Ευτυχώς, αποκλείστηκε!

 Ευτυχώς, που ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε νωρίς, γιατί αν προχωρούσε στα play off, μπορεί ο χθεσινοβραδινός διασυρμός να έμοιαζε με… πταίσμα μπροστά σ’ αυτά που ενδεχομένως να βίωνε στη συνέχεια.

Ο αποκλεισμός από την Οντένσε δεν είναι οδυνηρός επειδή σημειώθηκε από μια ομάδα «ξυλοκόπων» και «ψαράδων» που  υπό φυσιολογικές συνθήκες σε αλλοτινές εποχές, ο Παναθηναϊκός θα την είχε για… κολατσιό.

Είναι οδυνηρός λόγω του τρόπου που συντελέστηκε με τον Παναθηναϊκό να επιτυγχάνει παρά την αρχική ψυχρολουσία από το γκολ των Δανών να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του και ενώ του αρκούσε να κάνει απλώς τα βασικά και αυτονόητα για να πάρει την πρόκριση, οδηγήθηκε τελικά εξαιτίας της αγωνιστικής συμπεριφοράς του στον αποκλεισμό και μάλιστα με συντριβή, δεχόμενος τέσσερα γκολ εντός έδρας από μια ομάδα που δεν την λες και... Μπαρτσελόνα!

Κι αν στον πρώτο αγώνα η απόπειρα αυτοκτονίας παρέμεινε απόπειρα, στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ στέφθηκε από απόλυτη… επιτυχία. Το «πράσινο» καρδιογράφημα έδειξε μια ευθεία γραμμή, αποδεικνύοντας ότι ο Παναθηναϊκός έχει μικρύνει δραματικά σαν ομάδα και έχει χάσει ολοκληρωτικά την ευρωπαϊκή του στόφα…

Η… αύρα του Τζιμπρίλ Σισέ που παρακολουθούσε από τα επίσημα του ΟΑΚΑ την ομάδα που πρόλαβε να αγαπήσει μέσα σε δύο μόλις χρόνια, δεν αρκούσε για να οδηγήσει στην πρόκριση και πολλοί ήταν εκείνοι που μετά το τέλος του χθεσινού αγώνα συνειδητοποίησαν ότι η μεταγραφή του στη Λάτσιο ουσιαστικά πήγε… στράφι (σε επίπεδο οικονομικών  ανταλλαγμάτων  που θα βοηθούσαν τον σύλλογο να βγάλει τη χρονιά…).

Aυτοί που έμειναν πίσω δεν απέδειξαν σε καμία περίπτωση ότι ήταν η πληθωρική του προσωπικότητα που… σκέπασε τη δική τους παρουσία κατά τη διάρκεια της διετούς παραμονής του στο «τριφύλλι», oύτε κατάφεραν να επιβεβαιώσουν το ρητό «ουδείς αναντικατάστατος».

Υπό μία έννοια, βέβαια, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ο Παναθηναϊκός δεν έπασχε χθες τόσο από την παραγωγικότητα σε γκολ του Τζιμπρίλ, γιατί αυτά ουσιαστικά δεν έλειψαν, όσο από την χρόνια παθογένεια της «πράσινης» αμυντικής λειτουργίας που για μια ακόμα φορά αποτέλεσε ανέκδοτο, αυτή τη φορά… σκανδιναβικό.

Αν όμως γι’ αυτή την παθογένεια ευθύνες έχουν ο προπονητής που στήνει την ομάδα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και οι παίκτες που την απαρτίζουν, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος.

Γιατί αυτό το… δημιούργημα δεν είναι μόνο έργο Φερέιρα (αποτέλεσμα είτε προπονητικού… ντεφορμαρίσματος στον συγκεκριμένο αγώνα, είτε γενικότερης αδυναμίας κοουτσαρίσματος - διχογνωμία υπάρχει ΚΑΙ εδώ έτσι κι αλλιώς...). Ούτε είναι μόνο έργο ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού που σε τελική ανάλυση τόσο μπορούν τόσο παίζουν ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί.

Είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα έργο της διοίκησης του «τριφυλλιού» (παρούσας και… απούσας) και των επιλογών που αυτή έχει κάνει σε επίπεδο διάθεσης προσφοράς στην ομάδα σε ηθικό και οικονομικό επίπεδο.

Είναι η δική της έλλειψη διάθεσης σε χρόνο και χρήματα που οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε αυτή την αγωνιστική κατάντια που ενδέχεται να έχει ακόμα περισσότερες κατηφορικές διαβαθμίσεις στη διάρκεια της σεζόν που ξεκινά σε λίγο καιρό.

