Μετά από πολλά χρόνια στη Γαλλία με Λιλ και Λυόν και ένα μικρό πέρασμα από Αγγλία, ήρθες στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό. Είσαι ευτυχισμένος ως τώρα;

«Οι εμπειρίες μου κατά βάση ήταν στη Γαλλία γιατί ήταν η χώρα που με υποδέχθηκε, έκανα ένα πέρασμα από την Αγγλία και τώρα είμαι εδώ. Όταν ήρθα να υπογράψω με εξέπληξε η υποδοχή του κόσμου. Μέχρι τώρα όλα δείχνουν υπέροχα. Η καρδιά μου πλέον είναι εδώ, χαίρομαι πολύ που φοράω αυτή τη φανέλα και που μπορώ να αγωνίζομαι για αυτήν την ομάδα».

Με τη γλώσσα όμως πώς τα πας;

«Ευτυχώς βρήκα εδώ κάποιους ανθρώπους που μιλάνε γαλλικά και τους οποίους γνωρίζω καιρό. Μιλάω και αγγλικά οπότε κάπως τα βγάζω πέρα. Η αλήθεια είναι ότι πλέον είμαστε πολλοί γαλλόφωνοι, τόσοι, που συχνά ακουγόμαστε πολύ στα αποδυτήρια (γελάει). Τα ελληνικά, βέβαια, είναι η τοπική γλώσσα και αν και λίγο δύσκολα, πρέπει να αρχίσω να καταλαβαίνω. Δεν αντιλαμβάνομαι ακόμα πολλά αλλά έχω ήδη αποκτήσει ελληνικό όνομα. Με λένε Γιάννη και για την ακρίβεια Γιαννάκη. Και κοίτα σύμπτωση,  το παιδί που ήρθε να με πάρει από το αεροδρόμιο τον λένε κι αυτόν Γιάννη και μου εξήγησε ότι το Ζαν στα ελληνικά είναι Γιάννης. Αυτό ήταν ένα πολύ καλό σημάδι (γελάει). Μου αρέσει που με φωνάζουν έτσι».

Πώς προέκυψε;

«Ο Τάσος ο Παπάζογλου το ξεκίνησε και τώρα πλέον με φωνάζουν όλοι έτσι».

Είσαι Έλληνας δηλαδή;

«Είμαι Έλληνας από τη στιγμή που υπέγραψα».

Έχεις κι όλας αποκτήσει φίλους στην ομάδα;

«Όλους τους γαλλόφωνους, αλλά τα πηγαίνω καλά με όλους. Όπως είπα και πριν, οι Έλληνες μέχρι και όνομα μου έδωσαν (γελάει). Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ. Αισθάνομαι καλά στην ομάδα και τα πηγαίνω καλά με όλα τα παιδιά».

Ήσουν παντού έτσι καλά με όλους;

«Προσπαθώ να είμαι κοντά στους ανθρώπους, δεν έχω τουπέ και ύφος, δεν αγνοώ τον κόσμο. Θεωρώ ότι όταν είμαστε μία ομάδα πρέπει να λειτουργούμε ως τέτοια, να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Είναι πολύ βασικό να μιλάω με τους ανθρώπους ειδικά όταν έχω μόλις έρθει σε μία ομάδα. Είναι το πιο σημαντικό».

Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου συμπαίκτης μέχρι τώρα;

«Η αλήθεια είναι ότι έχω δύο και κάθε φορά που έπαιζα μαζί τους αισθανόμουν πολύ καλά. Είναι ο Ματιέ Μποντμέρ που ήμασταν μαζί στη Λιλ και ο Καρίμ Μπενζεμά στη Λιόν με τους οποίους διατηρώ ακόμα επαφή. Πρέπει να πω όμως ότι και στο σύντομο πέρασμά μου από την Αγγλία γνώρισα έναν Βούλγαρο, τον αρχηγό της Άστον Βίλα, τον Στίλιαν Πετρόφ, τον οποίο πραγματικά εκτιμώ και μιλάω μαζί του κάθε εβδομάδα. Είναι πάνω απ’όλα άνθρωπος».

