Ο Βιτόλο, ο Τοτσέ και το 4-3-3 του Φερέιρα

Κι αν στην περίπτωση του Παναθηναϊκού (περί ου ο λόγος)  για την επιβεβαίωση της δεύτερης «ο καιρός γαρ εγγύς» (ίσως και όχι τόσο… εγγύς, δεδομένου ότι στα ματς με την Οντένσε θα πάει με την περυσινή ομάδα…) για την πρώτη, η επιβεβαίωση αναμένεται να είναι …διαχρονική και η μόνη απόδειξη που είναι ικανή να κλείσει στόματα (κι αυτά μόνο… προσωρινά…) θα είναι η κατάκτηση κάποιου τίτλου.

Ακόμα και λαμβάνοντας υπόψιν (πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά;) την κρίσιμη διοικητικά, αγωνιστικά και οικονομικά σεζόν που διανύει το «τριφύλλι» οι συζητήσεις για τα συστήματα και τους ποδοσφαιριστές, έγιναν, γίνονται και θα συνεχίζουν να γίνονται, ενώ είναι βέβαιο ότι κάθε αγώνας θα δίνει νέες αφορμές για αναλύσεις.

Αυτή τη στιγμή, ωστόσο, ανεξάρτητα από το κατά πόσο κάποιος κατέχει (ή νομίζει ότι κατέχει…) σε βάθος την… προπονητική, υπάρχουν κάποια δεδομένα που ουδείς μπορεί να παραβλέψει και που είναι ουσιαστικά αυτά από τα οποία ξεκινούν οι πρώτοι προβληματισμοί.

Πρώτο απ’ όλα είναι το γεγονός ότι ο Ζεσουάλδο Φερέιρα αρέσκεται να χρησιμοποιεί το σύστημα 4-3-3. Και δεύτερο ότι οι δύο ποδοσφαιριστές που έχει αποκτήσει ο Παναθηναϊκός μέχρι στιγμής, οι Βιτόλο και Τοτσέ (ο Κουίνσι είναι άλλη υπόθεση…) δεν φαίνεται να ταιριάζουν στο συγκεκριμένο σύστημα.

Ο Βιτόλο μπορεί να είναι ένας παίκτης εγνωσμένης αξίας που έχει αγωνιστεί χρόνια στο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν χρειάζεται χρόνο προσαρμογής και ειδικά πέρυσι συνέθεσε ένα πολύ αξιόπιστο δίδυμο με τον Πάμπλο Γκαρσία στον ΠΑΟΚ, αλλά η ουσία του ζητήματος είναι ακριβώς αυτή: Oτι ο Ισπανός έχει συνηθίσει (και του ταιριάζει) να παίζει με παίκτη -  στήριγμα δίπλα του σε σύστημα με δύο αμυντικούς χαφ (πριν από τον ΠΑΟΚ έπαιζε πάλι με παρτενέρ τον Μπατιόν ή τον Νεμπεγλέρα στον Αρη). Θα ταίριαζε δηλαδή άψογα στο 4-2-3-1 που είχε συνηθίσει να παίζει τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορεί να σταθεί και να καταστεί αποτελεσματικός στο ρόλο του μοναδικού «κόφτη» μιας ομάδας στο 4-3-3. Ειδικά από την στιγμή που δεν τον βοηθάει το ύψος του και που δεν μπορεί ούτε να «κουβαλήσει» τη μπάλα, ούτε να την βγάλει μπροστά, δεν είναι δηλαδή ένας Ζιλμπέρτο Σίλβα, αλλά μόνο ένας βελτιωμένος Σιμάο.

Tα παραπάνω, βέβαια, δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση επιχείρηση απαξίωσης του Βιτόλο, άλλωστε η αξία του είναι γνωστή και αποδεδειγμένη, όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίστηκε στην Ελλάδα. Σημαίνουν όμως ότι κάθε σύστημα χρειάζεται και τους ανάλογους παίκτες που πρέπει να του ταιριάζουν για να μην καταστεί δυσλειτουργικό. Γι’ αυτό και έχει μεγάλη σημασία κάθε ομάδα να διαθέτει τους κατάλληλους ανθρώπους που μπορούν να διαγνώσουν όχι μόνο τις ανάγκες της σε συγκεκριμένες θέσεις αλλά να φροντίσουν ώστε και οι παίκτες που θα αποκτηθούν να ταιριάζουν στο σύστημα με το οποίο αυτή (η ομάδα) αγωνίζεται. Και στην περίπτωση του Βιτόλο ο Παναθηναϊκός μοιάζει να μην το… παίδεψε καν, αναζητώντας μέσα από μια λίστα παικτών τον αντικαταστάτη του Ζιλμπέρτο Σίλβα, αλλά να προχώρησε στη συγκεκριμένη κίνηση επειδή απλώς του… έκατσε η ευκαιρία.