Το χθεσινό αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ταπεινωτικό για την ιστορία του «τριφυλλιού». Εχει αρνητικό αντίκρισμα και στην υπόθεση της πίστωσης χρόνου που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός από τους οπαδούς του και στην αυτοπεποίθηση που είχαν ανάγκη οι παίκτες του, καθώς «φορτώνει» αμφότερες τις πλευρές με κακή ψυχολογία εν όψει της έναρξης του νέου πρωταθλήματος.

ΥΓ. Αλλού γι’ αλλού ο Φερέιρα. Ξεκινά με Σαριέγκι αντί Καντέ, με Μαρίνο δεξιά και σέντερ φορ τον (κάτι σαν… ποδοσφαιριστή, πλέον) Κλέιτον τον οποίο εξακολουθεί να διατηρεί στη συνέχεια στο παιχνίδι ως κεντρικό μέσο στον άξονα, παρά την μηδαμινή του παρουσία. «Κολλάει» τον Σιμάο στους δύο κεντρικούς αμυντικούς δημιουργώντας ανάμεσα στην μεσαία και την αμυντική γραμμή ένα κενό πιο μεγάλο από το… Γκραν Κάνυον. Κάνει εξαιρετικά προβλέψιμη την ομάδα «φορτώνοντας» το παιχνίδι από τα αριστερά περιμένοντας τα πάντα από τον Λέτο, προσφέροντας έτσι «βούτυρο στο ψωμί των Δανών» αμυντικά, καθώς ήξεραν πια τι έχουν να αντιμετωπίσουν από τον Αργεντινό, αλλά και επιθετικά, αφού ο Σπυρόπουλος βρισκόταν σε εξαιρετικά κακή ημέρα και ο Σαριέγκι ήταν μονίμως ένα κλικ πιο αργός από τον αντίπαλο), ενώ ο ορεξάτος Νίνης είχε περισσότερους χώρους να κινηθεί από δεξιά (συν έναν αντίπαλο «κιτρινισμένο» ήδη από τον διαιτητή). Αλλάζει το σύστημα σε 4-4-2, παρόλο που οι ποδοσφαιριστές του δεν είναι εξοικειωμένοι μ’ αυτό, ενώ δεν έχει και τους παίκτες που θα τροφοδοτήσουν τους φορ στην περιοχή. Βγάζει τον έμπειρο Κατσουράνη σε μια χρονική στιγμή που χρειάζεται χαφ για να γυρίσει το παιχνίδι.

ΥΓ1. Το καλύτερο παιχνίδι του Νίνη, συνδυάστηκε με βαριά ήττα και αποκλεισμό…

ΥΓ2.  Καλή επαφή με τα δίχτυα ο Τοτσέ (απ’ ό,τι φάνηκε τουλάχιστον), αλλά πιο αργός και από το ριπλέι.

ΥΓ3. Αρχηγικό… αυτογκόλ από τον Γιόσου Σαριέγκι και ακόμα πιο… αρχηγική εμφάνιση. Βρισκόταν μονίμως σε... διαφορά φάσης από τους αντίπαλους επιθετικούς, η δε  συμπεριφορά του στο τέταρτο γκολ των Δανών είχε κάτι από κίνηση… american football. Aραγε, ο Σεντρίκ Καντέ δεν θα «κούμπωνε» καλύτερα με τον Μπουμσόνγκ στο κέντρο της άμυνας;

ΥΓ4. Πρέπει ή δεν πρέπει να ανοίξει ξανά θέμα τερματοφύλακα στον Παναθηναϊκό;

ΥΓ5. Ηταν τόσο τραγική η εμφάνιση που όχι απλώς ξενέρωσε αλλά… νάρκωσε τον κόσμο του «τριφυλλιού» που δεν είχε κουράγιο ούτε να αποδοκιμάσει. Ετσι οι διοικούντες απέφυγαν εκδηλώσεις τύπου... Τζένοα σ’ αυτό τουλάχιστον το ματς. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, όμως, τι θα συμβεί στην συνέχεια…

ΥΓ6. Μετά τη χθεσινή εμφάνιση και με την κακή ψυχολογία που υπάρχει, πόσο πιθανό είναι να προλάβει ο Παναθηναϊκός να μαζέψει τα κομμάτια του εν όψει της νέας ευρωπαϊκής του δοκιμασίας, ώστε να προκριθεί τουλάχιστον στους ομίλους του Europa League;

ΥΓ7. Αραγε, θα αναρωτηθούν έστω και τώρα οι μεγαλομέτοχοι του συλλόγου (όλοι ανεξαιρέτως, με διαφορετικό μερίδιο ευθύνης ο καθένας, εννοείται...) τις ευθύνες που έχουν για το χθεσινό πατατράκ; Αλλά ακόμα κι αν το κάνουν, υπάρχει κάτι που μπορούν να διορθώσουν τώρα πια;