Ντεμπούτο στο ελληνικό πρωτάθλημα την Κυριακή (σ.σ. σήμερα) απέναντι στην Ξάνθη. Τι να περιμένει ο κόσμος από την ομάδα;

«Νομίζω ότι τόσο εμείς οι παίκτες, όσο ο σύλλογος και ο κόσμος περιμένουμε μια νίκη. Θα είναι το πρώτο μας παιχνίδι πρωταθλήματος, το δεύτερο επίσημο ματς φέτος και θα είναι ένα παιχνίδι με το οποίο θα πρέπει να μπούμε στο σωστό δρόμο, σε καλό ρυθμό, γιατί έχουμε καλούς παίκτες. Χρειαζόμαστε τη νίκη γιατί αυτή δίνει ψυχολογία, αυτοπεποίθηση και κάνει καλό σε όλους».

Πιστεύεις ότι η ομάδα είναι σε καλή κατάσταση και πώς προβλέπεις την πορεία της φέτος;

«Νομίζω ότι έχουμε μία πραγματικά πολύ καλή ομάδα με εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές και ότι απλά χρειαζόμαστε όπως όλες οι ομάδες και οι παίκτες, παιχνίδια στα πόδια μας για να βρούμε ρυθμό. Με το υλικό και την ομάδα που έχουμε θα είμαστε πολύ σκληροί αντίπαλοι και  δύσκολοι να ηττηθούμε».

Ο Ολυμπιακός όμως προέρχεται από ήττα. Τι πρέπει να κάνει για να επανέλθει;

«Το κλειδί είναι να ξεχάσουμε αυτό το ματς όσο πιο γρήγορα γίνεται. Πρέπει να κάνουμε ένα πολύ καλό παιχνίδι την Κυριακή και να πάρουμε τη νίκη. Μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε για δεύτερη φορά επίσημα μπροστά στον κόσμο μας και μόνο με νίκη θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την ήττα από τη Μαρσέιγ».

Λείπεις πολύ καιρό από τη χώρα σου. Τι σου λείπει περισσότερο;

«Οι παιδικοί μου φίλοι, η οικογένειά μου, τα αδέλφια μου και η μητέρα μου με τους οποίους μιλάω καθημερινά. Ο πατέρας μου δυστυχώς έχει πεθάνει. Με αυτόν τον τρόπο είμαι σε επαφή με τη χώρα μου ουσιαστικά κάθε μέρα. Από την άλλη είμαι πολύ τυχερός γιατί σε όποια πόλη έχω ζήσει, έχω καταφέρει να βρω αφρικάνικα εστιατόρια οπότε τουλάχιστον τρώω τα φαγητά της χώρας μου (γελάει)».

Μη μου πεις ότι έχεις βρει και στην Αθήνα…

«Φυσικά. Είναι πολύ καλό και πηγαίνω συχνά».

Πώς ξεκίνησες το ποδόσφαιρο;

«Κοίτα, η κατάσταση στο Καμερούν και στην Αφρική γενικότερα είναι πολύ δύσκολη και δεν ξεχνώ ποτέ από πού ξεκίνησα. Μόλις βρω ένα ζευγάρι παπούτσια ή μία φανέλα τα βάζω στην άκρη και τα πηγαίνω εκεί. Από εκεί προέρχομαι και αν και τώρα μπορεί να ανήκω στην μειοψηφία των προνομιούχων, δεν ξεχνώ αυτά που γνώρισα. Εγώ βγήκα από εκεί και ξέρω πώς είναι. Έπαιζα λοιπόν μπάλα από πολύ μικρός και είχα την τύχη να ενσωματωθώ σύντομα στην Εθνική ομάδα νέων του Καμερούν, γεγονός μου επέτρεψε να κάνω καριέρα γρήγορα. Τότε έπαιζα για την τοπική Ζενές Στάρ, ομάδα που υπάρχει ακόμα και μπορεί και να την αγοράσω κάποτε, πού ξέρεις (γελάει). Ξέροντας λοιπόν τις δυσκολίες, έχω τώρα φτιάξει μία ομάδα δικιά μου για να βοηθήσω τους νέους».

