Σαβίνι: «Ένα χρόνο... έφευγα!»

Ο πρώην Ιταλός αμυντικός του «δικεφάλου», μίλησε στην εφημερίδα «Goal» και αναφέρθηκε στον κόσμο της ομάδας, στις ευχάριστες στιγμές που πέρασε, στα οικονομικά προβλήματα και στους προπονητές που έχει αλλάξει στα δύο χρόνια παρουσίας του με τα ασπρόμαυρα.

Μίρκο, το περασμένο Σάββατο βρέθηκες στην προπόνηση και χαιρέτησες τους συμπαίκτες σου. Πώς ένιωσες;

«Περίεργα. Ξέρεις, είναι διαφορετικό να γνωρίζεις ότι θα φύγεις και άλλο να ξεκινάς τη διαδικασία αποχώρησης. Γνώριζα ότι θα γινόταν αυτό μέσα σ« αυτές τις μέρες, αλλά αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση. Με πολλούς από τους συμπαίκτες μου ήμασταν μαζί και τα δυο χρόνια. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο χαίρομαι είναι ότι, όταν τους χαιρέτησα, χαιρέτησα φίλους. Αυτό είναι που μετράει…»

Μπορεί να μην το γνωρίζεις, αλλά τα τελευταία χρόνια ήταν ελάχιστες οι φορές που η ΠΑΕ εξέδωσε ανακοίνωση για ένα «διαζύγιο» με ποδοσφαιριστή και σ» αυτό τον ευχαριστεί και του εύχεται καλή σταδιοδρομία…

«Τους ευχαριστώ γι' αυτό. Τις τελευταίες μέρες έγιναν κάποιες συζητήσεις, συμφωνήσαμε για το πώς θα λυθεί το συμβόλαιο, δώσαμε τα χέρια κι όλα τελείωσαν».

Για να σου πω την αλήθεια, εδώ και ένα χρόνο υπήρχε αυτή η αίσθηση ότι θα φύγεις…

«Το ξέρω. Εδώ και ένα χρόνο όλο έφευγα…».

Στο διάστημα της προετοιμασίας είχες πει ότι είναι δύσκολο για σένα να είσαι στην ομάδα και να ζεις αυτήν την κατάσταση.

«Σου το είχα πει και τότε. Εσύ πώς θα αισθανόσουν αν στη δουλειά που είσαι άκουγες δεξιά κι αριστερά «αυτός θα φύγει σε λίγες μέρες» και αυτό να συμβαίνει για ένα χρόνο… Σε κουράζει, σε φθείρει. Θεωρώ ότι από την πλευρά μου λειτούργησα σωστά. Με πείραζε η όλη κατάσταση, αλλά είμαι επαγγελματίας και προσπάθησα να μη με επηρεάζει όσον αφορά τη δουλειά μου και την παρουσία μου μέσα στην ομάδα».

Γιατί δεν έγινες ποτέ βασικό στέλεχος της ενδεκάδας; Τι έφταιξε;

«Νομίζεις ότι δεν έχω κάνει ποτέ αυτόν τον εσωτερικό διάλογο; Πολλές φορές. Είναι αυτό που πιστεύω ότι θα πρέπει να ενοχλεί, να προβληματίζει τον κάθε παίκτη που δεν είναι βασικός. Έτσι έκριναν οι προπονητές, έτσι έκανα. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι εγώ από την πλευρά μου έκανα το σωστό και πάνω στη δουλειά στις προπονήσεις, αλλά και στα παιχνίδια στα οποία αγωνίστηκα».

Τι κρατάς από τη διετία σου στον ΠΑΟΚ;

«Ο κάθε άνθρωπος όταν μπαίνει τέλος σε μια περίοδο της ζωής του συνήθως κρατά τα θετικά και αφήνει πίσω του τα αρνητικά. Τα θετικά τα θυμάμαι όλα και τα αρνητικά όμως τα κρατάω διότι και από αυτά μαθαίνεις πράγματα. Έζησα ωραίες στιγμές, αλλά και δύσκολες στιγμές. Όταν είσαι παίκτης του ΠΑΟΚ, είσαι μέλος μιας μεγάλης οικογένειας και το καταλαβαίνεις καθημερινά. Καταλαβαίνεις εύκολα το μέγεθος του συλλόγου. Εντάξει, δεν ήταν όλα ρόδινα και καλά, διότι αν ήταν έτσι, μπορεί να ήμουν ακόμα εδώ».