Η περίπτωση του Τοτσέ είναι κατά τι διαφορετική, αλλά όχι εντελώς. Ο ποδοσφαιριστής απολαμβάνει της πλήρους εμπιστοσύνης (κάτι που δεν είναι βέβαιο για τον Βιτόλο...) του Ζεσουάλδο Φερέιρα, ο οποίος τον γνωρίζει από το παρελθόν, ωστόσο και αυτός μοιάζει λύση ανάγκης (οικονομικής περισσότερο) στην οποία προέβη ο Πορτογάλος προπονητής επειδή το μπάτζετ δεν επέτρεπε κάτι πιο ακριβό (αν και με όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας ο Τοτσέ κάθε άλλο παρά φθηνά θα στοιχίσει τελικά στον Παναθηναϊκό).

Παρόλο, όμως, που ο Φερέιρα τον γνωρίζει και έχει δώσει το «πράσινο φως» για την απόκτησή του ΚΑΙ αυτός δεν έχει συνηθίσει να παίζει μόνος του στην κορυφή της επίθεσης, αφού στην προηγούμενη ομάδα του αγωνιζόταν με στήριγμα δίπλα του (ό,τι ακριβώς δηλαδή συζητάμε τόσο καιρό για τον Πετρόπουλο και το κατά πόσο λόγω σωματοδομής και τεχνικών χαρακτηριστικών θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε ένα ρόλο ανάλογο με αυτό του Σισέ).

Επειδή βέβαια εμείς… προπονητές της εξέδρας είμαστε και όχι κανονικοί, ας ελπίσουμε ότι ο Φερέιρα ξέρει καλύτερα και θεωρεί ότι οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές του κάνουν. Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, να έχουν αποκτηθεί επειδή τους ήθελε πραγματικά και όχι επειδή τους επιβάλλει η πολιτική του μειωμένου μπάτζετ του «τριφυλλιού» (οι ενδείξεις πάντως συνηγορούν προς το δεύτερο).

ΥΓ. Η απάντηση του Φερέιρα στην ερώτηση αν έχει «καθαρή άποψη για τον Βιτόλο», ότι «ο παίκτης έχει πρόβλημα από πέρυσι, δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση και δεν μπορεί να προπονηθεί με ένταση», θα μπορούσε απλά να εξηγεί το λόγο που ο Ισπανός μέσος δεν θα είναι έτοιμος για τα προκριματικά του Champions League. Θα μπορούσε όμως και να υποδηλώνει αρνητική προδιάθεση για την απόκτηση του ποδοσφαιριστή ή έστω την απλή συναίνεσή του, χωρίς την αντίστοιχη επιθυμία του.

ΥΓ1. Είναι μια ενδιαφέρουσα υπόθεση εργασίας για τον Παναθηναϊκό το κατά πόσο είναι σώφρoν να αποκτούνται ποδοσφαιριστές που αποτελούν εισήγηση του προπονητή (και όχι ενός τεχνικού διευθυντή) όταν δεν είναι βέβαιο όχι μόνο το αν αυτός ο προπονητής θα συνεχίσει στην ομάδα και τις επόμενες χρονιές, αλλά ούτε καν το αν θα βγάλει τη χρονιά (για την Ελλάδα μιλάμε, άλλωστε). Αλλά στον σημερινό «ακέφαλο» Παναθηναϊκό «τέτοια ώρα τέτοια λόγια»…

ΥΓ2. Ανεξάρτητα από το τι θα καταφέρει να αποδείξει εντός αγωνιστικού χώρου ο Τοτσέ είναι αν μη τι άλλο άδικο να επιχειρείται προσπάθεια σύγκρισής του με τον Σισέ. Όχι μόνο επειδή δεν γίνεται σύγκριση ανάμεσα σε ανόμοια (και μη ισάξια) πράγματα αλλά και  επειδή δεν ευθύνεται ο κάθε παίκτης που «αρπάζει» μια ευκαιρία για το αν η διοίκηση της ομάδας που τον απέκτησε αποφάσισε να ρίξει κατακόρυφα τον πήχη των φιλοδοξιών της. Χώρια που τέτοιες κρίσεις - συγκρίσεις είναι άστοχο να γίνουν πριν δει κανείς τον κάθε παίκτη μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

ΥΓ3. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπως αυτή εκφράζεται μέσω δηλώσεων συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών του «τριφυλλιού», υποδηλώνει μια «ανακούφιση» από την αποχώρηση του Σισέ από κάποιους συμπαίκτες του, που δεν φαίνεται και να τον… λάτρευαν μέσα στο σύλλογο. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε λοιπόν κατά πόσο αυτή η «απελευθέρωση» από την σκιά της ισχυρής προσωπικότητας του Γάλλου και την μονοπώληση (σχεδόν) της  λατρείας των οπαδών στο πρόσωπό του, θα «μεταφραστεί» σε έργα μέσα στον αγωνιστικό χώρο τώρα που οι ίδιοι θα υποχρεωθούν να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην ομάδα.