Εννοείς το «Ίδρυμα Ζαν ΙΙ Μακούν»;

«Ακριβώς. Είναι μία ομάδα που παίρνει νέα παιδιά με ταλέντο στη μπάλα από όλες τις κατηγορίες και τους βάζει σε ποδοσφαιρικά προγράμματα. Επειδή όμως δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα γίνεις επαγγελματίας, πληρώνουμε και τα δίδακτρα για να πηγαίνουν σχολείο. Κάτι σαν τα κολέγια του NBA. Και όλα αυτά τα χρηματοδοτώ εγώ».

Ξέρεις ότι ο Ολυμπιακός έχει και αυτός κοινωνική δραστηριότητα;

«Το γνωρίζω και είμαι πραγματικά υπερήφανος που η ομάδα μου βοηθάει κι εκείνη από την πλευρά της τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Πρόεδρε, έχω κι εγώ ανάγκη (γελάει)… Ευχαριστώ που με βοηθάς (γελάει). Σοβαρά τώρα, δεν είναι μόνο η Αφρική που έχει προβλήματα. Μπορεί εμείς να είμαστε σε χειρότερη κατάσταση αλλά υπάρχουν και αλλού δυσκολίες, σε όλον τον κόσμο αυτόν τον καιρό».

Γνωρίζεις τον Πρόεδρο;

«Τον γνώρισα κατά τη διάρκεια της υπογραφής του συμβολαίου μου γιατί ήθελε να μου πει κάποια πράγματα κατ’ιδίαν. Μου φάνηκε πολύ σοβαρός άνθρωπος ο οποίος είναι διατεθειμένος να δώσει πολλά για την  ομάδα και αυτό είναι πολύ ουσιαστικό. Χάρηκα πολύ που τον γνώρισα».

Περιέγραψέ μου μία πολύ όμορφη στιγμή της παιδικής σου ηλικίας.

«Δεν ξεχνώ ποτέ τα οικογενειακά τραπέζια την παραμονή πρωτοχρονιάς. Μου άρεσε πολύ που μαζευόμασταν όλοι από διάφορα μέρη στο ίδιο τραπέζι και τρώγαμε μαζί. Είναι το έθιμο, η παράδοση και είναι φανταστικό».

Σε μία συνέντευξή σου είπες ότι έχεις αγωνιστεί και σαν επιθετικός για μία σεζόν και μάλιστα με επιτυχία. Πώς έγινε αυτό;

«Αυτό συνέβη όταν πήγα για πρώτη φορά στη Λιλ. Ήμουν στη δεύτερη ομάδα, αλλά ο προπονητής δεν με είχε δει ακόμα να παίζω. Σε έναν αγώνα λοιπόν που καθόμουν στον πάγκο, τραυματίστηκε ένας επιθετικός. Ο προπονητής μου γύρισε, μας κοίταξε και είπε «εσύ, σήκω, μπες. Ξέρω ότι είσαι μέσος αλλά θέλω να παίξεις ως επιθετικός». Μπήκα και έβαλα δύο γκολ. Στην αρχή σκέφτηκα ότι έγινε επειδή απλά ήθελε να με δει να παίζω. Την επόμενη εβδομάδα όμως, στο γαλλικό πρωτάθλημα έκανε πάλι το ίδιο, πάλι δυο γκολ εγώ (γελάει). Οπότε, με φώναξε στο γραφείο του και με ρώτησε αν ήθελα να αγωνιστώ και σαν επιθετικός κάποιες φορές. Εμένα το μόνο μου μέλημα ήταν να παίζω, οπότε του είπα ναι. Όλη τη χρονιά έπαιζα ως επιθετικός και έβαλα συνολικά 13 γκολ. Την επόμενη σεζόν αλλάξαμε τεχνικό επιτελείο και επανήλθα στη θέση μου την οποία να σου πω την αλήθεια προτιμώ».

Τι θα έκανες τώρα αν ο Βαλβέρδε σου ζητούσε να αγωνιστείς σαν επιθετικός;

«Θεωρώ ότι έχουμε επιθετικούς και πολύ καλούς μάλιστα. Εμένα δεν είναι αυτή η θέση μου παρόλο που σε όλους τους ποδοσφαιριστές σίγουρα αρέσει να σκοράρουν. Νομίζω ότι ήμασταν σε κρίση και δεν υπήρχε άλλη επιλογή τότε θα το έκανα αλλά η φυσική μου θέση είναι στο κέντρο. Εκεί αισθάνομαι καλύτερα και εκεί θέλω να παίζω».