Μίρκο, θα ήθελα ένα σχόλιο για τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκες. Φερνάντο Σάντος…

«Είναι ένας προπονητής που μιλάει λίγο, αλλά ξέρει πώς θα περάσει τη δική του φιλοσοφία στους παίκτες. Τον παραδέχομαι τον Σάντος. Δέθηκε με τον ΠΑΟΚ διότι το πάλεψε πολύ για να φτάσει η ομάδα στα αποτελέσματα που θέλαμε όλοι. Απαιτεί από τους παίκτες του να έχουν στο μυαλό τους τη νίκη. Τίποτε άλλο. Να μη συμβιβάζονται. Αυτό το πέρασε σε όλους. Δεν είναι από εκείνους που μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε. Εχει το δικό του τρόπο και είναι αποτελεσματικός. Με βοήθησε διότι δεν προσαρμόστηκα γρήγορα και στο φινάλε της σεζόν που ήταν στον ΠΑΟΚ έπαιξα στα πλέι οφ και φτάσαμε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ».

Μετά τον Σάντος ήρθε ο Μπερέτα...

«Τον Μάριο Μπερέτα τον γνώριζα από την Ιταλία. Δεν είχαμε δουλέψει ποτέ μαζί. Δεν μπορώ να τον κρίνω διότι έμεινε μόλις τρεις εβδομάδες».

Η χρονιά αγωνιστικά ξεκίνησε με τον Παύλο Δερμιτζάκη και τελείωσε με τον Μάκη Χάβο...

«Με τον Δερμιτζάκη δεν ξέρω τι έγινε, αλλά δεν με υπολόγιζε. Μετά είχα και έναν τραυματισμό που με άφησε πίσω. Ο Μάκης Χάβος δούλεψε περισσότερο, αλλά και πάλι είχα μικρή συμμετοχή».

Θέλεις να πεις κάτι για τον Λάσλο Μπόλονι;

«Όχι. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι δουλεύει σωστά και είναι σωστός απέναντι σε όλους τους παίκτες».

Μίρκο, ποια είναι η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό για τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ;

«Τρέλα. Όπως σου το λέω… Τρέλα. Δεν έχουν απλά αγάπη για την ομάδα, τη θεωρούν κομμάτι τους…».

Υπάρχουν χαρακτηριστικές στιγμές;

«Θα σου πω τα δυο τελευταία παιχνίδια με τον Αρύ στην Τούμπα. Στο ένα κερδίσαμε με 2-0 στα πλέι οφ. Γυάλιζε το μάτι τους. Στο επόμενο παιχνίδι χάσαμε με 0-1. Πρώτη φορά χάσαμε από τον Άρη στην Τούμπα μετά από πολλά χρόνια. Την επόμενη μέρα ήρθαν στην προπόνηση. Και τους έβλεπες ότι ήταν πικραμένοι, δεν μπορούσαν να το ανεχθούν. Ήθελαν μια εξήγηση, κάτι να τους πούμε. Εκείνες τις στιγμές το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους δείξεις ότι τους κατανοείς και μέσα στο γήπεδο με νίκες να ζητήσεις συγγνώμη. Δεν θα ξεχάσω σε ένα βίντεο που έχω δει από την Κωνσταντινούπολη, στο γκολ του «Μούσλι» που ακούγονται μόνο εκείνοι...».

Ξεφεύγουν όμως μερικές φορές…

«Ναι, κι αυτό είναι ένα πρόβλημα. Πάνω στη στιγμή όμως, από την τρέλα τους, κάνουν και λάθη. Το «καλό» είναι πως μόνο μια μειοψηφία ξεφεύγει και μακάρι να εκλείψουν κι εκείνοι».

Αναφέρθηκες στους συμπαίκτες σου και στον κόσμο. Θέλω να πάμε στο κομμάτι της διοίκησης. Έχεις μιλήσει πολλές φορές για το «φεύγεις - μένεις», αν μπορώ να το περιγράψω σωστά...

«Ναι…Και στο είπα ότι αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Μάθαινα ότι οι εφημερίδες έγραφαν, και προφανώς να έγραφες κι εσύ και σου το λέω με παράπονο, ότι ο Σαβίνι θα φύγει, ότι δεν υπολογίζεται, ότι δεν είναι καλός, ότι το ένα, ότι το άλλο. Εγώ δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω από το να ρωτήσω τους ανθρώπους της ομάδας τι γίνεται με την περίπτωσή μου. Εμένα δεν μου έλεγαν τίποτα τέτοιο, μου έλεγαν ότι μένω. Ομως λίγες μέρες μετά πάλι έβλεπα τα ίδια δημοσιεύματα. Κανείς όμως από την ομάδα δεν βγήκε να με προστατεύσει. Και δεν το λέω από την άποψη να προστατεύσει τον Σαβίνι, αλλά να προστατεύσει τον παίκτη του ΠΑΟΚ. Να βάλει ένα τέλος σ» αυτά τα δημοσιεύματα. Ένιωθα ότι δεν με προστατεύουν, ότι δεν προστατεύουν έναν δικό τους παίκτη. Αυτό δείχνει ότι δεν σέβεσαι τον παίκτη. Όχι τον άνθρωπο, σου το επαναλαμβάνω, δεν το πήρα προσωπικά ως Σαβίνι, αλλά ως παίκτης του ΠΑΟΚ».