Μέχρι τώρα ποια θεωρείς την πιο σημαντική ποδοσφαιρική σου εμπειρία; Το Παγκόσμιο Κύπελλο ίσως;

«Σίγουρα το Παγκόσμιο Κύπελλο αλλά και πολλά Κόπα Άφρικα. Για μένα μία από τις πιο σημαντικές στιγμές είναι η πρώτη μου κλήση στην Εθνική Ομάδα Ανδρών του Καμερούν το 2003 κι ας ήταν για ένα παιχνίδι όχι και τόσο ευχάριστο (σ.σ. στη μνήμη του Μαρκ-Βιβιέν Φουέ). Σε συλλογικό επίπεδο, οι καλύτερες στιγμές μου ήταν με την Λιλ και ακολούθησε ένα μεγάλο συμβόλαιο 15 εκατομμυρίων με την Λυόν, το οποίο θεωρώ ότι ήρθε ως επιβράβευση της δουλειάς μου. Οι πιο σημαντικές στιγμές μου λοιπόν ήταν με τη Λιλ και τώρα ήρθα εδώ για να ζήσω παρόμοιες με τον Ολυμπιακό».

Ποιον ποδοσφαιριστή θαύμαζες μικρός;

«Έναν Αργεντινό, τον οποίο συχνά μου θυμίζει ο Γέστε και πρόκειται για τον Φερνάντο Ρεντόντο. Λάτρευα να τον βλέπω να παίζει».

Ποιο είναι το δυνατό σου σημείο σαν παίκτης και ποιο σαν άνθρωπος;

«Η προσωπικότητά μου και το γεγονός ότι δεν σκύβω ποτέ το κεφάλι. Δεν παραδίδω τα όπλα. Πρέπει να έχεις πίστη μέχρι να ακουστεί το σφύριγμα της λήξης. Σαν άνθρωπος η δύναμή μου είναι οι άνθρωποι που έχω γύρω μου. Είμαι πολύ τυχερός που έχω πολλούς φίλους. Ελκύω καλούς ανθρώπους και κάνω εύκολα γνωριμίες».

Πού θεωρείς ότι χρειάζεσαι βελτίωση τόσο σαν ποδοσφαιριστής όσο και σαν χαρακτήρας;

«Αγωνιστικά στο ψηλό παιχνίδι. Εκεί αντιμετωπίζω αρκετές δυσκολίες. Σαν χαρακτήρας πιστεύω ότι πρέπει να γίνω πιο σοβαρός σε μερικά πράγματα στην καθημερινότητά μου και να λέω όχι συχνότερα αλλά φοβάμαι μήπως με αλλάξει σαν άνθρωπο και δεν το τολμάω (γελάει)».

Αληθεύει ότι είσαι παιδί πολύτεκνης οικογένειας;

«Είμαστε δέκα αδέλφια. Έξι αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Εγώ είμαι ο 7ος κατά σειρά και ακολουθούν δύο αγόρια και η μικρή μου αδελφή. Μπορεί όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν δύο χρόνια να πήρα εγώ ουσιαστικά το ρόλο του, στο οικονομικό σκέλος τουλάχιστον, παραμένω όμως ο 7ος κατά σειρά και σέβομαι τους μεγαλύτερους αδελφούς μου. Πάντα ζούσαμε μαζί και όλοι πήγαμε σχολείο. Τώρα εδώ στην Ελλάδα ζω ήδη με τον ένα μου αδερφό και οι υπόλοιποι είναι στην πατρίδα και φροντίζουν τη μαμά».

Έχεις και πολλά παιδιά, έτσι δεν είναι;

«Πέντε. Τρία κορίτσια και δύο αγόρια. Τα δύο κορίτσια είναι δίδυμα και τα δύο αγόρια επίσης και έχω ένα ακόμα κοριτσάκι. Τα ονόματά τους είναι Σοφιάν, Στεφάν, Άνζ, Βικτουάρ και Μαρί Τερέζ. Θέλω όμως τα παιδιά μου να μένουν στην Αφρική, να πάνε σχολείο εκεί και να μεγαλώσουν με τη δική μας νοοτροπία. Είναι ακόμα πολύ μικρά και έρχονται να με βλέπουν στις διακοπές τους. Μένουν με τη γυναίκα μου, την Ζοζεφίν».

Ποια είναι η σχέση σου με τη μουσική… Πρωταγωνιστείς σε ένα βίντεο κλιπ.

«Το Καμερούν δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο αλλά και μουσική. Είναι σύνηθες το φαινόμενο να ψάχνουν οι καλλιτέχνες διάφορες προσωπικότητες για να συνεργαστούν. Έτσι λοιπόν, ένας συμπατριώτης μου ζήτησε τη βοήθειά μου. Άκουσα τη μουσική του, μου άρεσε και αποφάσισα τραγουδήσω λίγη ραπ μαζί του δανείζοντάς του ουσιαστικά την όποια δημοτικότητά μου ως προωθητικό μέσο της μουσικής του. Το έκανα αφιλοκερδώς».

Λες να το κάνεις επάγγελμα μια μέρα;

«Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Λες να γίνει το επόμενό μου επαγγελματικό βήμα; (γελάει). Όχι. Προτιμώ να μείνω στον αθλητικό χώρο αλλά ελπίζω να μπορώ να βοηθάω τον κόσμο όπως και όποτε μπορώ».

Κινηματογράφος, βιβλίο, τηλεόραση. Τι κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο;

«Ταινίες όχι τόσο. Ούτε βιβλία. Ντοκιμαντέρ όμως πολλά για τον πλανήτη και τα ζώο αλλά και πολύ Ντίσνεϊ. Κινούμενα σχέδια. Λατρεύω το γκινιόλ (γαλλικό κουκλοθέατρο) γιατί πιστεύω ότι είναι καταπληκτικά φτιαγμένα και αυτά που παίζουν είναι όλα βγαλμένα από τη ζωή, από την καθημερινότητα. Δυστυχώς δεν έχω γαλλική τηλεόραση και δεν βλέπω πια».

Σου αρέσουν τα ζώα; Έχεις;

«Τα λατρεύω. Μαζί μου όχι δεν έχω. Έχω όμως μία σκυλίτσα στο Καμερούν που την λένε Άννα. Την πήρα για άλλον αλλά τελικά αποφάσισα να την κρατήσω για μένα».

Ο αγαπημένος σου αριθμός είναι;

«Το 17».

Και το αγαπημένο σου χρώμα;

«Το λευκό».

Ξέρεις ότι ο Ολυμπιακός έχει τη Θύρα 7 και ότι το άσπρο είναι ένα από τα δύο χρώματα της ομάδας, έτσι;

«Εννοείται. Δεν είναι τυχαίο νομίζω. Είναι όλα αυτά πολύ καλά σημάδια (γελάει)».

Ποια ομάδα υποστηρίζεις;

«Τη Ρεάλ και την Μάντσεστερ. Κατά τρίτο λόγο την Ίντερ. Την οποίο κέρδισε ο Ολυμπιακός (γελάει)».

‘Εχεις κάποια φιλοσοφία ζωής;

«Πιστεύω ότι πρέπει κάθε μέρα να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και να ξέρουμε ότι η σημερινή πραγματικότητα δεν είναι απαραίτητα η ίδια με την αυριανή. Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι ξεχωριστή και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι ότι αυτά που πήρα ήταν αυτά που άξιζα».

Τι είναι η ευτυχία;

«Ευτυχία είναι η υγεία και για να το έχεις αυτό πρέπει να μπορείς να προσέχεις και να ελέγχεις τον εαυτό σου. Επίσης πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά τον εαυτό σου».

Υπάρχει κάτι που σε κάνει έξαλλο;

«Για να γίνω έξαλλος πρέπει να συμβούν πολλά. Προσπαθώ πάντα να διατηρώ την καλή μου διάθεση και το χαμόγελό μου το οποίο δεν θέλω ποτέ κανείς να μου στερεί και νομίζω ότι όταν πρέπει να πω όχι σε κάτι τελικά το καταφέρνω».