Έχεις κάποιο παράπονο συγκεκριμένα από τον Ζαγοράκη, τον Βρύζα ή τον Κωνσταντινίδη;

«Όχι, προσωπικά κανένα παράπονο. Δεν είναι θέμα προσώπων. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο».

Τελικά πώς φτάσατε στη λύση;

«Το συζητήσαμε και επιτέλους για πρώτη φορά μου μίλησαν σωστά. Μου είπαν «ξέρεις, Μίρκο, θέλουμε να γίνει ή αυτό ή εκείνο». Τα βάλαμε κάτω, ανταλλάξαμε απόψεις και τελικά λύθηκε το συμβόλαιό μου».

Μας είχε δοθεί η αίσθηση ότι ο ΠΑΟΚ ήταν έτοιμος να σου ζητήσει μείωση αποδοχών για να παραμείνεις. Συνέβη κάτι τέτοιο;

«Όχι, και νομίζω ότι δεν το ήθελε καμία από τις δυο μεριές. Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή το σκέφτηκαν, αλλά πάντως δεν έγινε τέτοια συζήτηση».

Ας υποθέσουμε ότι είμαι ένας Ιταλός ποδοσφαιριστής. Έχω πρόταση από τον ΠΑΟΚ. Σου τηλεφωνώ και σε ρωτώ «Μίρκο, να πάω;» Τι θα μου έλεγες;

«Την αλήθεια. Νομίζω το πηγαίνεις το θέμα στα οικονομικά προβλήματα και σε αυτά που σου είπα… Σε καμία περίπτωση δεν θα του έλεγα μην πας. Θα του μιλούσα για τα οικονομικά προβλήματα, τα οποία νομίζω υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη, όχι μόνο στον ΠΑΟΚ. Θα του έλεγα βέβαια και για τον κόσμο και την όλη ατμόσφαιρα στην ομάδα».

Και στα δυο χρόνια που ήσουν στον ΠΑΟΚ κάνατε απεργία. Θες να αναφερθείς σ« αυτά τα δυο περιστατικά;

«Τα προβλήματα τα οικονομικά υπήρχαν και υπάρχουν. Και κατανόηση από την πλευρά μας υπήρχε και το δείξαμε αυτό. Το μόνο που θέλαμε ήταν να μπορέσουμε να έχουμε μια ενημέρωση για το τι συμβαίνει. Να ακούσουμε από κάποιον ότι θα γίνει αυτό κι αυτό. Διότι η αβεβαιότητα ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα».

Μίρκο, υπάρχει καλύτερη στιγμή από το γκολ που πέτυχες με τον Αρη;

«Σαν τώρα το θυμάμαι. Θυμάμαι όλο το παιχνίδι διότι ήταν μεγάλης σημασίας από κάθε άποψη. Θεωρώ ότι στα πλέι οφ του 2010 φτάσαμε στο τοπ επίπεδο και δεν ήταν καθόλου εύκολο να το κάνουμε αυτό…».

Πάντως, ο πανηγυρισμός σου έχει μείνει. Όλοι περίμεναν ότι θα πας στην κερκίδα και τελικά ανέβηκες στη διαφημιστική πινακίδα…

«Ναι, και φοβήθηκα να σου πω την αλήθεια μην έρθει κανένας οπαδός και με πιάσει από τα πόδια και πέσω… Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα στο ποδόσφαιρο από το να βλέπεις τους οπαδούς να πανηγυρίζουν, ειδικά όταν το γκολ το έχεις βάλει εσύ…».

Πολλοί μιλούν για το παιχνίδι με τον Άρη εκείνη τη χρονιά…

«Τι θες να πω γι» αυτό; Έχει νόημα να μιλάμε γι αυτό; Μακάρι να βρει το δρόμο του το ελληνικό ποδόσφαιρο».

Τι έγινε στα πλέι οφ του 2010 και ο ΠΑΟΚ πήρε την πρωτιά από την τέταρτη αγωνιστική;

«Προερχόμασταν από μια γεμάτη και δύσκολη χρονιά. Είχαμε χάσει το δρόμο μας στο Κύπελλο και στο πρωτάθλημα παλέψαμε όσο μπορούσαμε και τελικά έγινε ό,τι έγινε. Πολλοί πίστευαν ότι θα είμαστε «σκοτωμένοι». Και εκεί βγάλαμε όλο μας τον εγωισμό. Παίξαμε με καρδιά, μυαλό και… καρύδια, που λέει κι ο Γκαρσία».