Όταν γίνεις έξαλλος πώς ηρεμείς;

«Όταν τσατιστώ με κάποιον δεν μένω δίπλα του. Απομακρύνομαι για να ηρεμήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ σκεπτόμενος ότι μπορεί να πρόκειται για λάθος ή παρεξήγηση. Μετά επανέρχομαι για να το συζητήσω και να το λύσω».

Τι δεν σε αφήνει να κοιμηθείς τη νύχτα;

«Το μόνο πράγμα μέχρι τώρα που με έχει εμποδίσει να κοιμηθώ είναι να ξέρω ότι ένα από τα παιδιά μου είναι άρρωστο και να είμαι μακριά χωρίς να μπορώ να βοηθήσω. Αυτό μόνο. Και ο θάνατος είναι πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμος αλλά αν σκεφτείς ότι δεν περνάει από το χέρι σου κι ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορούσες να είχες κάνει, τότες βρίσκεις γαλήνη».

Έτσι ξεπέρασες και το θάνατο του πατέρα σου;

«Όταν συνέβη αυτό με τον μπαμπά μου, είχα παιχνίδι για το μουντιάλ μετά από δύο ημέρες. Και πήγα και έπαιξα κανονικά. Δεν ξέρω αν το έκανα για να απασχολήσω το μυαλό μου και για να μην σκέφτομαι ξέρω μόνο ότι απλά πήγα».

Ποιον θα ήθελες να είχες γνωρίσει στη ζωή σου;

«Τον Μπομπ Μάρλει γιατί λατρεύω τη ρέγγε και τα ράστα. Είχα συλλογή όλα του τα CD και μου τα έκλεψαν».

Είσαι προληπτικός;

«Όχι»

Πιστεύεις;

«Στο Θεό, πιστεύω ναι αλλά δεν πηγαίνω στην εκκλησία».

Πες μου κάτι που ο πολύς ο κόσμος δεν ξέρει για σένα;

«Είμαι άνθρωπος που ξεπερνάει τα όρια για να ευχαριστήσω τους φίλους μου. Δεν υπάρχει μισή φιλία και τα δίνω όλα. Όταν αποφασίσω να είμαι με κάποιον τότε τίποτα δεν με σταματάει. Ακόμα και αν κάτι δεν πάει καλά, δύσκολα ξεκόβω ανθρώπους από τη ζωή μου και συνήθως δίνω δεύτερες ευκαιρίες. Όταν όμως αποφασίσω να χτυπήσω ή να αποτραβηχτώ, τότε πονάει πολύ».

Ένα μήνυμα για τον κόσμο που εσύ ο ίδιος αποκάλεσες ονειρικό;

«Τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι παίκτες θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους φιλάθλους μας και να ονειρευτούμε όλοι μαζί. Να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα για άλλη μία χρονιά και να κάνουμε κάτι καλό στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τους ευχαριστώ για την υπέροχη υποδοχή και την ατμόσφαιρα στο Καραϊσκάκη τόσο στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ όσο και με την Μαρσέιγ. Πολλοί μου λένε ότι δεν έχω δει ακόμα τίποτα αλλά ήδη μου φάνηκαν απίθανοι. Ξέρω ότι μπορούν και θα είναι ακόμα καλύτεροι. Φυσικά θα υπάρξουν και μέτρια παιχνίδι από τα οποία δεν θα μείνουν ευχαριστημένοι το σημαντικό όμως είναι να παραμείνουμε μια οικογένεια».

Μία συμβουλή για τα νέα παιδιά… τα δικά σου ίσως;

«Θα ήθελα να τους πω ότι σε ό,τι αποφασίσουν να κάνουν στη ζωή τους θα πρέπει να είναι επαγγελματίες, να πιστεύουν στις δυνάμεις και τις ικανότητές τους, να έχουν αυτοπεποίθηση αλλά πάνω απ’όλα να τα κάνουν όλα αυτά σεβόμενοι τους ανθρώπους που έχουν γύρω τους».